Skip to main content

Tag: stichting

Remco Lange

Wel stil maar niet stilgezeten

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik kan me voorstellen dat het voor veel mensen nog steeds wennen is. We zijn als stichting nog amper een jaar onderweg in onze nieuwe samenstelling en we hebben het nodige moeten aanpassen. Vorig jaar oktober hebben de penningmeester en ik een reis gemaakt naar Java. Daar hebben we de organisatie in Baturraden opnieuw vormgegeven. Vanzelfsprekend met de volledige medewerking van onze vertegenwoordigers aldaar. Sterker nog, we hebben alleen maar geadviseerd, ideeën aangedragen en vlak voordat we naar huis vertrokken hebben de mensen daar een nieuwe organisatie opgezet. Van vier naar twaalf personen, simpelweg om de continuïteit te waarborgen. Meer flexibiliteit en grotere slagkracht. 

 

De eerste resultaten daarvan hebben we al gemerkt. De complimenten voor het team op Java. De communicatie is een stuk verbeterd. Trouwe volgers van onze stichting op Facebook en LinkedIn hebben meegekregen dat er vergaderingen zijn van de leraren, dat er vrijwilligers van Bouworde Vlaanderen aan het werk zijn en dat er een mooie uitbreiding is gerealiseerd van de buffelbank. We zijn nu nog meer op de hoogte en krijgen de beelden sneller door. Zo ook van de eerste kalveren die geboren zijn na de uitbreiding van de buffelbank.

Buffelbank
Foto: De nieuwste kalveren van onze buffelbank in Baturraden

Gaat dan alles naar wens? Nee, natuurlijk zijn er nog voldoende verbeterpunten. Ik zou bijna zeggen gelukkig, want anders waren wij klaar en konden we achterover gaan zitten. Nee hoor, de lijntjes moeten continue scherp gehouden worden, zowel hier als op Java. Ons team op Java doet daar natuurlijk zelf ook aan mee. We zullen dan ook dit jaar wederom, vermoedelijk in november, afreizen naar Java. Dan pakken we de draad weer op. 

Ook in Nederland en België timmeren we nog steeds hard aan de weg als het gaat om fondsenwerving. Bouworde Vlaanderen doet haar best om minimaal twee tot drie keer per jaar een groep vrijwilligers naar Java te sturen. Zij helpen dan mee bij het realiseren van een van onze lopende projecten of ze pakken samen met onze vertegenwoordigers een nieuw project op. De vrijwilligers weten ook iedere keer een mooi bedrag op te halen om in het benodigde materiaal te kunnen voorzien. Hierdoor leunt het project minder op onze bijdrage en kunnen wij meer doen. We zijn enorm blij met de inzet van de Bouworde en haar vrijwilligers.

 

Vrijwilligers van Bouworde Vlaanderen na hun aankomst afgelopen zondag.
Foto: Vrijwilligers van Bouworde Vlaanderen na hun aankomst afgelopen zondag.

In Nederland worden we ook regelmatig uitgenodigd om op gesprek te komen. Nog niet zo lang geleden zijn we bij een bekende organisatie op de koffie geweest. Waar zij in het verleden niets voor ons konden betekenen, lijken de deuren nu voor ons open te gaan. Welke organisatie het is houd ik nog lekker geheim. Vind ik wel zo netjes en bovendien zou het slagen van deze missie betekenen dat ik u weer wat kan vertellen.

Want juist dat vertellen blijkt een deel van onze donateurs te missen. Dat snap ik wel. Voorheen stond er iedere week een nieuw verhaaltje op de site. In onze nieuwe samenstelling krijgen we dat helaas niet gerealiseerd, zoals we u reeds eerder hebben verteld. Toch realiseer ik me, en daarmee ook de rest van het bestuur, dat we nu te weinig doen. Ook niet goed, maar vergeef ons, wij moeten toch nog steeds wennen aan de nieuwe situatie.

Wat belangrijker is, is dat we qua enthousiasme, in Nederland en op Java, niet ingeleverd hebben. Dat iedereen in het bestuur, iedere vrijwilliger en iedere donateur er nog steeds vol voor wil gaan. Vergeet daarbij niet dat we een toename hebben in het aantal Kumpulans dat we mogen organiseren. Kumpulans die goed bezocht worden, waar bezoekers blij van worden, waar geïnteresseerden met ons van gedachte kunnen wisselen en waar we veel geld voor onze mooie stichting op mogen halen. In oktober, de 28e om precies te zijn, is er weer een gezellig Kumpulan in Den Haag. Voor meer informatie verwijs ik u graag naar deze pagina.

