Skip to main content

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Geplaatst op 30 maart 2007*

 – door Ton Lange

Inmiddels zijn er alweer drie cd’s verschenen met de recht-uit-het-hart muziek van Wouter Muller. In het oosten van het land is de Indische kleinkunstenaar populairder dan ooit.

 

Zo begint het artikel in het blad Moesson, het Indisch maandblad, over Wouter Muller – onze ambassadeur, die “de stem van de Indische gemeenschap” wordt genoemd.

 

“Als een slapende vulkaan die plotseling ontwaakt, heeft Wouter Muller de afgelopen jaren zijn weg gevonden binnen de Indische gemeenschap. Maar eigenlijk is het andersom: de Indische gemeenschap heeft hém met open armen ingehaald toen hij over zijn Indische roots begon te zingen. De stem van de tweede generatie wordt hij wel eens genoemd. Muller weet dan ook op rake wijze te verwoorden hetgeen binnen de Indische gemeenschap leeft en soms wordt verzwegen. Maar zijn muziek biedt veel meer dan alleen maar een uitlaatklep te zijn voor Indo’s. Zijn teksten, composities en vertolkingen overstijgen de thuisbasis; ze bieden zo veel kwaliteit dat hij meer erkenning verdient dan nu het geval is.”

 

Wilt u het volledige artikel lezen kijk dan op Wouters website www.woutermuller.com/actueel .

Indonesië, Gordel van Smaragd …….

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Indonesië wordt vaak de Gordel van Smaragd genoemd. Het immense land is dan ook te vergelijken met een parelsnoer. Het land heeft talloze parels, die allemaal net even anders zijn. En je kunt hier wel vijf rondreizen maken. Of meer. Of alleen een strandvakantie. Het eiland Java, waar de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op liggen, is vooral bekend vanwege de Borobudur, de grootste boeddhistische tempel ter wereld. Maar niet een ieder maakt op een indringende wijze kennis met de bewoners. Er is daarvoor niet altijd tijd binnen een vol reisprogramma. Onze sponsor Stichting Bersama ruimt, op verzoek van de reiziger, voor zo’n kennismaking wel ruimte in een programma.
Toeristen zijn erg belangrijk voor de mensen waar dan ook in Indonesië. Het geeft hen de gelegenheid een centje (bij) te verdienen voor het dagelijkse levensonderhoud. Eten, drinken, service e.d.. Lees onder andere mijn verhaal “Alles op de fiets” nog eens.

Indonesië is typisch een land waar je elke keer wat nieuws ontdekt. Zowel op reis in weer een ander deel van Indonesië als bij je bezoeken in de desa’s gelegen in het werkgebied van de stichting.

Nieuws uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden waar Stichting Tileng actief is. Nieuws over de woon- en leefomstandigheden van de mensen in de desa’s. Het gaat stapje voor stapje vooruit met ze daar in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. De mensen zijn dagelijks bezig te onderzoeken hoe het beter kan. Zij zijn het immers die als geen ander weten op welke schaal en op welk niveau de woon- en leefomstandigheden verbeterd kunnen worden. Daarom heeft de stichting ervoor gekozen alleen die projecten te financieren die door de bevolking zélf, mede door tussenkomst van het dorpscomité en ons lokale projectmanagement, voor financiële steun bij de stichting worden voorgedragen.

Het per project beschikbaar stellen van geld maakt het eigen initiatief uitvoerbaar, terwijl het voor alle betrokken partijen inzichtelijk en beheersbaar blijft. Het geloven in een actieve betrokkenheid van de mensen en het investeren in oplossingen die door de mensen zelf worden aangedragen, zorgen op de lange duur voor werkelijke verbetering van hun leef- en woonomstandigheden. Met andere woorden de financiële hulp van de stichting komt rechtstreeks en volledig ten goede aan zichtbaar effectieve projecten. Het betreft dus geen noodhulp, maar financiële steun aan structurele projecten, gericht op het direct (via inkomen gegenereerde projecten), dan wel indirect (via onderwijs) stimuleren van de bevolking om zelf de levenstandaard te verhogen.

