Helaas!!!

Per 1 november heb ik mij teruggetrokken als bestuurslid van de Stichting Tileng.

De redenen daarvoor liggen in de privé-sfeer, welke ik graag nader wil verklaren.

Vorig jaar ben ik benaderd door de voorzitter van de stichting, Ton Lange, met het verzoek om te overwegen als bestuurslid deel te nemen in Stichting Tileng.

Zonder lang na te denken heb ik aan zijn verzoek voldaan. Immers, de stichting staat voor zoveel positieve zaken en het zittende bestuur is zo enthousiast dat het haast onmogelijk werd om ‘nee’ tegen Ton te zeggen.

Nog nooit had ik, in bestuurlijke zin, deelgenomen aan een organisatie die werkelijk al haar gelden aan het goede doel in Indonesië spendeert.

Ik heb mogen helpen met het vullen van de database van de nieuwe website. Dat was heel veel werk, maar heb ik met plezier gedaan. Daarna viel ik in een zwart gat, laat ik het zo maar zeggen. De bedoeling was, dat vooral fondsenwerving en het schrijven van een weekendverhaal deel zou uitmaken van mijn takenpakket.

Na een aantal mislukte pogingen daadwerkelijk personen en instanties over te halen donateur van de stichting te worden, besefte ik dat ik niet uit het goede hout gesneden ben om ‘de boer’ op te gaan. Ik was en ben geen salesman, iets wat toch nodig is om mensen over de streep te trekken.

Het andere deel van mijn takenpakket, het schijven van een weekendverhaal, maakte het voor mij wellicht nóg moeilijker. Ik ben immers nog nooit in Indonesië geweest en zie mij daar voorlopig niet naar toegaan ook. Ik vind dat een weekendverhaal slechts dan zin heeft als je daadwerkelijk de situatie daar kent.

Al met al zijn dat de redenen dat ik mij niet thuis voel in een organisatie waar ik niet kan brengen wat er van mij verwacht wordt. Immers, vrijwilliger ben je niet vrijblijvend is mijn mening. Als je ergens bestuurlijk aan deel wilt nemen, moet je dat ook waar maken en dat kon ik in mijn gevoel niet.

(Het bestuur bedankt Albert voor zijn inzet zeker omdat die inzet met veel moeite gepaard ging.)