Skip to main content

Tag: weekendverhalen

Stichting Tileng, Pukul terus

Stichting Tileng, Pukul terus

Geschreven door admin op . Gepost in Weekendverhalen.

Beste lezer, het is geen geheim dat onze stichting sinds Pasen 2016 een turbulente tijd heeft doorgemaakt. Met als absolute dieptepunt het overlijden van onze (mede)oprichter en voorzitter Ton Lange op 30 augustus 2017.  We hebben toen kenbaar gemaakt de tijd te willen nemen om te bekijken hoe we met Stichting Tileng verder kunnen en in welke vorm.

In de afgelopen maanden is door verschillende donateurs, onze beschermheer, onze ambassadeur en onze mensen op Java gevraagd of we het levenswerk van Ton Lange voort willen zetten. Het bestuur van de stichting heeft mij gevraagd om het stokje van mijn vader over te nemen. Ik heb dat in beraad genomen en uitvoerig met mijn gezin besproken. Uiteindelijk hebben mijn kinderen (5 en 7 jaar oud) gevraagd of ik het mooie werk van opa wil continueren. Op 6 december jl. heb ik aan het bestuur kenbaar gemaakt dit te willen doen. Op mijn manier, op onze manier, want het hele bestuur is belangrijk en we moeten het klusje samen klaren.

Inmiddels zijn we in 2018 beland en wil ik namens het bestuur iedereen een goed 2018 wensen. Veel gezondheid en geluk.

We hebben 2017 afgesloten met een aantal vergaderingen, een mooie Kumpulan en een werkbezoek aan Java. Er zijn koeien aangeschaft en we hebben geld overgemaakt voor de studiebeurzen en de aanvullingen van lerarensalarissen. Tijdens het werkbezoek op Java hebben we met het team in Batturraden besloten om de organisatie en communicatie anders op te zetten. De beloningsstructuur is gewijzigd en het team is uitgebreid van 4 naar 12 mensen.

Allemaal met als doel door te gaan waar we gebleven waren. Doorgaan op een andere manier, maar met dezelfde instelling en hetzelfde doel: de mensen in “onze” desa’s op Java ondersteunen en bijdragen aan een beter bestaan.

Nu we deze doorstart gemaakt hebben, zijn we ook van plan om u weer regelmatig op de hoogte te houden van het reilen en zeilen van onze stichting. We gaan dat anders doen dan u van ons gewend bent, maar dat zal voor meer dingen gelden. We zijn de taken nog aan het verdelen en komen daar vast en zeker uit. We gaan wat minder berichten schrijven, maar de berichten zullen meer inhoud krijgen. We weten dat de “weekendverhalen” een vaste schare fans heeft. We waarderen dat enorm, maar het is voor ons niet haalbaar om iedere week een verhaal te schrijven. Mede daarom willen we ook van de naam weekendverhalen af, simpelweg omdat dat te veel verwachtingen schept. We gaan onze verhalen onderbrengen in een blog. Alles blijft (zoals u van ons gewend bent) beschikbaar, alleen onder een andere naam.

We zullen daarentegen wat meer aanwezig zijn op social media. Dit moet groeien, maar ik heb er vertrouwen in dat dit goed komt. We hebben dit ook gevraagd aan onze achterban op Java en ook hier zal deze ontwikkeling op gang moeten komen. Al met al gaan we er samen iets moois van maken. Samen met u, want zonder u kan onze stichting niet bestaan. Ook daarvoor in 2018 wederom onze dank.

Graag maak ik met u de afspraak dat wij meer dan onze best doen om deze mooie stichting nog vele jaren voort te laten bestaan. Wilt u ons dan beloven, met of zonder financiële bijdrage, kritisch te blijven, ons vragen te blijven stellen en ons op nieuwe initiatieven te wijzen, die bij zouden kunnen dragen dat wij de financiële middelen hebben om dit mooie werk te kunnen blijven doen? Dan weet ik zeker dat we met onze stichting nog een hoop mooie projecten kunnen verwezenlijken. Dan weet ik zeker dat we lang kunnen doorgaan. Tenslotte was dat de wens van onze voorzitter: “Doorgaan, pukul terus”.

Dank u wel.

Voorzitter Stichting Tileng
Remco Lange

Verhalen te kunnen vertellen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Voor Stichting Tileng is het essentieel om verhalen te blijven vertellen. Als we het verhaal over de stichting goed kunnen vertellen en zo duidelijk wordt waar de stichting voor staat, waar de stichting in gelooft, waar we iedere dag opnieuw weer mee aan de slag gaan, dan trekken we donateurs en sponsors aan.

