AD.nl: Zoon Remco zet werk van vader Ton Lange in Indonesië voort
De Capelse stichting Tileng gaat verder na een veelbewogen jaar. Zoon Remco Lange zet het levenswerk van zijn vader Ton Lange voort. ,,Ik doe dit uit respect voor hem.’’
Rob van Elewout © Frank de Roo
,We hebben een loodzwaar jaar achter de rug’’, vertelt Remco Lange, Capellenaar en zoon van Ton Lange, die op 30 augustus 2017 overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Na een lang ziekbed – Lange vocht tegen longkanker – blies hij aan het einde van de zomer zijn laatste adem uit. ,,Je bent er ongetwijfeld nooit klaar voor, maar in deze fase van het leven wil je je vader niet verliezen. Ik ben mijn vader kwijt, mijn kleine is opa kwijt. Dat waren twee handen op een buik.’’
Nee, de stichting was niet bepaald het eerste waar Remco aan dacht, de eerste dagen en weken na de dood van zijn vader. ,,Die ruimte hadden we helemaal niet in ons hoofd’’, vertelt hij. ,,Maar toch moesten we uiteindelijk bepalen hoe en óf we verder zouden gaan met Tileng.’’
Zelfredzaam
Het antwoord is uiteindelijk een volmondig ‘ja’. Lange neemt het voorzitterschap over van zijn vader. Met Tileng zet hij Tons werk voort in de Indonesische dorpen Batturaden, Imogiri en Tileng om die zelfredzaam te maken. Door de bouw van scholen, een buffelbank, laptops en alles wat de lokale bevolking nodig heeft om op eigen houtje verder te gaan. ,,Nee, het was geen vraag of ik hem zou opvolgen. Ik doe dit uit respect voor mijn vader.’
Als je ‘ja’ zegt tegen een project, moet je het ook doen. Zo doen wij dat in Rotterdam
Niet lang na Tons dood reisde Remco met een delegatie van bestuursleden af naar het Indonesische eiland Java. ,,Dat was een cruciaal bezoek’’, concludeert Lange. ,,Ik vond dat er dingen anders moesten, professioneler en eerlijker.’’ Tileng bouwt zelf niets, maar is ‘slechts’ de sponsor en de extra oren en ogen van de lokale bevolking in de drie dorpen (desa’s). ,,Mensen moeten het dus echt zelf doen. En omdat het niet in de Indonesische cultuur past om ‘nee’ te zeggen, kregen we altijd ‘ja’ te horen. Ook als er achteraf nauwelijks niets gebeurd bleek.’’
En dus is het wat Remco Lange betreft tijd voor een cultuuromslag, een ‘Rotterdamse ja’, zoals hij het zelf zegt. ,,Dat hebben we er langzaamaan wel ingekregen daar. Als je ‘ja’ zegt tegen een project, moet je het ook doen. Zo doen wij dat hier in Rotterdam ook. We zien nu dat mensen actiever zijn geworden, meer overleggen en ons ook ons via whatsapp en e-mail veel meer op de hoogte houden. Dat is mooi om te zien.’’
Langzaam keert het plezier bij Remco terug na een loodzwaar jaar. En hij is vastbesloten: ,,Toewijding is essentieel, maar dat kan niet anders. In 2006 ben ik voor het eerst mee geweest. Als je dat eenmaal hebt gedaan, wil je niets anders meer. Je moet iets voor de gemeenschap betekenen, waar ter wereld dat ook is. Dat heb ik gelukkig van mijn vader overgenomen.’’
