Dichtbij en toch ver weg!
“Dichtbij en toch ver weg” is een kreet die mij bij bleef toen ik op een dag – na een zeer onrustige nacht – wakker werd. Een nacht waarin ik druk in de weer ben geweest met mensen die volgens mij dichtbij mij staan, maar in werkelijkheid ver weg zijn. En dat niet alleen in kilometers, maar ook door je positie en de onderlinge verhoudingen. Ver weg, soms omdat het verstandig is afstand te houden en soms omdat anderen het niet begrijpen wanneer je te dicht bij komt.
Ik heb het dan niet alleen over mensen hier in Nederland, maar ook over die in Indonesië. Men heeft soms moeite als een ander echt voor hen gaat of zelfs genegenheid toont. Zij zien die betrokkenheid soms zelfs als een bedreiging van hun eigen positie. Als het ze op een zeker moment zelf goed uit komt, dan is dichtbij echter weer zeer welkom. Dit klinkt allemaal misschien verwarrend, maar zo voelt het ook. Je weet daardoor niet altijd wat men wilt en of de aangeboden ondersteuning en persoonlijke aandacht nodig en/of gewenst is.
Met andere woorden, het blijft moeilijk mensen te doorgronden. De kreet “Dichtbij en toch ver weg” blijft voor mij van kracht, hoe graag ik het zelf ook anders zou willen zien. Dit neemt echter niet weg dat ik vind dat je, wanneer er door iemand een beroep op je wordt gedaan, je er voor hem of haar moet zijn. Ook kilometers kunnen ons daarbij niet scheiden. Als we er voor iemand willen zijn, zijn we daar in gedachte dan niet al?
Dat geldt zeker bij de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, die we met Stichting Tileng willen ondersteunen.
Als u Stichting Tileng steunt, dan steunt u rechtstreeks de bevolking van de desa’s met het realiseren van hun eigen projecten ter verbetering van hun leefsituatie. Uw bijdrage is van harte welkom. U bent dan weliswaar ver weg, maar toch ook weer zeer dichtbij.