Onze ondersteuner doet verslag

Stichting Bersama wil graag, via Stichting Tileng, verslag doen van haar ervaring tijdens een werkbezoek aan Indonesië. Weliswaar deze keer geen reis in het werkgebied van de stichting, maar wel met het bekende doel. Gebieden leren kennen en er voor zorgen dat de mensen het, ook in die gedeelten van Indonesië, economisch beter krijgen, door het aanzetten van toeristen om daar naar toe te gaan!

Een reis naar Aceh en het Leuser park Sumatra.

“Bersama” bestaat al plus minus 15 jaar en is onderhand ook al bekend bij het Indonesisch Departement van Toerisme in Indonesië. Het voordeel van deze bekendheid is dat Stichting Bersama regelmatig een uitnodiging krijgt om op hun kosten een kennismakingsreis te maken naar streken waar nog weinig toeristen komen. Er wordt wel van ons verwacht dat wij die streken en plaatsen promoten in Nederland en onder de aandacht brengen van potentiële reizigers.

Deze kennismakingsreizen hebben een vol programma. Bezichtigen van hotels, restaurants en toeristische plaatsen/attracties. Het zijn lange dagen. Zo’n dag ziet er als volgt uit: om 06.00 uur ontbijt en om 06.30 op stap. De lunch wordt tussendoor genuttigd of je wordt uitgenodigd voor een lunch bij een plaatselijke of regionale hoogwaardigheidsbekleder(s). Lunchen met begroetingen en vele lange speeches. Meestal zijn we dan, na een officieel diner, om plusminus 23.00 terug in het hotel.

Dan volgt aantekeningen uitwerken, thuisfront inlichten en dan naar bed. Geen medelijden hebben hè, ik doe het graag. Slapen doe ik wel in het vliegtuig naar huis.

Voor de laatste reis werden we uitgenodigd om naar Aceh te komen, waar een “Travel Fair” werd georganiseerd. Een grote hal vol met lokale organisaties die hun hotels, reizen, enzovoort aanprijzen. Van ons wordt dan verwacht dat wij alles nalopen en daarna de wederzijdse presentielijsten tekenen. Deze lijsten moeten dan na afloop worden ingeleverd zodat men een overzicht heeft van elkanders aanwezigheid.

We begonnen in Bandar Aceh voor de 3 daagse fair. Het vond plaats in een groot hotel waarop de begane grond de fair was opgesteld. Een drukte van belang. In de stands lagen natuurlijk de mooie folders mooi te zijn. Het is te vergelijken met de Vakantiebeurs in Nederland.

Aceh Bandar is erg mooi en ontzettend schoon. Je merkt dat het streng moslim gebied is. Verder heerst hier de Sharia, de moslim wetgeving. De dames dragen geen korte rokken en moeten schrijlings achterop de brommers zitten en in de etablissementen is geen alcohol te verkrijgen, zelfs Bintang niet. Wel zijn er overal koffiehuizen, niet te verwarren met onze koffieshops. Maar toch ook wel weer een beetje. De koffie van Aceh is door heel Indonesië bekend om de smaak en kwaliteit. Deze koffiehuizen worden druk bezocht door jongelui. Voor de deur staan de gehele dag veel brommers. Er wordt alleen koffie geserveerd en eventueel wat zoetigheid. Wij werden uitgenodigd om  ook een bakje te nuttigen. Het is inderdaad hele goede koffie met een, voor mij, toch wel “bekende” smaak. Bij navraag en veel ontkenningen bleek de smaakmaker van de koffie, een geringe hoeveelheid Hasjiesj te zijn. Delen van de plant worden meegekookt en verleent de smaak en andere ingrediënten aan de koffie. Heeft mij wel bijzonder goed gesmaakt en ik heb er heel lekker op geslapen.

Je ziet duidelijk in de stad de gevolgen van de tsunami wat een grote impact had op de bevolking. Geen wonder met plus minus 170.000 doden en boten die ver van de oceaan in de stad zijn terecht gekomen. Zie hiervoor de bijgevoegde foto’s.

 

 

 

 

De 2e foto is een werkboot van de elektriciteit maatschappij die bezig was met het leggen van een zeekabel. Deze boot ligt nu op plusminus 3 kilometer van de zee. Men vermoedt dat onder deze boot nog lichamen liggen. De boot is nu een publiekstrekker.

 

 

 

 

 

 

Van Bandar Aceh vertrokken we, een uurtje varen met een fastboat, naar Pulau Weh op het noordelijkst puntje. Een prachtig eiland, te vergelijken met Bali 30 jaar geleden. Hier begint ook de Nul Kilometer van Indonesië. Ook hier zijn de gevolgen van de tsunami duidelijk zichtbaar.

Het eiland is bekend onder de backpackers die gewend zijn op onbekende plaatsen te komen die nog niet door de toeristenstroom is ontdekt. Het nadeel is dat langs de kust veel kliffen zijn zodat het veel trapjes lopen is om op het hagelwitte strand te komen.

Na dit onderdeel terug naar de hoofdstad en met het vliegtuig naar Medan en dan door naar het noordelijk deel van het Nationaal Leuser Park. Dit gedeelte is, in tegenstelling met Bukit Lawang, bij de toeristen onbekend. Degenen die hier komen zijn echte natuurliefhebbers die dagenlang door de jungle heen trekken op zoek naar wilde Orang Utans, Gorilla’s, Gibbons, Neushoornvogels, enzovoort. een prachtig gebied maar helaas voor ouderen onbegaanbaar, daar men door de jungle heen moet, die gekenmerkt wordt door ravijnen, smalle wildsporen en hoogteverschillen.

De logementen zijn ook erg basic.

Na dit achter ons gelaten te hebben ging we over de weg naar het “eiland” Samosir in het Tobameer. Ik heb weer wat bijgeleerd, daar ik niet wist dat Samosir een schiereiland is. Vroeger kon je gewoon over de weg naar het eiland komen, nu moet er een brug worden overgestoken. In het verleden hebben de koloniale machthebbers de verbinding met het vasteland met explosieven vernietigd, daar ze in onmin leefden met de Batak Karo bevolking. Naderhand is een brug gebouwd om dit ongemak te omzeilen.

Op Samosir uiteraard een keuze uit vele hotels. Na de was te hebben ingeleverd, wat hard nodig was na 10 dagen uit de koffer te hebben geleefd, en een dag rust, ging de reis verder naar Bali om daar de hotels in Sanur aan een inspectie te onderwerpen. Zo kunnen we kwaliteit blijven garanderen voor onze gasten. Immers, ik heb het met eigen ogen kunnen aanschouwen.

Al met al een enerverende reis met alweer een, voor mij, onbekend gedeelte van Indonesië. Na vele bezoeken kom je tot de ontdekking dat er nog heel veel plekken zijn, die de moeite waard zijn om te worden bezocht.

Zo ook de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden. Het werk gebied van de Stichting Tileng. De stichting die alle jaren op onze steun kan rekenen. Zie hun zogenaamde weekendverhaal van 26 december jl..

Vaarwel Indonesië en tot spoedig ziens.