 

Een aantal leraren in overleg tijdens hun maandelijkse meeting
Foto: Een aantal leraren in overleg tijdens hun maandelijkse meeting

Ik zei u al dat we begrijpen dat u ons een beetje mist en dat we ons best gaan doen om meer over het wel en wee van de stichting te gaan schrijven. Ik zou het ook graag eens om willen draaien. Wie durft ons uit te dagen? Wie vraagt ons een stukje te schrijven over iets waar u nieuwsgierig over bent? Zijn er vragen die we kunnen beantwoorden? Of misschien nog beter, wilt u zelf eens uitleggen waarom u ons al jaren steunt. We zijn een open stichting en willen graag alles toelichten, kennen geen geheimen en willen graag van u leren. Doet u mee? Heeft u een vraag of een idee, aarzel dan niet om dit te mailen naar info@tileng.nl. U krijgt altijd antwoord en wie weet kunnen wij er een mooi verhaal over schrijven, krijgt u van ons de eeuwige roem en iedereen die onze stichting een warm hart toe draagt een mooi verhaal.

Hebben we een afspraak?

In Memoriam - Ton Lange 1947 - 2017

Wat als…

Geschreven door admin op . Gepost in Weekendverhalen.

Daar zit je dan, inmiddels twee weken later. De opdracht voor vanavond, een weekendverhaal. Normaal niet iets dat veel moeite kost, het is over het algemeen meer de tijd die het in beslag neemt. Vandaag niet. Vandaag is anders. Dit bericht moet. Het moet, omdat de wereld er sinds twee weken heel anders uit ziet. Op 30 augustus had ik de zware taak om het bestuur van Stichting Tileng mede te delen dat haar voorzitter was overleden. De oprichter en geestelijk vader van Stichting Tileng is op woensdag 30 augustus om 12:45 in het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel overleden. Overleden aan de gevolgen van kanker. Een ziekte waar Ton in de afgelopen twee jaar mee te maken had. Elk facet doorliep hij als een echte strijder, slechte berichten, goede berichten, altijd was zijn motto: ‘We gaan er voor en we gaan door’. Helaas kreeg Ton op zondag 27 augustus te horen dat er geen opties meer waren. Geen kuren, geen tabletjes, geen hoop. Uitbehandeld. Die vreselijke ziekte had hem zo in de greep dat zelfs artsen het er benauwd van kregen. Een oneerlijke strijd waarbij geen ruimte meer was voor een tegenoffensief. Daarna is het hard gegaan. Het loslaten kostte Ton veel moeite. Immers: ‘Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb’. Iedereen die Ton heeft gekend weet dat ie hoe dan ook altijd de touwtjes in handen wilde houden. In het bijzijn van zijn vrouw Wil heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Zoals mijn moeder het zei, samen begonnen en samen geëindigd.

Wat volgde was een mooie herdenking, een herdenking zoals die bij Ton past. Afscheid op zijn favoriete plekje in Capelle, aan de IJssel, bij Fuiks. Overweldigend om te zien hoeveel mensen hem de laatste eer hebben bewezen. Bescheiden als hij was, hij zou er stil van zijn geweest. Een week na zijn overlijden een mooi intiem afscheid met zijn gezin en de mensen van zijn stichting. Precies zoals hij het wilde.

Wat rest is pijn, verdriet en een enorm gemis van iemand die er altijd was. Van iemand die ergens in geloofde en het dan ook waar wilde maken. Van iemand die je mocht en dat dan ook liet blijken. Mocht hij je niet dan wist je het ook. Goud eerlijk, oprecht en recht door zee. Niet ouwehoeren maar doorgaan. Afspraak is afspraak en o ja, vergeet dat verdomde vingertje niet, als hij het meende dan haalde hij het vingertje erbij. Dan wist je dat het menens was.

Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over, wat als… Wat als jij er niet meer bent en ik wel. Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over wat als… ‘Ga jij dan door?’ was de vraag. ‘Natuurlijk!’ was het antwoord. Alleen waarom nu al? Een vraag die we nooit beantwoord zullen krijgen. Gewoon omdat het zo moet zijn, zou Ton gezegd hebben. Niet zeuren, schouders er onder.