Jong geleerd, oud gedaan

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Toen ik deze foto zag van deze vissende jongen moest ik gelijk denken aan twee regels die ik vaak opschrijf. “Geef de mensen een hengel en geen vis” of “Verbeter de wereld begin bij de kinderen”. Daar mag nu wat mij betreft ook bij “Jong geleerd is oud gedaan”. Een waarheid als een koe.

Verbeter de wereld, begin bij de kinderen & Jong geleerd is oud gedaan
Al meer dan 5 jaar verstrekt Stichting Tileng, met behulp van een aantal fantastische sponsors, studiebeurzen aan schoolkinderen in Tileng, Imogiri en Baturraden. Deze studiebeurzen zijn met name bedoeld voor kinderen die goed kunnen leren, maar door gebrek aan geld het risico lopen van school gehaald te worden.

Teneinde dit mogelijk te maken zoeken wij continue naar personen of bedrijven die een leerling willen sponsoren en, afhankelijk van de beschikbare gelden, voegen wij nog een aantal leerlingen toe, die door Stichting Tileng uit algemene middelen worden bekostigd.

Geef de mensen een hengel en geen vis
Een van de grootste successen hier is de tot de verbeelding sprekende  “buffelbank”. Wij in Nederland zouden het “koeienbank” noemen. De koe (sapi) is ook een uitstekende ‘mestfabriek’ en wordt als zodanig ingezet om het land vruchtbaar te houden. Bovendien is de koe, over het algemeen na kunstmatige inseminatie, de voortbrenger van een waardevol kalf, dat op de markt verkocht kan worden, zodat de familie in kwestie naast de opbrengst in natura er ook financieel op vooruit gaat en hun levenstandaard kunnen verbeteren.
Iedere familie heeft een eigen koe gekregen. En iedere familie heeft de verantwoordelijkheid voor die koe. Als de koe niet aan het werk is, staat ze in de houten stellingen naast het land. Dit is wat gebeurt in de woongemeenschap Manggung, onderdeel van de desa Tileng en in de desa Tileng zelf. In de overige 14 woongemeenschappen moeten er ook nog “buffelbanken” gerealiseerd worden, zodat meer mensen er op vooruit gaan.

Help ons helpen
U kunt u altijd voor beide projecten aanmelden voor sponsoring via vdjagt@tileng.nl. De kosten van een studiebeurs zijn, afhankelijk van het soort onderwijs, tussen de EUR 175 en EUR 500 per leerling per jaar. De kosten voor de aanschaf van een koe voor de “buffelbank” ligt tussen de EUR 300 en EUR 600 afhankelijk van de prijs op de veemarkt op dat moment. Ons management in Indonesië zorgt er voor dat het geld ook daadwerkelijk aan die projecten wordt uitgegeven.

 

 

 

 

Hoe ziet hun toekomst eruit?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Hoe ziet de toekomst van de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden eruit? Ik weet het niet, maar in mijn fantasie krijg ik wel een beeld.

De toekomst voorstellen is moeilijk. De toekomst begint over 0,00001 seconden en dat is bij het schrijven van deze woorden alweer verleden tijd. Best ingewikkeld als je er over na denkt.

Met de toekomst denk ik aan tien jaar verder, als we ongeveer in het jaar 2023 zitten. Tot dat moment moet er toch veel zijn veranderd in de leef- en woonomstandigheden van de mensen op Java en in het bijzonder die van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Ik kan in mijn fantasie wel honderden ideeën bedenken voor de mensen om hun leef- en woonomstandigheden daar te verbeteren. Maar zo werkt het niet bij Stichting Tileng. Immers,  de lokale bevolking van de desa’s weet als geen ander op welke schaal en op welk niveau de woon- en leefomstandigheden verbeterd kunnen worden. Dus ik hoef niets voor hen te bedenken. Zij doen dat zelf. Daarom heeft de stichting er ook voor gekozen alleen die projecten te financieren die door de bevolking zelf, mede door tussenkomst van het dorpscomité en ons lokale projectmanagement, voor financiële steun bij de stichting worden voorgedragen.

