Indonesië verslag Deel 4 (slot)
Mijn laatste week dat ik actief was voor Stichting Tileng had een verrassend einde. Ik werd namelijk in de gelegenheid gesteld om een ‘nieuwe’ plaats te bezoeken: Imogiri. Vanuit deze plaats waren aanvragen bij Stichting Tileng ingediend met betrekking tot het renoveren van een kleuterschool aldaar. Ik mocht op onderzoek uit in dit voor Indonesiërs zeer heilige plaatsje Imogiri.
Als gevolg van enige miscommunicatie met Mursidi over de plaats van bestemming, kwam ik een uur te laat in Imogiri aan. Dat gaf natuurlijk allemaal niks en ik werd zeer vriendelijk ontvangen door het schoolhoofd, leraressen en de lokale contactpersoon Renata. In de kleuterschool trof ik twee klassen aan met druk knutselende kinderen. Uiteraard was iedereen weer zeer vereerd met mijn komst en werden de kinderen geïnstrueerd om verschillende traditionele Javaanse liedjes voor mij te zingen. Hoewel sommigen om het hardst meezongen, zag ik ook een hoop afgeleide donkere oogjes met een verlegen blik in de richting staren van het vreemde grote blanke wezen dat om een of andere reden in hun klas stond. Toen de kinderen naar huis gingen, kreeg ik de dertig inmiddels bekende handkussen. Dit is een gebruik van kinderen om respect te tonen aan ouderen; alhoewel sommige kinderen mijn hand meer leken te beschouwen als een mooie gelegenheid om hun neus af te vegen.
Mijn gebruikelijke vragenvuur gericht aan alle betrokkenen bij de kleuterschool verliep dit keer uitzonderlijk snel, aangezien Renata goed Engels sprak en alles in hoog tempo voor me kon vertalen. Om deze reden was er nog tijd over om bezoekjes te brengen aan het huis van Renata, andere familieleden en de koninklijke begraafplaats. De reden waarom Imogiri een plaats van betekenis is voor Indonesiërs. Om bij dit heilige kerkhof te komen, was het nodig om een flink aantal traptreden te beklimmen. Ik werd van tevoren dan ook meerdere malen gevraagd of ik wel zeker wist of ik erheen wilde, het was namelijk ONGELOOFLIJK vermoeiend. Na een minuut of tien was ik echter boven met een stel puffende Indonesiërs naast me.
Met een goed gevoel rijd ik even later weg uit Imogiri: het was een mooie afsluiting van mijn laatste week voor Stichting Tileng. Helemaal klaar ben ik echter nog niet, want eenmaal weer thuis bij “oma” wacht het internetcafé op mij waar ik urenlang mijn onleesbare aantekeningen moet gaan transformeren tot leesbare rapporten.