Skip to main content

Tag: Tekad Santos

Bezoek aan Baturraden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Afgelopen september was ik, voor vakantie, op Java. En als ik in Indonesië ben dan breng ik ook een aantal dagen door in Baturraden. Een weerzien met Tekad Santos ( general manager in Indonesië) en Deskart Djatmiko  (manager back office), het bekijken van een aantal van onze projecten, de mooie wandelingen in de omgeving en niet te vergeten, het heerlijke eten in de warung van Santos en Succi, het is meer dan de moeite waard om daar te zijn!

Ook deze keer brachten we een bezoek aan de Groene School. In een adembenemende omgeving ligt deze basisschool waar, uiteraard, ook veel buitenlessen worden gegeven. Het bijzondere van deze school is niet alleen de ligging, maar vooral ook dat er plaats is voor iedereen. Maakt niet uit welk geloof je hebt en voor geestelijk gehandicapten is er speciale zorg en aandacht.

Vervolgens brachten we een bezoek aan de basisschool SD Negeri 1, Kemetug Lor. Hier waren 3 vrijwilligers van Bouworde Vlaanderen hard aan het werk. De school wordt uitgebreid met een kantoortje zodat de plek waar nu het kantoor zit weer een klaslokaal kan worden. We werden gelijk gespot door een onderwijzeres die de leerlingen ook liedjes in het Nederlands leert en uiteraard moesten wij de klas in om te horen hoe goed ze dat al kunnen.

In 2004 zijn we begonnen met de Buffelbank in Manggung in de desa Tileng en sinds enige jaren heeft ook Baturraden een eigen buffelbank. Stichting Tileng stelt een koe ter beschikking welke verzorgd wordt door een boer. Het kalfje wordt eigendom van de boer en de koe kan weer door naar de volgende boer. Ook onze ambassadeur Wouter Muller heeft een koe gedoneerd en ik heb voor mijn verjaardag een koe gekregen. Op de foto staan ze gezusterlijk naast elkaar. Misschien ook een ideetje voor u, om voor de feestdagen of voor uw verjaardag geld te vragen voor een koe voor Stichting Tileng!

Gaat u een keer met vakantie naar Indonesië, breng dan ook een bezoek aan Warung Putri Gunung in Baturraden. Daar kunt u niet alleen heerlijk eten, maar ook kennismaken met Santos. Hij zal u graag rondleiden in het mooie Baturraden en een aantal projecten van Stichting Tileng laten zien!

 

Ellen Mierop

Niet eerder opgeschreven

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Soms heb je van die momenten dat je in je eentje rustig in de woonkamer zit weg te mijmeren en zo het een en ander de revue laat passeren.

Ik dacht, velen kennen inmiddels wel mijn verhaal “Van bezoek tot stichting”. Maar wellicht nog niet het verhaal hoe ik een jonge gids ontmoette voor een hotel. Een jongen die nu de General Manager is van Stichting Tileng in Indonesië met vestigingsplaats Baturraden.

Toen wij (Wil en ik) in 2001 voor de derde keer sinds 1997 terug waren op Java voor een rondreis en een bezoek aan Manggung, een van de 16 woongemeenschappen (dusuns) van de desa Tileng, gebeurde er iets bijzonders. We deden Baturraden aan en verbleven daar  in het Hotel Rosenda.

Toen we even rond het hotel wilde gaan lopen zagen we tegenover de uitgang van het hotel een kleine bamboe toko, met daarin een jonge man. Daar langslopend werden we door deze jongeman aangesproken in redelijk goed Nederlands: “Goedemiddag mevrouw, mijnheer, zoekt u een gids? Zo ja, mag ik u gidsen?”. Nee, zeiden wij, onze chauffeur heeft dat voor morgen al geregeld. Hij vroeg “Wie is uw chauffeur, als ik vragen mag?”. Dat is Puri Purwanto zeiden wij. Hij zei “Dat is mooi, dan ben ik morgen uw gids en ik heet Santos”. We werden gelijk uitgenodigd in zijn toko om wat te drinken en zijn overheerlijke pisang goreng te proeven. Van het een kwam het ander. Hij vroeg mij hem te helpen wat promotiemateriaal te maken over wandeltochten die hij als gids uitvoert in Baturraden. Zo kon hij zich beter gaan presenteren aan de Nederlandse toeristen, die Baturraden tijdens hun rondreis op Java aandoen.

