Als ik er weer terugdenk aan ………

Als ik weer terugdenk aan mijn verjaardag op 11 mei jl. in Baturraden blijft dat toch een bijzondere gebeurtenis, die ik maar niet uit mijn hoofd kan ‘deleten’. In mijn verhaal over het recente onverwachte werkbezoek (deel 4) heb ik er al een stukje over geschreven:

“De ochtend voor mijn vertrek wachtte mij een grote verrassing. De kinderen en de bewoners uit Baturraden Kemutug Lor kwamen mij onder begeleiding van de kleuterdrumband feliciteren met mijn verjaardag. Een onvergetelijk moment. Ik kreeg taarten en mooi opgemaakte rijstschotels. Dit alles hebben we lekker met elkaar opgegeten. Een ieder genoot ervan. Dat was af te lezen op de gezichten van de kinderen. Daarnaast hadden alle kinderen van de kleuterschool cadeautjes voor mij meegenomen. Ook kreeg ik cadeaus van de leraren van de lagere scholen. Een ochtend om nooit te vergeten.”

Elke ochtend, ook deze ochtend, wordt ik standaard om zes uur wakker in Santos Home Stay in Baturraden. Dat is al jaren zo. Ik ga dan gelijk buiten zitten in een sportbroekje en T-shirt. Ik kijk dan mijn e-mail na, hou FB up-to-date en werk aan mijn verhalen en rapportages onder het genot van lekkere thee. Na een uurtje krijg ik mijn ontbijt. Heerlijke Nasi Goreng van Suci, de vrouw van Santos. Zo tegen een uur of tien, als het hoognodige gedaan is, volgt de mandi. Dus allemaal lekker pelan pelan.

Maar op die ochtend van de elfde dacht ik: er broeit iets. Laat ik maar naar de mandi gaan zodat ik aangekleed ben voordat er ook maar iets kan gebeuren. Santos zei “Pa, ga je nu al naar de mandi?”. Ik zei “ja joh, dan ben ik bijtijds klaar, zodat ik kan gaan inpakken”. Immers ik vertrok die middag van Baturraden naar Yogyakarta om van daaruit de reis naar Nederland te maken. Mijn voorgevoel was juist. Terwijl ik mij af stond te drogen hoorde ik ineens een drumband aankomen die “happy birthday to you” speelde. Dat was dus snel aankleden. Daardoor zat mijn T-shirt achterstevoren, wat buiten weer voor de nodige hilariteit zorgde. Maar goed, buiten aangekomen zag ik de drumband van de kleuterschool Perwiti Kemutug Lor aankomen, met daar achter zowat alle mensen van Baturraden Kemutug Lor. Hou het dan maar eens droog. Het optreden werd ook nog een paar keer herhaald.

Ik kreeg taarten en grote schotels met rijst. Te gek voor woorden. Ik besloot snel dat we de taarten en de rijst maar met z’n allen moesten opeten. Dat gebeurde met instemming van de kleuters en alle anderen. Het werd een grote smulpartij. Men krijgt immers niet elke dag taart en van die heerlijke gele rijst. Taarten en rijst die ze uiteindelijk met z’n allen hadden verzorgd en bezorgd.

Een groot feest. Daar hoorde natuurlijk ook cadeautjes bij. De kinderen van de kleuterschool hadden allemaal een cadeautje voor mij ingepakt met daarbij de felicitatie en een mooie tekening. Ze hadden hun best gedaan om het mooiste pakketje te maken. Ik denk dat ze zelfs kleine dingetjes van zichzelf hadden ingepakt. Iets van het weinige dat ze hebben toch weggeven. Is het mooi of niet. Ik was er in ieder geval stil van. Ik heb de cadeautjes allemaal mee naar Nederland meegenomen.

Ik moest dit verhaal nog een keer wat uitgebreider kwijt en deze voor mij bijzondere belevenis met jullie delen. Zo’n gebeurtenis geeft mij nog meer kracht om met het werk van Stichting Tileng door te gaan. De kinderen verdienen het om iets terug te krijgen. Wij kunnen er alles aan doen hen een betere toekomst te geven en daar kan een ieder ons mee helpen. Jullie ook!

Er volgt nu een korte pauze in verband met vakantie. Tot over een aantal weken.