Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Nu ben ik in het boek aangekomen bij een privé verhaal. Een verhaal over haar zwangerschap en het werken tijdens die periode. Daarna volgt het werken tijdens de babyjaren van haar zoon en tevens de moeilijke periode voor Indonesië.

Ze stelt een ander fenomeen aan de orde. Het weggeven van kinderen aan kennissen omdat ze er niet voor willen zorgen of omdat die kennis er beter voor staat dan henzelf, zodat de kinderen naar school kunnen. Een van de vertegenwoordigers van Stichting Tileng in Indonesië heeft ook zo’n kindje in de familie opgenomen, dat wordt beschouwd als eigen kind. De omgeving heeft daar ook geen moeite mee. Baby’s gaan in het normale leven ook van hand tot hand als de moeder iets anders moet doen.

Dan volgt een heel relaas over haar bezoek aan Nederland en de ontmoeting met haar chatvriend.

Verderop schrijft ze dat ze moeite heeft met het feit dat onze huidskleur in Azië gelijk staat aan succes. We staan nog steeds hoog in de hiërarchie. Ik kan daar ook nog steeds niet aan wennen. Het is moeilijk te accepteren. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder die om de zoveel tijd langskomt om te kijken naar de resultaten van de door Stichting Tileng gefinancierde projecten. Ik ben een van hen, zo voel ik dat tenminste en dat moet ik nog altijd uitleggen. Step en ik kunnen niet wennen aan de leugencultuur. Liegen is vaak een deugd in Indonesië omdat de waarheid te hard is en deze mensen mogelijk pijn kan doen. Het gaat meestal om vergeten afspraken en/of beloften. Ik heb de ervaring dat het uiteindelijk weer goed komt. Je moet soms geduld hebben en dat hebben wij westerlingen niet altijd.

In dat zelfde hoofdstuk schrijft Step dat mensen met verschillende geloofsovertuigingen vredig naast elkaar wonen. Ik deel deze waarneming ook. Ik deel dit ook regelmatig met mensen die door de media weer op het verkeerde been zijn gezet, omdat veel van die berichten zo generaliserend zijn.

Volgende week deel 3 van “Ons beider beleving & ervaring …..”