Skip to main content

Tag: koe

Wat begon met een droom

Het is bijna twintig jaar geleden dat mijn vader op het idee kwam om mensen op het Indische eiland Java te helpen. Het idee ontstond in een klein armoedig huisje. Slapen kon hij niet, die nacht. Muizen renden over de balken boven zijn hoofd, insecten en dan nog die drukkende warmte. Tijdens het draaien, woelen en denken, keek hij die nacht onder de muren door naar buiten. In het donker zie je niet zo veel, lijkt alles in orde. Bij zonsopgang zag hij weer hoe moeilijk het bestaan voor de mensen in Manggung was. Hij moest en zou hier iets aan doen. Eenmaal thuis werd een stichting opgezet, Stichting Tileng, fondsen geworven, website, huisstijl en verhalen verteld, de stichting aan de man gebracht.

In de afgelopen 20 jaar werden er, al dan niet uit nood, huizen gebouwd, scholen opgeknapt en uitgebreid, leraren en leerlingen ondersteund met aanvullende salarissen en scholarships. Betaalden we af en toe een medische ingreep, zorgden we voor kleding, boeken, schoolspullen en brillen. Een waanzinnig resultaat is geboekt met de door ons bedachte Buffelbank en er werden verschillende mooie samenwerkingsprojecten opgezet. Neem de Groene School in Baturraden en de mooie samenwerking met de Bouworde Vlaanderen, die ieder jaar met een paar groepen vrijwilligers werkzaamheden verricht bij onze scholen. Allemaal projecten waar we meer dan trots op kunnen zijn. Resultaten waar we 20 jaar geleden alleen maar van konden dromen. De droom van mijn vader om de omstandigheden van de bevolking te verbeteren? We kunnen zeggen dat we dat in de eerste 20 jaar van het bestaan van Stichting Tileng waar hebben gemaakt.

Kan het nog mooier? Dat vraag je je ieder keer af als je langs de projecten loopt, de blije kinderen in de scholen ziet zitten en over de speelplaatsen ziet rennen. Gelukkig kan ik zeggen dat het inderdaad nog mooier kan. Neem het verhaal van Santos. Veel donateurs kennen Santos, een Nederlands sprekende gids in Baturraden, die niets liever doet dan je meenemen, de natuur in, verhalen vertellenen als je dan bijna aan het einde bent, dan moet hij je nog even vertellen dat hij ook werkt voor ‘zijn’ stichting Tileng, opgericht door Pak Ton (Pa Ton). Santos is onze vertegenwoordiger in Baturraden. We hebben hem leren kennen als uitbater van een tokootje van een paar vierkante meter, direct aan de weg, geen enkele luxe, werken, eten, slapen in een klein hokje. Overdag de toeristen rondleiden, mooie wandelingen door de sawa’s. Dat was het leven van Santos. Als er één man is, die een droom waar heeft gemaakt, dan is het Santos.

Santos: “Dankzij de jarenlange steun van Stichting Tileng heb ik nu een respectabele warung en kunnen we onafhankelijk verder.”

Met de hulp van onze Stichting, maar vooral door het harde werken van Santos en zijn vrouw Suci, bestaat de kleine toko niet meer. Zij kochten een huis met winkel, begonnen een Homestay en later een cateringbedrijf. Het ondernemen zat hen duidelijk in het bloed. Elke keer als er een management fee overgemaakt werd, de beloning na het succesvol afronden van een van de projecten voor onze stichting, werd het zorgvuldig geïnvesteerd in iets wat voor meer inkomen zou zorgen. Het resultaat is verbluffend en overtreft ieders verwachting. Ik ga u hier niet meer over vertellen, dit moet u zien. Neem de tijd om bijgevoegde video te bekijken. Santos zal u met trots vertellen hoe ver hij is gekomen.

