Tag: purwokerto

Wegdromen

Geschreven door Remco Lange op 12 maart 2016. Gepost in Weekendverhalen.

Een kop koffie, een lekkere stoel, koek erbij, even geen afleiding. Ik vind het heerlijk om dan een beetje weg te dromen. Dit keer over de komende reis naar “mijn” Indonesië. Een reis die wederom verzorgd gaat worden door onze sponsor Stichting Bersama.

Weer een vakantiereis, samen met mijn vrouw Wil, waarin 10 dagen is ingepland voor een bezoek aan Baturraden op Java. Enerzijds naar ons pleeggezin Santosa – Santos, Succi, Dimas (en de inmiddels daaruit voortgekomen gezinnetjes Tika, Agung, Lanang en Ridlo, Destia, Wengku) – en anderzijds naar het kantoor van Stichting Tileng. Het management van de stichting is immers gehuisvest in Santos Homestay in Baturraden.

Ons management daar, Santos, Iko, Succi, Tri en Amik, kan dan laten zien wat er de afgelopen periode heeft plaatsgevonden en tevens de boekhouding ter controle laten inzien. Ook zal worden gesproken over het wederzijds communiceren en functioneren. Dat blijft altijd noodzakelijk als je met z’n allen goede resultaten wilt blijven behalen. Die verantwoording moet altijd worden afgelegd en ook worden doorgegeven aan onze donateurs en sponsors.

Ja, wegdromen over je komende reis die er als volgt uit moet gaan zien:

Een reis die zal beginnen op Amsterdam Schiphol, waarvandaan wordt vertrokken naar Jakarta. Bij aankomst in Jakarta naar het hotel om even bij te komen van de vliegreis. De volgende dag met de trein in 4 á 5 uur naar Purwokerto. Daar worden we opgehaald door Santos, waarschijnlijk met aanhang, voor de rit naar Baturraden.

Na Baturraden reizen we via Yogyakarta naar Kalimantan. Kalimantan is het Indonesische deel van het eiland Borneo, het grootste eiland van Indonesië. Daar verblijven we op een houseboot en varen alle bijzonderheden tegemoet.

We varen de rivieren van Kalimantan af naar onherbergzame en idyllische plaatsen, de beste manier om de natuur en de lokale bevolking van dichtbij te beleven. Met de boot kriskras varend door de ongerepte jungle. Borneo is heel groot maar dunbevolkt. Een aanzienlijk deel is bedekt met oerwoud en er zijn nog grote stukken ruige jungle vol met enorme bomen en je vindt er de meest bijzondere plant- en diersoorten ter wereld. We zullen ons vergapen aan mangrovebossen, tropisch regenwoud, neusapen, herten, makaken, gibbons, ongekend veel vogels, reptielen, insecten en prachtige vlinders. Maar ook de orang-oetan populatie. Bepaalde gedeeltes van het park functioneren als opvangcentra voor orang-oetans. Hier wordt met succes getracht gevangen orang-oetans terug te plaatsen in hun natuurlijke omgeving.

Vanuit Kalimantan gaan we weer terug naar Java bij Semarang en steken we over naar het eiland Karimun Jawa. Moederziel alleen in de Java zee, ten noorden van midden-Java, één van Indonesisch best bewaarde geheimen: de Karimun Jawa Archipel.

De Karimun Jawa Archipel in Indonesië bestaat uit 27 tropische bounty-eilandjes omringd door azuurblauwe zee en prachtig koraal. De meeste eilanden zijn onbewoond. De lokale bevolking concentreert zich op de twee ‘grotere’ eilanden Karimun Jawa Island en Kemujan Island, die via een brug met elkaar verbonden zijn. Eerstgenoemde hoofdeiland heeft één klein dorpje, een heuvelachtig binnenland en poederwitte zandstranden. Kemujan is wat platter en heeft veel mangroves.

Het einde van de reis moet gaan via Jepara, een paar dagen Yogyakarta, en dan weer naar Amsterdam.

Ik hoop dat de reis wordt zoals ik bij mijn wegdromen heb beleefd.

Werkbezoek april – mei 2014, deel 1

Geschreven door Remco Lange op 23 mei 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Op 27 april jl. ben ik (uiteraard op eigen kosten) op reis gegaan voor een onaangekondigd werkbezoek aan het management, de projecten en de desa’s op Java, Indonesië.

Die zondag vertrok ik met Garuda Indonesia van Amsterdam naar Jakarta en op 28 april ben ik van daaruit doorgereisd naar Yogyakarta.

