Tag: familie

Wat een verschil met hier in alle opzichten

Geschreven door Remco Lange op 9 september 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Als ik dit schrijf zit ik binnen aan de koffie en kijk ik op deze zondagmorgen naar buiten. Ik zie een dag en een nacht verschil met het weer in Indonesië van de afgelopen weken. Waar er in Nederland in deze periode een te veel aan regen is gevallen hebben ze er daar te weinig van. Ook de temperatuur is een groot verschil. Hier net 18 graden, daar 32 of meer.

Daardoor leef je in Indonesië meer buiten. Bij mij begint dat daar altijd rond de klok van half zeven. Lekker zittend op de veranda voor het huis met een kopje koffie of thee, voor het huis van onze general manager Stichting Tileng Indonesia, Tekad (Santos). Een mooie titel op papier maar gewoon onze vertegenwoordiger in Indonesië. Tekad, zijn vrouw Suci en de kinderen Tika, Ridlo en Dimas zorgen er voor dat mijn vrouw en ik niets tekort komen. Op die veranda met dat bakje koffie of thee kijk ik mijn mails na. Dat kan tegenwoordig als je beschikt over zo’n geweldig apparaat als een iPad. De iPad mocht ik van de gemeente Capelle aan den IJssel, waar ik raadslid ben, meenemen naar Indonesië om optimaal te kunnen werken voor de stichting.

Zo tegen een uur of acht worden we geroepen voor het ontbijt, makan pagi, nasi goring met een gebakken ei, kroepoek, komkommer, tempé en thee of warme sinasappelsap, juruk panas. Wij genieten van dit soort ontbijten. Verder doen we het de hele dag met eten rustig aan en doen we op onze manier mee aan de Ramadan. Tussendoor krijgen we van hen toch te drinken met kleine hapjes. Cakejes, gebakken bananen, pisang goring, e.d.. Als we geen bezoeken moeten afleggen of vergaderen voor de stichting gaan we wandelen. Genieten van de omgeving. Ook gaan we als we in Baturraden zijn een paar keer naar de grote stad Purwokerto. Een stad die een steeds belangrijke rol gaat spelen in de regio. In Purwokerto wordt veel gebouwd. Dat is goed te zien als je er een jaar niet bent geweest.

Na de koffie of thee rond 16:00 uur is het om 18:00 uur tijd voor het diner, makan malam. Ja 18:00 uur want dan mag er weer gegeten worden. Het is immers Ramadan. We zitten dan met de gehele familie in de keuken rond een grote tafel en eten dan uitgebreid Indonesisch. Heerlijk al die verschillende gerechten. En zo gezellig. Ook zij genieten van deze gebeurtenis op dit tijdstip van de dag. De volgende maaltijd is voor hen immers weer om 03:00 uur in de morgen. Voor zonsopgang. Daarna moeten ze weer wachten met eten en drinken tot 18:00 uur. Ik heb bewondering hoe zij met de Ramadan omgaan en er ook consequent aan mee doen.

Na makan malam komen er altijd mensen op visite. Gewoon voor een babbel of om aandacht te vragen van de stichting voor hun zaak. Daarnaast komen kinderen die meedraaien in het scholarship programma van de stichting hun schoolresultaten laten zien. Mooie rapporten. Ook zo Tika Santosa. Zij gaat haar laatste jaar op de universiteit in. Een moeilijk jaar met veel stages en projecten. Maar na dat jaar, en dat laten de resultaten ook zien, is zij onderwijzeres voor de basisschool. Dit had zij niet kunnen bereiken als ze niet had kunnen meedraaien in het scholarship-project en met steun van de donateurs van de stichting. Laat ik het nog maar eens schrijven: zonder onze donateurs en sponsors kan de stichting haar werk niet doen. Tika heeft beloofd binnenkort zelf met een verhaaltje te komen over haar studie en Stichting Tileng.

Dan om 21:00 uur naar bed. Ja, u leest het goed. Vroeg, omdat de dag voor ons ook weer vroeg begint. De mensen daar liggen in de meeste gevallen nog vroeger in bed. Normaal staan ze rond 06:00 uur op maar nu, zoals ik hiervoor schreef, om 03:00 uur.

Zo komt er zittend met een bakje koffie en naar buiten kijkend op zondagmorgen als het zeer slecht weer is toch weer een verhaal op papier.

Veehouderij

Geschreven door Remco Lange op 10 juli 2009. Gepost in Weekendverhalen.

