Lachende gezichtjes
Van alles wat ik meemaak tijdens mijn reis langs de projecten van Stichting Tileng, zijn het toch vooral mijn bezoeken aan de scholen die grote indruk maken. Het welkom dat je daar krijgt is hartverwarmend. Keer op keer. Zonder uitzondering. Vanzelfsprekend word je als bezoeker overladen met eten. Maar dat is niet het enige. Je wordt ook overspoeld door lachende gezichtjes en een tomeloze energie, die zich uit in gekke bekken trekken, rondrennen en heel hard gillen. Kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde. Des te opvallender is het verschil tussen de kwaliteit van de scholen daar en hier.
Waar je hier tegenwoordig Optimel framboos als schoolmelk kunt kiezen, is de schoolleiding daar blij als ze de leerlingen iedere week een extra ei kunnen bieden om de voedingswaarde op peil te houden. Hier zijn rubberen tegels onder het klimrek verplicht. Daar zijn ze blij als het reeds geroeste klimrek het nog even houdt. En, het zou ook fijn zijn als de zandgrond onder het toestel op den duur afgedekt kan worden, dat scheelt in hoeveelheid modder die naar binnen komt, vooral als het regent. Daar staat er soms opeens een klaslokaal leeg: te weinig meubilair. Hier heeft iedere school een magazijn, omdat er anders ruimtegebrek in de lokalen zou ontstaan.
De stralende oogjes raken me. Keer op keer. Zonder uitzondering. Nee, het is geen medelijden dat ik voel. Mijn hart vult zich met liefde. De onschuld, de levensvreugde en vooral: een heel leven voor zich. Wat een verschil maakt scholing in een leven dat nog maar zo’n klein eindje op weg is. Ook al hebben ze nog geen idee van hetgeen ze later willen worden; de toekomst ligt in hun (kleine) handpalm. Kun je nagaan hoe groot het verschil is dat je kunt maken. Er is nog zoveel te doen. Steun Stichting Tileng.