Het jaar zit er zo goed als op. Een mooi moment om terug te blikken en af te sluiten. De voorbije weken heeft u meerdere kleine rapportages van mij kunnen lezen. Mijn reis naar de desa’s van Stichting Tileng had mij daartoe geïnspireerd. Welnu, het is tijd geworden voor een afsluitende rapportage over een ervaring die zowel feestelijk als indrukwekkend was.
Het was op een van de laatste dagen van mijn verblijf in Baturraden dat ik door Santos en Iko (de lokale vertegenwoordigers) uitgenodigd werd om een theatervoorstelling in de nabijgelegen stad (Purwokerto) bij te wonen, georganiseerd in het kader van de Dies Natalis van de plaatselijke universiteit. Hoewel ik het Javaans (de gebruikte taal) alles behalve machtig ben, vond ik het direct een leuk idee. Ik twijfelde geen moment en zegde toe. Twee dagen later zat ik op de voorste rij van het toneelstuk. In de buitenlucht én, als een echte Javaanse. En vooral dat laatste, was een hele ervaring. Mijn gehuurde outfit en de urenlange aandacht die besteed werd aan mijn haar en make-up maakten de transformatie dusdanig volmaakt dat ik even schrok toen ik mezelf in de spiegel zag. Onherkenbaar. Nog meer indruk maakte de ontvangst die ik vlak na arriveren kreeg. Ik moest en zou op de eerste rij plaatsnemen, met VIP’s naast me en allerlei lekkernijen voor me. Ik werd behandeld als een prinses. Ik genoot van het toneelstuk, dat van zoveel expressie getuigde dat mijn taalbarrière tot een minimum beperkt werd. En, ik verbaasde me over de enorme aandacht die ik kreeg. Waar ik mijn bewondering na afloop over wilde brengen aan de regisseur, acteurs en actrices, wilden zij plotseling met mij op de foto. Enigszins ongemakkelijk voelde het wel. En toch was het uiteindelijk vooral erg grensverleggend. Onherkenbaar een onbekende wereld betreden waar iedereen naar je kijkt, dat vormt je.
En toen ik voor het slapen gaan de tientallen speldjes, die mijn haarstuk op zijn plaats hielden, voorzichtig uit mijn haar haalde, voelde ik plotseling een golf van ware rijkdom. Mijn ervaringen in deze cultuur waren stuk voor stuk cadeaus gebleken. Het land dat in materiële zin ontvangt van de stichting die ik steun bleek mij in immateriële zin zoveel geven te hebben. Ik werd geprikkeld, geïnspireerd en uitgedaagd in mijn eigen zijn. Mijn wereldbeeld verbreedde en verrijkte zich.
Mijn ervaring was daar, op die avond, zo compleet, dat ik me alleen nog maar meer in wilde zetten voor Stichting Tileng. Ware rijkdom wil je delen. Deelt u volgend jaar ook in ware rijkdom? Steun Stichting Tileng!
