Tag: Yogyakarta

“Dat kan een heel stuk beter”

Geschreven door Remco Lange op 5 juni 2015. Gepost in Weekendverhalen.

De geboorte van een mensenbaby of een dierenbaby is altijd mooi, ontroerend en uniek. Ooit was ik getuige van een heel andere geboorte, namelijk die van een stichting.

Ook dat was uniek.

Ik zag het al aankomen. Het gebeurde in de laatste jaren van de 20e eeuw in Yogyakarta, Indonesië. Ton en Wil Lange gingen op bezoek bij hun ‘pleegkind’ in het dorp Tileng in Gunungkidul. De grote internationale organisatie die zij steunden had besloten het ontwikkelingswerk daar af te ronden en een nieuw werkgebied in het straatarme oosten van het land te openen.

In het dorpje van hun ‘pleegkind’ keek Ton oplettend rond. In het door hen gefinancierde opgeknapte huisje van het ‘pleegkind’ vroeg hij of het ontbreken van een plafond zo hoort. ‘Ja,’ zei ik, ‘in bijna alle huizen hier kijk je tegen de dakpannen aan.’

‘Hm,’ zei Ton. Ik hoorde hem bijna denken: ‘dat kan een heel stuk beter.’

Hij voegde de daad bij de gedachte en niet lang daarna, 15 jaar geleden, kreeg ik te horen dat hij met enkele vrienden de Stichting Tileng had opgericht om de woonsituatie van de bevolking in Tileng te verbeteren. En dat gebeurde. Althans, in het begin. Ik voorzag dat je bij het verbeteren van de woonsituatie al snel voor de vraag komt te staan: waarom is die woonsituatie zo beroerd?

Om een lang verhaal en vele avonturen kort te maken: Stichting Tileng breidde de werkzaamheden al snel uit naar bestrijding van de economische armoede. Bijvoorbeeld door de beroemde “Buffelbank” in het leven te roepen. Maar ook door kleuteronderwijs mogelijk te maken. Want destijds was dat voor het Indonesische ministerie van onderwijs nog geen prioriteit. Stichting Tileng investeerde ook in het opknappen van schoolgebouwen. En bouwde huizen na de verwoestende aardbeving van 2006.

Anno het tweede decennium van de 21e eeuw gaat het lang niet slecht met Indonesië. De welvaart stijgt, de middenklasse groeit snel. Dat geldt dan vooral voor de grote steden, waar de dure winkelcentra en het luxe onroerend goed bijna niet zijn aan te slepen. Maar de verschillen en de ongelijkheid groeien ook. Op het groene platteland met z’n rijstvelden en palmbomen, dat tijdens de luxe verzorgde rondreis zo idyllisch voorbij glijdt, is de armoede hardnekkig. Ook al zijn de kosten van het basisonderwijs aanzienlijk verlaagd en ondanks de gratis medische verzorging voor iedereen.

Voor Stichting Tileng blijft er daarom nog veel te doen in Indonesië.

In een samenleving die zo snel verandert zal Stichting Tileng nieuwe avonturen beleven en voor veel nieuwe vragen komen te staan. Want ontwikkelingswerk, grootschalig of kleinschalig, is nooit rechttoe, rechtaan, logisch of gemakkelijk.

Ik hoop dat steeds meer donateurs betrokken raken bij die avonturen en zo vele mooie ervaringen rijker worden.

Werkbezoek april – mei 2014, deel 4

Geschreven door Remco Lange op 13 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

In de tweede week o.a. de lagere school in Baturraden Pamijen 2 bezocht. Daar was ik eerder nog niet aan toe gekomen. Deze lagere school, met de later bijgebouwde crèche, blijft de parel van de mensen in Baturraden en van de stichting. De school wordt goed onderhouden. Als beloning voor de participatie van de bewoners in dit Stichting Tileng project heeft de Bupati (zeg maar de commissaris van de koning) van de regio Banyumas (waarin Baturraden ligt) er een bibliotheek bij laten bouwen. Daarvoor heeft de Bupati desgevraagd geld gekregen van de landelijke overheid. Goed voorbeeld doet goed volgen. Tijdens onze bezoeken proberen we dan ook zoveel mogelijk overleg te hebben met de dan zittende Bupati over ons werk en hun mogelijke bijdrage daarin. De bouw van deze bibliotheek toont aan dat het werkt.