Je gelooft je ogen niet

Als voorzitter van Stichting Tileng draag ik deze video op aan mijn vader Ton Lange, ere wie ere toekomt, en sluit ik graag af met de volgende zin, waarvan ik zeker weet dat hij hem gebruikt had als dit één van zijn weekend verhalen was:

“Er wonen dromen, duizend dromen in je hoofd. Zo mooi, zo mooi, dat je je ogen niet gelooft.”

– Aart Staartjes

Bezoek aan Baturraden

Afgelopen september was ik, voor vakantie, op Java. En als ik in Indonesië ben dan breng ik ook een aantal dagen door in Baturraden. Een weerzien met Tekad Santos ( general manager in Indonesië) en Deskart Djatmiko  (manager back office), het bekijken van een aantal van onze projecten, de mooie wandelingen in de omgeving en niet te vergeten, het heerlijke eten in de warung van Santos en Succi, het is meer dan de moeite waard om daar te zijn!

Ook deze keer brachten we een bezoek aan de Groene School. In een adembenemende omgeving ligt deze basisschool waar, uiteraard, ook veel buitenlessen worden gegeven. Het bijzondere van deze school is niet alleen de ligging, maar vooral ook dat er plaats is voor iedereen. Maakt niet uit welk geloof je hebt en voor geestelijk gehandicapten is er speciale zorg en aandacht.

Vervolgens brachten we een bezoek aan de basisschool SD Negeri 1, Kemetug Lor. Hier waren 3 vrijwilligers van Bouworde Vlaanderen hard aan het werk. De school wordt uitgebreid met een kantoortje zodat de plek waar nu het kantoor zit weer een klaslokaal kan worden. We werden gelijk gespot door een onderwijzeres die de leerlingen ook liedjes in het Nederlands leert en uiteraard moesten wij de klas in om te horen hoe goed ze dat al kunnen.

In 2004 zijn we begonnen met de Buffelbank in Manggung in de desa Tileng en sinds enige jaren heeft ook Baturraden een eigen buffelbank. Stichting Tileng stelt een koe ter beschikking welke verzorgd wordt door een boer. Het kalfje wordt eigendom van de boer en de koe kan weer door naar de volgende boer. Ook onze ambassadeur Wouter Muller heeft een koe gedoneerd en ik heb voor mijn verjaardag een koe gekregen. Op de foto staan ze gezusterlijk naast elkaar. Misschien ook een ideetje voor u, om voor de feestdagen of voor uw verjaardag geld te vragen voor een koe voor Stichting Tileng!

Gaat u een keer met vakantie naar Indonesië, breng dan ook een bezoek aan Warung Putri Gunung in Baturraden. Daar kunt u niet alleen heerlijk eten, maar ook kennismaken met Santos. Hij zal u graag rondleiden in het mooie Baturraden en een aantal projecten van Stichting Tileng laten zien!

 

Ellen Mierop

En toen zagen wij het licht, het licht van Kerstmis!

Op een mooie avond, eind december, is het goed om eens terug te kijken wat er dit jaar allemaal gepasseerd is.

Samen aan een goed glas wijn en je weer eens beseffen dat we het allemaal wel heel erg goed hebben.

Je weer eens realiseren dat we eigenlijk hele grote geluksvogels zijn dat we zo mogen leven, je realiseren dat dit lang niet voor een ieder is weggelegd.

Je schuldgevoel begint dan aan je te knagen, vaak doe je daar dan niets mee, echter tussen Kerst en Nieuwjaar lijkt dat dan allemaal ineens anders.

Je beseft dan ineens dat de wereld toch maar raar en ingewikkeld in elkaar steekt.

Waarom wij wel en zij niet, is al snel de vraag, het hangt er dus zomaar vanaf waar je toevallig geboren bent en welke kansen je krijgt.

Hier in Nederland is er de mogelijkheid om kansen zelf te creëren, echter in vele landen, zoals in Indonesië, ligt dat heel vaak anders.

Hier in Nederland pak je de kansen die je geboden worden, maar in Indonesië ligt dat heel vaak anders, dan moeten die kansen er wel zijn, en ze moeten je ook nog eens geboden worden.

