Skip to main content

Tag: penningmeester

De wandeling in ……………….

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Voor een wandeling en een goed gesprek gaan we naar buiten, ook al is het wel wat guur in het Recreatieschap Hitlandbos. Een heel verschil met het weer in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java, want daarover wil ik het een keer met je hebben zei een inwoner van Capelle aan den IJssel tegen mij. Hij nam al lopend een soort interview af, wat ik met u wil delen ook al herkent u onderdelen daarvan.

Wat heb jij met Tileng? Heel veel, in 1997 gingen mijn vrouw en ik voor het eerst op bezoek bij ons pleegkind in Manggung, een woongemeenschap in de desa Tileng. Ik sliep op de grond en mijn vrouw mocht in een bed slapen, samen met het pleegkind en haar moeder. De volgende dag keken we rond in de desa en spraken met bewoners. Ze hadden grote behoefte aan stenen woningen. Ik heb toen met de mensen van het dorp het volgende afgesproken: Jullie maken plannen en sturen die aan mij op, dan zal ik zorgen dat er geld komt om de plannen uit te voeren. Zo zijn er drie nieuwe woningen gebouwd en zeven gerenoveerd.

Na verloop van tijd hebben we Stichting Tileng opgericht, waarvan ik voorzitter werd en Bram van der Weele secretaris en Cees van der Jagt de penningmeester. Waarom voel je je zo betrokken bij Tileng? Ik kan het niet verkroppen dat zij onder die omstandigheden moeten leven. Ik vind dat ik er alles aan moet doen om hun woon- en leefsituatie te verbeteren. Wat doet de stichting nu precies? De bewoners van de desa Tileng en inmiddels Imogiri en Baturraden maken zelf een plan voor een bepaald project. Dat werken ze uit met hulp van ons management in Indonesië. Daarna sturen ze het op aan het bestuur in Nederland dat het plan beoordeelt. Als het is goedgekeurd, laat het bestuur het management en via hen de bewoners weten wanneer en in hoeveel fasen ze het geld voor het project kunnen verwachten en wanneer ze moeten rapporteren over de voortgang van het project. Ik ga zelf zoveel als kan naar Indonesië en dan besteed ik één week van mijn vakantie daar in Indonesië aan het bezoeken van de projecten.

Zo zijn er al scholen gebouwd, hebben we projecten ter verbetering van het onderwijs en nu zijn we bezig met de ‘Buffelbank(koeien)bank’  in de desa Tileng. Bij het koeienproject krijgt een familie een koe in bruikleen. Als de koe een kalf krijgt mag de familie dat houden, de koe gaat door naar een volgende familie. Hoe komen jullie aan geld? We hebben donateurs, veel eenmalige schenkers en ook een paar grote sponsors. Praktisch elke eurocent wordt aan de projecten besteed. Alleen voor de inschrijving bij de Kamer van Koophandel en bankkosten moeten we betalen.

Dus als ik het zelf mag samenvatten, zei de inwoner: Stichting Tileng steunt een aantal desa’s (dorpen) op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt, met als doel het verbeteren van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s. Klopt helemaal, zei ik. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

Het was hem nog helderder geworden en hij zei zijn kennis te willen delen met anderen. Ik hoop dat u dat ook gaat doen na het lezen van de wekelijkse berichten over de stichting.

 

Inspiratie (2)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Vorige week heeft u kunnen lezen wat onze voorzitter Ton Lange heeft bewogen zich in te zetten voor de Stichting Tileng. Wanneer ik zou moeten aangeven wat mij heeft bewogen zou ik naar waarheid kunnen zeggen dat het Ton was die mij heeft overgehaald; maar dat is dan toch iets té kort door de bocht. Daarom wil ik nog iets kwijt over mijn overwegingen die hebben geleid tot toetreding tot het bestuur van de stichting.

Ik ben altijd in hart en nieren een globetrotter geweest. Ik voel me thuis in vreemde oorden en wil zo veel mogelijk opsnuiven van andere culturen. Ik ben er ook van overtuigd, dat het reizen over de wereldbol belangrijk is voor je vorming. Je leert begrijpen, en als normaal (en ook leuk) ervaren, dat er verschillen zijn in mensen, gebruiken en normen en waarden. De een is niet beter of minder dan de ander, maar gewoon anders. Ook leert het je nederig en vooral dankbaar te zijn voor je eigen afkomst, wanneer je ziet hoeveel armoede er nog is op de wereld. Of het dan over de sloppenwijken van Miami, Bangkok, Tirana of Jakarta gaat, het laat een enorme indruk achter.

Dat je als rijke westerling je steentje bijdraagt aan de internationale hulporganisaties spreekt voor mij vanzelf, maar dat blijft onbevredigend. Wanneer je zelf zoveel ellende hebt gezien, wil je ook zelf iets doen. Toen Ton mij vroeg of ik ook mee wilde doen aan zijn initiatief in Indonesië, kwam dat als geroepen. Dit was voor mij de kans echt iets bij te dragen. En dan nog wel in Indonesië, een land dat ik al eerder had bezocht en waar ik mij enorm had thuis gevoeld. Een land vol schoonheid, warmte en mogelijkheden.

Inmiddels heb ik onze projecten aldaar een paar maal mogen bezoeken en wanneer ik de lachende ogen van de kinderen daar zie, dan weet ik dat het een juiste keuze was.

Volgende week een bericht van onze secretaris, Bram van der Weele.

Wat een geweldige mensen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik wil u hierbij graag laten zien met wat voor fijne en zorgzame mensen we te maken hebben in Tileng, Imogiri en Baturraden. Mensen waarvoor vele donateurs en sponsors elke maand en op gezette tijden geld storten om de mooie projecten van de stichting mogelijk te maken.

Wat is het geval? Na de trouwerij van Renata en Azlan op 21 – 22 februari jl. (zie verhaal van 13 maart jl.) is Cees van der Jagt, onze penningmeester, in Yogyakarta in het ziekenhuis terecht gekomen. Hij was door zijn rug gegaan en vanwege de helse pijnen was een opname noodzakelijk. Hij is in het ziekenhuis binnenstebuiten gekeerd. Na diverse onderzoeken bleek, dat er waarschijnlijk een zenuw bekneld heeft gezeten. Met veel rust en oefeningen, aangevuld met warmte- en geluidstherapie moest het beter gaan. Cees kreeg ongelofelijk veel bezoek uit de desa’s. Soms met tientallen tegelijk. Met het fruit en andere lekkernijen, die hij mocht ontvangen kon het hele ziekenhuis worden voorzien. Ook wilden de mensen uit Baturraden op bezoek komen. Zij hadden er een rit van 5 uur heen en 5 uur terug voor over om Cees te bezoeken. Hartverwarmend. Nog meer reden om door te gaan deze geweldige mensen te ondersteunen, zodat zij en hun kinderen zicht hebben op een betere toekomst!

Met Cees gaat het inmiddels gelukkig weer goed.