We maakten afspraken over hoe we de PR zouden gaan aanpakken en uitwerken. Daarnaast spraken we af hoe laat we de volgende dag aan de wandeltocht van minimaal 5 uur zouden beginnen.

We worden om 09:00 uur opgehaald door Santos. De zon schijnt en de temperatuur is aangenaam. Goed weer om te lopen. Het is een tropisch regenwoud waar we door wandelen. Santos vertelt ons dat de berg “Genung Slamet “ de afgelopen periode niet actief is geweest. We wandelen verder en hij plukt wat takken van varens en iets verder een aantal palm- en bananenboombladeren. Dit alles is voor een verrassing voor ons, zei hij. We zijn benieuwd. Het is een mooi pad waarover wij wandelen met toch wel een flinke stijging. Het pad gaat verderop zelfs over in trappen. Hier staan allerlei stalletjes, waar ze zowel souvenirs als eten en drinken verkopen. In een van die stalletjes drinken we wat. Nadat onze glazen leeg zijn, lopen we de trappen verder af. Dan komen we bij de 7 heetwaterbronnen. Het water is erg warm, tussen de 68 en 90 graden. Iets verder zien we dames en heren op krukjes zitten, die door jongens met klei worden gemasseerd. Het is de bedoeling dat wij dit ook ondergaan, zegt Santos. Hiervoor moesten we dus onze badkleding meenemen. We kleden ons om en gaan op een van de krukjes zitten. We worden met klei besmeurd en meteen gemasseerd, wat best lekker is. Hierna lopen de jongens die ons gemasseerd hebben en Santos met ons mee de trappen af naar beneden, waar een warme waterval ons moet schoonspoelen. Het water is hier ook echt warm en voelt heerlijk aan.

Wanneer we denken ons goed genoeg te hebben afgespoeld, kunnen we ons in een klein hokje weer omkleden. Iets verder moet Wil op een boomstronk zitten voor de verrassing. We zijn benieuwd. Eerst krijgt zij door Santos een palmblad om haar hoofd geknoopt. Hierna wordt het palmblad gevuld met de bladeren van de varens en de bloemen van de Bougainvillea, die Santos vanmorgen vroeg al geplukt heeft en waar hij al die tijd mee gelopen heeft. Daar zit Wil dan met een kroon van bladeren en bloemen op haar hoofd. Hierna ben ik aan de beurt. Ik krijg ook een palmblad om mijn hoofd geknoopt, maar de bloemen worden achterwege gelaten. Santos maakt van een palmblad een vlecht en knoopt die vervolgens om mijn hoofd. Met onze kronen op vervolgen we de weg door het woud en de sawa’s naar een kampong. De weg door het woud is echt prachtig. We lopen langs een gebouw, dat door Nederlanders is gebouwd bij een watervoorziening. Dit huis is een monument en mag niet verbouwd worden. De watervoorziening is weer goed voor de irrigatie van de rijstvelden. We lopen over randen van irrigatiekanalen. Daarna volgt het laatste stuk sawa en begint het ontzettend hard te regenen. We gebruiken een bananenboomblad als paraplu. Geeft een redelijke bescherming. We eindigen in een kampong, waar we door onze chauffeur worden opgehaald. We zijn moe van de tocht, maar voldaan. We rijden niet meteen naar het hotel, maar eerst naar het huis van Santos. Daar ontmoeten we de gehele familie. Niet wetende dat het een jaar daarna ons pleeggezin zou worden. Buiten de stichting om, privé dus. We hebben er dan ineens een zoon, schoondochter en drie kleinkinderen bij. Wat tot op dit moment nog steeds het geval is, met inmiddels zelfs twee achterkleinkinderen.

Ook vertelt Santos dat hij graag met zijn vrouw een Bed and Breakfast wil beginnen en we moeten zijn huis zien. Het Bed and Breakfast heeft hij inmiddels mede met onze steun kunnen realiseren met Santos Homestay.

Het is niet bij dat ene bezoek aan Baturraden gebleven. Ik ben er sinds 1997 nu 15 keer geweest. Toen in 2000 de Stichting Tileng werd opgericht, is statutair vastgelegd dat het werkgebied zich beperkte tot de desa Tileng met zijn 16 woongemeenschappen (dusuns). Later zijn Baturraden en Imogiri daar aan toegevoegd. We hebben inmiddels veel projecten in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden kunnen ondersteunen.