Het per project beschikbaar stellen van geld maakt het eigen initiatief uitvoerbaar, terwijl het voor alle betrokken partijen inzichtelijk en beheersbaar blijft. Het geloven in een actieve betrokkenheid van de mensen en het investeren in oplossingen die door de mensen zelf worden aangedragen, zorgen op de lange duur voor werkelijke verbetering van hun leef- en woonsituatie. Met andere woorden de financiële hulp van de stichting komt rechtstreeks en volledig ten goede aan zichtbaar effectieve projecten. Het betreft dus geen noodhulp, maar financiële steun aan structurele projecten, gericht op het direct (via inkomen gegenereerde projecten), dan wel indirect (via onderwijs) stimuleren van de bevolking om zelf de levenstandaard te verhogen.

Ik hoop dan ook dat het beeld in mijn fantasie zal uitkomen en de leef- en woonomstandigheden van de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden door hun eigen inzet en aanpak nog meer is verbeterd ten opzichte van de al verbeterde situatie van  de afgelopen jaren.

Koop eens niets, maar geef weg …….

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Door de website van Buy Nothing New, hun Facebook pagina en hun verhalen ben ik tot het volgende verhaal gekomen.

Ken je de ervaring dat je in je kast spullen ontdekt die je totaal was vergeten? Dat is niet uitzonderlijk, want we hebben allemaal veel spullen. De één meer dan de ander, maar bijna iedereen heeft meer goederen dan hij of zij dagelijks gebruikt. Kijk maar eens wat men zoal op zolders, in kasten en in kelders heeft liggen.

Als dat bij jou ook zo is, doe dan de komende twee maanden mee te herontdekken wat je zo al hebt! Een actie die je bewustwording stimuleert over alles wat je allemaal reeds bezit en je oproept een paar maanden lang niets nieuws te kopen en te genieten van wat we allemaal meer hebben dan de mensen op Java in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Wat daar bij hoort, is ontdekken dat je ineens geld overhoudt om leuke dingen te doen of te schenken aan een charitatieve instelling zoals Stichting Tileng. Het niet kopen van nieuwe spullen gaat namelijk helemaal niet over geen geld meer uitgeven. Wel anders. Hoe blij word je vaak van een avond naar de film, een massage, sparen voor die parachute-sprong, een etentje of simpelweg de mensen op Java financieel steunen? Je hebt hun lot niet in de hand, maar je kunt hen wel een handje helpen!

En wat zo leuk is; iets wat we wel hebben maar niet gebruiken, kan worden weggegeven, uitgeleend, 2e hands verkocht , verhuurd of geruild tegen iets wat we weer vrolijk van worden. Dat kan ook geld zijn. Van sommige spullen weten we niet eens waar het voor dient of waar het vandaan komt. Tijdens de volgende twee maanden kun je daar eens bij stil staan. Zo herontdek je een paar maanden lang alles wat je al hebt en dat je met het overblijvende geld iets kan betekenen voor een ander en dat is best heel bijzonder.

“Wim Kan heeft als eens gezegd; ‘Als ieder mens één ander mens gelukkig zou maken, dan was de hele wereld gelukkig.”

Cadeaubon doneren ………………

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Je kent het wel: je krijgt een cadeaubon bij mooie gelegenheden zoals je verjaardag, Valentijnsdag, jubileum e.d. en deze belandt  in een lade om vervolgens vergeten te worden. Soms komen ze later weer boven water. Nu is er een oplossing om ze goed te gebruiken. Heb jij zelf of je familie, vrienden en buren zulke rondslingerde bonnen? Geef ze dan aan Stichting Tileng. Stichting Tileng is aangesloten bij de Stichting Cadeaubon Doneren en je kunt ons steunen door je cadeaubonnen aan ons te doneren!

