Indonesië verslag Deel 2
Een typische ‘werkdag’ voor Stichting Tileng begint meestal om een uur of half 8 ‘s ochtends als Meneer Mursidi van YMA (de vertegenwoordiger van Stichting Tileng) mij komt ophalen om me naar Gunungkidul (desa Tileng) te begeleiden. Als we in zijn busje Yogyakarta doorkruisen, barst het al van het leven op straat. Vooral motoren razen om ons heen die soms zoveel spullen vervoeren dat de daadwerkelijke bestuurder erin lijkt te verdwijnen. Meneer Mursidi is een man die altijd lacht. Zelfs als zijn busje het begeeft en hij het busje met mij erin naar de kant moet duwen, blijven zijn tanden glinsteren in het zonlicht.
De weg naar Gunungkidul is lang en vandaar dat we vaak stoppen voor een versnapering. Als ik bevestigend heb geantwoord op de vraag of ik wat fruit wil, wordt er meteen 10 kilo ingeslagen. Als we na niet al te lange tijd weer stoppen om te eten wordt er voor ruim 10 personen eten besteld waar de vliegen vrolijk rondjes boven cirkelen.
Na drie uur rijden door het heuvellandschap – hier en daar een tegenligger ontwijkend – merk ik dat we in Gunungkidul komen. Iedereen kijkt op wanneer ze het rode busje zien passeren. Wanneer ze mij in het vizier krijgen variëren de reacties van verbaasde blikken tot een glimlach of gegil. Even later rijdt het busje schuddend op zijn fundamenten de onverharde toegangsweg op naar het eerste dorp Manggung, een woongemeenschap van desa Tileng. In stilte vraag ik me af hoe lang dit rode busje zal overleven.
De rest van de dag word ik rondgeleid door de dorpen en spreek ik met leraren van scholen, met dorpsbewoners, het dorpshoofd en maak ik kennis met het kalf ‘limosin’, een product van het koeienproject. Ondanks het gebrekkige Engels van mijn tolk Mursidi, verzamel ik in vrij korte tijd al veel informatie. Af en toe vragen dorpelingen of ik niet getrouwd ben. Mijn ontkennende antwoord lijkt geaccepteerd te worden, maar ik blijf natuurlijk een rare verschijning: blank, vrouwelijk en ook nog eens alleen.
Nadat het dorpshoofd van de desa Manggung mij uitgenodigd heeft voor een vergadering met het dorpscomité, begint de terugtocht naar huis. Na drie uur rijden tref ik thuis ‘mijn’ oma die de hele dag bezorgd op de uitkijk heeft gestaan; wachtend tot ik weer terug zou komen.
Indonesië, June de Bree, rapporten, Stichting Tileng, Tileng, Yogyakarta