Mijn liefde voor Java
(Deze column verscheen op 23 januari 2019 in de ‘IJssel en Lekstreek’)
Behalve uitvaartverzorger voor mijn eigen uitvaartonderneming, ben ik ook donateur voor Stichting Tileng. De stichting probeert de leefomstandigheden in dorpen op Java te verbeteren door het financieel mogelijk maken van projecten die door de bevolking zelf worden aangedragen. Vaak vragen mensen mij hoe mijn passie voor Stichting Tileng is ontstaan. Het is een bijzonder verhaal dat begon toen ik oprichter Ton Lange ontmoette.
In een urn naar Java
In 2014 startte ik mijn eigen uitvaartonderneming, Monuta Monique Maurik. Via via kwam ik in contact met Ton Lange. Het klikte meteen. Hij was een sparringpartner voor mijn onderneming en dat was fijn. Toen ik een open dag organiseerde kwamen Ton en zijn vrouw Wil ook. Hij wees een kleine urn aan en zei: “Als ik ooit ga hemelen dan wil ik dat ik in één van deze urntjes naar Java gebracht worden om daar uitgestrooid te worden. “Waarom Java?”, vroeg ik?
Hechte vriendschap
Ton vertelde over zijn Stichting Tileng op Java. Na dat gesprek volgde er nog veel lange gesprekken over zijn stichting, mijn onderneming, onze onzekerheden en toekomstplannen. Er ontstond een hechte vriendschap. Stichting Tileng zorgt ervoor dat er huizen en scholen gebouwd worden op Java, maar ook dat de bevolking inkomen ontvangt.
Uitvaart van een vriend
Niet lang daarna werd een nachtmerrie werkelijkheid. Ton werd ziek en overleed. Ik verzorgde de uitvaart van mijn goede vriend en kon mijn professionaliteit goed bewaren. Maar tijdens het zelfgeschreven nummer van muzikant en ambassadeur Wouter Muller, brak ik in tranen uit.
Dankbaar en trots
Een tijd later, tijdens een herdenking voor Ton raakte ik in gesprek met zijn zoon, Remco Lange. Op dat moment had ik nog geen goed beeld bij wat de Stichting precies doet. “Eigenlijk moet je gewoon eens mee naar Java, Monique,” zei Remco enthousiast. En zo impulsief en spontaan als ik ben zei ik volmondig ‘ja’. Sinds deze reis ben ik Stichting Tileng alleen maar meer gaan steunen. De gesprekken met Ton mis ik enorm. Ik ben erg trots op zijn mooie stichting. Wanneer ik op Java ben, voel ik dat hij er bij is. Ik ben dankbaar, trots, emotioneel en blij dat ik alle verhalen nu van dichtbij mee mag maken. Zo zorg ik er met mijn bijdrage voor dat Wengku de kans krijgt om naar school te gaan. Ton heeft zijn liefde voor het land weten over te dragen. “Bedankt lieve Ton”.