Natuurlijk heb ik ook wel eens nagedacht over wat als… Ik heb er echter nooit invulling aan willen geven.

Natuurlijk hebben de andere bestuursleden nagedacht over wat als… Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken, dat zij net als ik de erfenis van Ton zullen accepteren en door zullen gaan. Hoe? Dat gaan we zien, we nemen daar de tijd voor. Ton vervangen is geen optie, dat gaat niet. Niemand heeft dezelfde passie en gedrevenheid als Ton voor zijn Tileng had. Dat durf ik hier gewoon uit te typen, zonder daar iemand anders te kort mee te doen. Hij besteedde onmenselijk veel tijd aan zijn stichting, was overal te vinden waar hij maar het idee had dat er een financiële bijdrage te halen was, stond vooraan als ie ook maar enigszins publiciteit voor zijn stichting kon krijgen. Reed het hele land door om maar ergens het woord van zijn stichting uit te dragen, als iemand dat vroeg. Vergaderingen zullen niet meer onder zijn leiding gevoerd worden.

Hoe wij daar invulling aan gaan geven, daar gaan we over nadenken. Het zal voor nu betekenen dat we in de komende periode minder weekendverhalen zullen plaatsen, we minder op social media bezig zullen zijn en u wellicht vergeten op het moment dat u jarig bent, want ook dat was het werk van Ton. We gaan er vanuit dat u het ons vergeeft. Ons de tijd gunt om alles op een rijtje te zetten en terug te komen zoals Ton het zou willen. Wij hopen dat we dan nog steeds op u kunnen rekenen.

“En als ik gestorven ben, heb geen verdriet en huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moeten jullie weten, het is maar een lichaam dat ik achterlaat. Dood ben ik pas als jullie me zijn vergeten.”

Goede doelen ondernemer

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Als voorzitter Stichting Tileng mag ik mij een “goede doelen ondernemer” noemen.

Tijdens een BLT-seminar  waar je leert hoe je Blogging, LinkedIn en Twitter in kunt zetten voor je onderneming werd mij gemeld dat men mij een goede doelen ondernemer vindt als voorzitter van de stichting. Als je er over nadenkt hebben ze daar gelijk in. Dagelijks ben ik als ondernemer bezig het product en merk Stichting Tileng te verkopen. Verkopen om zo sponsors en donateurs te werven voor nieuwe projecten  in de desa’s (dorpen) Tileng, Imogiri en Baturraden op Java met Tileng als speerpunt.

Stichting Tileng heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

Om zoveel mogelijk mensen te bereiken gebruik ik naast Hyves en Facebook ook Blogging, LinkedIn en Twitter (BLT). Waar komt BLT vandaan? Hebt u wel eens een echte Amerikaanse BLT-sandwich geproefd? De smaak van de Bacon, Sla (Lettuce) en Tomaat (Tomato) smaken uitstekend samen. Ze versterken elkaar zelfs. Dat is precies wat de combinatie BLT ook voor mijn “onderneming”” kan doen. Blogging, LinkedIn en Twitter kunnen elkaar op een zodanige manier versterken, dat de aandacht voor de stichting groeit en sponsors en donateurs naar ons toe komen.

Zeker als via de social media kan worden aangeven dat Stichting Tileng, anders dan de meeste goede doelen in Nederland, een bestedingsgarantie heeft. De stichting heeft namelijk nagenoeg geen overheadkosten. Zoals elke organisatie heeft de stichting te maken met de jaarbijdrage voor de inschrijving bij de Kamer van Koophandel; daarnaast zijn er bankkosten voor het overschrijven van geld naar Indonesië. Eventuele verdere kosten worden gedragen door de bestuursleden en een aantal fantastisch meewerkende bedrijven. Stichting Tileng zet voor het werven van donateurs geen kostbaar bureau in. Alle donaties en schenkingen aan de stichting gaan daarom voor circa 99% naar de projecten in Indonesië!

Met andere woorden, wie Stichting Tileng financieel steunt, kan er op rekenen dat het geld zonder meer wordt besteed aan projecten van, voor en door de bewoners van de desa’s Tileng, Baturraden en Imogiri.

