Tag: ton lange

Stichting Tileng, Pukul terus

Geschreven door admin op 9 januari 2018. Gepost in Weekendverhalen.

Beste lezer, het is geen geheim dat onze stichting sinds Pasen 2016 een turbulente tijd heeft doorgemaakt. Met als absolute dieptepunt het overlijden van onze (mede)oprichter en voorzitter Ton Lange op 30 augustus 2017. We hebben toen kenbaar gemaakt de tijd te willen nemen om te bekijken hoe we met Stichting Tileng verder kunnen en in welke vorm.

In de afgelopen maanden is door verschillende donateurs, onze beschermheer, onze ambassadeur en onze mensen op Java gevraagd of we het levenswerk van Ton Lange voort willen zetten. Het bestuur van de stichting heeft mij gevraagd om het stokje van mijn vader over te nemen. Ik heb dat in beraad genomen en uitvoerig met mijn gezin besproken. Uiteindelijk hebben mijn kinderen (5 en 7 jaar oud) gevraagd of ik het mooie werk van opa wil continueren. Op 6 december jl. heb ik aan het bestuur kenbaar gemaakt dit te willen doen. Op mijn manier, op onze manier, want het hele bestuur is belangrijk en we moeten het klusje samen klaren.

Inmiddels zijn we in 2018 beland en wil ik namens het bestuur iedereen een goed 2018 wensen. Veel gezondheid en geluk.

We hebben 2017 afgesloten met een aantal vergaderingen, een mooie Kumpulan en een werkbezoek aan Java. Er zijn koeien aangeschaft en we hebben geld overgemaakt voor de studiebeurzen en de aanvullingen van lerarensalarissen. Tijdens het werkbezoek op Java hebben we met het team in Batturraden besloten om de organisatie en communicatie anders op te zetten. De beloningsstructuur is gewijzigd en het team is uitgebreid van 4 naar 12 mensen.

Allemaal met als doel door te gaan waar we gebleven waren. Doorgaan op een andere manier, maar met dezelfde instelling en hetzelfde doel: de mensen in “onze” desa’s op Java ondersteunen en bijdragen aan een beter bestaan.

Nu we deze doorstart gemaakt hebben, zijn we ook van plan om u weer regelmatig op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van onze stichting. We gaan dat anders doen dan u van ons gewend bent, maar dat zal voor meer dingen gelden. We zijn de taken nog aan het verdelen en komen daar vast en zeker uit. We gaan wat minder berichten schrijven, maar de berichten zullen meer inhoud krijgen. We weten dat de “weekendverhalen” een vaste schare fans heeft. We waarderen dat enorm, maar het is voor ons niet haalbaar om iedere week een verhaal te schrijven. Mede daarom willen we ook van de naam weekendverhalen af, simpelweg omdat dat te veel verwachtingen schept. We gaan onze verhalen onderbrengen in een blog. Alles blijft (zoals u van ons gewend bent) beschikbaar, alleen onder een andere naam.

We zullen daarentegen wat meer aanwezig zijn op social media. Dit moet groeien, maar ik heb er vertrouwen in dat dit goed komt. We hebben dit ook gevraagd aan onze achterban op Java en ook hier zal deze ontwikkeling op gang moeten komen. Al met al gaan we er samen iets moois van maken. Samen met u, want zonder u kan onze stichting niet bestaan. Ook daarvoor in 2018 wederom onze dank.

Graag maak ik met u de afspraak dat wij meer dan onze best doen om deze mooie stichting nog vele jaren voort te laten bestaan. Wilt u ons dan beloven, met of zonder financiële bijdrage, kritisch te blijven, ons vragen te blijven stellen en ons op nieuwe initiatieven te wijzen, die bij zouden kunnen dragen dat wij de financiële middelen hebben om dit mooie werk te kunnen blijven doen? Dan weet ik zeker dat we met onze stichting nog een hoop mooie projecten kunnen verwezenlijken. Dan weet ik zeker dat we lang kunnen doorgaan. Tenslotte was dat de wens van onze voorzitter: “Doorgaan, pukul terus”.

Dank u wel.

Voorzitter Stichting Tileng
Remco Lange

Wat als…

Geschreven door admin op 15 september 2017. Gepost in Weekendverhalen.

