In september vorig jaar gingen we dan naar Indonesië. Een reis van drie maanden, waaronder een maand naar Santos en zijn lieve gezin om vrijwilligerswerk te doen. We maakten het leven in Indonesië van heel dichtbij mee; we zaten er als twee Nederlandse meisjes van 21 en 24 middenin. Wat was dat bijzonder. Indonesië heeft mij aan het denken gezet. Daar en hier. Hoewel het inmiddels al een half jaar geleden is, staat me er nog veel van bij. Sterker nog, steeds meer herinneringen komen terug. Beelden van hoe het was, het gemis, en ook hoe bijzonder anders het daar wel niet is.

Hoewel ik gemerkt heb dat ook veel dingen minder goed geregeld zijn, heb ik Indonesië ook ervaren als een land waarin mensen samen roeien met de riemen die ze hebben en die hun cultuur omarmen. En vooral dat laatste heeft bijzonder veel indruk op mij gemaakt; de trots over hun cultuur en de trots waarmee zij deze cultuur in stand willen houden en door willen geven naar de volgende generaties. Het maakt Indonesië puur en het geeft een gevoel van ‘samen’. Dit is iets wat ik minder terug zie in het westerse Nederland. Indonesië heeft mij geleerd om even stil te staan bij het leven en ook onze cultuur en onze tradities te omarmen. Blij te zijn met de dingen die we hebben.

En hoe mooi is het dan dat er voor een land en een cultuur waar we naar mijn idee ook zo veel van kunnen leren zoiets als Stichting Tileng bestaat. Een steuntje in de rug. Hulp op de vlakken waar het wat moeilijker gaat, waarbij de cultuur met alle respect kan blijven voort bestaan.

Met dank aan Indonesië en Stichting Tileng.