De laatste dagen van mijn verblijf in Baturraden bestond uit het afleggen van beleefdheidsbezoeken, het ontvangen van visite en een luisterend oor hebben voor wie dan ook uit de desa. Er was tussendoor ook nog wat tijd om uit te rusten van de toch wel vermoeiende werkbezoeken aan de desa’s Baturraden, Imogiri en Tileng, met zijn 16 dusuns, en om met Santos op de brommer wat in de omgeving rond te rijden.

De ochtend voor mijn vertrek wachtte mij een grote verrassing. De kinderen en de bewoners uit Baturraden Kemutug Lor kwamen mij onder begeleiding van de kleuterdrumband feliciteren met mijn verjaardag. Een onvergetelijk moment. Ik kreeg taarten en mooi opgemaakte rijstschotels. Dit alles hebben we lekker met elkaar opgegeten. Een ieder genoot ervan. Dat was af te lezen op de gezichten van de kinderen. Daarnaast hadden alle kinderen van de kleuterschool cadeautjes voor mij meegenomen. Ook kreeg ik cadeaus van de leraren van de lagere scholen. Een ochtend om nooit te vergeten.

Daarna kwamen een groot aantal leerlingen uit ons scholarshipprogramma persoonlijke brieven overhandigen. Die werden eerst in het Engels voorgelezen. Je moet immers laten horen dat je niet voor niets aan het studeren bent. Bedankjes in overvloed richting Stichting Tileng. Ook een bewijs dat we met het scholarshipprogramma in de roos hebben geschoten. We hopen dan ook dat de donaties hiervoor zullen toenemen, nu het in Nederland economisch weer een beetje beter gaat.

Danni Nur Hidayat, een van de kinderen uit het scholarshipprogramma, heeft het initiatief genomen om alle kinderen uit het programma te verenigen. Hij wil als voorzitter van de groep activiteiten gaan ontwikkelen en zich als groep meer gaan richten op communicatie met het bestuur in Nederland. Hij vindt dat men in Nederland best meer op de hoogte gehouden mag worden over hun doen en laten. Ik vind dit een mooi initiatief en ben benieuwd hoe het zal gaan.

Na deze onvergetelijk ochtend ben ik op die zondag 11 mei rond 14:00 uur weer met de Efisiensi bus vanuit Purwokerto vertrokken naar Yogyakarta. De dag daarna, op 12 mei in de avond, ben ik vanuit Yogyakarta, via Jakarta, aan de terugreis naar Amsterdam begonnen. Dit was een dag later dan gepland, omdat mijn vlucht van 11 mei was gecanceld.

Laat het helder zijn dat mijn onverwachte bezoek, volgens mij een gouden actie, aan het management en de desa’s met hun projecten heeft bevestigd dat alles daar gewoon loopt zoals het behoort te lopen en het niet alleen blijft bij afwachten op acties uit Nederland.

Dus we kunnen met een gerust hart blijven schrijven:

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

Werkbezoek april – mei 2014, deel 1

Geschreven door Remco Lange op 23 mei 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Op 27 april jl. ben ik (uiteraard op eigen kosten) op reis gegaan voor een onaangekondigd werkbezoek aan het management, de projecten en de desa’s op Java, Indonesië.

Die zondag vertrok ik met Garuda Indonesia van Amsterdam naar Jakarta en op 28 april ben ik van daaruit doorgereisd naar Yogyakarta.

Op woensdag 30 april heb ik in Yogyakarta om 10:00 uur de Efisiensi bus gepakt naar Purwokerto om van daaruit naar Baturraden Kemutug Lor af te reizen. Immers in Kemutug Lor woont de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en houdt de stichting ook kantoor.

