Skip to main content

Tag: gemeenschap

Verhalen verbinden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Elke gemeenschap – dorp, team, gezin, organisatie, beroepsgroep – heeft zijn eigen veel vertelde gebeurtenissen. Zo ook Stichting Tileng en de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java in Indonesië. Ze zorgen voor cohesie en spelen een rol in het leren van en met elkaar. Door verhalen dragen we inzicht en kennis over op een manier die natuurlijk en contextrijk is. Het moet niet gaan om een fictief of metaforische verhaal, maar om werkelijke gebeurtenissen. Het gaat niet om het officiële verhaal. Maar het gaat om de verhalen over en van de desa’s die Stichting Tileng steunt in het realiseren van hun projecten. Op die manier horen mensen over de ontwikkelingen van het werk van de stichting, de mensen in de desa’s en de maatschappij daar in Indonesië.

Verhalen delen is een krachtig en natuurlijke vorm om onze donateurs met de stichting blijvend te verbinden. Verhalen werken verbindend en integrerend. Verhalen van de stichting verbinden ook nog in andere zin. Tijdens het uitwisselen van verhalen over de stichting en de mensen in de desa’s gebeurt er meer dan het delen van informatie. Er gebeurt ook van alles in de relatie tussen de stichting die de verhalen vertelt en de donateurs, sponsors en de mensen die de verhalen lezen. Ze gaan de stichting met andere ogen zien en het vertrouwen groeit.

Met andere woorden, ik ben het er mee eens dat verhalen verbinden en ik zal ze dan ook blijven vertellen.

Ik ben tot dit verhaal gekomen na het lezen van het artikel van Dr. Saskia Tjepkema adviseur en onderzoeker verbonden aan Kessels & Smit een directeur van de FCE.

 

Een schril contrast

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Herinnert u zich mijn beschrijving van mijn overnachting in Manggung nog? De nachtelijke avonturen bestonden o.a. uit een ‘kat en ratspel’ op het dak en een snurkende gastvrouw. Ik schreef er twee weken geleden een weekendverhaaltje over. Welnu, na mijn verblijf aldaar begaf ik me via Imogiri naar Baturraden, de derde en laatste (door mij bezochte) desa waar Stichting Tileng projecten heeft.  En, zo bleek, ik had mijn laatste dagen in Baturraden hard nodig. Om alles wat er tot nu toe gerealiseerd is te bezichtigen, maar ook om op de hoogte gesteld te worden van alles wat men daar nog van plan is. Eigenlijk heb je daar minstens drie weken voor nodig. Ik had nog maar vijf dagen. Het zou een intensief en boeiend bezoek worden.

Onder alles wat zich aan mijn oog voorbij trok, bevond zich een schril contrast. Het deed me nog het meest denken aan het verschil tussen het  ‘voor’ en het  ‘na’ in (westerse) metamorfoses. De metamorfose betrof hier echter geen auto, geen schoonheidsideaal en geen interieur.
De metamorfose had hier betrekking op een lagere school. Op meerdere lagere scholen. Enerzijds de pasgebouwde (door Tileng gerealiseerde) scholen; stevig en weldoordacht geconstrueerd. Anderzijds de sterk verloederde oude scholen, die al tijden op de wachtlijst van de stichting staan. Waar de nieuwe school ruimte, licht en een frisse atmosfeer ademt, zie je de plafonds van de oude gebouwen van ellende in elkaar vallen. Plafonds die al jarenlang schreeuwen om onderhoud. Plafonds waar asbest in verwerkt is. Plafonds waarvoor docenten zo bang zijn, dat er ze geregeld het idee opperen om met een helm op les te geven. Echt, zo erg is het. De regering heeft simpelweg te weinig geld. En als de school al voor een opknapbeurt in aanmerking komt dan blijft het over het algemeen bij een likje verf.

En tja, wat doe je dan? Je maakt foto’s. Je praat met mensen. Je verwondert je. Je verbaast je.
Over de enorme ongelijkheid in de wereld. De aanblik van de oude scholen doet gewoonweg pijn.
Het maakt boos en frustreert. De nieuwe scholen, daarentegen, die inspireren. Zeker als mij verteld wordt hoe groot de participatie van de gemeenschap geweest is bij het bouwen van de laatst gerealiseerde lagere school. Iedereen droeg -letterlijk-  zijn steentje bij. De vrouwen verzorgden de catering. De mannen zetten hun spierkracht in. Gezamenlijk zocht de gemeenschap materiaal dat hergebruikt kon worden. Zo kon er op alle vlakken bespaard worden.

En wat doe je dan? Je verwondert je opnieuw. Je verbaast je over de kracht van de mens. Over het bundelen van die krachten, dat dat lukt. Het zou zoveel vaker moeten lukken. En wat doen je dan?
Je schrijft erover. Om te delen en vooral: om krachten te bundelen. Het schrille contrast doet teveel pijn aan de ogen. Met een helm op lesgeven vanwege rondvliegende stukken plafond: dat is toch te gek voor woorden?  Steun Stichting Tileng!

 

Oog in oog met een koe

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De koe kijkt me enigszins meewarig aan. Ze lijkt zich niet bewust van haar enorme waarde.

Ik ben dat  – sinds mijn arriveren hier in deze desa –  des te meer. Na mijn tocht langs de scholen en huizen, die met steun van Stichting Tileng gerealiseerd zijn in Imogiri, begeef ik mij naar de desa Tileng/Manggung. In tegenstelling tot Imogiri, dat onder de rook van Yogyakarta ligt en stedelijk te noemen is, zijn deze twee dorpjes gelegen in een zeer landelijk gebied.

Hier is Stichting Tileng ooit begonnen te bestaan, toen de oprichter besloot dat het zo niet langer kon in het dorpje dat hij bezocht en, terug in Nederland, startte met het steunen van kleinschalige projecten. Inmiddels zijn die projecten grootschalig te noemen; ze hebben een belangrijke impact op de gemeenschap. Een van de grootste successen hier is de – tot de verbeelding sprekende – buffelbank.

Tijdens mijn eerste bezoek aan de nabijgelegen landbouwgrond wordt mij de reden van het succes meteen duidelijk. Ik zie kilometers en kilometers aan land en ik begrijp: dit enorme oppervlak moet verbouwd worden. Op de landerijen groeien pinda’s, rijst en cassave. De spierkracht van de koe wordt gebruikt voor het bewerken van het land. Maar dat niet alleen. De koe is ook een uitstekende ‘mestfabriek’ en wordt als zodanig ingezet om het land vruchtbaar te houden. Bovendien is de koe – over het algemeen na kunstmatige inseminatie – de voortbrenger van een waardevol kalf, dat op de markt verkocht kan worden, zodat de familie in kwestie naast de opbrengst in natura er ook financieel op vooruit gaat.

Iedere familie heeft een eigen koe gekregen. En iedere familie heeft de verantwoordelijkheid voor die koe. Als de koe niet aan het werk is, staat ze in de houten stellingen naast het land. In de verte zie ik iemand aan komen lopen met gigantische balen gras. Nog even en de koe die mij zojuist nog meewarig aankeek heeft alleen nog oog voor haar avondmaal. Wat een mooi project. Helpt u ons om nog meer buffelbanken te realiseren? Steun Stichting Tileng!