Een schril contrast
Herinnert u zich mijn beschrijving van mijn overnachting in Manggung nog? De nachtelijke avonturen bestonden o.a. uit een ‘kat en ratspel’ op het dak en een snurkende gastvrouw. Ik schreef er twee weken geleden een weekendverhaaltje over. Welnu, na mijn verblijf aldaar begaf ik me via Imogiri naar Baturraden, de derde en laatste (door mij bezochte) desa waar Stichting Tileng projecten heeft. En, zo bleek, ik had mijn laatste dagen in Baturraden hard nodig. Om alles wat er tot nu toe gerealiseerd is te bezichtigen, maar ook om op de hoogte gesteld te worden van alles wat men daar nog van plan is. Eigenlijk heb je daar minstens drie weken voor nodig. Ik had nog maar vijf dagen. Het zou een intensief en boeiend bezoek worden.
Onder alles wat zich aan mijn oog voorbij trok, bevond zich een schril contrast. Het deed me nog het meest denken aan het verschil tussen het ‘voor’ en het ‘na’ in (westerse) metamorfoses. De metamorfose betrof hier echter geen auto, geen schoonheidsideaal en geen interieur.
De metamorfose had hier betrekking op een lagere school. Op meerdere lagere scholen. Enerzijds de pasgebouwde (door Tileng gerealiseerde) scholen; stevig en weldoordacht geconstrueerd. Anderzijds de sterk verloederde oude scholen, die al tijden op de wachtlijst van de stichting staan. Waar de nieuwe school ruimte, licht en een frisse atmosfeer ademt, zie je de plafonds van de oude gebouwen van ellende in elkaar vallen. Plafonds die al jarenlang schreeuwen om onderhoud. Plafonds waar asbest in verwerkt is. Plafonds waarvoor docenten zo bang zijn, dat er ze geregeld het idee opperen om met een helm op les te geven. Echt, zo erg is het. De regering heeft simpelweg te weinig geld. En als de school al voor een opknapbeurt in aanmerking komt dan blijft het over het algemeen bij een likje verf.
En tja, wat doe je dan? Je maakt foto’s. Je praat met mensen. Je verwondert je. Je verbaast je.
Over de enorme ongelijkheid in de wereld. De aanblik van de oude scholen doet gewoonweg pijn.
Het maakt boos en frustreert. De nieuwe scholen, daarentegen, die inspireren. Zeker als mij verteld wordt hoe groot de participatie van de gemeenschap geweest is bij het bouwen van de laatst gerealiseerde lagere school. Iedereen droeg -letterlijk- zijn steentje bij. De vrouwen verzorgden de catering. De mannen zetten hun spierkracht in. Gezamenlijk zocht de gemeenschap materiaal dat hergebruikt kon worden. Zo kon er op alle vlakken bespaard worden.
En wat doe je dan? Je verwondert je opnieuw. Je verbaast je over de kracht van de mens. Over het bundelen van die krachten, dat dat lukt. Het zou zoveel vaker moeten lukken. En wat doen je dan?
Je schrijft erover. Om te delen en vooral: om krachten te bundelen. Het schrille contrast doet teveel pijn aan de ogen. Met een helm op lesgeven vanwege rondvliegende stukken plafond: dat is toch te gek voor woorden? Steun Stichting Tileng!