Thuis in Indonesië

Het was een lange reis. Vanaf Schiphol is het twaalf uur vliegen naar Kuala Lumpur, waar ik de broodnodige slaap moet uitstellen vanwege de klok die maar liefst zes uur op me vooruit loopt.

Na drie uur wachten gaat de reis verder naar Jakarta, op twee vlieguren afstand. Daar wacht ik wederom een paar uur om vervolgens door te gaan naar Yogyakarta, waar ik uiteindelijk na bijna dertig uur (sinds mijn vertrek uit Rotterdam de dag ervoor) arriveer.

Dat lijkt lang, maar dertig uur is nog altijd niet lang genoeg om te verhinderen dat ik het gevoel heb me heel plotseling in een andere wereld te bevinden. De eerste beelden, de geuren die tot je komen, de mensen die tegen je beginnen te praten. Het onbekende land nodigt me vriendelijk uit me hier de komende twee en een halve week thuis te gaan voelen. Tussen alles wat onbekend is, is er opeens een onverwachte vertrouwdheid. De vluchtnummers. Een voor een schallen ze door de microfoon. Hun zachte maar indringende geluid herinnert me aan lang vervlogen tijden. Als klein meisje leerde mijn oma me tot tien tellen in het Bahasa Indonesia. Ze leeft niet meer, mijn oma, maar hier, op het vliegveld van Yogyakarta, is ze opeens verrassend dichtbij.

Ik stap de aankomsthal uit en zie mijn naam op een papiertje geschreven. Dat moet Puri zijn, onze lokale vertegenwoordiger. Ik stap bij hem in de auto en we rijden in een uur naar Imogiri, waar ik de komende week door zal brengen. Aangezien Imogiri slechts een van de desa’s is waar Stichting Tileng projecten heeft, staat tevens een reis naar Manggung / Tileng en Baturraden op het programma.

Ik ben benieuwd wat de komende weken mij zullen brengen. Het uitgangspunt is het verzamelen van zoveel mogelijk materiaal voor het door mij te schrijven jubileumboekje met daarin het verhaal (of de verhalen) van Stichting Tileng. Ik heb het project ook wel ‘Dichterbij: een kunstproject in woord en beeld’ genoemd. De komende weken geef ik u alvast een voorproefje in de vorm van weekendverhalen. Hou de website dus in de gaten. En geloof me: die reis van dertig uur was het waard. Dubbel en dwars.