Mijn bijzondere reis ……

Onderstaande is een zo letterlijk mogelijke vertaling van een verslag van Dessy, een van de leerlingen met een studiebeurs van Stichting Tileng. Zij schreef het verslag in het Engels. – red. –

“Mijn naam is Dessy Pintoko Nirmolo. Ik ben 16 jaar oud. Ik zit in de derde klas van de Senior High School SMAN 2 in Purwokerto, de beste school in het Banyumas district. Ik heb een jongere broer, Lintang Tejo Kumoro. Hij zit in de derde klas van de Junior High School SMPN 2 in Purwokerto, eveneens de beste Junior High School in ons district. Wij hebben studiebeurzen ontvangen van Stichting Tileng uit Nederland. Mijn vader is ambtenaar in het district Banyumas. Mijn moeder verkoopt voedsel.

Mijn ouders ontmoeten vaak buitenlanders. Mijn vader is soms gids voor toeristen. Daarom heeft de lokale overheid mijn ouders aangewezen als gastgezin voor Charline Suzanne Marry Praud. Zij was een studente uit Frankrijk die deelnam aan het Jongeren Uitwisselingsprogramma van Rotary International. Charline is bij ons komen wonen op 5 januari 2013. Zij was toen 18 jaar oud. We mochten haar erg graag.

Gedurende haar verblijf hebben wij haar kennis laten maken met allerlei zaken uit Indonesië en Java. Lintang en ik spraken Engels om met haar te communiceren en mijn ouders spraken Indonesisch en soms Javaans. We lieten Charline kennis maken met de gebruiken in ons huis. Mijn moeder nam haar vaak mee naar de traditionele markt. Daar heeft ze veel gezien. Ze zag daar veel fruit en groenten uit Indonesië, at nasi gudeg in de pasar en werd uiteraard het centrum van de belangstelling in die traditionele markt. We lieten haar ook kennis maken met Indonesisch eten, zoals soto, bakso, nasi goreng, nasi kuning, nasi gudeg, saté, gado-gado, tahu, tempé, rujak, pisang goreng, mendoan en nog veel meer. Als ze ziek was gaf mijn moeder haar traditionele medicijnen zoals guave sap, dadel sap, gember, kurkuma en rode ui. Soms, als mijn ouders tijd hadden, namen we Charline mee naar de rijstvelden in het dorp, gingen we naar de bioscoop en bezochten we toeristische attracties.

Mijn vader is ambtenaar op de afdeling Toerisme van het Banyumas district. Hij behandelt veel toeristische evenementen. Grebeg Sura Baturraden is één van die evenementen. Het is de viering van het Islamitisch nieuwjaar. Duizenden mensen komen er voor naar Baturraden. Charline en ik hebben daar voor duizenden mensen uit Banyumas en omliggende districten een dans uit Banyumas opgevoerd met de naam Lengger Banyumas.

Charline ging met mij naar mijn school in Purwokerto. We gingen naar school per Becak. Een Becak is een traditioneel vervoermiddel, zoals een Riksja. We hebben veel dingen samen gedaan, We hebben de Lengger Banyumas dans geleerd en de Saman dans van Sumatra, deelgenomen aan de graffiti kampioenschappen, traditionele poppen (wajangs) gemaakt, en een film gemaakt met de naam ‘Aardappel Spook’. Soms nodigde ik mijn vriendinnen uit om samen thuis te koken. We leerden haar hoe je pisang goreng en pukis maakt. Charline leerde ons hoe je spaghetti en wafels maakt. Charline sprak van huis uit Frans. Ze hielp de leraren Frans van de eerste en tweede klas van mijn school.

In april 2013 hebben Charline en mijn vriendinnen een fantastische Saman dans opgevoerd om het jubileum van SMAN 2 Purwokerto te vieren. Deze uitvoering kreeg veel enthousiast applaus van duizenden mensen omdat de Saman dans voor het eerst werd uitgevoerd door een buitenlandse. Dit was een heel bijzonder moment, niet alleen voor mijn school, maar ook voor Charline, omdat haar familie (Jacqueline Castela, Albane Praud en Helene Praud) haar kwamen bezoeken en zeer verrast waren dat Charline de Saman dans kon doen. Ze waren zeer trots op Charline.

Jacqueline Castela, Albane en Helene hebben een week bij ons gewoond. We hebben ze veel plekken rond Banyumas en Yogjakarta laten zien. We hebben hun Indonesisch eten gegeven en ze vonden het erg lekker. Charline en haar familie zagen er erg gelukkig uit. Aan het eind van hun bezoek gaven ze mij de meest ongelofelijke verrassing van mijn leven. I kreeg een gratis reis naar Frankrijk. Voor het eerst ging ik erg ver en erg lang weg. Voor het eerst zat ik in een vliegtuig. Gedurende mijn 25 dagen durende reis heft Jacqueline mij veel plaatsen laten zijn, zoals Parijs, Saint Gilles, Challans, Toulouse, Nantes, Nice, Italië en de Alpen. Ik zag de Puy du Fou in Carcassonne. Dat is een leuk attractiepark. Ik heb duizenden foto’s gemaakt en geüpload naar Facebook, omdat ik mijn fantastische ervaring met mijn vrienden en mijn familie wilde delen. Jacqueline leerde me tafeletiquette, Charline leerde me paardrijden en ik leerde me meer vrouwelijk te kleden, zoals de meeste Franse vrouwen, en nog veel meer.

Tijdens mijn reis kreeg ik de gelegenheid om de Gambyong Pareanom dans op te voeren in Challans en Nice. Het is een Javaanse dans. In Indonesië wordt deze dans opgevoerd voor speciale gasten. I had een speciaal kostuum en een sanggul meegenomen. Een sanggul is een hoofddeksel. Het is erg moeilijk om de sanggul op mijn hoofd te zetten. Wanneer ik de Javaanse dans in Indonesië opvoer, helpt er altijd iemand met het op mijn hoofd zetten van de sanggul, maar in Frankrijk is dat niet mogelijk. Uiteindelijk heb ik de sanggul op mijn hoofd gekregen. Het was niet perfect, maar ik vond het niet slecht. Charline en Albane hebben me geholpen met aankleden en make up. Het voelde als een droom om de Gambyong Pareanom in Frankrijk op te kunnen voeren. Ze waren erg trots dat de Javaanse dans life bij hen werd opgevoerd. Aan het eind van mijn uitvoering was er een muziekband die een bekend Frans lied “De Javaanse” speelde, speciaal voor mij. Het was geweldig. Volgens mij ging het lied over iemand die verliefd werd op een Javaanse danseres. Het was een erg mooi lied.

Op 19 juli 2013 kwam mijn reis tot een einde. Het was erg verdrietig om afscheid te nemen van Jacqueline, Albane, Charline en Helene. Ze waren net als familie geworden. Ik hoop dat ze komend jaar naar Purwokerto kunnen komen. Ik denk dat dit het beste jaar van mijn leven was. Merci beaucoup, dank u wel en terima kasih aan iedereen die van me houdt.

Groetjes,

Dessy Pintoko Nirmolo