Op woensdag 30 april heb ik in Yogyakarta om 10:00 uur de Efisiensi bus gepakt naar Purwokerto om van daaruit naar Baturraden Kemutug Lor af te reizen. Immers in Kemutug Lor woont de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en houdt de stichting ook kantoor.

Ik had met Tekad Santosa (Santos), onze General Manager daar, afgesproken dat ik op woensdagmiddag 30 april een SMS zou sturen zodra ik klaar zat om met hem te Skypen. Hij en ik zouden dan een en ander over de projecten doornemen. Die SMS heb ik gestuurd, maar met de mededeling dat ik geen internetverbinding had en dat ik in plaats daarvan zelf wel langs kwam om alles te bespreken. Hij begreep daar niets van, zei hij later. Toen ik met de taxi aankwam in Kemutug Lor stond Santos toevallig aan de kant van de weg te praten. Men zei tegen hem “Santos, je krijgt gasten”, waarop hij naar de taxi liep. Hij stond als aan de grond genageld toen hij mij zag uitstappen. Toen begreep hij ineens waarom ik zei “ik kom zelf wel langs”. Samen liepen we richting huize Santosa. Santos riep “kom eens kijken wie er is”. Ook bij de familie was de verbazing groot toen ik het huis binnenliep. Ze dachten immers dit jaar te moeten laten zien dat alles gaat zoals het moet gaan, ook zonder dat de voorzitter uit Nederland langs zou komen om poolshoogte te nemen.

Toen ze van de schrik waren bekomen (en dat duurde wel even), was het welkom zoals vanouds bij wel aangekondigde (werk)bezoeken.

Kijkend naar de vulkaan Slamet kon ik zien, en soms horen, dat deze nog steeds actief is. Ik hoorde rommelen en ploffen en zag ook een grote rookpluim verschijnen. De situatie aan de zuidkant is volledig onder controle daar in Baturraden. Er is een heel team aan de slag die de situatie goed in de gaten houdt. Elk uur van de nacht laten zij via klopsignalen horen of er gevaar is, zoals dat ook gebeurde in 2006 bij de aardbevingen in Imogiri. Er hangen spandoeken langs de weg waarop de evacuatieroutes zijn aangegeven en er zijn overal routebordjes geplaatst. De mensen moeten op gezette tijden de evacuatie oefenen. Er was dus geen direct gevaar voor de bevolking (en voor mij). Ook het lokale management van de stichting zorgde goed voor mij in Santos Home Stay, waar ik verbleef in Baturraden en dat daarmee mijn basis was voor alle werkbezoeken.

De kranten in Yogyakarta schrijven regelmatig sensatieverhalen over de Slamet, waardoor ik steeds gebeld werd door mensen uit Yogyakarta met de vraag hoe de situatie was in Baturraden en of ik nog wel veilig was. Sensatie is immers goed voor de krantenverkoop.
Voor dat ik iets schrijf over de projectbezoeken, is het goed te vermelden dat ik het zeer prettig vond dat er niets geregeld was. Ik kon zo ervaren hoe het in de dagelijkse praktijk gaat zonder dat er van alles vooraf is georganiseerd en zonder dat er grote ontvangstcomités klaar staan.

Op de eerste werkdag hebben we in een rustig tempo een paar scholen bezocht omdat ze op dat moment toch gesloten waren. Even rustig rondkijken. De dagen daarna zijn alle scholen bezocht terwijl de kinderen les hadden.

Tijdens mijn bezoek heb ik met een deel van de kinderen uit het scholarship programma (en tevens met hun leerkrachten) gesproken over hun vorderingen. Zowel de leerkrachten als de leerlingen zelf gaven aan dat de prestaties goed zijn en ze bedankten Stichting Tileng voor de studiebeurzen. Ook heb ik ze gevraagd waar ze zich al zo mee bezig houden na schooltijd. De meest voor komende activiteiten na schooltijd zijn huiswerk, sporten, hobbyen en de ouders helpen.

Volgende week deel 2.

Baturraden

Geschreven door Remco Lange op 29 juli 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Na een reis van 35 uur (van Capelle aan den IJssel, via Amsterdam, Dubai en Jakarta naar Purwokerto) zijn we aangekomen in Baturraden bij onze vertegenwoordigers aldaar. Het was weer een geweldig onthaal.

De eerste paar dagen hebben we het rustig aangedaan bij Tekad Santos en zijn familie. Tekad Santos is de general manager van Stichting Tileng op Java.

Met hem heb ik een planning gemaakt om de lopende zaken door te nemen en een moment te kiezen om het handboek “Implementatie van beleid op lokaal niveau” door te nemen. Over het het handboek berichtte Eveline Bruijn u onlangs. Ook werd er een moment gepland om tot ondertekening van de nieuwe contracten te komen. Met deze contracten wordt officieel vastgelegd dat men gaat werken volgens de organisatiestructuur en de werkwijze zoals vastgelegd in het bovengenoemde handboek.