Het grootste deel van alles wat mensen weten over stichting Tileng is afkomstig van de website, weekendverhalen en social media. Die verhalen bevatten feiten, ook al zijn ze soms verpakt in emoties, en komen daarmee tot leven. Verhalen leggen relaties, verhelderen doelen en geven betekenis.

Door verhalen te gebruiken, in plaats van de droge feiten, worden lezers meer betrokken en aangetrokken. Soms gaan de lezers meedenken met de verteller en laten het de stichting weten. Ze worden in beweging gebracht.

Stichting Tileng is net een mens. Met een levensverhaal. Successen en tegenslagen. De manier van communiceren en woorden kiezen is van belang. Vandaar hieronder het geheel nog eens op een rijtje.

Stichting Tileng: vanaf 2000 effectief in Indonesië

Van huizen tot schoolgebouwen, van studie- en lerarenbeurzen tot een heuse buffel(koeien)bank; het is slechts een greep uit de projecten die Stichting Tileng sinds de oprichting in 2000 realiseerde.

Doelstelling Stichting Tileng

Het verbeteren van de leef- en woonsituatie van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java, Indonesië, door het begeleiden en financieren van projecten, geïnitieerd door de lokale bevolking. Speerpunt binnen deze ondersteunende activiteiten is duurzaamheid. Door het bieden van structurele hulp, zoals onderwijs en inkomen genererende projecten, wordt een blijvende effectiviteit bereikt.

Lokaal initiatief

Alle door de stichting uitgevoerde projecten komen voort uit lokaal initiatief. Dat wil zeggen dat de gemeenschap ter plaatse zelf aangeeft wat zij nodig heeft. Dit ‘lokale initiatief’ vergoot enerzijds de effectiviteit van de projecten en stimuleert anderzijds de creativiteit en de betrokkenheid van de lokale bevolking.

99%  bestedingsgarantie

Stichting Tileng heeft nagenoeg geen overheadkosten. Het bestuur van de stichting bestaat enkel uit vrijwilligers. Overige kosten (zoals bijv. verzendkosten) worden vergoed door een aantal fantastisch ondersteunende bedrijven. Alle donaties en schenkingen worden gegarandeerd voor 99% besteed aan de projecten in Indonesië, zonder dat er geld  ‘aan de strijkstok blijft hangen’ in Nederland.

Tileng-handboek

Het door het bestuur bepaalde beleid wordt uitgevoerd door lokale vertegenwoordigers in Indonesië. Om de effectiviteit van dit beleid te waarborgen, heeft Stichting Tileng een eigen handboek ontwikkeld, waarin doelstelling, werkwijze en richtlijnen opgenomen zijn. Naast de Nederlandse versie is dit handboek er ook in het Engels en in het Indonesisch. Zo wordt de eenduidigheid en de transparantie van de gehele organisatie behouden, zowel in het internationale beleid als in bij de implementatie op lokaal niveau.

Vliegwieleffect

De uitvoering van een project wordt pas gestart zodra er voldoende financiële middelen binnen zijn. Met de resultaten van een gerealiseerd project kunnen vervolgens nieuwe sponsors en donateurs worden geworven, waardoor er weer andere projecten kunnen worden gestart. We noemen dat het ‘vliegwieleffect’.

De stichting steunen

Zonder sponsoren en donateurs kan Stichting Tileng niet bestaan. De stichting is daarom altijd op zoek naar nieuwe partijen die de stichting ondersteunen en daarmee de desa’s in Indonesië een warm hart toedragen. Voor meer informatie over Stichting Tileng, kijk op: www.tileng.nl

Stichting Tileng is een zogenaamde Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Donateurs van een ANBI mogen hun giften aftrekken van de inkomsten- of vennootschapsbelasting.

Help ons helpen. Bij voorbaat dank.

 

Weekendverhalen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(Bijna) elke vrijdag leest u hier een weekendverhaal. Het is u vast opgevallen dat de meeste verhalen worden geschreven door Ton Lange. Niet dat wij, de andere bestuursleden en vrijwilligers van Stichting Tileng, geen verhaal willen schrijven. In tegendeel! Alleen… – en nu spreek ik even voor mezelf – ik heb altijd moeite om een onderwerp te bedenken.

Waar zal ik over schrijven? Over dat Stichting Tileng alleen projecten ondersteunt die de bewoners van de desa’s zelf aandragen? En dat dit gebeurt door middel van een projectplan mét begroting? En dat na akkoord, en als er voldoende financiële middelen beschikbaar zijn, een eerste deel van het geld wordt overgemaakt en dat pas na tussentijdse reportage en verantwoording van de uitgaven nog een deel van het geld wordt overgemaakt?