Ik had met Tekad Santosa (Santos), onze General Manager daar, afgesproken dat ik op woensdagmiddag 30 april een SMS zou sturen zodra ik klaar zat om met hem te Skypen. Hij en ik zouden dan een en ander over de projecten doornemen. Die SMS heb ik gestuurd, maar met de mededeling dat ik geen internetverbinding had en dat ik in plaats daarvan zelf wel langs kwam om alles te bespreken. Hij begreep daar niets van, zei hij later. Toen ik met de taxi aankwam in Kemutug Lor stond Santos toevallig aan de kant van de weg te praten. Men zei tegen hem “Santos, je krijgt gasten”, waarop hij naar de taxi liep. Hij stond als aan de grond genageld toen hij mij zag uitstappen. Toen begreep hij ineens waarom ik zei “ik kom zelf wel langs”. Samen liepen we richting huize Santosa. Santos riep “kom eens kijken wie er is”. Ook bij de familie was de verbazing groot toen ik het huis binnenliep. Ze dachten immers dit jaar te moeten laten zien dat alles gaat zoals het moet gaan, ook zonder dat de voorzitter uit Nederland langs zou komen om poolshoogte te nemen.

Toen ze van de schrik waren bekomen (en dat duurde wel even), was het welkom zoals vanouds bij wel aangekondigde (werk)bezoeken.

Kijkend naar de vulkaan Slamet kon ik zien, en soms horen, dat deze nog steeds actief is. Ik hoorde rommelen en ploffen en zag ook een grote rookpluim verschijnen. De situatie aan de zuidkant is volledig onder controle daar in Baturraden. Er is een heel team aan de slag die de situatie goed in de gaten houdt. Elk uur van de nacht laten zij via klopsignalen horen of er gevaar is, zoals dat ook gebeurde in 2006 bij de aardbevingen in Imogiri. Er hangen spandoeken langs de weg waarop de evacuatieroutes zijn aangegeven en er zijn overal routebordjes geplaatst. De mensen moeten op gezette tijden de evacuatie oefenen. Er was dus geen direct gevaar voor de bevolking (en voor mij). Ook het lokale management van de stichting zorgde goed voor mij in Santos Home Stay, waar ik verbleef in Baturraden en dat daarmee mijn basis was voor alle werkbezoeken.

De kranten in Yogyakarta schrijven regelmatig sensatieverhalen over de Slamet, waardoor ik steeds gebeld werd door mensen uit Yogyakarta met de vraag hoe de situatie was in Baturraden en of ik nog wel veilig was. Sensatie is immers goed voor de krantenverkoop.
Voor dat ik iets schrijf over de projectbezoeken, is het goed te vermelden dat ik het zeer prettig vond dat er niets geregeld was. Ik kon zo ervaren hoe het in de dagelijkse praktijk gaat zonder dat er van alles vooraf is georganiseerd en zonder dat er grote ontvangstcomités klaar staan.

Op de eerste werkdag hebben we in een rustig tempo een paar scholen bezocht omdat ze op dat moment toch gesloten waren. Even rustig rondkijken. De dagen daarna zijn alle scholen bezocht terwijl de kinderen les hadden.

Tijdens mijn bezoek heb ik met een deel van de kinderen uit het scholarship programma (en tevens met hun leerkrachten) gesproken over hun vorderingen. Zowel de leerkrachten als de leerlingen zelf gaven aan dat de prestaties goed zijn en ze bedankten Stichting Tileng voor de studiebeurzen. Ook heb ik ze gevraagd waar ze zich al zo mee bezig houden na schooltijd. De meest voor komende activiteiten na schooltijd zijn huiswerk, sporten, hobbyen en de ouders helpen.

Volgende week deel 2.

Reis naar Indonesië (oktober 2012)

Geschreven door Remco Lange op 2 augustus 2013. Gepost in Weekendverhalen.

De reis naar Indonesië is al even geleden, maar toch plaatsen wij hier graag het bijzondere reisverslag van Jan den Boer en Pauline Heij.