Ook is er aandacht besteed aan het gebruik van o.a. de “one pager”, de brochure en het registratieformulier voor ontvangen donaties hier op Java.
Dit formulier wordt door donateurs en toeristen na bezoek aan onze projecten ter plaatse ingevuld. Na invulling gaat het formulier naar ons hoofdkantoor in Nederland. Zo blijven we inzicht houden op de donaties ter plaatse en krijgen de gevers van het hoofdkantoor een bevestiging van de donatie. U ziet dat we ook in dit geval transparantie en betrouwbaarheid hoog in het vaandel hebben staan. Overigens kunnen de gevers het formulier – indien van toepassing – tevens gebruiken ten behoeve van hun aangifte inkomstenbelasting.

Ook is besproken wat wij van onze vertegenwoordigers verwachten met betrekking tot het afleggen van werkbezoeken aan de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. Na elk werkbezoek, één keer per maand, zullen zij daarover moeten rapporteren. Zo wordt het bestuur in Nederland nog beter geïnformeerd over het reilen en zeilen van de projecten op Java.

Tijdens mijn aanwezigheid is er op het Stichting Tileng kantoor in Baturraden een permanente internetaansluiting geïnstalleerd. Hiermee bewerkstelligen wij een goede communicatie tussen het hoofdkantoor in Nederland en het lokale kantoor op Java. Daarbij komt nog dat onze vertegenwoordigers nu niet meer iedere keer naar een intercafé in de stad hoeven. Dat scheelt tijd en geld.

In de laatste week van mijn verblijf op Java zal ik met onze general manager een bezoek brengen aan de projectverantwoordelijke in Tileng en Imogiri. Ook daar zal het handboek “Implementatie van beleid op lokaal niveau” worden doorgenomen. Hiermee wordt herbevestigd hoe de organisatie en de werkwijze van de stichting tot uiting komt.

Ik ga er vanuit u met het bovenstaande op de hoogte te hebben gehouden, zoals ik u beloofd had voor mijn vertrek naar Indonesië. Mocht u nog vragen of opmerkingen hebben schroom niet en stel deze via info@tileng.nl. Ook tijdens mijn verblijf in Indonesië krijg u daar antwoord op. Ook het bestuur in Nederland is paraat u te informeren.

Indien de communicatie middelen in het andere deel van Java mij de mogelijkheid geven u verder te informeren, dan zal ik dat zeker doen.

Verfrissend, helder en transparant; dat is Stichting Tileng.

Javaanse voor één nacht

Geschreven door Remco Lange op 31 december 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Het jaar zit er zo goed als op. Een mooi moment om terug te blikken en af te sluiten. De voorbije weken heeft u meerdere kleine rapportages van mij kunnen lezen. Mijn reis naar de desa’s van Stichting Tileng had mij daartoe geïnspireerd. Welnu, het is tijd geworden voor een afsluitende rapportage over een ervaring die zowel feestelijk als indrukwekkend was.

Het was op een van de laatste dagen van mijn verblijf in Baturraden dat ik door Santos en Iko (de lokale vertegenwoordigers) uitgenodigd werd om een theatervoorstelling in de nabijgelegen stad (Purwokerto) bij te wonen, georganiseerd in het kader van de Dies Natalis van de plaatselijke universiteit. Hoewel ik het Javaans (de gebruikte taal) alles behalve machtig ben, vond ik het direct een leuk idee. Ik twijfelde geen moment en zegde toe. Twee dagen later zat ik op de voorste rij van het toneelstuk. In de buitenlucht én, als een echte Javaanse. En vooral dat laatste, was een hele ervaring. Mijn gehuurde outfit en de urenlange aandacht die besteed werd aan mijn haar en make-up maakten de transformatie dusdanig volmaakt dat ik even schrok toen ik mezelf in de spiegel zag. Onherkenbaar. Nog meer indruk maakte de ontvangst die ik vlak na arriveren kreeg. Ik moest en zou op de eerste rij plaatsnemen, met VIP’s naast me en allerlei lekkernijen voor me. Ik werd behandeld als een prinses. Ik genoot van het toneelstuk, dat van zoveel expressie getuigde dat mijn taalbarrière tot een minimum beperkt werd. En, ik verbaasde me over de enorme aandacht die ik kreeg. Waar ik mijn bewondering na afloop over wilde brengen aan de regisseur, acteurs en actrices, wilden zij plotseling met mij op de foto. Enigszins ongemakkelijk voelde het wel. En toch was het uiteindelijk vooral erg grensverleggend. Onherkenbaar een onbekende wereld betreden waar iedereen naar je kijkt, dat vormt je.

