Skip to main content

Tag: suci

Twee vrienden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Links op de foto staat Puri Purwanto en rechts staat Tekad Santos. Jaren geleden hebben ze elkaar beroepsmatig leren kennen; Puri rijdt toeristen rond, terwijl Tekad optreedt als gids. Ze zijn erg goed bevriend geraakt, omdat ze beiden inmiddels ook de Stichting Tileng vertegenwoordigen. Puri behartigt onze belangen in de desa’s Tileng en Imogiri en Tekad doet dat in de desa Baturraden.

Op een van onze eerste Indonesië-reizen, die mijn vrouw Wil en ik maakte, reed Puri ons naar Baturraden. Hij had ons afgezet bij het hotel en kwam ons de volgende dag weer ophalen voor een tocht met een gids. Na het eten gingen we samen wat wandelen en kwamen tegenover het hotel in contact met een Indonesiër die daar een kleine toko had. We raakten aan de praat. De man sprak redelijk goed Nederlands en vroeg of we de andere dag met hem als gids een wandeling in de omgeving wilden maken. We zeiden dat niet te kunnen afspreken, omdat onze chauffeur het een en ander zou regelen. Hij vroeg wie onze chauffeur dan wel was. Wij zeiden:”Puri”, waarop hij antwoordde dat hij zojuist een afspraak met Puri had gemaakt om zijn gasten te gidsen; die gasten waren wij.

We hebben de hele avond zitten praten en kwamen natuurlijk op het onderwerp Stichting Tileng en op het werk in de desa Tileng. Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling gekomen. Na een bezoek aan zijn huis is het gezin van Tekad ons pleeggezin geworden, zoals ook dat van Puri. Na deze ontmoeting is de stichting ook in Baturraden aan de slag gegaan.

Zo ziet u maar hoe een balletje kan rollen. In de afgelopen periode hebt u verhalen kunnen lezen van ons werk in Baturraden en Imogiri. Wij hopen nog lang in contact te blijven met onze pleegkinderen en ook op een goede samenwerking met onze lokale vertegenwoordigers. Naast Puri en Tekad worden de belangen van de Stichting Tileng ook nog behartigd door Deskart Jatmiko, bijgestaan door zijn vrouw Tri en de vrouw van Tekad Suci in Baturraden en door Sujatmiko, bijgestaan op afstand door Renata, in Tileng en Imogiri.

Als u wilt reageren op dit verhaal, mail mij dan via: lange@tileng.nl

Taxibrommer berijder

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het is zondagmiddag en ik zit in de tuin te mijmeren. In gedachten ben ik weer in Indonesië. De desa’s Tileng (Manggung), Imogiri en Baturraden laat ik de revue passeren, evenals de gezinnen van onze vertegenwoordigers daar. Als vanzelf moet ik denken aan de berijder van een brommertaxi in Baturraden. Jawel brommertaxi. Als je de berijders met hun brommer ziet staan bij de grote parkeerplaats in Baturraden moet je gelijk denken aan de taxistandplaatsen hier in Nederland. Netjes wachten op je buurt voor een ritje. Dat hebben ze in Baturraden mooi geregeld. Ze hebben een vereniging opgericht waar je lid van kunt worden voor Rp 300.000 (ca. € 18,-). Dan heb je een taxivergunning. Een heel groot bedrag voor deze mensen. Zo’n vergunning moeten zij dan in termijnen of aan het eind van de introductieperiode betalen. Om die vergunning te kunnen betalen moeten ze veel ritten rijden. Niet op tijd of onvoldoende betaald betekent vergunning kwijt.

Nu het verhaal. Ik zat voor het huis van onze vertegenwoordiger Tekad Santos. In de volksmond Santos. Er kwamen een man en een vrouw aan op een brommer. Zij wilden de vrouw van Santos spreken, Suci. Die heeft een eigen tokootje en fungeert op kleine schaal als een bank van lening. Zo’n kwartier na aankomst zag ik de man en de vrouw weer wegrijden. Echter de vrouw huilde op dat moment. Ik dacht:”wat zou er gebeurd kunnen zijn?” Dat werd mij snel duidelijk want ook Suci kwam met betraande ogen aanlopen. Ik vroeg aan haar wat er gebeurd was. Was het iets ernstig? Suci deed haar verhaal. De man is berijder van een brommertaxi en hij moest de andere dag Rp 300.000 betalen aan de vereniging voor zijn vergunning, omdat dan zijn proefperiode was afgelopen. Hij was echter ziek geweest en hij had dus geen cent verdiend. De  man en de vrouw kwamen aan Suci vragen of zij hen dat geld kon lenen, zodat hij in ieder geval zijn vergunning kon houden en hij weer aan de slag kon gaan. In het tokootje wordt veel op de pof verkocht, zoals dat vroeger ook hier bij de kruidenier gebeurde. Omdat Suci zelf geen geld had, kon zij het echtpaar niet helpen. Dat vond ze eigenlijk maar niets, want ze staat altijd klaar als er een beroep op haar wordt gedaan.

Voor mij ging het natuurlijk om een klein bedrag, maar je moet je inhouden om niet gelijk met geld klaar te staan om de zaak op te lossen. Als je niet uitkijkt, gaat dat als een lopend vuurtje door het dorp en komen er meer mensen in nood naar Suci.

Ik vroeg aan Suci of ik een voorstel mocht doen? Ja dat mocht. Ik had van haar begrepen dat ze de andere dag of de dag daarna wel geld zou kunnen hebben om de lening te verstrekken. Een van die dagen zou een klant zijn maandelijkse betaling komen doen. Ik zei tegen haar dat ik het bewuste bedrag wel wilde voorschieten, zodat zij de mensen kon helpen. Zodra de maandelijkse betaling bij Suci zou zijn binnengekomen, zou zij mij het voorschot terugbetalen. Zo gezegd, zo gedaan. Zij stapte bij een dorpsgenoot op de brommer om het geld direct naar de berijder van de brommertaxi te brengen. De zaak was opgelost en de man kon gewoon aan de slag blijven. Nog diezelfde middag kwam onverwachts de maandelijks betaling binnen. Suci gaf dan ook direct het geld aan mij terug.

Ik wilde u dit verhaal niet onthouden, omdat het om heel gewone en menselijke dingen gaat. Als je weer terug bent in Nederland vraag je je echt af waarom wij ons vaak zo druk om niks maken.