Op zondag 7 oktober zijn wij vertrokken voor een rondreis over de Indonesische eilanden Java en Bali. Voor een vakantie, maar ook om op Java, in de desa Baturraden, mensen te ondersteunen die qua voorzieningen nog onder de levensstandaard leven. De Stichting Tileng is daar al jaren bezig om mensen financieel te ondersteunen in projecten, onder andere op het gebied van onderwijs. Na Tileng, bezochten we de stichting ‘Sayab Ibu’, die in Yogyakarta 2 weeshuizen heeft.

Vanuit donaties van familie, vrienden, collegae, bedrijven en een zendingscommissie hadden we een mooi bedrag om daar te besteden: bijna € 4000. Verder hadden we ondermeer een 2e hands laptop mee gekregen uit Nederland.

STICHTING TILENG

Op 15 oktober 2012 werden we in Baturraden zeer welkom geheten door Santos, de contactpersoon van Stichting Tileng. De volgende dag stonden we al vroeg naast ons bedje voor een rondrit op de brommer door de omgeving van het prachtige bergdorpje. Prachtige natuur aan de voet van de vulkaan Slamet. Na de rondrit zijn we alle scholen die door Tileng zijn gebouwd en worden ondersteund, langsgereden. Dit was een geweldige ervaring. Hele enthousiaste leraren en leraressen, enthousiaste kinderen en schooldirecteuren.

Het werd ons ook duidelijk dat hier ook nog de grotere bedragen nodig zijn om alle scholen opnieuw te bouwen. Wat de stichting heeft gebouwd ziet er picobello uit, maar er moet nog worden uitgebreid. Zo is er bijvoorbeeld een kleuterschool, waar nog geen verdieping op staat, terwijl de fundering erop is berekend en er met de bouw al rekening is gehouden met het plaatsen van een eerste verdieping. Die uitbreidingen zijn keihard nodig, want het is nu heel erg proppen in de klassen en de docenten hebben vaak geen eigen ruimte om te zitten en hun lockers te plaatsen. De door de stichting gebouwde scholen zijn zeer populair.

Maar dit zijn, zoals gezegd, andere bedragen dan het bedrag dat wij hebben ingezameld, dus werden er boodschappenlijstjes gemaakt door de docenten van de bezochte scholen, die meer in ons budget zaten. Geen probleem hoor, want ze kunnen zo veel gebruiken aan materiaal.

We hebben vijf scholen bezocht waar de groepen 1 tot en met 4 werden gehuisvest en 3 scholen waar de groepen 5 tot en met 8 werden gehuisvest.

Van het geld hebben we educatief houten speelgoed, sportspullen, zoals badmintonrackets, shuttles, pingpongbadjes, -netten en -balletjes, diverse soorten ballen, honkbalknuppels, schaakborden e.d. , een complete set slaginstrumenten voor de drumband met meerdere maten trommels, xylofoons, bekkens en majorettestokken, een nieuwe laptop en muurverf voor alle schoolgebouwen . Die hebben trouwens allemaal dezelfde kleuren, namelijk wit, groen en vooral ORANJE. Vanwege Nederland. De uit

Nederland meegekregen laptop is natuurlijk ook bij Santos achtergebleven. Santos wilde zo graag laptops om bij zijn woning een ruimte in te richten als internetcafé. Alle kinderen en andere bewoners van zijn dorpje kunnen dan bij hem gratis het internet op. Hij heeft thuis namelijk, als een van de weinigen, WIFI, betaald door Stichting Tileng. Immers nodig voor het werk. Hij moet goed kunnen communiceren met de stichting in Nederland.

Na deze lange dag en vele indrukken vielen we doodmoe in bed. De volgende ochtend waren we nog maar net uit bed toen we rond half 8 een hoop herrie hoorden….. Het bleek tromgeroffel te zijn. Er stonden kleine kinderen (groep 3) in mooie schoolkleding met trommels voor het huis van Santos. Wij gingen snel naar buiten en begrepen toen pas dat de kinderen voor ons kwamen. Directrice Ruci was er met enkele onderwijzeressen bij. We kregen een heuse aubade van de kinderen. Als dank voor de dingen die we met de donaties van familie, vrienden, collegae, bedrijven en een zendingscommissie hadden kunnen kopen voor alle scholen van de Desa. Het was ontroerend. Dit was zo mooi en onverwacht. De kinderen glunderden en sloegen er flink op los op hun trommels. Na een tweetal muziekstukjes liepen ze weer, al trommelend, terug naar school, ons ontroerd en overrompeld achterlatend.