En toen ik voor het slapen gaan de tientallen speldjes, die mijn haarstuk op zijn plaats hielden, voorzichtig uit mijn haar haalde, voelde ik plotseling een golf van ware rijkdom. Mijn ervaringen in deze cultuur waren stuk voor stuk cadeaus gebleken. Het land dat in materiële zin ontvangt van de stichting die ik steun bleek mij in immateriële zin zoveel geven te hebben. Ik werd geprikkeld, geïnspireerd en uitgedaagd in mijn eigen zijn. Mijn wereldbeeld verbreedde en verrijkte zich.
Mijn ervaring was daar, op die avond, zo compleet, dat ik me alleen nog maar meer in wilde zetten voor Stichting Tileng. Ware rijkdom wil je delen. Deelt u volgend jaar ook in ware rijkdom? Steun Stichting Tileng!

Onverwachte steun

Geschreven door Remco Lange op 6 augustus 2010. Gepost in Weekendverhalen.

De foto hiernaast toont de “keuken” van een ouder echtpaar in Baturraden aan wie wij een bezoek hebben gebracht tijdens ons verblijf daar. Een ouder echtpaar uit Capelle aan den IJssel had mij en mijn echtgenote gevraagd geld mee te nemen om daar te geven aan een ouder echtpaar dat dat geld hard zou kunnen gebruiken.

In overleg met ons management in Baturraden hebben we een echtpaar gevonden dat erg arm is en van wie de vrouw erg ziekelijk is (ze moet veelvuldig naar het ziekenhuis in Purwokerto). De reis kost veel geld en daarom moeten familie en vrienden steeds bijspringen.

Het geld uit Capelle a/d IJssel is dus op een goede plaats terechtgekomen. Het Capelse echtpaar was zeer tevreden toen we hen verslag kwamen uitbrengen.

Zoals u van ons gewend bent, blijkt ook hier weer uit dat Stichting Tileng haar financiële middelen goed besteed.

Bericht uit Baturraden

Geschreven door Remco Lange op 5 juli 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Als u dit leest ben ik alweer op de terugreis naar Nederland. Een reis van Imogiri, Yogyakarta en Jakarta via Kuala Lumpur naar Amsterdam.

Ook in Baturraden hebben wij een goede tijd gehad; veel mensen ontmoet en kunnen aanschouwen wat er gerealiseerd is dankzij de hulp van onze donateurs en sponsors in Nederland. De mooie gerealiseerde lagere scholen ‘Pamijen 2’ en ‘Karangsalam’ zijn werkelijk een lust voor het oog.

Op 3 juli jl. heb ik de twee lagere scholen mogen openen in het bijzijn van de Bupati Banyumas Bapak Hagi drs Marjoko m.m. en de twee onderministers van onderwijs en toerisme Bapak drs Bakri m.m. en Bapak dr. Mudjito AK, Msi. De laatse twee waren speciaal voor de opening van Jakarta naar Baturraden gekomen.

Ik heb aan hen duidelijk gemaakt dat de scholen niet gerealiseerd hadden kunnen worden zonder de geweldige inzet van de mensen uit Baturraden. De vertegenwoordigers van de landelijke en regionale overheid in Indonesië heb ik in mijn openingspeech gevraagd Stichting Tileng in de toekomst financieel te ondersteunen bij het realiseren van nieuwe projecten. Zij hebben toegezegd te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn.

Op uitnodiging heb ik verschillende gesprekken gehad met vertegenwoordigers van de diverse afdelingen van de Rotary Clubs uit de omgeving van Baturraden en Purwokerto. De komende tijd zal ik beelden van de opening van de lagere scholen ‘Pamijen 2’ en ‘Karangsalam’ en de optredens daarbij op deze website plaatsen. Hou deze site dus wederom in de gaten!

Ook zal ik binnenkort de speech plaatsen van een leerlinge van de 5e klas van ‘Pamijen 2’. Haar naam is: Uly Amalia Sari. Zij deed haar speech tijdens de opening; uit haar hoofd en in perfect Engels. Indrukwekkend voor een meisje van haar leeftijd! Nu deze scholen zijn gerealiseerd zal de stichting weer aan de slag moeten om de beschikbare middelen aan te vullen zodat er weer projecten kunnen worden opgestart in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Er is nog een hoop werk te doen. Dankbaar werk, als je de resultaten ziet die Stichting Tileng, met behulp van de participatie van de mensen daar, boekt. De blije gezichten van de mensen doen je meer dan goed.

Een groet uit Indonesië.