Rampetamp – Youp van ’t Hek
In onderstaande column “Rampetamp” geeft Youp van ’t Hek, in de van hem zo bekende kleurrijke taal, weer hoe hij aankijkt tegen charitatief werk. Ook wij vinden dat hulp aan mensen die dat nodig hebben niet voort moet komen uit de dorst naar roem en erkenning, maar uit de overtuiging dat het nodig is. Daarom hebben wij deze column, uiteraard met toestemming, hier integraal opgenomen. Het feit dat Youp al jaren een warme belangstelling heeft getoond voor Stichting Tileng speelt daarbij uiteraard ook een rol. (red.)
“Omdat ik donderdag in Carré een feestje mocht vieren, ging ik voor de voorstelling met mijn hele technische ploeg eten bij de buren. Het Amstel Hotel. Daar werd ik opgewacht door een roedel vrouwelijke fans. Een stuk of twaalf dames van gemiddeld veertig jaar oud en stuk voor stuk honderd kilo zwaar. Ze stonden gewapend met fototoestellen braaf te wachten achter een overbodig dranghek.
Ik was vereerd. Op mijn oude dag nog zo’n smachtende kneuzenkermis. In de taxi haalde ik een vlugge hand door mijn laatste restje haar zodat ik er een beetje goed uit zou zien op hun foto’s. Zo kwiek mogelijk sprong ik uit de auto en toverde een professionele showbizzlach op mijn gezicht. De dames keken me verbaasd aan en vroegen zich oprecht af wie ik in godsnaam was. Niet één flitslicht uit hun cameraatjes, laat staan enig stemgeluid. Oorverdovende stilte!
‘Die staan hier niet voor jou, Youpie’, lachte de Amsterdamse portier achter mij, ‘maar voor andere bejaarden. De Backstreet Boys!’
Arme jongens, dacht ik. Ooit stond een dampende meute krijsende jonge meiden hen overal in de wereld op te wachten en nu hangt er een handjevol schele tena-ladies uit de overgangsklasse voor hun hotel. Dat zien die Backstreet Boys natuurlijk ook vanuit hun hotelsuites. Of liggen ze inmiddels met zijn allen op één kamer om de kosten te besparen? Wat is het leven toch een vrolijke bijeenkomst.
Ik had sowieso een heerlijke week, die begon met het girovijfvijfvijf-maandagje voor dakloze Filipijnen. Allerlei BN-ers in de categorie Jan Slagter beleefden hun finest hour. Heerlijk om die mensen zo te zien genotteren in hun warme charitasbadje. Hoogtepunt van de dag was natuurlijk Trijntje, die iets te hoog had ingezet met haar 1 euro per like.
Toen ze dat aankondigde, wist iedere fröbelkleuter al dat dit faliekant mis zou gaan. Binnen de kortste keren meldden tweehonderdduizend vrolijke idioten zich en zag de onfortuinlijke zangeres het bord Te Koop in haar voortuin staan. Ze was bijna zelf een Filipijnse. Ze heeft het slim bijgesteld door haar fans te melden dat het niet om één euro per like, maar om één euro per lijk ging. Toen was ze voor tienduizend euro klaar.
Sowieso was het weer heerlijk om in de media al die chagrijnige plofkoppen te zien murmelen waarom ze niks wilden geven omdat er toch veel te veel aan de strijkstok blijft hangen. Een ontredderd land crepeert, krijst, huilt en hongert! God heeft een verschrikkelijke wind gelaten en de allerarmsten uit hun krotten geblazen. En wij volgevreten Nederlanders, die door de crises heel misschien een weekje minder kunnen gaan skiën, gaan schaamteloos in discussie over de vraag of het geld wel goed terechtkomt. Zeur niet en geef. Pak je portemonnee en stort. En stort in stilte.
Geef wat je geven wilt. Hou je bek over de hoogte van het bedrag.
Het was weer zo’n schaamteloos ijdeltuitenfestijn. Artiesten die tien keer op Twitter toeterde dat ze de opbrengst van hun halflege zaal schenken. Goed zo jongens. Een benefiet snap ik. Daar moeten mensen op afkomen en die kondig je groots aan, maar de opbrengst van je avondje in de schouwburg van Herejezusveen? Armoe.
Aan het eind van de maandag werd de voorlopige opbrengst de ether ingeslingerd. Het ongelooflijke bedrag van achttien en een half miljoen euro! Inderdaad ongelooflijk. Je gelooft het echt niet. Het schaamrood gloeide op mijn kaken. Achttien en een half miljoen. Dat is amper een euro per Nederlander. Dat bedrag fraudeerden Rabocriminelen van de inmiddels werkeloze Sipko Schat per dag. Hoop zo dat ze een beetje uit Sipko’s gouden handdruk komen. Daar maken wij ons thuis zo veel zorgen over. Hoe komt Sipko de winter door? Ik overweeg en benefietje.
Zullen we na de volgende ramp gewoon geld geven zonder poespas en andere borstklopperij? Zonder dat je zegt hoeveel en waarom? Gewoon een bedrag overmaken omdat er mensen ergens op de wereld omgevallen zijn en het keihard nodig hebben. En als je niet geeft, geeft niet. Doe dat ook in stilte. Hoef ik ook niet te weten. Stik in je winst. Ontplof van genot. Maar hou mij er voortaan buiten! Nederland, wat een ramp!”
Uit boekje: Youp columns “Sorry”
Stichting Tileng: Geef in stilte. Ja, geef in stilte voor het realiseren van onze projecten in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java, Indonesië.