Wij hebben het een bijzondere ervaring gevonden. Met dank aan allen, die dit mede mogelijk maakten.

Oog in oog met een koe

Geschreven door Remco Lange op 12 november 2010. Gepost in Weekendverhalen.

De koe kijkt me enigszins meewarig aan. Ze lijkt zich niet bewust van haar enorme waarde.

Ik ben dat – sinds mijn arriveren hier in deze desa – des te meer. Na mijn tocht langs de scholen en huizen, die met steun van Stichting Tileng gerealiseerd zijn in Imogiri, begeef ik mij naar de desa Tileng/Manggung. In tegenstelling tot Imogiri, dat onder de rook van Yogyakarta ligt en stedelijk te noemen is, zijn deze twee dorpjes gelegen in een zeer landelijk gebied.

Hier is Stichting Tileng ooit begonnen te bestaan, toen de oprichter besloot dat het zo niet langer kon in het dorpje dat hij bezocht en, terug in Nederland, startte met het steunen van kleinschalige projecten. Inmiddels zijn die projecten grootschalig te noemen; ze hebben een belangrijke impact op de gemeenschap. Een van de grootste successen hier is de – tot de verbeelding sprekende – buffelbank.

Tijdens mijn eerste bezoek aan de nabijgelegen landbouwgrond wordt mij de reden van het succes meteen duidelijk. Ik zie kilometers en kilometers aan land en ik begrijp: dit enorme oppervlak moet verbouwd worden. Op de landerijen groeien pinda’s, rijst en cassave. De spierkracht van de koe wordt gebruikt voor het bewerken van het land. Maar dat niet alleen. De koe is ook een uitstekende ‘mestfabriek’ en wordt als zodanig ingezet om het land vruchtbaar te houden. Bovendien is de koe – over het algemeen na kunstmatige inseminatie – de voortbrenger van een waardevol kalf, dat op de markt verkocht kan worden, zodat de familie in kwestie naast de opbrengst in natura er ook financieel op vooruit gaat.

Iedere familie heeft een eigen koe gekregen. En iedere familie heeft de verantwoordelijkheid voor die koe. Als de koe niet aan het werk is, staat ze in de houten stellingen naast het land. In de verte zie ik iemand aan komen lopen met gigantische balen gras. Nog even en de koe die mij zojuist nog meewarig aankeek heeft alleen nog oog voor haar avondmaal. Wat een mooi project. Helpt u ons om nog meer buffelbanken te realiseren? Steun Stichting Tileng!

Huizenbouw

Geschreven door Remco Lange op 5 november 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Tijdens mijn verblijf in Imogiri, dat op ongeveer een uur rijden van Yogyakarta ligt, bezoek ik in totaal vijf scholen, die in de nabije omgeving liggen. De scholen zijn alle gebouwd of verbouwd met hulp van Stichting Tileng. Opvallend is de kleurrijke en kindvriendelijke uitstraling die de panden hebben. Het resultaat mag er zijn, ook al is er bij alle panden wel iets dat dringend aandacht (en dus geld) behoeft.

Die kleurrijke uitstraling zie je ook terug in de bouw van de permanente huizen in Imogiri. Toen daar de huizen na de aardbeving in mei 2006 een voor een in elkaar zakten, bood de stichting hulp aan degenen die de kosten van de bouw van een nieuw huis niet op zich konden nemen. Het resultaat was de bouw van 35 tijdelijke huizen, ook wel noodwoningen genoemd. Deze noodwoningen hebben muren die (van de grond af) voor de helft uit cement bestaan; het overige gedeelte is gemaakt van bamboe. De daken bestaan uit aluminium golfplaten, die ondersteund worden door hardhoutenliggers. Op het eerste gezicht ziet zo’n huis er heel aardig uit. Je vraagt je af waarom zo’n huis maar tijdelijk voldoet en niet voor altijd gebruikt kan worden.