Stuur ze naar Stichting Tileng of naar het volgende postbusadres:

Stichting CadeaubonDoneren

t.a.v. Tileng (Stichting)

Postbus 10856
1001 EW  Amsterdam

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 3)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Ik ben inmiddels op pagina 107 aangekomen van dit geweldige, persoonlijke, gevoelige en boeiende boek. In dit hoofdstuk wordt een nogal precair onderwerp aangesneden. Over taboes waarover ik niet kan meepraten. Daarvoor zijn mijn periodes die ik in Indonesië ben mogelijk te kort en word ik daarvoor afgeschermd door het Management van Stichting Tileng. Ik hoor er ook geen verhalen over. Of ben ik naïef?

Haar beleving van een Indonesische bruiloft, nu ik er over nadenk, deel ik. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Daarvoor wordt een ieder uitgenodigd. Bij recepties sta je soms meer dan een uur in de rij om het bruidspaar en de wederzijdse ouders te feliciteren. Tijd voor een praatje is er niet en je moet snel aan het buffet. Doorstromen dus. Ik schrijf “nu ik er over nadenk,” omdat toen ik het voor de eerste keer meemaakte het toch een belevenis was en je vooraf niet weet wat er staat te gebeuren. Onze ervaring van toen hebben we wel op de site van de stichting geplaatst.

Ervaring met de president en ministers heb ik niet. Wie ik wel heb ontmoet zijn de onderministers van onderwijs en toerisme in het bijzijn van de Bupati tijdens de in gebruik geven van de lagere scholen in Baturraden in 2011. Het waren de Bupati Banyumas, Bapak Hagi drs Marjoko m.m., en de onderministers van onderwijs Bapak drs Bakri m.m. en die van toerisme Bapak dr Mudjito AK, Msi. Deze laatste twee waren speciaal voor de gelegenheid vanuit Jakarta naar Baturraden gekomen. Daarnaast verhaalt Step ook over haar reizen met de president van Indonesië in het kader van haar project “film over de president” en haar ervaringen in Amerika tijdens de opnamen van de film.

Even verderop verhaalt ze over haar kennismaking met en het leven met partner in Indonesië. Een persoonlijk verhaal waar ik niet verder op in wil gaan en waarover een ieder zelf moet lezen. In datzelfde hoofdstuk doet zij haar relaas van haar belevenissen met de Indonesische overheid in een roerige periode en haar tien maanden durende uitzetting. In die periode ben ik ook in Indonesië geweest, maar ik heb nooit iets onprettigs ervaren. Zoals ik eerder schreef, wellicht ben ik afgeschermd?

Ik ben geen boekenlezer maar deze paperback heb ik echt in een ruk uitgelezen en daarna nog eens een paar keer kruislings doorgenomen. Het boek heeft mijn kennis van de Indonesische samenleving verrijkt en verbreed. Maar het heeft er niet voor gezorgd dat ik mij anders zou moeten gaan opstellen of gedragen. De mensen daar verdienen onze onvolwaardige steun. Want dat lees ik toch ook tussen de regels door in het boek. Zoals Step ook schrijft is mijn werk in Indonesië nog niet klaar. Nogmaals: een geweldig, persoonlijk, gevoelig en boeiend boek. Als je geïnteresseerd bent in Azië en in het bijzonder in Indonesië, dan moet je het lezen.

Ik heb aan Step Vaessen een reactie gevraagd op mijn verhaal in drie delen. Die heb ik gekregen.

De reactie van Step:
“Hoi Ton,

Ik lees je mooie stukjes nu ik net herstellende ben van een blindedarm operatie. Het is lief van je dat je zo diep in mijn boek bent gedoken. Ik hoop dat je lezers hiermee inspireert om diezelfde herkenning te zien. Want inderdaad ondanks leuke en minder leuke kanten, Indonesia blijft het land dat het diepst door mijn aderen stroomt, wat me gevormd en gelukkig heeft gemaakt en waar ik me het meeste thuis voel.

