Skip to main content

Tag: Stichting Tileng

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Nu ben ik in het boek aangekomen bij een privé verhaal. Een verhaal over haar zwangerschap en het werken tijdens die periode. Daarna volgt het werken tijdens de babyjaren van haar zoon en tevens de moeilijke periode voor Indonesië.

Ze stelt een ander fenomeen aan de orde. Het weggeven van kinderen aan kennissen omdat ze er niet voor willen zorgen of omdat die kennis er beter voor staat dan henzelf, zodat de kinderen naar school kunnen. Een van de vertegenwoordigers van Stichting Tileng in Indonesië heeft ook zo’n kindje in de familie opgenomen, dat wordt beschouwd als eigen kind. De omgeving heeft daar ook geen moeite mee. Baby’s gaan in het normale leven ook van hand tot hand als de moeder iets anders moet doen.

Dan volgt een heel relaas over haar bezoek aan Nederland en de ontmoeting met haar chatvriend.

Verderop schrijft ze dat ze moeite heeft met het feit dat onze huidskleur in Azië gelijk staat aan succes. We staan nog steeds hoog in de hiërarchie. Ik kan daar ook nog steeds niet aan wennen. Het is moeilijk te accepteren. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder die om de zoveel tijd langskomt om te kijken naar de resultaten van de door Stichting Tileng gefinancierde projecten. Ik ben een van hen, zo voel ik dat tenminste en dat moet ik nog altijd uitleggen. Step en ik kunnen niet wennen aan de leugencultuur. Liegen is vaak een deugd in Indonesië omdat de waarheid te hard is en deze mensen mogelijk pijn kan doen. Het gaat meestal om vergeten afspraken en/of beloften. Ik heb de ervaring dat het uiteindelijk weer goed komt. Je moet soms geduld hebben en dat hebben wij westerlingen niet altijd.

In dat zelfde hoofdstuk schrijft Step dat mensen met verschillende geloofsovertuigingen vredig naast elkaar wonen. Ik deel deze waarneming ook. Ik deel dit ook regelmatig met mensen die door de media weer op het verkeerde been zijn gezet, omdat veel van die berichten zo generaliserend zijn.

Volgende week deel 3 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

 Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal“ heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol ben ik regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Het begon wat mij betreft al goed in het voorwoord. “Het moest een verhaal worden over mensen die gedurende mijn veertien jaar in Indonesië mijn dierbaarste vrienden zijn geworden, van wie ik intens ben gaan houden en die mij nog steeds elke dag verbazen.” Ik had dat ook geschreven kunnen hebben. Dus snel verder lezen.

In het eerste hoofdstuk wordt geschreven over de Ojeks, de taxibrommers die rondrijden in het verstopte Jakarta. Over dit soort vervoermiddelen heb ik reeds eerder een stukje geschreven. “Alles op de fiets“.

Step schrijft ook over gebeurtenissen die uit naam van de islam hebben plaatsgevonden en waar veel Indonesiërs grote moeite mee hebben en zich er steeds meer van distantiëren. Dat is wat ik ook ervaar in de contacten die ik heb op Java en in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Ook geeft Step aan niet te doen aan interviews waarvoor betaald moet worden. Dit soort ‘te kopen’ interviews hebben het gevaar in zich een verkeerd beeld te verspreiden. Ik heb gezien dat mensen betaald werden voor een opname om aan het buitenland te laten zien dat het toch niet zo goed en/of anders gaat in Indonesië. Dan vraag je je af: wat heeft dat voor doel? Zo maak je een land kapot. Toeristen komen niet meer en het geeft de overspannen arbeidsmarkt weer een deuk. De dierbare vrienden zijn dan weer de dupe.

Step schrijft over de belevenissen tijdens haar reizen in Azië en vertelt over haar collega’s en zenders waarvoor ze werkt. Als ik het verhaal lees over een dorp in China met zijn smalle stegen en op elkaar gebouwde woningen moet ik denken aan mijn rondreis in China waarin ik ook in dit soort dorpen ben geweest waar de tijd heeft stilgestaan. Verder deelt zij belevenissen waaraan ik niet kan tippen. Wat een reizen maakt deze vrouw en wat maakt zij bijzondere reportages!