Welnu, daar zijn twee belangrijke verklaringen voor. Ten eerste: deze tijdelijke huizen zouden bij een eventuele nieuwe aardbeving als een kaartenhuis in elkaar vallen. Ten tweede: een bamboehuis verliest gaandeweg zijn kracht. Niet alleen hebben de verschillende weersomstandigheden hun invloed, ook parasieten kunnen zich gaan nestelen in het materiaal, waardoor het aangevreten wordt. Over het algemeen gaat men ervan uit dat een huis gemaakt van bamboe zo’n vier tot vijf jaar mee gaat.

Uitgaande van die vier tot vijf jaar, kunnen we snel de conclusie trekken dat er inmiddels (meer dan vier jaar na de aardbeving) haast geboden is met het bouwen van permanente, stenen, huizen. Deze stenen huizen blijven overigens eigendom van de stichting. De bewoners van het huis betalen ‘huur’ naar draagkracht. Zoals u weet, start de bouw van een huis alleen als er financiële middelen beschikbaar zijn. De bouw van een stenen huis kost ongeveer € 7.000. Inmiddels hebben we vier huizen kunnen realiseren. Helpt u ons huis nummer vijf tot en met (voorlopig) twintig te bouwen? Steun Stichting Tileng!

Thuis in Indonesië

Geschreven door Remco Lange op 15 oktober 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Het was een lange reis. Vanaf Schiphol is het twaalf uur vliegen naar Kuala Lumpur, waar ik de broodnodige slaap moet uitstellen vanwege de klok die maar liefst zes uur op me vooruit loopt.

Na drie uur wachten gaat de reis verder naar Jakarta, op twee vlieguren afstand. Daar wacht ik wederom een paar uur om vervolgens door te gaan naar Yogyakarta, waar ik uiteindelijk na bijna dertig uur (sinds mijn vertrek uit Rotterdam de dag ervoor) arriveer.

Dat lijkt lang, maar dertig uur is nog altijd niet lang genoeg om te verhinderen dat ik het gevoel heb me heel plotseling in een andere wereld te bevinden. De eerste beelden, de geuren die tot je komen, de mensen die tegen je beginnen te praten. Het onbekende land nodigt me vriendelijk uit me hier de komende twee en een halve week thuis te gaan voelen. Tussen alles wat onbekend is, is er opeens een onverwachte vertrouwdheid. De vluchtnummers. Een voor een schallen ze door de microfoon. Hun zachte maar indringende geluid herinnert me aan lang vervlogen tijden. Als klein meisje leerde mijn oma me tot tien tellen in het Bahasa Indonesia. Ze leeft niet meer, mijn oma, maar hier, op het vliegveld van Yogyakarta, is ze opeens verrassend dichtbij.

Ik stap de aankomsthal uit en zie mijn naam op een papiertje geschreven. Dat moet Puri zijn, onze lokale vertegenwoordiger. Ik stap bij hem in de auto en we rijden in een uur naar Imogiri, waar ik de komende week door zal brengen. Aangezien Imogiri slechts een van de desa’s is waar Stichting Tileng projecten heeft, staat tevens een reis naar Manggung / Tileng en Baturraden op het programma.

Ik ben benieuwd wat de komende weken mij zullen brengen. Het uitgangspunt is het verzamelen van zoveel mogelijk materiaal voor het door mij te schrijven jubileumboekje met daarin het verhaal (of de verhalen) van Stichting Tileng. Ik heb het project ook wel ‘Dichterbij: een kunstproject in woord en beeld’ genoemd. De komende weken geef ik u alvast een voorproefje in de vorm van weekendverhalen. Hou de website dus in de gaten. En geloof me: die reis van dertig uur was het waard. Dubbel en dwars.