Veel groetjes,
Step”

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Nu ben ik in het boek aangekomen bij een privé verhaal. Een verhaal over haar zwangerschap en het werken tijdens die periode. Daarna volgt het werken tijdens de babyjaren van haar zoon en tevens de moeilijke periode voor Indonesië.

Ze stelt een ander fenomeen aan de orde. Het weggeven van kinderen aan kennissen omdat ze er niet voor willen zorgen of omdat die kennis er beter voor staat dan henzelf, zodat de kinderen naar school kunnen. Een van de vertegenwoordigers van Stichting Tileng in Indonesië heeft ook zo’n kindje in de familie opgenomen, dat wordt beschouwd als eigen kind. De omgeving heeft daar ook geen moeite mee. Baby’s gaan in het normale leven ook van hand tot hand als de moeder iets anders moet doen.

Dan volgt een heel relaas over haar bezoek aan Nederland en de ontmoeting met haar chatvriend.

Verderop schrijft ze dat ze moeite heeft met het feit dat onze huidskleur in Azië gelijk staat aan succes. We staan nog steeds hoog in de hiërarchie. Ik kan daar ook nog steeds niet aan wennen. Het is moeilijk te accepteren. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder die om de zoveel tijd langskomt om te kijken naar de resultaten van de door Stichting Tileng gefinancierde projecten. Ik ben een van hen, zo voel ik dat tenminste en dat moet ik nog altijd uitleggen. Step en ik kunnen niet wennen aan de leugencultuur. Liegen is vaak een deugd in Indonesië omdat de waarheid te hard is en deze mensen mogelijk pijn kan doen. Het gaat meestal om vergeten afspraken en/of beloften. Ik heb de ervaring dat het uiteindelijk weer goed komt. Je moet soms geduld hebben en dat hebben wij westerlingen niet altijd.

In dat zelfde hoofdstuk schrijft Step dat mensen met verschillende geloofsovertuigingen vredig naast elkaar wonen. Ik deel deze waarneming ook. Ik deel dit ook regelmatig met mensen die door de media weer op het verkeerde been zijn gezet, omdat veel van die berichten zo generaliserend zijn.

Volgende week deel 3 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

 Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal“ heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol ben ik regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Het begon wat mij betreft al goed in het voorwoord. “Het moest een verhaal worden over mensen die gedurende mijn veertien jaar in Indonesië mijn dierbaarste vrienden zijn geworden, van wie ik intens ben gaan houden en die mij nog steeds elke dag verbazen.” Ik had dat ook geschreven kunnen hebben. Dus snel verder lezen.

In het eerste hoofdstuk wordt geschreven over de Ojeks, de taxibrommers die rondrijden in het verstopte Jakarta. Over dit soort vervoermiddelen heb ik reeds eerder een stukje geschreven. “Alles op de fiets“.

Step schrijft ook over gebeurtenissen die uit naam van de islam hebben plaatsgevonden en waar veel Indonesiërs grote moeite mee hebben en zich er steeds meer van distantiëren. Dat is wat ik ook ervaar in de contacten die ik heb op Java en in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Ook geeft Step aan niet te doen aan interviews waarvoor betaald moet worden. Dit soort ‘te kopen’ interviews hebben het gevaar in zich een verkeerd beeld te verspreiden. Ik heb gezien dat mensen betaald werden voor een opname om aan het buitenland te laten zien dat het toch niet zo goed en/of anders gaat in Indonesië. Dan vraag je je af: wat heeft dat voor doel? Zo maak je een land kapot. Toeristen komen niet meer en het geeft de overspannen arbeidsmarkt weer een deuk. De dierbare vrienden zijn dan weer de dupe.

Step schrijft over de belevenissen tijdens haar reizen in Azië en vertelt over haar collega’s en zenders waarvoor ze werkt. Als ik het verhaal lees over een dorp in China met zijn smalle stegen en op elkaar gebouwde woningen moet ik denken aan mijn rondreis in China waarin ik ook in dit soort dorpen ben geweest waar de tijd heeft stilgestaan. Verder deelt zij belevenissen waaraan ik niet kan tippen. Wat een reizen maakt deze vrouw en wat maakt zij bijzondere reportages!

