Skip to main content

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 1)

 Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen Jihad met sambal heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol ben ik regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Het begon wat mij betreft al goed in het voorwoord. “Het moest een verhaal worden over mensen die gedurende mijn veertien jaar in Indonesië mijn dierbaarste vrienden zijn geworden, van wie ik intens ben gaan houden en die mij nog steeds elke dag verbazen.” Ik had dat ook geschreven kunnen hebben. Dus snel verder lezen.

In het eerste hoofdstuk wordt geschreven over de Ojeks, de taxibrommers die rondrijden in het verstopte Jakarta. Over dit soort vervoermiddelen heb ik reeds eerder een stukje geschreven. “Alles op de fiets“.

Step schrijft ook over gebeurtenissen die uit naam van de islam hebben plaatsgevonden en waar veel Indonesiërs grote moeite mee hebben en zich er steeds meer van distantiëren. Dat is wat ik ook ervaar in de contacten die ik heb op Java en in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Ook geeft Step aan niet te doen aan interviews waarvoor betaald moet worden. Dit soort ‘te kopen’ interviews hebben het gevaar in zich een verkeerd beeld te verspreiden. Ik heb gezien dat mensen betaald werden voor een opname om aan het buitenland te laten zien dat het toch niet zo goed en/of anders gaat in Indonesië. Dan vraag je je af: wat heeft dat voor doel? Zo maak je een land kapot. Toeristen komen niet meer en het geeft de overspannen arbeidsmarkt weer een deuk. De dierbare vrienden zijn dan weer de dupe.

Step schrijft over de belevenissen tijdens haar reizen in Azië en vertelt over haar collega’s en zenders waarvoor ze werkt. Als ik het verhaal lees over een dorp in China met zijn smalle stegen en op elkaar gebouwde woningen moet ik denken aan mijn rondreis in China waarin ik ook in dit soort dorpen ben geweest waar de tijd heeft stilgestaan. Verder deelt zij belevenissen waaraan ik niet kan tippen. Wat een reizen maakt deze vrouw en wat maakt zij bijzondere reportages!

Dan weer schrijft Step over de natuurramp in Atjeh met zijn vele slachtoffers en de grote vernielingen. De tochten in en rond het rampgebied. Droevige en gedenkwaardige tochten. Niet te vergelijken misschien, maar als ik de beelden voor mij zie na de aardbeving tijdens mijn bezoek in 2006 en de belevenissen na de uitbarsting van de Merapa in 2010 dan heb je enig idee wat er in Atjeh heeft plaatsgevonden en hoe het er uit heeft gezien. Dat waren voor mij ook droevige en gedenkwaardige tochten. Het is voor mij, net zoals voor Step, nog steeds wennen als Javanen in moeilijke situaties met een lach hun verhaal doen. Geen vrolijkheid maar enige lichtheid ter compensatie voor de gruwelijkheden waarover verslag wordt gedaan. Een lach waar Step na veertien jaar in Indonesië maar niet aan kan wennen. Dat heb ik ook nog steeds.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOok schrijft ze over een meisje dat zei “Ik hoop dat dit alles een boze droom is en dat ik morgen wakker word en mijn huis er weer staat en mijn moeder leeft.” Die woorden raakten Step zo diep, schrijft ze, dat ze moest huilen. Het verhaal lijkt sterk op het verhaal van een vrouw die ik ontmoette staande op de lavalaag na de uitbarsting van de Merapi toen ze aan het zoeken was naar haar huis, hopende het te kunnen herkennen doordat de nok van het dak boven de lava uit zou steken. Ook toen moest ik huilen zoals in 2006 na de aardbeving. Ik ben nu op pagina 60 en vind nu al dat mensen die geïnteresseerd zijn in Azië  – met name Indonesië – en de mensen die daar wonen het verhaal van Step moeten lezen. Een verhaal over het leven in Indonesië, over natuurrampen daar en over het vervelende religieuze geweld. Over de islam, die zowel troost biedt, als geweld zaait.

Volgende week deel 2 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Indonesië, Stichting Tileng, structurele hulp