Kijk op deze website  en ga ons volgen of sluit u aan bij de bestaande connecties. Dit zal de stichting ten goede komen. Mag ik u binnenkort verwelkomen?

 

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Er is steeds meer belangstelling voor het werk van de stichting en mensen lezen vaak de weekendverhalen. Ook krijg ik vaak de vraag voorgelegd hoe is het nu zo gekomen? Vandaar hieronder nogmaals het verhaal “Van bezoek tot Stichting Tileng”

“Het is allemaal begonnen in 1997 met het bezoek van mijn vrouw en mij aan ons pleegkind in de desa Tileng dusun (woongemeenschap) Manggung.

Na onze rondreis door Indonesië, Sumatra, Java en Bali, hebben wij een bezoek gebracht aan ons pleegkindje Ribut Riyani, toen 5 jaar oud, en haar familie. In tegenstelling tot wat gebruikelijk is hebben wij geen bezoek van een uurtje afgelegd maar zijn wij, op verzoek van de familie, twee dagen te gast geweest. In de maandelijkse briefwisseling met de familie hadden wij toegezegd kippen en geiten mee te nemen als wij naar hen toe zouden komen.

Om deze belofte waar te maken hebben wij tijdens onze autorit van Yogyakarta naar Manggung, ruim twee uur rijden, 10 kippen en 2 geiten gekocht. Daarnaast kochten wij nog een baal rijst, suiker en thee.

Toen wij in Manggung aankwamen was de gehele dusun uitgelopen om deze orang Belanda’s (Nederlanders) te zien. Wij waren namelijk de eerste buitenlanders die de dusun bezochten. Na de kippen in het gereed staande “kippenhok” gezet te hebben en de geiten naast de bamboehut vastgezet te hebben zijn wij begonnen aan de gebruikelijke plichtplegingen onder toeziend oog van alle bewoners. Daarna hebben wij de meegebrachte cadeautjes voor Ribut, de familie en de kinderen van de dusun uitgedeeld.

Na de thee en de versnaperingen, bijeen gebracht door de familie en de bewoners, zijn wij een wandeling gaan maken in de dusun. Voor de bamboehut staat een grote betonnenwatertank met een inhoud van 5000 liter. Al snel vertelde Sutimin, de vader van Ribut, dat deze tank leeg was omdat het een vrij droog seizoen was. Desgevraagd vertelde hij dat deze alleen gevuld kon worden door een te bestellen tankauto. Deze moest dan twee keer komen en dat was een hoop geld. Nadat ik gezegd had dat ik het water wel zou betalen als het water gebracht zou worden terwijl ik nog aanwezig was, zei hij dat dat dan binnen een uur te regelen was. En inderdaad, binnen een uur waren er twee tankauto’s geweest en had de familie weer water voor een aantal maanden.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Bedtijd brak aan. ‘Hoe zou men dat regelen vroegen wij ons af’.  Het bamboehutje was een grote ruimte die met gordijnen was afgezet voor de “keuken” en de “slaapkamer”. In het hutje stond een houten bed en een houten bank. Al snel volgde de slaapindeling. Mijn vrouw werd uitgenodigd in het houten bed waarin zij zou slapen met de moeder, Sri Suwarti, en Ribut. Ik moest op de bank slapen en de vader ging slapen op de kleigrond in een hoek van het hutje. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Voor mijn vrouw was het niet gewoon om met zijn drieën in een bed te slapen en voor mij was de bank na verloop van tijd toch wel hard. Als wij niet sliepen konden wij door het dak naar de hemel kijken.

Volgende week deel 2.

Bezoek Baturraden november 2010

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een paar jaar geleden kwam ik in contact met Ellen Mierop, bestuurslid van Stichting Tileng. Door haar werd ik nieuwsgierig wat deze stichting deed en door de berichten op Hyves van Ton Lange kreeg ik warme gevoelens. De wijze waarop de stichting te werk gaat door met de bevolking van de desa’s zelf te werken is geweldig!  In elk geval raakte ik zo enthousiast dat ik nog meer wilde weten, het zelf wilde zien. Het toeval wilde dat vorig jaar oktober (2010) mijn neef ging trouwen in Kuala Lumpur, van daaruit zou ik doorreizen naar Indonesië. Terwijl Ellen en ik later eens in gesprek waren, vernam ik dat Ellen naar de projecten van de stichting zou gaan en hebben we de handen ineen geslagen en zijn we samen gaan reizen. Ja, inderdaad is Ellen eerst met mij mee geweest naar de bruiloft, daarna was het haar feestje, maar werd het al gauw ons feestje.

