En toen de praktijk!

Bijna 2 jaar geleden ging ik voor de 2de keer naar Java. Dit keer met een vriendin. We wilden elkaar de plekken laten zien waar onze ouders gewoond en gewerkt hadden.

Maar we gingen natuurlijk ook de plaats bezoeken waar mijn vriendin, na de oorlog, is geboren en 9 jaar gewoond heeft. Maar er was nog een plaats waar zij perse naar toe wilde : Baturraden. Zij was er een keer eerder geweest en had Santos (general manager van de stichting in Indonesië) ontmoet. Die zou en moest ik ook ontmoeten. In het vliegtuig las ik informatie over Stichting Tileng . De doelstelling sprak me direct erg aan. Ik kom namelijk uit een familie van onderwijsmensen. Dat deze stichting zich onder andere hard maakt om het onderwijs in een aantal desa’s te verbeteren, sprak me daarom erg aan.

En toen de praktijk! De hartelijkheid van de ontvangst door Santos en zijn vrouw Succi vergeet ik nooit meer, om over het overheerlijke eten maar te zwijgen, 7 dagen lang. Ik droom er nog van!

Maar we werden natuurlijk op sleeptouw genomen door Santos. We bezochten een aantal scholen, zowel de kleuterscholen, als scholen voor de oudere kinderen. Ik zag mooi onderhouden, in vrolijke kleuren geverfde gebouwen, maar bovenal : enthousiaste en gemotiveerde leerkrachten. Daarnaast was er lesmateriaal dat ik op andere scholen die ik bezocht had, niet gezien had.

Wat ik heel erg bijzonder vond, was dat op een van de scholen, eentje midden in het bos, een groepje kinderen met een verstandelijke beperking les kreeg. Ze zaten in de open lucht, op een kleed dat op de grond lag, te werken met ontwikkelingsmateriaal. De juf werd geassisteerd door één van de ouders van de leerlingen. Met een eindeloos geduld werd geprobeerd de kinderen letterlijk en figuurlijk bij de les te houden. Maar als ze het nodig hadden een rondje te lopen, was dat ook goed.

Er waren ook leerlingen bij die naast de verstandelijke beperking een autistische stoornis hadden. Na meer dan 40 jaar gewerkt te hebben bij een organisatie die hulp biedt aan mensen met een verstandelijke beperking, was ik blij verrast dat deze groep kinderen hier zoveel persoonlijke aandacht kreeg. Op geen enkele andere school op Java had ik dat eerder gezien.

Opvallend was het de mensen die op de scholen werkten niet de indruk wekte zich afhankelijk te voelen doordat ze ondersteund werden door de stichting Tileng, maar dat ze juist een grote mate van zelfbewustzijn uitstraalden.

Trots op het werk dat de deden. Zich ervan bewust dat ze bezig waren met werk van wezenlijk belang. Ze werkten aan een betere toekomst voor zoveel kinderen!

Groetjes, Anje