Gaandeweg ontplooide Santos, met zijn maatje Iko, zich tot onze aanspreekpunten in Indonesië, later vastgelegd (in ons Handboek “Implementatie van beleid op lokaal niveau”) als ons management in Indonesië. Dat management bestaat vanaf die tijd uit Santos, Iko, Suci, Tri en in september jl. (op proef) aangevuld met Amik uit Yogyakarta. Een geweldige groep mensen, met een groot hart op de goede plaats, om de mensen in Tileng, Imogiri en Baturraden te helpen om hun projecten met onze steun te realiseren. Projecten die direct gericht zijn op het genereren van inkomen, dan wel indirect bijvoorbeeld via onderwijs. Dit om de mensen in de desa’s te stimuleren zelf structureel hun levensstandaard te verhogen.

Zo zie je, wat er allemaal kon gebeuren na ons eerste bezoek in 1997. Het blijft bijzonder.

 

Uit eten thuis

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Voor afgelopen zaterdagavond, 13 februari 2016, hadden we een uitnodiging ontvangen. Thuis bij Hans en Fredie zouden mensen komen koken voor een goed doel, en of we interesse hadden. Nou hebben Hans en Fredie een goede neus voor dat soort zaken, we hadden ze al lang niet gezien en waarom niet? Dus we waren er zaterdagavond in februari, in dat heerlijke huis in Bilthoven. We waren er niet alleen, in totaal waren er meer dan twintig gasten gekomen om zich te laten verwennen en te informeren. Een gemêleerd gezelschap, maar gelet op het netwerk van Hans, was er een relatief groot aantal huisartsen.

Verhaal 26-02-2016 bVreemd is dat wel een heel klein beetje, want je bent dan bij hen – Hans en Fredie – te gast, maar eigenlijk ben je ook te gast van initiatiefnemende kokkin Sonja* en haar staf Silvia en Boelo, en ook een beetje van Ton, de trekker van Stichting Tileng. Nu was natuurlijk heel snel uitgelegd wat ieders rol die avond was: eten en drinken. Alle kosten waren voor rekening van de kokkin, alle opbrengsten – onze bijdrage voor eten en drinken – zouden naar het goede doel gaan, Stichting Tileng.

Het verhaal in het kort: een bezoek aan hun Foster Parents pleegkind in Indonesië ergens eind jaren ’90 – het verhaal vertelt niet hoe ze aan de geschenken kwamen, die ze hadden meegebracht: hoe koop je een geit en kippen en hoe vervoer je ze in een vreemd land? ** – had Ton op het idee gebracht om meer te betekenen voor het dorp. Ze zochten daarop sponsors en begonnen in het klein met de ondersteuning van de bouw van drie stenen woning in plaats van de bamboehutten. Als je gewend bent aan de filmpjes van bijvoorbeeld Tanzania, dan verbaas je je wel over de zorgvuldigheid van het resultaat hier in Tileng op Java. Blijkbaar was Ton ook onder de indruk van de resultaten, want hij liet het er niet bij. Na aanvankelijk het geld op de eigen rekening te hebben beheerd werd een stichting opgericht, en in de afgelopen 15 jaar van het bestaan van de stichting is nu bijna een half miljoen euro besteed aan woningen en schoolgebouwen en aan de ondersteuning van het onderwijs. Inmiddels niet meer alleen in Tileng maar in nog twee andere dorpen op Java. Dit wordt ter plaatse gecoördineerd door Tekad Santos, die de oorspronkelijke pleegzoon was. Een getalenteerde ondernemer mag je stellen, want om het in verhouding met onze situatie te zien: één eenvoudig huis, van het begin, koste daar toen 600 euro. Andere kost dan in Bilthoven.

Kokkin Sonja komt ook via reizen naar Zuidoost Azië in het verhaal. Ze besloot om voor een goed doel te gaan koken, en vond bij Stichting Tileng een bestemming voor de opbrengst.

En wat doe je dus op deze avond? Je eet heerlijk, drinkt naar believen, je ontmoet en spreekt interessante nieuwe mensen in ontspannen sfeer, je hoort het verhaal, je betaalt voor je eten en je weet tegelijkertijd dat het eten geheel getrakteerd is door de gulle gastgevers. Het geld gaat in zijn geheel naar het kleinschalig initiatief op Java.

