Skip to main content

Tag: persoonlijke

Als ik deze foto uit 2006 weer zie

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Als ik mijn foto archief doorloop en onder andere deze foto weer voorbij zie komen, dan moet ik weer denken aan mijn bezoek met Remco Lange aan het getroffen aardbevingsgebied in 2006. Wat zag het er verschrikkelijk uit daar in de desa Imogiri. Gelukkig bleef onze andere desa’s deze ellende bespaard.

De situatie in Imogiri was in één woord verschrikkelijk. De schade was enorm en, wat nog belangrijker is, er zijn ook persoonlijke slachtoffers gevallen. De noodhulp was goed op gang gekomen, er was voldoende eten en drinken. De angst was echter groot, met name natuurlijk onder de kinderen, mede als gevolg van de regelmatig terugkerende naschokken. Ook onze vertegenwoordigers in het dorp waren zwaar getroffen. Hoewel de Indonesische overheid steun had toegezegd was in Imogiri met name ook onze hulp van groot belang. Nog niet alles is hersteld en het kost nog steeds veel tijd, geld en inzet.

Gelukkig hoeven de mensen in Imogiri niet meer in paniek naar buiten te vluchten en hoeven ze elkaar niet meer te waarschuwen met de bamboebel, het instrument dat ze gebruiken in geval van een noodsituatie. Ik hoop dat het zo blijft.

Ik heb nog steeds bewondering voor de mensen, wat hebben de mensen in Indonesië een veerkracht. Dat respect blijft altijd.

We zijn er nog niet en ik hoop dat onze sponsors en donateurs ons blijven steunen om de plannen van de mensen uit Imogiri, en uiteraard ook de andere desa’s, Tileng en Baturraden, te realiseren. Het credo blijft: Stichting Tileng steunt de desa’s, Steunt u Stichting Tileng?

 

(Foto: Carnero Mediadesign, Imogiri na aardbeving in 2006)

Tekstschrijfster Eveline Bruijn stelt zich voor

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In een wereld waar het bijna nooit écht stil is, is tekst een prachtig middel om contact te maken. Dit geldt voor persoonlijke poëzie en ontroerende verhalen, maar ook voor commerciële webteksten en zakelijke brieven.

Het geldt ook voor teksten die ons over de grenzen van ons eigen bestaan heen laten kijken. Onderweg in verschillende culturen, krijg ik altijd de onbedwingbare behoefte om mijn waarnemingen te schetsen. Noem het fascinatie voor dat wat anders is, of liefde voor de wereld; het verlangen om mijn observaties weer te geven is sterk.

Taal en communicatie fascineren mij al sinds ik heel klein ben. Datgene wat anders is dan ik ook. Daarbij voel ik een grote betrokkenheid bij de wereld, niet in de laatste plaats uit dankbaarheid voor datgene wat mij ten deel valt.

Mensen ondersteunen in het uitdragen van hun boodschap, is iets wat ik graag doe. Als die mensen dan ook nog eens een mooi doel dienen, waar de wereld een stukje beter van wordt, dan draag ik helemaal graag mijn steentje bij.

Geen wonder dat ik niet lang na hoefde te denken toen mij gevraagd werd mij als vrijwilliger in te zetten voor Stichting Tileng.

U zult in de toekomst vaker teksten van mij voorbij zien komen.

Hun bestemming? Uw hart. Vanuit die plek heeft ieder mens zoveel te geven.

Ter afsluiting een gedichtje:

Als een briesje over korenvelden

Of de zeewind in de nacht

Zo is het hart dat fluistert

Luister maar

Heel zacht

 

We houden contact.

Hartelijke groet,

Eveline Bruijn

p.s. Ik ben werkzaam onder de naam Just Eve, u vindt mij op: www.just-eve.com