Daar zit je dan, inmiddels twee weken later. De opdracht voor vanavond, een weekendverhaal. Normaal niet iets dat veel moeite kost, het is over het algemeen meer de tijd die het in beslag neemt. Vandaag niet. Vandaag is anders. Dit bericht moet. Het moet, omdat de wereld er sinds twee weken heel anders uit ziet. Op 30 augustus had ik de zware taak om het bestuur van Stichting Tileng mede te delen dat haar voorzitter was overleden. De oprichter en geestelijk vader van Stichting Tileng is op woensdag 30 augustus om 12:45 in het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel overleden. Overleden aan de gevolgen van kanker. Een ziekte waar Ton in de afgelopen twee jaar mee te maken had. Elk facet doorliep hij als een echte strijder, slechte berichten, goede berichten, altijd was zijn motto: ‘We gaan er voor en we gaan door’. Helaas kreeg Ton op zondag 27 augustus te horen dat er geen opties meer waren. Geen kuren, geen tabletjes, geen hoop. Uitbehandeld. Die vreselijke ziekte had hem zo in de greep dat zelfs artsen het er benauwd van kregen. Een oneerlijke strijd waarbij geen ruimte meer was voor een tegenoffensief. Daarna is het hard gegaan. Het loslaten kostte Ton veel moeite. Immers: ‘Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb’. Iedereen die Ton heeft gekend weet dat ie hoe dan ook altijd de touwtjes in handen wilde houden. In het bijzijn van zijn vrouw Wil heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Zoals mijn moeder het zei, samen begonnen en samen geëindigd.

Wat volgde was een mooie herdenking, een herdenking zoals die bij Ton past. Afscheid op zijn favoriete plekje in Capelle, aan de IJssel, bij Fuiks. Overweldigend om te zien hoeveel mensen hem de laatste eer hebben bewezen. Bescheiden als hij was, hij zou er stil van zijn geweest. Een week na zijn overlijden een mooi intiem afscheid met zijn gezin en de mensen van zijn stichting. Precies zoals hij het wilde.

Wat rest is pijn, verdriet en een enorm gemis van iemand die er altijd was. Van iemand die ergens in geloofde en het dan ook waar wilde maken. Van iemand die je mocht en dat dan ook liet blijken. Mocht hij je niet dan wist je het ook. Goud eerlijk, oprecht en recht door zee. Niet ouwehoeren maar doorgaan. Afspraak is afspraak en o ja, vergeet dat verdomde vingertje niet, als hij het meende dan haalde hij het vingertje erbij. Dan wist je dat het menens was.

Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over, wat als… Wat als jij er niet meer bent en ik wel. Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over wat als… ‘Ga jij dan door?’ was de vraag. ‘Natuurlijk!’ was het antwoord. Alleen waarom nu al? Een vraag die we nooit beantwoord zullen krijgen. Gewoon omdat het zo moet zijn, zou Ton gezegd hebben. Niet zeuren, schouders er onder.

Natuurlijk heb ik ook wel eens nagedacht over wat als… Ik heb er echter nooit invulling aan willen geven.

Natuurlijk hebben de andere bestuursleden nagedacht over wat als… Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken, dat zij net als ik de erfenis van Ton zullen accepteren en door zullen gaan. Hoe? Dat gaan we zien, we nemen daar de tijd voor. Ton vervangen is geen optie, dat gaat niet. Niemand heeft dezelfde passie en gedrevenheid als Ton voor zijn Tileng had. Dat durf ik hier gewoon uit te typen, zonder daar iemand anders te kort mee te doen. Hij besteedde onmenselijk veel tijd aan zijn stichting, was overal te vinden waar hij maar het idee had dat er een financiële bijdrage te halen was, stond vooraan als ie ook maar enigszins publiciteit voor zijn stichting kon krijgen. Reed het hele land door om maar ergens het woord van zijn stichting uit te dragen, als iemand dat vroeg. Vergaderingen zullen niet meer onder zijn leiding gevoerd worden.

Hoe wij daar invulling aan gaan geven, daar gaan we over nadenken. Het zal voor nu betekenen dat we in de komende periode minder weekendverhalen zullen plaatsen, we minder op social media bezig zullen zijn en u wellicht vergeten op het moment dat u jarig bent, want ook dat was het werk van Ton. We gaan er vanuit dat u het ons vergeeft. Ons de tijd gunt om alles op een rijtje te zetten en terug te komen zoals Ton het zou willen. Wij hopen dat we dan nog steeds op u kunnen rekenen.