In eerste instantie werden we warm en gastvrij onthaald door Tekad Santos, de vertegenwoordiger van de stichting in Baturraden. Het werd al heel snel duidelijk hoe gedreven hij is om “zijn” mensen te begeleiden, te helpen, te motiveren en te stimuleren. Ook dat het regelrecht vanuit zijn hart komt. Wij zijn bij heel veel scholen geweest die een aanvraag hadden ingediend bij de stichting, bij scholen die al geheel of gedeeltelijk gerenoveerd waren of opnieuw gebouwd waren. De leerkrachten waren allen enthousiast dat er weer iemand van  Stichting Tileng kwam kijken. Hen kwam bezoeken om een helpende hand te geven. Het is wel duidelijk dat er nog veel werk te verrichten valt om alle kinderen zo goed mogelijk en onder veiliger omstandigheden onderwijs te kunnen laten volgen.  Wat ook zo mooi was om te zien was dat de mensen zelf zoveel mogelijk zelf doen om het aangenaam te maken, zoals het opnieuw beschilderen van de stoeltjes en tafeltjes. Wat een likje verf dan al niet kan doen (voorlopig). Santos heeft ons niet alleen de projecten laten zien, hij heeft ons ook de prachtige omgeving van Baturraden laten zien. Helaas heeft het niet zo mogen zijn dat wij ook Imogiri konden bezoeken. Dit, vanwege de uitbarstingen van de vulkaan Merapi. We zouden een groot en gevaarlijk risico nemen als we toch die kant uit zouden gaan dus is het in elk geval zeker dat Ellen nog een keer terug moet om ook hier een bezoek te brengen. En als ze dan toch in de buurt is…….

Het mag duidelijk zijn dat Stichting Tileng de mensen van Baturraden, Tileng en Imogiri een warm hart toedraagt, meerdere zullen volgen…..ik ben er van overtuigd.

Huizenbouw

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Tijdens mijn verblijf in Imogiri, dat op ongeveer een uur rijden van Yogyakarta ligt, bezoek ik in totaal vijf scholen, die in de nabije omgeving liggen. De scholen zijn alle gebouwd of verbouwd met hulp van Stichting Tileng. Opvallend is de kleurrijke en kindvriendelijke uitstraling die de panden hebben. Het resultaat mag er zijn, ook al is er bij alle panden wel iets dat dringend aandacht (en dus geld) behoeft.

Die kleurrijke uitstraling zie je ook terug in de bouw van de permanente huizen in Imogiri. Toen daar de huizen na de aardbeving in mei 2006 een voor een in elkaar zakten, bood de stichting hulp aan degenen die de kosten van de bouw van een nieuw huis niet op zich konden nemen. Het resultaat was de bouw van 35 tijdelijke huizen, ook wel noodwoningen genoemd. Deze noodwoningen hebben muren die (van de grond af) voor de helft uit cement bestaan; het overige gedeelte is gemaakt van bamboe. De daken bestaan uit aluminium golfplaten, die ondersteund worden door hardhoutenliggers. Op het eerste gezicht ziet zo’n huis er heel aardig uit. Je vraagt je af waarom zo’n huis maar tijdelijk voldoet en niet voor altijd gebruikt kan worden.

Welnu, daar zijn twee belangrijke verklaringen voor. Ten eerste: deze tijdelijke huizen zouden bij een eventuele nieuwe aardbeving als een kaartenhuis in elkaar vallen. Ten tweede: een bamboehuis verliest gaandeweg zijn kracht. Niet alleen hebben de verschillende weersomstandigheden hun invloed, ook parasieten kunnen zich gaan nestelen in het materiaal, waardoor het aangevreten wordt. Over het algemeen gaat men ervan uit dat een huis gemaakt van bamboe zo’n vier tot vijf jaar mee gaat.

Uitgaande van die vier tot vijf jaar, kunnen we snel de conclusie trekken dat er inmiddels (meer dan vier jaar na de aardbeving) haast geboden is met het bouwen van permanente, stenen, huizen. Deze stenen huizen blijven overigens eigendom van de stichting. De bewoners van het huis betalen ‘huur’ naar draagkracht. Zoals u weet, start de bouw van een huis alleen als er financiële middelen beschikbaar zijn. De bouw van een stenen huis kost ongeveer € 7.000. Inmiddels hebben we vier huizen kunnen realiseren. Helpt u ons huis nummer vijf tot en met (voorlopig) twintig te bouwen? Steun Stichting Tileng!