Dan weer schrijft Step over de natuurramp in Atjeh met zijn vele slachtoffers en de grote vernielingen. De tochten in en rond het rampgebied. Droevige en gedenkwaardige tochten. Niet te vergelijken misschien, maar als ik de beelden voor mij zie na de aardbeving tijdens mijn bezoek in 2006 en de belevenissen na de uitbarsting van de Merapa in 2010 dan heb je enig idee wat er in Atjeh heeft plaatsgevonden en hoe het er uit heeft gezien. Dat waren voor mij ook droevige en gedenkwaardige tochten. Het is voor mij, net zoals voor Step, nog steeds wennen als Javanen in moeilijke situaties met een lach hun verhaal doen. Geen vrolijkheid maar enige lichtheid ter compensatie voor de gruwelijkheden waarover verslag wordt gedaan. Een lach waar Step na veertien jaar in Indonesië maar niet aan kan wennen. Dat heb ik ook nog steeds.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOok schrijft ze over een meisje dat zei “Ik hoop dat dit alles een boze droom is en dat ik morgen wakker word en mijn huis er weer staat en mijn moeder leeft.” Die woorden raakten Step zo diep, schrijft ze, dat ze moest huilen. Het verhaal lijkt sterk op het verhaal van een vrouw die ik ontmoette staande op de lavalaag na de uitbarsting van de Merapi toen ze aan het zoeken was naar haar huis, hopende het te kunnen herkennen doordat de nok van het dak boven de lava uit zou steken. Ook toen moest ik huilen zoals in 2006 na de aardbeving. Ik ben nu op pagina 60 en vind nu al dat mensen die geïnteresseerd zijn in Azië  – met name Indonesië – en de mensen die daar wonen het verhaal van Step moeten lezen. Een verhaal over het leven in Indonesië, over natuurrampen daar en over het vervelende religieuze geweld. Over de islam, die zowel troost biedt, als geweld zaait.

Volgende week deel 2 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Het is zo makkelijk ……..

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

“Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.” Ja, een waarheid als een koe.

Dan moet je uitleggen waarom je de projecten vanaf juni 2000 niet hebt gesteund. Projecten in de desa’s Tileng – met zijn 16 woongemeenschappen -, Imogiri en Baturraden. Projecten op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt. De stichting heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

In de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden heeft Stichting Tileng in de begin periode de slogan ‘Verbeter de wereld, begin bij de kinderen’ gelanceerd.

Een studente kon door bemiddeling van de stichting haar artsenstudie afmaken en zich specialiseren. Deze zou zij anders hebben moeten stopzetten wegens geldgebrek. Ook betaalt de stichting van een groot aantal leerlingen de kosten van de middelbare school of universiteit. Het gaat om kinderen die goed kunnen leren, maar door geldgebrek, wegens familie omstandigheden, geen scholing kunnen bekostigen.

De kosten van een middelbare school bedragen per leerling IDR 2.000.000 (circa EUR 170) tot IDR 12.000.000 (circa EUR 1.025) per jaar.

Naast deze kinderen krijgen de leerkrachten van de door de stichting (her)bouwde scholen een salaris toelage van de stichting van IDR 1.750.000 (circa EUR 150) tot IDR 3.000.000 (circa EUR 260) per jaar. Deze toelage stelt de leraren in staat zich de gehele dag aan het onderwijs te wijden. Als ze de toelage niet ontvangen zijn ze genoodzaakt zich een deel van de dag met andere werkzaamheden – op stap met de buffel of werken in de sawa – bezig te houden om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien.

U ziet dat onze structurele hulp divers is. Waarbij we ook de hulp van derden hard nodig hebben.

Spreekt deze hulp u aan neem dan contact op met onze penningmeester – vdjagt@tileng.nl – om te bezien of u het eerst volgende kind op de scholarship wachtlijst kunt gaan steunen.

Zoals ik hiervoor schrijf: “Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.”

 

Positief denken …………..

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Wanneer ik weer eens aan de mensen denk in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, die in slechte omstandigheden leven, komt bij mij toch weer op dat die mensen met een positieve levenshouding er nog het beste van proberen te maken. Die mensen zijn zelfs in staat onder zeer moeilijke omstandigheden zich toch gelukkig te voelen. Positief denken is een vaardigheid van hen om met negatieve dingen van het leven om gaan. Of dat nu gaat om ziektes en/of natuurrampen. Ik heb die vaardigheid zelf mogen aanschouwen toen ik in Indonesië was na een aardbeving en uitbarsting van een vulkaan. Die veerkracht van de mensen is met geen pen te beschrijven.

Het ondersteunen van die vaardigheid en veerkracht inspireert mij om mij blijvend in te zetten voor die mensen via Stichting Tileng. Het beste van mijzelf te geven om de erbarmelijke woon- en leefsituatie, de armoede, de gebrekkige onderwijs accommodaties te verbeteren door fondsen te werven voor de door hen ingediende projecten.

Ik wil geen hulpverlener zijn. Ik wil een van hen zijn. Samen angsten delen bij aardbeving of uitbarsting van een vulkaan, samen huilen, samen veerkrachtig zijn, samen opbouwen, samen werken aan een betere toekomst.

Ik ben dan ook trots op de geweldige resultaten die we daar, als Stichting Tileng (dankzij Nederlandse donaties), bereiken met de inzet en het doorzettingsvermogen van de mensen in de desa’s op Java zelf. Het wordt daar stapje voor stapje beter voor hen.

Blijf ons volgen om de tastbare resultaten te aanschouwen. De mensen in de desa’s en de stichting blijven positief denken. We weten dat we wel onder dezelfde hemel wonen, maar ook dat we niet allemaal dezelfde horizon hebben.