“En als ik gestorven ben, heb geen verdriet en huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moeten jullie weten, het is maar een lichaam dat ik achterlaat. Dood ben ik pas als jullie me zijn vergeten.”

Radio Capelle steunt de stichting

Geschreven door Remco Lange op 23 januari 2009. Gepost in Weekendverhalen.

Radio Capelle blijft op gezette tijden de Stichting Tileng steunen door ons uit te nodigen in hun uitzendingen. Zo ook op zaterdag 3 januari jl. De uitzending is digitaal beschikbaar op hun site.

De uitzending werd op de site van Radio Capelle als volgt aangekondigd:

“Stichting Tileng.

Stichting Tileng steunt een aantal desa’s (dorpen) op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt. De stichting heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s.

Terry sprak uitgebreid over de stichting en haar activiteiten met Ton Lange (Voorzitter Stichting Tileng).”

We hopen van harte dat menig Capellenaar door deze uitzending donateur zal worden van de stichting.

Wilt u de uitzending beluisteren klik dan op Radio Capelle.

Radio Capelle is te ontvangen op:

ether: 105.3 MHz

kabel: 102.4 MHz

Bouw noodwoningen Imogiri van start

Geschreven door Remco Lange op 24 augustus 2006. Gepost in Weekendverhalen.

Tijdens het bezoek van Ton en Remco Lange aan Imogiri is daarom tezamen met de bewoners een noodwoning ontworpen, die snel en relatief goedkoop gebouwd kan worden en die zeker een aantal jaren dienst kan doen in afwachting van de definitieve herbouw. Een eerste modelwoning is direct gebouwd en in gebruik genomen.

Het is geruststellend om te weten dat de modelwoning sinds de bouw reeds een aantal naschokken onbeschadigd heeft doorstaan.

Voor de door de bewoners van Imogiri aangedragen projecten voor het herstel van de gemeenschap, inclusief de bouw van enkele tientallen noodwoningen, hebben wij inmiddels een verzoek tot financiële ondersteuning ingediend bij de Gemeente Capelle aan den IJssel.

Het doet ons enorm deugd dat wij mee kunnen delen dat we in afwachting van de reactie op onze aanvraag reeds deze week de bouw van de eerste noodwoningen in gang hebben kunnen zetten. Wij houden u uiteraard op de hoogte van de voortgang.

Voorzitter vertrekt naar Indonesie

Geschreven door Remco Lange op 3 juli 2006. Gepost in Weekendverhalen.

Hoe groot de schade is en wat Stichting Tileng kan doen in het getroffen gebied is tot op dit moment nog lastig vast te stellen. Van de drie dorpen die de stichting op dit moment ondersteunt (Tileng, Imogiri en Baturraden) is er één, Imogiri, zwaar getroffen. Hoewel wij vinden dat de steun aan de twee andere dorpen hier eigenlijk niet onder zouden mogen lijden, hebben wij besloten voorrang te geven aan hulp aan het getroffen gebied. Het begrip dat hiervoor in Tileng en Baturraden is, is voor ons een bewijs dat wij daar in Indonesië met de goede mensen samenwerken.

Eén van onze vertegenwoordigers in Baturraden is naar Imogiri afgereisd en op 6 juli a.s. vertrekt de voorzitter met zijn zoon Remco (op eigen kosten) als vertegenwoordigers van de stichting vanuit Nederland naar Indonesië. Gezamenlijk zullen zij proberen vast te stellen wat de stichting voor de regio kan betekenen. Dat zal met name veel herbouw gaan inhouden en met dien verstande dat onze stichting aanvullend bezig zal zijn op datgene dat de overheid zal doen. Onze inzet zal daarbij uitsluitend beperkt worden door de thans beschikbare financiële middelen. De schade aan huizen en andere gebouwen is namelijk zo groot dat wij verwachten dat er in aanvulling op de toezeggingen van de lokale overheid nog veel geld nodig is voor het herstel.

De voorzitter en zijn zoon zullen proberen u, als het mogelijk is, vrijwel dagelijks op de hoogte te houden van hun bevinden aldaar. Houd de site dus nauwlettend in de gaten.