Bezoek aan Indonesië (deel 1)

Ruim acht jaar geleden was ik een van de oprichters van de Stichting Tileng en al ruim acht jaar neem ik mij voor (hernieuwd) met Indonesië kennis te gaan maken. Mijn laatste reis naar de Gordel van Smaragd dateerde dan ook al weer van 20 jaar geleden.

Dit jaar is het er dan eindelijk van gekomen. Samen met onze voorzitter Ton Lange ben ik midden oktober naar Indonesië afgereisd, met het vaste voornemen om alles in 1 keer goed te maken. Dat wil zeggen: kennismaken met onze vertegenwoordigers en de diverse dorps- en schoolcomités en het bezoeken van alle afgewerkte, lopende en in aanvraag zijnde projecten. Waarlijk een ambitieus plan. Dat neemt niet weg dat het volledig gelukt is. In een wervelwind van 9 dagen is het hele programma afgewerkt.

Uiteraard wil ik hierover een zo volledig mogelijk verslag doen. Dat gaat niet in 1 keer lukken. Ik zal dan ook hieronder aandacht besteden aan mijn algemene indrukken en de kennismaking met alle betrokkenen en later terugkomen op de projecten in drie overzichtelijke afleveringen: Tileng, Imogiri en Baturraden.

Deze eerste aflevering is verreweg het moeilijkst. Hoe geef je indrukken weer van een zo mooi, zo veelzijdig en zo vriendelijk land. Wellicht het beste via een paar foto’s van het landschap en een foto van een van de bewoners.

Verder was het buitengewoon prettig kennis te maken met onze vertegenwoordigers Puri, Renata, Jatmiko, Santos en Iko. Het was hartverwarmend om hun inzet te zien, niet alleen voor onze projecten, maar ook altijd op zoek om te kijken wat ze verder nog voor de gemeenschap kunnen doen. Met alle vijf hebben we hernieuwde contracten gesloten tot en met het jaar 2009. Met hun hulp heb ik alle vertrouwen in het succes van de stichting.

Op mij persoonlijk maakte ook de goede zorgen grote indruk. Wij mochten verblijven bij Puri en Santos thuis en waren daar gelijk deel van de familie. Werkelijk niets was te veel. Ook op bezoek bij Renata is het duidelijk dat de uitspraak van haar broer, “Tileng is familie, dus ons huis is jullie huis.”, oprecht gemeend is.

Ook bij de kennismaking met de dorps- en schoolcomités blijkt de warmte, de behulpzaamheid en de bereidheid tot samenwerken van de Indonesiër. Uiteraard zal daar ook een stukje eigenbelang bij gespeeld hebben, maar al snel werd ons duidelijk dat de vriendschap oprecht is. Toen kort na aankomst Ton wegens trieste familieomstandigheden naar huis werd geroepen, stapte circa 20 mensen in Baturraden in de auto voor een rit van 5 uur heen en 5 uur terug, om hun medeleven te komen betuigen. Vanaf dat moment wist ik het zeker; samen met deze mensen komen we er wel.

Tot slot waar we het allemaal voor doen. Wanneer ik dit zie, smelt ik.

Wordt vervolgd.