Skip to main content

Tag: werkelijkheid

Dichtbij en toch ver weg!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

“Dichtbij en toch ver weg” is een kreet die mij bij bleef toen ik op een dag – na een zeer onrustige nacht – wakker werd. Een nacht waarin ik druk in de weer ben geweest met mensen die volgens mij dichtbij mij staan, maar in werkelijkheid ver weg zijn. En dat niet alleen in kilometers, maar ook door je positie en de onderlinge verhoudingen. Ver weg, soms omdat het verstandig is afstand te houden en soms omdat anderen het niet begrijpen wanneer je te dicht bij komt.

Ik heb het dan niet alleen over mensen hier in Nederland, maar ook over die in Indonesië. Men heeft soms moeite als een ander echt voor hen gaat of zelfs genegenheid toont. Zij zien die betrokkenheid soms zelfs als een bedreiging van hun eigen positie. Als het ze op een zeker moment zelf goed uit komt, dan is dichtbij echter weer zeer welkom. Dit klinkt allemaal misschien verwarrend, maar zo voelt het ook. Je weet daardoor niet altijd wat men wilt en of de aangeboden ondersteuning en persoonlijke aandacht nodig en/of gewenst is.

Met andere woorden, het blijft moeilijk mensen te doorgronden. De kreet “Dichtbij en toch ver weg” blijft voor mij van kracht, hoe graag ik het zelf ook anders zou willen zien. Dit neemt echter niet weg dat ik vind dat je, wanneer er door iemand een beroep op je wordt gedaan, je er voor hem of haar moet zijn. Ook kilometers kunnen ons daarbij niet scheiden. Als we er voor iemand willen zijn, zijn we daar in gedachte dan niet al?

Dat geldt zeker bij de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, die we met Stichting Tileng willen ondersteunen.

Als u Stichting Tileng steunt, dan steunt u rechtstreeks de bevolking van de desa’s met het realiseren van hun eigen projecten ter verbetering van hun leefsituatie. Uw bijdrage is van harte welkom. U bent dan weliswaar ver weg, maar toch ook weer zeer dichtbij.

 

Ooit een droom gehad die is uitgekomen…………(deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Tijdens een reis in 2007 door Indonesië en voor het eerst terug in mijn geboorteland raakten we bij toeval in contact met Santos, de contactpersoon voor Stichting Tileng in Baturraden. Hij was onze gids voor een bezoek aan de prachtige bronnen en een wandeling door de sawa’s. Vol toewijding vertelde hij over de schoonheid van de natuur en over zijn werkzaamheden voor de stichting. Wij werden gegrepen door zijn enthousiaste verhalen over de projecten van de stichting. Hier is de basis gelegd voor MIJN droom!

Na terugkeer van een prachtige reis door Thailand in 2009 vond ik dat ik mijn droom moest omzetten in daden. Zomaar geld geven wilde ik niet, ik wilde er een inspanning voor leveren en zo ontstond mijn Aanschuiftafel. Voor een klein bedrag krijgt men een heerlijke Indonesische rijsttafel of een prachtige Thaise maaltijd. De opbrengst van zo’n aanschuifdinertje gaat in zijn geheel naar Stichting Tileng.

Dat mijn droom nu werkelijkheid is geworden, is voor mij de gedroomde werkelijkheid.

Om met eigen ogen te kunnen zien wat de stichting met het geld doet op Java vertrokken mijn man en ik in november 2010 wederom naar Indonesië. Het land waar ik zoveel van ben gaan houden sinds mijn eerste bezoek.

Van Jakarta reizen we per trein, een avontuur dat al begon op Gambir station, naar Purwokerto. Daar werden we opgewacht door de dochter van Santos en diens zwager. De komende dagen verblijven we bij Santos en zijn gezin. Santos was met spoed naar een vergadering in Semarang en zou pas rond middernacht terugkeren, dus werden we allerhartelijkst door Suci, zijn echtgenote, ontvangen. We kregen de heerlijkste hapjes te eten geserveerd met dampende thee. Door de smaak van de koekjes, die mijn oma vroeger ook maakte, kwamen weer de prachtigste herinneringen boven. Bijvoorbeeld hoe de overheerlijke eigengemaakte hapjes en recepten tijdens verjaardagen en familiefeestjes werden uitgewisseld. In aluminium en plastic zakjes verpakte bapao’s, risolles, pasteitjes, kaasstengels, hopjes, klepon en kwe pisang gingen van hand tot hand. Suci maakt de heerlijkste gerechten voor ons en de herinneringen komen in geuren en kleuren weer boven drijven. Met Santos kan ik mijn Indonesisch weer een beetje ophalen, want het stadium van tot-10-tellen ben ik inmiddels al gepasseerd.

De komende dagen bezoeken we samen met Santos 4 scholen in Baturraden. Wat we zien blijft dagenlang op ons netvlies hangen en maakt ontzettend veel indruk op ons. De blije kindergezichtjes, toegewijd en betrokken personeel en bovenal de prachtige, in vrolijke kleuren geschilderde, schooltjes. Hier en daar moet nog één en ander aangepast worden. Het “ziekenkamertje” moet nodig onder handen genomen worden, er ontbreekt nog meubilair op een kleuterschool en op een andere school moeten de toiletten vernieuwd worden, want 2 toiletten voor 300 leerlingen zou in Nederlandse scholen ondenkbaar zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het met hulp van de stichting en de inzet van de lokale bevolking zeker in orde komt. Bij het afscheid zingen de kinderen ons toe, zwaaien ons enthousiast uit en drukken liefdevol onze hand tegen hun wang, een uiting van dankbaarheid en respect. Dat de stichting hier zijn stempel drukt is duidelijk te zien. Op vele foto’s prijkt het gezicht van de grondlegger van stichting Tileng, Ton Lange en er hangen spandoeken met de naam van de stichting. Ook alle eer valt ten deel aan Santos. Een bevlogen, betrouwbaar en goed mens met hart voor zijn dorp en het welzijn van zijn dorpsgenoten. Een betere vertegenwoordiger kan de stichting zich niet wensen.

Volgende week deel 2.