Vanzelfsprekend is het Indonesisch eten. De koffie konden wij niet afwachten, want de kinderoppas moest worden afgelost. De drie gelukskoekjes die we voor de kinderen hadden meegenomen stelden: heb nooit spijt, je hebt een fantastische verbeeldingskracht, je bent een veelzijdig talent.

Tot ziens lieve mensen.

Kijk ook eens op https://www.tileng.nl/

* Red.: van Bunga Lili ofwel Aanschuiftafel

** Red.: onderweg richting de desa Tileng gekocht en meegenomen in het busje. Zie ook het verhaal “Van bezoek tot stichting”

Bouworde Vlaanderen besliste

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Bouworde Vlaanderen besliste in 2014 om hun kampaanbod uit te breiden naar Indonesië. Na een goed gesprek met Stichting Tileng in Nederland, waarbij we akkoord geraakten over een samenwerking voor 2015, willen we ook altijd ter plaatse de omstandigheden bekijken. Daarom bezocht Wannes Victoor, stafmedewerker van Bouworde vzw begin december 2014 Baturraden.

De ontvangst door Santos (Generaal Manager Stichting Tileng in Indonesië) was alvast heel goed. Hij zorgde voor een echt thuisgevoel. Je mocht alles er aan vragen, hij zorgde dat het direct beschikbaar was.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om de klasjes die door de stichting gebouwd waren te schilderen, maar al snel werd me duidelijk dat die klassen en scholen nog allemaal in hele mooi staat zijn. Dit komt eerst en vooral doordat de scholen heel mooi en goed gebouwd zijn, waarbij ik alleen kan zeggen dat de stichting al heel goed werk heeft verricht in Baturraden en omstreken. Maar die goede staat komt ook omdat de leerkrachten er heel goed zorg voor dragen. Wat natuurlijk ook een vereiste is voor een langdurige samenwerking. Ik kan dus alleen maar zeggen: goed gedaan.

Maar dit alles wil niet zeggen dat er niets meer moet gebeuren. Er zijn nog heel wat scholen in de buurt van Baturraden die nog hulp kunnen gebruiken. Zelf gaat Bouworde de groene school van Baturraden steunen. Onze vrijwilligers gaan er een houten klaslokaal bouwen waar er, in geval van regen, les kan gegeven worden.

We zijn alvast heel benieuwd naar eind juli en eind augustus, om de verhalen van de vrijwilligers te horen, maar ik weet nu al, dat die superpositief zullen zijn.

 

Nederlands-Indië is mijn verhaal

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In het verhaal van 27 juni jl. deed Stichting Tileng de volgende oproep; “Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Stichting Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl”.

Ja, ik heb een verhaal over hoe ik, vanuit mijn belangstelling voor de geschiedenis van Nederlands-Indië, tot Stichting Tileng ben gekomen.

Door vragen aan mijn schoonvader (Pa Tielman) en mijn pleegvader (Nootje Mansveld), en te vertellen over Nederlands-Indië, kwam al snel de interesse bij mij boven over Indië.

Het verre paradijs, dat kon ik mij wel voorstellen, maar nooit echt over gelezen. Wel iets op school, ik weet nog wel dat de Borobudur veel indruk heeft achtergelaten in de geschiedenislessen. Ja, ik vroeg al in 1963 aan deze personen: Hoe was het daar in Indië en wat deden jullie dan, behalve dan altijd lekker Indisch eten?

Door mijn pleegvader/vriend Nootje Mansveld werd ik naar Goes gebracht, waar zijn moeder woonde en zijn zussen, en al direct voelde ik mij thuis bij deze lieve mensen. Ik ben er verschillende keren geweest en het was altijd een feestje om daar te zijn.

Natuurlijk heb ik daar leren Indisch eten. Alle gerechten werden opgediend op een bord en zoek maar een plaatsje op de bank of op een stoel en ga maar lekker makan (eten).

Makan, zeker bij de familie Tielman in Loosdrecht, want daar kom ik vandaan. De vader (broer Tielman) van mijn vriendin Inge (later mijn vrouw) had een Warong Keliling, ofwel een rijdende winkel met alle Indische ingrediënten en gerechten, en daarbij ben ik vaak mee geweest naar de Indische buurten in het Gooi.