Of over de studiebeurzen die worden verstrekt, want de jeugd heeft de toekomst? En dat er ook scholen worden gebouwd en dat salarissen van onderwijzend personeel worden aangevuld? Of over de buffelbanken, waardoor de economische situatie van de boeren wordt verbeterd? Of over het “gratis geld” doneren via SponsorKliks? Of over het feit dat meer dan 99% van uw donatie wordt besteed aan de projecten? Of over….? Over al deze onderwerpen is al vaker geschreven. En over al deze onderwerpen zullen we ook in de toekomst blijven schrijven.

Waarom? Omdat wij trots zijn op wat de mensen in Indonesië, dankzij uw hulp, hebben kunnen realiseren en nog gaan realiseren! Daarom zijn wij blij met uw bijdrage, hoe klein of hoe groot ook, en hopen we dat u ons blijft ondersteunen!

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

 

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Naar aanleiding van mijn oproep in mijn verhaal ‘De weekendverhalen’ met de subtitel ‘Vraag en antwoordverhaal’ van 15 augustus jl. heb ik de vraag kregen ‘Hoe is het nu zo gekomen?’. Vandaar hieronder (nogmaals) het verhaal “Van bezoek tot Stichting Tileng” in drie delen.

Het is allemaal begonnen in 1997 met het bezoek van mijn vrouw en mij aan ons pleegkind in de desa Tileng, dusun (woongemeenschap) Manggung.

Na onze rondreis door Indonesië, Sumatra, Java en Bali, hebben wij een bezoek gebracht aan ons pleegkindje Ribut Riyani, toen 5 jaar oud, en haar familie. In tegenstelling tot wat gebruikelijk is hebben wij geen bezoek van een uurtje afgelegd maar zijn wij, op verzoek van de familie, twee dagen te gast geweest. In de maandelijkse briefwisseling met de familie hadden wij toegezegd kippen en geiten mee te nemen als wij naar hen toe zouden komen.
Om deze belofte waar te maken hebben wij tijdens onze autorit van Yogyakarta naar Manggung, ruim twee uur rijden, 10 kippen en 2 geiten gekocht. Daarnaast kochten wij nog een baal rijst, suiker en thee.

Toen wij in Manggung aankwamen was de gehele dusun uitgelopen om deze orang Belanda’s (Nederlanders) te zien. Wij waren namelijk de eerste buitenlanders die de dusun bezochten. Na de kippen in het gereed staande “kippenhok” gezet te hebben en de geiten naast de bamboehut vastgezet te hebben zijn wij begonnen aan de gebruikelijke plichtplegingen onder toeziend oog van alle bewoners. Daarna hebben wij de meegebrachte cadeautjes voor Ribut, de familie en de kinderen van de dusun uitgedeeld.

Na de thee en de versnaperingen, bijeen gebracht door de familie en de bewoners, zijn wij een wandeling gaan maken in de dusun. Voor de bamboehut staat een grote betonnen watertank met een inhoud van 5000 liter. Al snel vertelde Sutimin, de vader van Ribut, dat deze tank leeg was omdat het een vrij droog seizoen was. Desgevraagd vertelde hij dat deze alleen gevuld kon worden door een te bestellen tankauto. Deze moest dan twee keer komen en dat was een hoop geld. Nadat ik gezegd had dat ik het water wel zou betalen als het water gebracht zou worden terwijl ik nog aanwezig was, zei hij dat dat dan binnen een uur te regelen was. En inderdaad, binnen een uur waren er twee tankauto’s geweest en had de familie weer water voor een aantal maanden.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Bedtijd brak aan. ‘Hoe zou men dat regelen?’ vroegen wij ons af. Het bamboehutje was een grote ruimte die met gordijnen was afgezet voor de “keuken” en de “slaapkamer”. In het hutje stond een houten bed en een houten bank. Al snel volgde de slaapindeling. Mijn vrouw werd uitgenodigd in het houten bed waarin zij zou slapen met de moeder, Sri Suwarti, en Ribut. Ik moest op de bank slapen en de vader ging slapen op de kleigrond in een hoek van het hutje. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Voor mijn vrouw was het niet gewoon om met zijn drieën in een bed te slapen en voor mij was de bank na verloop van tijd toch wel hard. Als wij niet sliepen konden wij door het dak naar de hemel kijken.

Volgende week deel 2.