Bij een van mijn laatste bezoeken in Indonesië heb ik samen met mijn vrouw en twee trouwe donateurs van de stichting een bezoek gebracht aan een oud-Hollandse monumentale veehouderij in Baturraden. Ter plaatse wordt beweerd dat deze nog van een Hollandse familie is, maar de familie in kwestie bestrijdt dat. We zijn overigens de eerste buitenlanders die na de onafhankelijkheid van Indonesië een bezoek aan deze veehouderij mogen brengen.

Na ons bezoek is het contact tussen de huidige directeur van de veehouderij en de Hollandse familie weer op gang gebracht. Zo is men van plan de veehouderij, inclusief het oude gastenverblijf, te restaureren. Het geheel zou dan, zij het in beperkte mate, kunnen worden opengesteld voor toeristen. In samenwerking met Stichting Tileng zal er worden bekeken of het de moeite waard is om toeristische rondleidingen te gaan organiseren.

De eenmaal gerestaureerde veehouderij zal als educatief centrum voor de kinderen uit Baturraden en omgeving kunnen dienen; veel van deze kinderen weten niet beter dan dat de melk in de fabriek wordt gemaakt. Als de “nieuwe” veehouderij eenmaal weer draait, is het de bedoeling dat het project “schoolmelk” van start kan gaan.

Zoals u ongetwijfeld weet, financiert de Stichting Tileng de “buffelbank” in Manggung. Ons bezoek aan de veehouderij heeft ertoe geleid, dat onze vertegenwoordigers in Baturraden als ook die in Imogiri overwegen om een buffelbank op te zetten. Over de actuele ontwikkelingen op dit vlak zullen wij u op de hoogte houden.

Opsporing verzocht!!

Geschreven door Remco Lange op 26 januari 2007. Gepost in Weekendverhalen.

Toen de familie Senasily uit Capelle aan den IJssel vorig jaar in de krant las dat ik met mijn zoon Remco naar het aardbevingsgebied in Indonesië zou gaan, hadden zij een vraag aan de Stichting Tileng. Zij hebben een oom en tante in Magalang, dat ligt in het zwaar getroffen gebied Bantul. Het zijn de heer en mevrouw (Papak dan Ibu) Paman Tarmidi. Ze konden met die oom en tante geen contact krijgen en vroegen zich af of er wat ernstigs mee was gebeurd tijdens de verschrikkelijke aardbeving. Omdat ik de familie Senasily goed ken, heb ik gezegd dat ik zou proberen de oom en tante voor ze op te sporen. Als me dat zou lukken moest ik een brief met geld van de familie aan hen overhandigen.

Toen ik op een middag wat ruimte had, ben ik met de vertegenwoordigers van de stichting in Indonesië op pad gegaan. Na lang zoeken hebben we uiteindelijk de oom en tante gevonden. Twee oude mensen (zie foto) die gelukkig geen schade hadden geleden van de aardbeving. Na veel vragen stellen en foto’s bekijken kon ik vaststellen dat het om de mensen ging die wij zochten. Ze waren blij en zeer verrast op deze wijze iets te horen / lezen van de verre familie uit Capelle aan den IJssel. Tijdens het theedrinken vertelden zij dat de oom hart- en longproblemen heeft en dat de tante ook elke week naar het ziekenhuis moest voor onderzoek. Het door mij overhandigde geld kwam dus goed van pas. Nu konden ze wat meer onderzoeken laten verrichten en medicijnen kopen om tot enig herstel te komen.

Na een uurtje zijn we weer weggegaan en aan de oom en tante gevraagd de familie in Nederland te schrijven. Dit is inmiddels gebeurd. Men had nu toch voldoende geld om ook postzegels te kunnen kopen.

Na deze gebeurtenis is er door Stichting Tileng voor beide families een hulplijn opgezet. Een keer per jaar als mijn vrouw en ik geld opsturen naar onze drie pleeggezinnen, gaat er nu ook geld en een brief mee voor die oom en tante in Magalang. Onze vertegenwoordigers daar zorgen dan dat het geld bij hen terecht komt en zij kunnen dan gelijk zien hoe het met hen gaat.

Dit is weer een nieuw initiatief van Stichting Tileng dat echter alleen uitgevoerd kan worden voor mensen in Nederland die familie hebben in het werkgebied van de stichting en die bereid zijn dit kostendekkend te laten uitvoeren. Zoals u weet kent de stichting geen overheadkosten en gaat al het geld van de schenkingen en donaties voor 100% naar de projecten in Indonesië.