Skip to main content

Tag: klaslokaal

“Op vrijwilligersreis naar Indonesië”

“Op vrijwilligersreis naar Indonesië?! “Wat ga je daar doen?” “In Indonesië nog wel?!” “Amai!”. Veel reacties. En veel vragen. En ik kon weinig antwoorden geven. Want ik wist zelf niet goed wat mij, en de andere zeven vrijwilligers, te wachten stond. 3 weken. Indonesië. Eén klaslokaal te bouwen uit hout. Santos Home Stay. Woorden die me toen niet veel zeiden, maar waar ik nu met een glimlach en een vol hart aan terugdenk.

3 weken. Zo lang? Voor het thuisfront althans. Voor ons werd tijd relatief. 26 uur in een busje leek ineens niet meer zo lang. 4 uur ’s ochtends was ineens niet meer zo vroeg. En 3 weken was ineens veel te kort.

Indonesië. Zo ver? Een voor mij onbekend land. Nu echter het land van de uitgestrekte helder groene rijstvelden, het overheerlijke eten,  de gastvrije, goed laches en goedhartige bevolking, het ontelbaar aantal vulkanen, het hectisch verkeer dat wel een ‘survival of the fittest (scooter)’ lijkt, afgewisseld met een handvol rustgevende watervallen… Zo ver, maar nu plots heel dichtbij, in het hart gesloten.

Een klaslokaal bouwen uit hout? Jij? Ja, ik ben niet de handigste. Maar ik ben er toch in geslaagd mezelf niet aan het klasje te nagelen. Puik werk. Elke dag zagen we hoe ons project vorderde; elke plank weer een stapje dichter bij ons te verwezenlijken doel. Onze laatste werkdag konden we met een tevreden blik neerkijken op wat we hadden verwezenlijkt: er stond een klaslokaaltje waar wij met onze eigen handen hadden aan meegewerkt! Maar wat me toen nog meer heeft overvallen is de realisatie dat we tijdens het hele bouwproces niet alleen een klasje hadden gebouwd, maar ook vriendschappen, net als het klasje geworteld in de Indonesische aarde.

Santos Home Stay. Al van de eerste dag werd Santos Home Stay niet zomaar een plek waar wij verbleven. Santos, onze gastheer, zorgde ervoor dat ons huis een echte thuis werd: comfort, heerlijke maaltijden, gezelligheid en plezier. En hoewel het altijd een hele belevenis was om eropuit te trekken naar allerlei plaatsten op Java, was het altijd leuk om weer “nar hus” te kunnen gaan.

Op vrijwilligersreis naar Indonesië. Een heuse aanrader. Een prachtige ervaring. Een subliem land. Een herinnering voor het leven. ”

 

Lachende gezichtjes

Van alles wat ik meemaak tijdens mijn reis langs de projecten van Stichting Tileng, zijn het toch vooral mijn bezoeken aan de scholen die grote indruk maken. Het welkom dat je daar krijgt is hartverwarmend. Keer op keer. Zonder uitzondering. Vanzelfsprekend word je als bezoeker overladen met eten. Maar dat is niet het enige. Je wordt ook overspoeld door lachende gezichtjes en een tomeloze energie, die zich uit in gekke bekken trekken, rondrennen en heel hard gillen. Kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde. Des te opvallender is het verschil tussen de kwaliteit van de scholen daar en hier.

Waar je hier tegenwoordig Optimel framboos als schoolmelk kunt kiezen, is de schoolleiding daar blij als ze de leerlingen iedere week een extra ei kunnen bieden om de voedingswaarde op peil te houden. Hier zijn rubberen tegels onder het klimrek verplicht. Daar zijn ze blij als het reeds geroeste klimrek het nog even houdt. En, het zou ook fijn zijn als de zandgrond onder het toestel op den duur afgedekt kan worden, dat scheelt in hoeveelheid modder die naar binnen komt, vooral als het regent. Daar staat er soms opeens een klaslokaal leeg: te weinig meubilair. Hier heeft iedere school een magazijn, omdat er anders ruimtegebrek in de lokalen zou ontstaan.

De stralende oogjes raken me. Keer op keer. Zonder uitzondering. Nee, het is geen medelijden dat ik voel. Mijn hart vult zich met liefde. De onschuld, de levensvreugde en vooral: een heel leven voor zich. Wat een verschil maakt scholing in een leven dat nog maar zo’n klein eindje op weg is. Ook al hebben ze nog geen idee van hetgeen ze later willen worden; de toekomst ligt in hun (kleine) handpalm. Kun je nagaan hoe groot het verschil is dat je kunt maken. Er is nog zoveel te doen. Steun Stichting Tileng.