Je gaat steeds meer lezen over Nederlands-Indië, ook omdat familie van mij in Indonesië is geweest na 1945. Het waren twee ooms van mij die moesten dienen. Bandung was het sleutelwoord om hun verhalen te horen en de Tangkoeban Prahoe, want daar stond ome Wout in uniform. Dat maakte indruk.

En de verhalen van Ome Joop, die met zijn Harley Davidson als koerier werkte in Bandung en omgeving.

Natuurlijk, je hoorde op school ook over Jan Pieterszoon Coen, die Batavia had gesticht, en over Deandels met zijn Grote Postweg. Ja, maar alleen maar over horen zeggen. Maar wat was dat dan in dat Indië, mysterieus, verhalen van de scheepsjongens van Bontekoe. Prachtige verhalen om te lezen, maar dan ben je er nog niet.

Batavia, Surabaya, Bandung, Malang, Oost-Java, bekende namen, maar het zegt eigenlijk niets als je geen interesse hebt. Dat heb ik gelukkig wel, altijd veel lezen over Indië, omdat het mij boeide.

img122Ik ben begonnen om het verhaal van mijn schoonvader uit te pluizen. Hij was in 1935 in het leger van het KNIL, bij de bergartillerie in Tjimahi, boven Bandung. Ik vond foto’s met hem erop en een groepsfoto. Op deze foto staat hij met zijn maat.Toen kon je zien wat het was, in zo’n leger van het KNIL.

Later heb ik zijn Japanse interneringskaart gevonden en van daaruit ben ik er achter komen dat hij in Japan bij het eiland Kyushi in Fukuoka 9B had gezeten, met veel ontberingen.

Van mijn pleegvader (Mansveld) kreeg ik niet zoveel te horen over zijn verleden daar. Wel dat hij in oktober 1945 in de Werfstraatgevangenis werd opgesloten en maar ternauwernood werd bevrijd door Jack Boer.

 

 

NaamloosMaar je blijft toch zoeken. Ik wist van zijn familie dat zijn vader bij de Staatsspoorwegen werkte en dat hij, ook toen hij nog jong, was in Purwokerto woonde, tegenover het station. Ik kreeg een foto van zijn zus en daar staat de hele familie op. Mijn pleegvader staat in het midden van deze foto.

Je kan zien dat het huis van de Staatsspoorwegen is vanwege het straatnummer.

Dit huis staat nog steeds in Purwokerto tegenover het station. Ik heb het in 2013 tijdens een van mijn reizen bezocht. Dat werd opgemerkt door Tekad Santos, de vertegenwoordiger van Stichting Tileng in Indonesië. Ik had namelijk mijn verhaal op Facebook gezet. Vanaf die tijd heb ik contact met Tekad Santos van de stichting. Hij vroeg mij ook de volgende keer tijdens mijn reizen in Indonesië naar Baturraden te komen, vanwege de prachtige omgeving dicht bij Purwokerto en natuurlijk de mooie projecten van Stichting Tileng.

Door Tekad Santos ben ik gaan lezen over de Stichting Tileng en over de prachtige projecten die de stichting steunt op Java. De ambassadeur van de stichting, Wouter Muller, ontmoette ik tijdens een concert in Nijmegen van het Colourful City Koor. Een koor met Johnny Rahaket als dirigent.

Ton Lange, voorzitter van de stichting, en zijn vrouw mocht ik begroeten tijdens een Kumpulan op zondag 16 maart jl. in Leidschendam. Het was een gezellige dag met veel zang van een koor, een band en natuurlijk Wouter Muller. Je kon de Indische sfeer proeven. Tevens kon men geïnformeerd worden over het werk van de stichting en zich aanmelden als donateur. Tijdens deze Kumpulan werd ook stilgestaan bij het overlijden van Reggy Tielman, een bandlid van de Tielman Brothers. Familie van mijn vrouw Inge Tielman.

Het volgen van Ton Lange en zijn vrouw tijdens zijn reizen in Indonesië, en hun werkbezoeken (op eigen kosten, kan niet teveel gezegd en geschreven worden) aan de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java, geeft mij een goed gevoel en daarbij krijg je een beeld wat de Stichting Tileng realiseert.

Ik zeg:

“Maak van de desa’s plannen werkelijkheid. Steun de projecten van Stichting Tileng. Wordt donateur.”