Dan weer schrijft Step over de natuurramp in Atjeh met zijn vele slachtoffers en de grote vernielingen. De tochten in en rond het rampgebied. Droevige en gedenkwaardige tochten. Niet te vergelijken misschien, maar als ik de beelden voor mij zie na de aardbeving tijdens mijn bezoek in 2006 en de belevenissen na de uitbarsting van de Merapa in 2010 dan heb je enig idee wat er in Atjeh heeft plaatsgevonden en hoe het er uit heeft gezien. Dat waren voor mij ook droevige en gedenkwaardige tochten. Het is voor mij, net zoals voor Step, nog steeds wennen als Javanen in moeilijke situaties met een lach hun verhaal doen. Geen vrolijkheid maar enige lichtheid ter compensatie voor de gruwelijkheden waarover verslag wordt gedaan. Een lach waar Step na veertien jaar in Indonesië maar niet aan kan wennen. Dat heb ik ook nog steeds.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOok schrijft ze over een meisje dat zei “Ik hoop dat dit alles een boze droom is en dat ik morgen wakker word en mijn huis er weer staat en mijn moeder leeft.” Die woorden raakten Step zo diep, schrijft ze, dat ze moest huilen. Het verhaal lijkt sterk op het verhaal van een vrouw die ik ontmoette staande op de lavalaag na de uitbarsting van de Merapi toen ze aan het zoeken was naar haar huis, hopende het te kunnen herkennen doordat de nok van het dak boven de lava uit zou steken. Ook toen moest ik huilen zoals in 2006 na de aardbeving. Ik ben nu op pagina 60 en vind nu al dat mensen die geïnteresseerd zijn in Azië  – met name Indonesië – en de mensen die daar wonen het verhaal van Step moeten lezen. Een verhaal over het leven in Indonesië, over natuurrampen daar en over het vervelende religieuze geweld. Over de islam, die zowel troost biedt, als geweld zaait.

Volgende week deel 2 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Het is zo makkelijk ……..

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

“Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.” Ja, een waarheid als een koe.

Dan moet je uitleggen waarom je de projecten vanaf juni 2000 niet hebt gesteund. Projecten in de desa’s Tileng – met zijn 16 woongemeenschappen -, Imogiri en Baturraden. Projecten op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt. De stichting heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

In de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden heeft Stichting Tileng in de begin periode de slogan ‘Verbeter de wereld, begin bij de kinderen’ gelanceerd.

Een studente kon door bemiddeling van de stichting haar artsenstudie afmaken en zich specialiseren. Deze zou zij anders hebben moeten stopzetten wegens geldgebrek. Ook betaalt de stichting van een groot aantal leerlingen de kosten van de middelbare school of universiteit. Het gaat om kinderen die goed kunnen leren, maar door geldgebrek, wegens familie omstandigheden, geen scholing kunnen bekostigen.

De kosten van een middelbare school bedragen per leerling IDR 2.000.000 (circa EUR 170) tot IDR 12.000.000 (circa EUR 1.025) per jaar.

Naast deze kinderen krijgen de leerkrachten van de door de stichting (her)bouwde scholen een salaris toelage van de stichting van IDR 1.750.000 (circa EUR 150) tot IDR 3.000.000 (circa EUR 260) per jaar. Deze toelage stelt de leraren in staat zich de gehele dag aan het onderwijs te wijden. Als ze de toelage niet ontvangen zijn ze genoodzaakt zich een deel van de dag met andere werkzaamheden – op stap met de buffel of werken in de sawa – bezig te houden om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien.

U ziet dat onze structurele hulp divers is. Waarbij we ook de hulp van derden hard nodig hebben.

Spreekt deze hulp u aan neem dan contact op met onze penningmeester – vdjagt@tileng.nl – om te bezien of u het eerst volgende kind op de scholarship wachtlijst kunt gaan steunen.

Zoals ik hiervoor schrijf: “Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.”