Inspiratie (7)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Vijf jaar geleden benaderde Ton Lange mij met het verzoek om ambassadeur te worden voor Stichting Tileng. Na enig nadenken besloot ik dat te doen en daar heb ik nog geen minuut spijt van gehad. Waarom? Door inspiratie. Het werk van Stichting Tileng inspireert mij en de projecten van de stichting inspireren vele anderen. Dat zijn in de eerste plaats de bewoners van de Javaanse desa’s waar de stichting zich voor inspant. De gedachte dat er in ons land mensen zijn die hen willen helpen aan een beter bestaan is een belangrijke inspiratiebron. Maar ook de wijze waarop Stichting Tileng hulp biedt vind ik inspirerend. Uitgaan van de wensen en noden van de lokale bevolking, maar ook van de mogelijkheden en de bereidheid die men daar zelf heeft om het eigen bestaan te verbeteren. De hulp die de stichting biedt sluit aan op wat de mensen daar zelf willen en zelf kunnen.

Ontwikkelingshulp is vaak teveel alleen maar een kwestie van een partij die geeft en een partij die ontvangt. Dat is een relatie die tot dankbaarheid verplicht en dat leidt juist niet tot wederzijdse inspiratie.

Van alle projecten van Stichting Tileng ben ik persoonlijk het meeste weg van de buffelbank. Die symboliseert heel sterk hoe met enige hulp van ons de dorpsbewoners daar op den duur zelfvoorzienend kunnen worden. Bovendien stoelt dit project op een zeer oude Javaanse traditie. Die ‘adat’ maakt de buffelbank tot een project dat direct aansluit op de vertrouwde Javaanse dorps- en familiecultuur. Kijk, dat inspireert.

Zo’n familiecultuur ervaar ik ook bij Stichting Tileng zelf. Volgens mij hebben de bestuursleden en vrijwilligers ook een soort familiegevoel. Tijdens de verschillende keren dat ik op de jaarlijkse benefietdag voor de stichting mocht optreden, bemerkte ik een gevoel van onderlinge verbondenheid. Niet alleen met de Tileng-projecten, maar ook met elkaar. Kijk, dat inspireert.

Als tekstschrijver en componist kan ik niet zonder inspiratie. Die krijg ik van mensen die ik ontmoet en gebeurtenissen die ik meemaak. Als muzikant voel ik hoe mijn teksten en muziek weer anderen inspireren. Die wisselwerking is voor mij een belangrijke levensbron. Inspiratie is iets wat je kan krijgen en wat je kan geven. Inspiratie is iets wat mensen met elkaar kunnen delen. Ik wens Stichting Tileng nog veel gedeelde inspiratie toe met hun werk voor de mensen in al die desa’s én met hun werk voor elkaar.

Salam manis

 

Inspiratie (4)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In november 2007 vroeg Ton Lange mij, namens het bestuur van Stichting Tileng, of ik bestuurslid zou willen worden. Een uitbreiding van het bestuur was noodzakelijk door de eisen van de belastingdienst (ANBI-keurmerk) en omdat de Stichting aan het groeien is, zijn de bestuurszaken uitgebreider geworden.  Donateur was ik al, stukjes voor de site had ik ook al geschreven en ook de stichting her en der promoten deed ik graag. Degene die mij op het bestaan van de stichting had gewezen, was Wouter Muller, ambassadeur van Stichting Tileng. Via zijn website en door zijn enthousiaste verhalen ging ik eens een kijkje nemen op de website. De manier van werken sprak mij erg aan. Eindelijk een ‘goed doel’ dat niet klakkeloos ergens een zak geld dumpte, maar waar geluisterd wordt naar de bevolking. Zij komen met de plannen, de begroting en zij voeren deze plannen ook uit. En de bestuursleden en vrijwilligers werken  op geheel vrijwillige basis. Geen declaraties, geen reiskosten, geen……..noem maar op. Het gedoneerde geld is voor de projecten van Tileng. Voor dáár, waar de bewoners het nodig hebben! En ondertussen had ik in 2006 Ton ook persoonlijk leren kennen. Zijn gedrevenheid doet je wel wat. En ja, als je dan gevraagd wordt voor het bestuur, dan kan je natuurlijk geen nee zeggen. Tot op heden heb ik er geen moment spijt van gehad! Dit jaar ben ik, eindelijk, in de gelegenheid om naar Indonesië te reizen. In november zal ik met eigen ogen de projecten van Tileng aanschouwen. En ik beloof u, dat ik daar ook een verslagje van zal schrijven!