TK PKK 36 Pajimatan, Girirejo, Imogiri

Geschreven door Remco Lange op 17 september 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Zoals ik eerder schreef, zijn we na onze rondreis op Sumatra naar de desa Imogiri op Java gegaan. Imogiri maakt deel uit van het district Bantul en ligt ongeveer 15 kilometer ten zuiden van Yogyakarta.

Doordat de eindejaarsceremonie van de eerste door ons gebouwde kleuterschool was uitgesteld, kon ik als voorzitter van de stichting daarbij aanwezig zijn. De kinderen voerden in traditionele kledij diverse dansen uit en zongen versjes. Het programma duurde ruim twee uur. Aan het eind van de ceremonie reikte ik diploma’s uit aan de kinderen die de kleuterschool verlaten om na de vakantie naar de lagere school te gaan.

Ook van deze ceremonie zijn videobeelden gemaakt die ik u ook niet wil onthouden.

Klik hier voor de videobeelden.

Uit de videobeelden van de afgelopen weken hebt u een aardig beeld kunnen krijgen van het werk van Stichting Tileng op Java.

Kleuterschool TK PKK 36 Pajimatan, Girirejo, Imogiri eindejaarsceremonie

Geschreven door Remco Lange op 12 september 2010. Gepost in Video.

Imogiri maakt deel uit van het district Bantul en ligt ongeveer 15 kilometer ten zuiden van Yogyakarta.

Ook van deze ceremonie zijn videobeelden gemaakt die ik u ook niet wil onthouden.

Bericht uit Baturraden

Geschreven door Remco Lange op 5 juli 2010. Gepost in Weekendverhalen.

Als u dit leest ben ik alweer op de terugreis naar Nederland. Een reis van Imogiri, Yogyakarta en Jakarta via Kuala Lumpur naar Amsterdam.

Ook in Baturraden hebben wij een goede tijd gehad; veel mensen ontmoet en kunnen aanschouwen wat er gerealiseerd is dankzij de hulp van onze donateurs en sponsors in Nederland. De mooie gerealiseerde lagere scholen ‘Pamijen 2’ en ‘Karangsalam’ zijn werkelijk een lust voor het oog.

Op 3 juli jl. heb ik de twee lagere scholen mogen openen in het bijzijn van de Bupati Banyumas Bapak Hagi drs Marjoko m.m. en de twee onderministers van onderwijs en toerisme Bapak drs Bakri m.m. en Bapak dr. Mudjito AK, Msi. De laatse twee waren speciaal voor de opening van Jakarta naar Baturraden gekomen.

Ik heb aan hen duidelijk gemaakt dat de scholen niet gerealiseerd hadden kunnen worden zonder de geweldige inzet van de mensen uit Baturraden. De vertegenwoordigers van de landelijke en regionale overheid in Indonesië heb ik in mijn openingspeech gevraagd Stichting Tileng in de toekomst financieel te ondersteunen bij het realiseren van nieuwe projecten. Zij hebben toegezegd te onderzoeken wat de mogelijkheden zijn.

Op uitnodiging heb ik verschillende gesprekken gehad met vertegenwoordigers van de diverse afdelingen van de Rotary Clubs uit de omgeving van Baturraden en Purwokerto. De komende tijd zal ik beelden van de opening van de lagere scholen ‘Pamijen 2’ en ‘Karangsalam’ en de optredens daarbij op deze website plaatsen. Hou deze site dus wederom in de gaten!

Ook zal ik binnenkort de speech plaatsen van een leerlinge van de 5e klas van ‘Pamijen 2’. Haar naam is: Uly Amalia Sari. Zij deed haar speech tijdens de opening; uit haar hoofd en in perfect Engels. Indrukwekkend voor een meisje van haar leeftijd! Nu deze scholen zijn gerealiseerd zal de stichting weer aan de slag moeten om de beschikbare middelen aan te vullen zodat er weer projecten kunnen worden opgestart in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Er is nog een hoop werk te doen. Dankbaar werk, als je de resultaten ziet die Stichting Tileng, met behulp van de participatie van de mensen daar, boekt. De blije gezichten van de mensen doen je meer dan goed.

Een groet uit Indonesië.