
Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 3)
Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.
Ik ben inmiddels op pagina 107 aangekomen van dit geweldige, persoonlijke, gevoelige en boeiende boek. In dit hoofdstuk wordt een nogal precair onderwerp aangesneden. Over taboes waarover ik niet kan meepraten. Daarvoor zijn mijn periodes die ik in Indonesië ben mogelijk te kort en word ik daarvoor afgeschermd door het Management van Stichting Tileng. Ik hoor er ook geen verhalen over. Of ben ik naïef?
Haar beleving van een Indonesische bruiloft, nu ik er over nadenk, deel ik. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Daarvoor wordt een ieder uitgenodigd. Bij recepties sta je soms meer dan een uur in de rij om het bruidspaar en de wederzijdse ouders te feliciteren. Tijd voor een praatje is er niet en je moet snel aan het buffet. Doorstromen dus. Ik schrijf “nu ik er over nadenk,” omdat toen ik het voor de eerste keer meemaakte het toch een belevenis was en je vooraf niet weet wat er staat te gebeuren. Onze ervaring van toen hebben we wel op de site van de stichting geplaatst.
Ervaring met de president en ministers heb ik niet. Wie ik wel heb ontmoet zijn de onderministers van onderwijs en toerisme in het bijzijn van de Bupati tijdens de in gebruik geven van de lagere scholen in Baturraden in 2011. Het waren de Bupati Banyumas, Bapak Hagi drs Marjoko m.m., en de onderministers van onderwijs Bapak drs Bakri m.m. en die van toerisme Bapak dr Mudjito AK, Msi. Deze laatste twee waren speciaal voor de gelegenheid vanuit Jakarta naar Baturraden gekomen. Daarnaast verhaalt Step ook over haar reizen met de president van Indonesië in het kader van haar project “film over de president” en haar ervaringen in Amerika tijdens de opnamen van de film.
Even verderop verhaalt ze over haar kennismaking met en het leven met partner in Indonesië. Een persoonlijk verhaal waar ik niet verder op in wil gaan en waarover een ieder zelf moet lezen. In datzelfde hoofdstuk doet zij haar relaas van haar belevenissen met de Indonesische overheid in een roerige periode en haar tien maanden durende uitzetting. In die periode ben ik ook in Indonesië geweest, maar ik heb nooit iets onprettigs ervaren. Zoals ik eerder schreef, wellicht ben ik afgeschermd?
Ik ben geen boekenlezer maar deze paperback heb ik echt in een ruk uitgelezen en daarna nog eens een paar keer kruislings doorgenomen. Het boek heeft mijn kennis van de Indonesische samenleving verrijkt en verbreed. Maar het heeft er niet voor gezorgd dat ik mij anders zou moeten gaan opstellen of gedragen. De mensen daar verdienen onze onvolwaardige steun. Want dat lees ik toch ook tussen de regels door in het boek. Zoals Step ook schrijft is mijn werk in Indonesië nog niet klaar. Nogmaals: een geweldig, persoonlijk, gevoelig en boeiend boek. Als je geïnteresseerd bent in Azië en in het bijzonder in Indonesië, dan moet je het lezen.
Ik heb aan Step Vaessen een reactie gevraagd op mijn verhaal in drie delen. Die heb ik gekregen.
De reactie van Step:
“Hoi Ton,
Ik lees je mooie stukjes nu ik net herstellende ben van een blindedarm operatie. Het is lief van je dat je zo diep in mijn boek bent gedoken. Ik hoop dat je lezers hiermee inspireert om diezelfde herkenning te zien. Want inderdaad ondanks leuke en minder leuke kanten, Indonesia blijft het land dat het diepst door mijn aderen stroomt, wat me gevormd en gelukkig heeft gemaakt en waar ik me het meeste thuis voel.
Veel groetjes,
Step”