Waarom ben ik donateur …………

In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Stichting Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.

Het heeft even geduurd maar ja, ik heb ook een verhaal.

‘Waarom ben ik donateur van Stichting Tileng, nou gewoon daarom’.

Ik geloof niet dat dit, ‘nou gewoon daarom’, zomaar als een weekendverhaal geplaatst gaat worden. Ik zal een betere uitleg geven, welnu daar komt-ie.

Jaren geleden was ik donateur van wat toen nog Foster Parents Plan (FPP) was. Er was een jongetje in Sri Lanka dat ik ondersteunde. Met Kerst kwam er weer een tranen trekkende uitzending op de TV en besloot ik nog een kindje er bij te nemen. Dat werd er een uit Sierra Leone. Maar daar brak een burgeroorlog uit en besloot FPP dat er maar een kindje van ergens anders moest worden. Even daarna kwam naar buiten wat de directeur van FPP verdiende, voor ongeveer 3 dagen werk in de week, dat schoot drie dubbel dik in mijn verkeerde keelgat.

Ik had even daarvoor een hernieuwde kennismaking gehad met een oude schoolvriendin, die getrouwd was en nog steeds is, met Ton Lange. Ton maakte in 1997 een rondreis in Indonesië zag hoe FPP werkte in de desa Tileng en werd daar niet blij van en besloot in 2000 zelf een stichting op te richten. U allen wel bekend als Stichting Tileng.

Ton zocht donateurs. Dus was de keuze snel gemaakt. De directeur van FPP kon van mij de welbekende boom in en ik stopte met de betaling, maar stortte het bedrag op de rekening van Stichting Tileng.

Ik kreeg in die tijd nog een papieren maandbrief met weetjes en verhalen via de post binnen. Na verloop van tijd ging dit via e-mail. Ton typte, en na 15 jaar nog steeds, zich blauwe vingers om donateurs te werven. Wat vaak lukte, soms ook niet.

Wat ik wel miste was reclame op de tv. Tot ik hoorde dat daar veel geld naar toe gaat en dat volgens mij beter besteed kon worden.

Na de grote inzameling voor de Tsunami slachtoffers in het verre Oosten wist ik het zeker, er blijft veel aan de bekende strijkstok hangen. Na ruim een jaar was er nog niets aan de situatie van veel bewoners van bijvoorbeeld Sri Lanka gedaan, omdat er grote sommen geld naar toegestuurd werden, die besteed werden aan de plaatselijke projectontwikkelaars die er bruiloftsfeesten mee betaalde.

Weet u nog de aardbeving in 2006, waarbij een net afgerond project in de desa Imogiri ingestort was? Woningen en herbouwde scholen. Binnen een maand werd door de stichting al begonnen met de bouw van noodwoningen voor de getroffen bevolking. Zonder de hulp of centjes van Nederlandse tv inzamelingsactie(s) die ook weer op touw waren gezet en waar veel bekende Nederlanders aan mee werkten.

Nu zie ik vaak de foto’s van scholen en nieuwe stenen huizen die door de stichting gerealiseerd zijn. Zonder dure reizen van ambassadeurs en cameraploegen die er een mooie rapportage van maken van het geld wat volgens mij eigenlijk bestemd is voor de daar aanwezige bevolking.

Zoals Ton al een keer uitgelegd heeft gaat alles wat aan donaties binnenkomt voor 99% naar de projecten naar de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. In Indonesië, Baturraden, huist het management van de stichting dat er voor zorg draagt dat alle financiën en de uitvoering van de projecten goed in de gaten wordt gehouden.

Nou en daarom ben ik al 15 jaar donateur van de stichting. Want Stichting Tileng steunt de desa’s en mijn man en ik steunen Stichting Tileng.

(Red.: Naast het donateurschap hebben Joke en haar man ook een tijd lang het scholarship project gesteund. Hulde.)