 

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 3)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Deel 1 gemist? Klik hier!  Deel 2 gemist? Klik hier!

In de afgelopen twee delen hebt u kunnen lezen hoe het allemaal is begonnen met Stichting Tileng. Nu terug naar het heden. Inmiddels is de stichting al meer dan veertien jaar actief en dat is niet ongemerkt gebleven. Niet in Nederland, maar vooral niet in Indonesië.

Tijdens de in de vorige delen beschreven reizen en ontmoetingen heb ik twee geweldige mensen ontmoet: Puri Purwanto en Tekad Santosa. Puri woont in Imogiri en Santos in Baturraden. Zij vonden dat de stichting ook het goede werk zou kunnen doen in hun desa’s, Imogiri en Baturraden. In eerste instantie konden wij projecten daar niet honoreren omdat ze buiten het statutaire werkgebied (desa Tileng) van de stichting waren gelegen. Om hen beiden niet al te zeer teleur te moeten stellen, kon een aantal van die verzoeken, via bemiddeling van onze stichting, door een aantal andere instanties alsnog worden gehonoreerd.

Aangezien het bestuur deze werkwijze, mede gelet op het feit dat het merendeel van die projecten ook echt steun verdiende, nogal omslachtig vond, is in 2005 besloten de statuten van de stichting aan te passen. Dat is in 2007 geëffectueerd door de notaris. Het werkgebied desa Tileng werd verruimd tot geheel Java. De stichting steunt nu drie desa’s (dorpen): Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java in Indonesië.

We hebben met behulp van onze sponsors, donateurs en de mensen uit de desa’s veel mooie en duurzame projecten kunnen realiseren. Inmiddels hebben we tientallen projecten afgewerkt en gaan we, dankzij uw hulp, verder met lagere scholen in Baturraden, huizen in Imogiri, een landbouw- en veeteelt coöperatie in Tileng, en nog veel meer.

Voor al die projecten tezamen hebben wij nu inmiddels meer dan vier ton euro effectief besteed in Indonesië. Een resultaat waar wij als kleine organisatie, uitsluitend steunend op vrijwilligers, ongelofelijk trots op zijn. Zeker als je bedenkt, dat er tot op heden minder dan 1% aan overheadkosten in Nederland is achtergebleven; vandaar onze bestedingsgarantie van 99%.

Ik besluit deze reeks in de hoop dat u het leuk en interessant vond. Mocht u geïnteresseerd zijn in meer gedetailleerde informatie over de stichting, kijk dan op de website van de stichting (www.tileng.nl) of mail naar info@tileng.nl.

Werkbezoek april – mei 2014, deel 1

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op 27 april jl. ben ik (uiteraard op eigen kosten) op reis gegaan voor een onaangekondigd werkbezoek aan het management, de projecten en de desa’s op Java, Indonesië.

Die zondag vertrok ik met Garuda Indonesia van Amsterdam naar Jakarta en op 28 april ben ik van daaruit doorgereisd naar Yogyakarta.

BusOp woensdag 30 april heb ik in Yogyakarta om 10:00 uur de Efisiensi bus gepakt naar Purwokerto om van daaruit naar Baturraden Kemutug Lor af te reizen. Immers in Kemutug Lor woont de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en houdt de stichting ook kantoor.

Ik had met Tekad Santosa (Santos), onze General Manager daar, afgesproken dat ik op woensdagmiddag 30 april een SMS zou sturen zodra ik klaar zat om met hem te Skypen. Hij en ik zouden dan een en ander over de projecten doornemen. Die SMS­ heb ik gestuurd, maar met de mededeling dat ik geen internetverbinding had en dat ik in plaats daarvan zelf wel langs kwam om alles te bespreken. Hij begreep daar niets van, zei hij later. Toen ik met de taxi aankwam in Kemutug Lor stond Santos toevallig aan de kant van de weg te praten. Men zei tegen hem “Santos, je krijgt gasten”, waarop hij naar de taxi liep. Hij stond als aan de grond genageld toen hij mij zag uitstappen. Toen begreep hij ineens waarom ik zei “ik kom zelf wel langs”. Samen liepen we richting huize Santosa. Santos riep “kom eens kijken wie er is”. Ook bij de familie was de verbazing groot toen ik het huis binnenliep. Ze dachten immers dit jaar te moeten laten zien dat alles gaat zoals het moet gaan, ook zonder dat de voorzitter uit Nederland langs zou komen om poolshoogte te nemen.

