Werkbezoek april – mei 2014, deel 1
Op 27 april jl. ben ik (uiteraard op eigen kosten) op reis gegaan voor een onaangekondigd werkbezoek aan het management, de projecten en de desa’s op Java, Indonesië.
Die zondag vertrok ik met Garuda Indonesia van Amsterdam naar Jakarta en op 28 april ben ik van daaruit doorgereisd naar Yogyakarta.
Op woensdag 30 april heb ik in Yogyakarta om 10:00 uur de Efisiensi bus gepakt naar Purwokerto om van daaruit naar Baturraden Kemutug Lor af te reizen. Immers in Kemutug Lor woont de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en houdt de stichting ook kantoor.
Ik had met Tekad Santosa (Santos), onze General Manager daar, afgesproken dat ik op woensdagmiddag 30 april een SMS zou sturen zodra ik klaar zat om met hem te Skypen. Hij en ik zouden dan een en ander over de projecten doornemen. Die SMS heb ik gestuurd, maar met de mededeling dat ik geen internetverbinding had en dat ik in plaats daarvan zelf wel langs kwam om alles te bespreken. Hij begreep daar niets van, zei hij later. Toen ik met de taxi aankwam in Kemutug Lor stond Santos toevallig aan de kant van de weg te praten. Men zei tegen hem “Santos, je krijgt gasten”, waarop hij naar de taxi liep. Hij stond als aan de grond genageld toen hij mij zag uitstappen. Toen begreep hij ineens waarom ik zei “ik kom zelf wel langs”. Samen liepen we richting huize Santosa. Santos riep “kom eens kijken wie er is”. Ook bij de familie was de verbazing groot toen ik het huis binnenliep. Ze dachten immers dit jaar te moeten laten zien dat alles gaat zoals het moet gaan, ook zonder dat de voorzitter uit Nederland langs zou komen om poolshoogte te nemen.
Toen ze van de schrik waren bekomen (en dat duurde wel even), was het welkom zoals vanouds bij wel aangekondigde (werk)bezoeken.
Kijkend naar de vulkaan Slamet kon ik zien, en soms horen, dat deze nog steeds actief is. Ik hoorde rommelen en ploffen en zag ook een grote rookpluim verschijnen. De situatie aan de zuidkant is volledig onder controle daar in Baturraden. Er is een heel team aan de slag die de situatie goed in de gaten houdt. Elk uur van de nacht laten zij via klopsignalen horen of er gevaar is, zoals dat ook gebeurde in 2006 bij de aardbevingen in Imogiri. Er hangen spandoeken langs de weg waarop de evacuatieroutes zijn aangegeven en er zijn overal routebordjes geplaatst. De mensen moeten op gezette tijden de evacuatie oefenen. Er was dus geen direct gevaar voor de bevolking (en voor mij). Ook het lokale management van de stichting zorgde goed voor mij in Santos Home Stay, waar ik verbleef in Baturraden en dat daarmee mijn basis was voor alle werkbezoeken.
De kranten in Yogyakarta schrijven regelmatig sensatieverhalen over de Slamet, waardoor ik steeds gebeld werd door mensen uit Yogyakarta met de vraag hoe de situatie was in Baturraden en of ik nog wel veilig was. Sensatie is immers goed voor de krantenverkoop.
Voor dat ik iets schrijf over de projectbezoeken, is het goed te vermelden dat ik het zeer prettig vond dat er niets geregeld was. Ik kon zo ervaren hoe het in de dagelijkse praktijk gaat zonder dat er van alles vooraf is georganiseerd en zonder dat er grote ontvangstcomités klaar staan.
Op de eerste werkdag hebben we in een rustig tempo een paar scholen bezocht omdat ze op dat moment toch gesloten waren. Even rustig rondkijken. De dagen daarna zijn alle scholen bezocht terwijl de kinderen les hadden.
Tijdens mijn bezoek heb ik met een deel van de kinderen uit het scholarship programma (en tevens met hun leerkrachten) gesproken over hun vorderingen. Zowel de leerkrachten als de leerlingen zelf gaven aan dat de prestaties goed zijn en ze bedankten Stichting Tileng voor de studiebeurzen. Ook heb ik ze gevraagd waar ze zich al zo mee bezig houden na schooltijd. De meest voor komende activiteiten na schooltijd zijn huiswerk, sporten, hobbyen en de ouders helpen.
Volgende week deel 2.