Na mijn eerste kennismaking

In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.

Ja, ik heb ook zo’n verhaal.

Tsja, hoe ben ik in de ban geraakt van de Stichting Tileng? Dát ik ze in mijn hart heb gesloten is een ding wat zeker is.

Mijn eerste kennismaking met Tileng is volgens mij via Ellen Mierop verlopen. Ik kende Ellen via het Indisch Informatiepunt en later via een andere groep op MSN, waar wij alle een hele hechte band hadden. Door haar ben ik bij een Kumpulan in 2009 in Capelle aan den IJssel geweest, bij een benefietmiddag voor Stichting Tileng. Daar traden Wieteke van Dort, Wouter Muller en Wouter Pieplenbosch op. Wouter Pieplenbosch kende ik nog van het Indisch Informatiepunt via de oude MSN-groepen en ik wist dat hij hele mooie gedichten schreef. Hij las daar voor uit zijn bundel Indische emoties. Ik had die bundel daarvoor al van hem gekocht. Ik had van de MSN-groep IIP al verschillende malen een gedicht van hem opgeslagen, omdat ik die zo mooi vond, maar hij wilde niet dat ik er teveel zou overnemen i.v.m. zijn boek.

Ook stond daar Liek Mac Gillavry met een standje en later leerde ik haar zelf kennen en dat was grappig, omdat ik zonder haar te kennen al had gezien toen op die Kumpulan. Zij maakt soms kleine sieraden voor Stichting Tileng, is super creatief.

Ik maakte daar ook kennis met Ton Lange, dé man van Stichting Tileng en was diep onder de indruk van deze man. Dat hij de opzet van Tileng allemaal uit eigen zak had betaald en nu sponsoren trachtte te werven, omdat het nu om steeds meer geld ging om zijn projecten in Tileng, Imogiri en Baturraden waar te kunnen blijven maken.

Via Facebook maakte ik ook kennis met een van zijn medewerkers in Indonesië, Tekad Santos, en ik chat wel eens met hem. Hij wilde graag Nederlands leren en hij vertelde zo af en toe hoe bezorgd hij zich maakte over de koeien in de desa Tileng. Het was dan een tijd zo droog dat er niet genoeg te eten was voor de koeien. Zo betrokken dat ook hij mij raakte. Hij en ik werden ook tegelijk grootouder, dat was helemaal leuk. Hij liet foto’s van zijn familie zien.

Ik had zelf ook graag geld willen doneren aan de Stichting Tileng, maar aangezien mijn eigen budget niet toereikend is heb ik Ton beloofd altijd reclame te maken voor zijn stichting op mijn eigen pagina op FB pagina Indische en Molukse Kwesties. Dat doe ik nu een paar jaar en elk bericht maak ik een hoogtepunt van. Eerst kreeg je dan op je pagina dat bericht helemaal in de breedte te staan, dan viel het lekker op. Helaas is dat nu veranderd.

Toen ook bleek dat Tekad Santos met hulp van Ton een eigen Home Stay opzette, heb ik ook voor hem ook reclame gemaakt, want ik denk dat het best moeilijk is om aan de weg te timmeren met een nieuw gastenverblijf. Tekad had zelf op Facebook zoveel prachtige foto’s gezet dat dat zeker de aandacht trok en zijn eigen vrouw verzorgt de keuken van Santos Home Stay.

Deze week had Ton geen plaatje maar een video om op mijn pagina te delen en ik moest hem zeggen dat ik deze keer niet kon delen, aangezien ik altijd zijn plaatjes zelf opsla om op mijn pagina te zetten en met die video lukte het niet. Geen probleem hoor, binnen no time had Ton er een You Tube link aan gegeven en zodoende kon ik het alsnog delen, knap.

Ik merk altijd hoe gedreven Ton en zijn bestuursleden zijn als het om zijn de stichting gaat en dat siert hen, no nonsens, de stichting gaat voor alles.

Dan hoor je hem zeggen dat mensen denken dat hij geld in eigen zak steekt. Dan word ik erg boos, want als er mensen zijn voor wie ik mijn hand in het vuur steek, is Ton met zijn bestuur het wel. Iemand die eerst alles uit eigen zak heeft betaald is geen persoon om daarna aan de haal te gaan met geld van anderen. Dat noem ik jaloezie en nodeloze argwaan. Niets van aantrekken en gewoon doorgaan. Ik denk dat er heel wat jaloezie opgewekt wordt als men die zo gedreven is, belangrijke figuren in de Indo-wereld bereid weet om voor de stichting te willen werken, onbezoldigd, want ook naast Ton betalen bestuursleden en vrijwilligers hun eigen ticket naar Java.

Dat merkte ik toen ik Ton vroeg of ik mijn zoon bij hem zou kunnen laten werken als vrijwilliger. Maar, zei hij, dan moet hij wel zijn eigen ticket en verblijfkosten zelf betalen,.Dat ging helaas niet voor ons, want dat is te duur, maar dat geeft wel aan dat er niets aan de strijkstok blijft hangen bij deze hartverwarmende stichting.

Iedere keer zie ik ook op de foto’s de stralende gezichtjes van de kinderen in Tileng, Imogiri en Baturraden die zoveel baat hebben met hun ouders van de nieuwe huizen, de scholen en de hoognodige sanitaire voorzieningen.

Dáár wordt een mens blij van, want daar doen ze het ook voor, mensen hun basisbenodigdheden geven die wij hier in Nederland als vanzelfsprekend ervaren.

Als het aan mij ligt blijf ik doorgaan met reclame maken voor deze stichting zolang ik dat kan, want ik weet, ook al ben ik er zelf helaas nog niet geweest, hoe belangrijk hun werk is voor de mensen die ze helpen. Maar als ik de mogelijkheid zou hebben om daarheen te reizen zou ik ook niet aarzelen en erheen gaan om met eigen ogen te aanschouwen, hoe mooi alles is geworden. Kennis maken met de mensen die ze zo in hun hart hebben gesloten.

Tekad in het echt ontmoeten en zeker bij hem en zijn lieve vrouw een verblijf boeken, want dat is iets wat ik heel erg graag zou willen. En hem dan als gids hebben om allerlei prachtige plekken te laten zien die hij op foto al heeft laten zien. Ik weet zeker dat dat een onvergetelijke reis zal zijn. Tot die tijd droom ik er dan maar gewoon van.

Ton en overige bestuursleden, heel erg veel geluk en succes met jullie acties om de stichting nog meer bekendheid te geven en samen met Tekad en totaalplaatje maken, mensen de stichting op Java te laten bezoeken en hen tevens een verblijf laten boeken in Tekad Home Stay.

Ik vind ook dat:

Stichting Tileng zijn we met z’n allen.