Toen ze van de schrik waren bekomen (en dat duurde wel even), was het welkom zoals vanouds bij wel aangekondigde (werk)bezoeken.

SlametKijkend naar de vulkaan Slamet kon ik zien, en soms horen, dat deze nog steeds actief is. Ik hoorde rommelen en ploffen en zag ook een grote rookpluim verschijnen. De situatie aan de zuidkant is volledig onder controle daar in Baturraden. Er is een heel team aan de slag die de situatie goed in de gaten houdt. Elk uur van de nacht laten zij via klopsignalen horen of er gevaar is, zoals dat ook gebeurde in 2006 bij de aardbevingen in Imogiri. Er hangen spandoeken langs de weg waarop de evacuatieroutes zijn aangegeven en er zijn overal routebordjes geplaatst. De mensen moeten op gezette tijden de evacuatie oefenen. Er was dus geen direct gevaar voor de bevolking (en voor mij). Ook het lokale management van de stichting zorgde goed voor mij in Santos Home Stay, waar ik verbleef in Baturraden en dat daarmee mijn basis was voor alle werkbezoeken.

EvacuatieDe kranten in Yogyakarta schrijven regelmatig sensatieverhalen over de Slamet, waardoor ik steeds gebeld werd door mensen uit Yogyakarta met de vraag hoe de situatie was in Baturraden en of ik nog wel veilig was. Sensatie is immers goed voor de krantenverkoop.
Voor dat ik iets schrijf over de projectbezoeken, is het goed te vermelden dat ik het zeer prettig vond dat er niets geregeld was. Ik kon zo ervaren hoe het in de dagelijkse praktijk gaat zonder dat er van alles vooraf is georganiseerd en zonder dat er grote ontvangstcomités klaar staan.

Op de eerste werkdag hebben we in een rustig tempo een paar scholen bezocht omdat ze op dat moment toch gesloten waren. Even rustig rondkijken. De dagen daarna zijn alle scholen bezocht terwijl de kinderen les hadden.

gesprek met leerlingenTijdens mijn bezoek heb ik met een deel van de kinderen uit het scholarship programma (en tevens met hun leerkrachten) gesproken over hun vorderingen. Zowel de leerkrachten als de leerlingen zelf gaven aan dat de prestaties goed zijn en ze bedankten Stichting Tileng voor de studiebeurzen. Ook heb ik ze gevraagd waar ze zich al zo mee bezig houden na schooltijd. De meest voor komende activiteiten na schooltijd zijn huiswerk, sporten, hobbyen en de ouders helpen.

 

Volgende week deel 2.

 

Bezoek aan de projecten

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Aanstaande donderdag 22 september vertrek ik naar Indonesië. Daar zal ik de lopende projecten gaan inspecteren. Ik kijk dan naar de uitvoering in relatie tot ingediende plannen en begroting. Gelet op de tussenberichten vanuit Indonesië mogen daar geen verrassingen uit voort komen. In de eerste week zal ik in Baturraden de lagere school openen en de plannen bezien van de tweede fase.

Tevens zullen er gesprekken gevoerd worden met onze vertegenwoordigers in Baturraden de heren mr. Deskart Sotyo Djatmiko en Tekad Santos. In Imogiri zal ik gesprekken voeren met Renata het meisje dat haar opleiding via de stichting voor een deel betaald krijgt. Ook zal ik daar gesprekken voeren over een plan voor de renovatie van een kleuterschool en ondersteuning onderwijzeressen. Met de vertegenwoordiger van onze stichting Yayasan Mitra Abadi (YMA) zal ik de desa Tileng bezoeken en vooral kijken naar het goedlopende Buffelbankproject.

Tevens zal ik een bezoek afleggen in een van de woongemeenschappen Manggung, Ngalombo, Teken, Tileng, Mloko, Sentul, Ngasem, Nanas, Mandesan, Pugeran, Papringan, Ngrombo, Sawah, Bonagung, Ploso en Nangin binnen desa Tileng. Tussendoor zal ik proberen mij ervaringen te mailen naar het secretariaat zodat u middels de website op de hoogte gehouden kan worden.

Mocht u tussentijds toch met vragen zitten schroom dan niet en mail naar info@tileng.nl.