Volgende week schrijft bestuurslid Eveline Bruijn iets over haar inspiratie.

Scholarships

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Brief Syarif 2009Zoals u misschien weet,  krijgt Stichting Tileng ook verzoeken uit Indonesië om schoolgeld te betalen voor leerlingen. Het gaat om leerlingen die goed kunnen leren, maar die anders door geldgebrek van hun ouders zouden moeten stoppen. Om dat te voorkomen ondersteunt een aantal donateurs deze kinderen financieel.

Ondanks de ook in Indonesië verslechterde economische situatie zijn de kosten per kind in 2009 op hetzelfde niveau, namelijk ongeveer € 200. Wanneer iemand een leerling ook financieel wil ondersteunen, maar slechts een lager bedrag kan of wil betalen, zal Stichting Tileng het verschil voor haar rekening nemen. De stichting hanteert daarbij als minimum bijdrage een bedrag van € 115 per leerling per jaar.

De afgelopen weken hebben we een aantal rapportages ontvangen over de vorderingen en rapportcijfers van de betrokken leerlingen. Sommige leerlingen schrijven een persoonlijk briefje, zoals de brief van Syarif; de vertaling staat hieronder.

 

 

 

Sarif_Santosa alle“Meneer Ton, met ons gaat het goed en ik hoop dat ook voor u. Meneer Ton, ik ben overgegaan naar klas 8 van SMP N1 in Sukaraja, Banyumas. In het eerste semester van de 7e klas was ik op 7 na de beste leerling, in het tweede semester werd ik de op 6 na beste leerling.

Mijn school is favoriet bij veel mensen en daarom zitten er hier gemiddeld erg knappe kinderen op school.

Meneer Ton, het spaarboekje dat eerst op naam stond van meneer Iksan staat inmiddels op mijn naam met rekeningnummer 31101-01-011957-53-3 van de dorpsspaarbank van BRI in Baturraden.  Ik heb Rp 400.000 (€ 28,57) opgenomen voor het schoolreisje naar Jakarta. Het saldo is Rp. 241.800 (€ 17,27).

Meneer Ton, ik dank u hartelijk voor de hulp die ik heb gebruikt om studiespullen te kopen, zoals een tas, een fiets, schoenen, boeken. Deze hulp komt heel goed van pas. Ik zal de hulp van Stichting Tileng zo goed mogelijk gebruiken voor mijn studie. Ik hoop dat Stichting Tileng nog bereid is mij verder te helpen en dat uw goedheid God’s zegen heeft.

Tot zover mijn brief.

Hartelijke groet,

Syarif”

 

Als u ook een leerling financieel wilt ondersteunen, neemt u dan s.v.p. contact op met onze penningmeester Cees van der Jagt (vdjagt@tileng.nl).

Tileng Bingo en Tombola

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Geplaatst op 17 april 2009*

Tileng Bingo en Tombola – door Wil Lange

Afgelopen zaterdag 4 april was het weer de laatste dansavond van onze dansclub. Tijdens een dergelijke avond wordt er ook een Tileng Bingo gedraaid. Omdat op deze avond de kaarten duurder zijn, levert dat een aardig bedrag op. Er was die avond voor het eerst ook een Tombola.

Ton (mijn man) en ik verzorgen de prijzen voor de Tileng Bingo en Tombola. Die komen van familie, kennissen en sponsors. Leuke alledaagse praktische hebbedingetjes. Afgelopen laatste avond hadden we dan ook weer de keuze uit vele mooie prijsjes.

De avond was weer gezellig en succesvol, zowel voor de leden van de dansclub als voor Stichting Tileng. De penningmeester kan een mooi bedrag van 213 euro op de bankrekening verwachten. Geweldig allemaal. Want u weet, alle kleine beetjes helpen voor de projecten in Indonesië.

  • 1
  • 2