Stichting Tileng biedt die kansen in de drie desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden in Indonesië, geweldig, maar dat kunnen ze niet alleen.

Machtig om te zien hoe het team van Ton (Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja en Janou) zich inzet voor de kansarmen op Java, maar ook zij kunnen dat niet alleen.

Ook is het zeker niet mogelijk om er met zijn allen naar toe te gaan om te helpen, dus moeten we dit overlaten aan de mensen die daar hun levenswerk van gemaakt hebben.

De Stichting Tileng doet dit al vele jaren, en men heeft fantastische resultaten geboekt, mede gesteund door vele donateurs en sponsors.

Bij ons geeft dat het gevoel, dat we zeker weten dat onze donaties werkelijk ook ten volle naar het beoogde doel gaan, een vertrouwd beeld van een juiste instelling hoe je je medemens werkelijk voor de volle 100% kunt helpen. Dat is dus echt fijn en daar hebben de mensen op Java er ook echt iets aan.

Bertie en ik zijn al jaren donateurs en willen ook graag eens ter plekke gaan kijken hoe het er daar op Java werkelijk aan toegaat, we hebben dit voor het volgend jaar dan ook ingepland.

Als we lezen hoe Santos dat allemaal regelt, dan lijkt dit een geweldige vakantiebestemming, eigenlijk schrik ik alweer als ik schrijf dat het een vakantiebestemming is, voor ons is het dus een luxe die we hebben, en we gaan kijken hoe de mensen daar op Java leven.

Best raar dus, maar als we ze daarmee kunnen helpen, dan is het weer ineens niet zo raar maar zeer humaan.

Op dus een “heldere” decemberavond, onder het genot van een glas wijn en een mooie sterrenhemel, hebben we dus eens goed nagedacht hoe we, buiten onze donaties om, een extraatje kunnen geven waar de bewoners van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java werkelijk iets aan hebben.

Uiteindelijk kwamen we uit, na het lezen van dit bepaalde artikel, dat we het heel leuk zouden vinden als we de Javanen een “Buffel” (lees koe) cadeau zouden kunnen doen zo vlak na de kerst, is weer eens wat anders dan onze kip, kalkoen of konijn, en zeker niet om te slachten, maar om mee te werken, een toekomst op te bouwen.

Een blijvend geschenk waar ze hopelijk nog vele jaren heel veel plezier aan kunnen beleven.

Toen bedachten we, eigenlijk zou “onze buffel” ook een naam moeten hebben, na heel veel denken kwamen we op de naam “Kenikmatan Kami”, “Ons Plezier” in het Nederlands.

Waarom specifiek deze naam zult u zich wellicht afvragen.

Mijn opa heeft ooit heel lang geleden in Hoek van Holland een zomerhuisje gebouwd, was een hele grote luxe in die tijd.

Hij worstelde met het feit hoe hij het huisje moest gaan noemen, ook hij dagdroomde van een mooie toekomst voor zijn kinderen en kleinkinderen, ook hij droomde dat het ooit toch wel weer eens goed zou komen, het was enige jaren na de 2e wereldoorlog, ook hij droomde dat ze met zijn allen dan wellicht heel veel plezier zouden kunnen gaan maken.

Hij bedacht de naam “Ons Plezier” als voorschot van wat wellicht nog komen zou.

Hij heeft gelijk gehad, we kregen het goed, we hadden het fijn samen, ook de generaties die na hem kwamen.

Bertie en ik hechten dus heel veel waarde aan de naam “Ons Plezier”. Zoveel, mijn opa had er zelf een bordje van gemaakt en de naam mooi uitgesneden, dat wij dit historische bordje dat inmiddels echt antiek is, op onze caravan hebben hangen in Oostenrijk, en zo worden we er dus menigmaal aan herinnerd hoe onze opa en oma de toekomst zagen.

Het geluk straalt dan van ons af en zijn een ieder dankbaar die dit voor ons mogelijk gemaakt heeft, en we beseffen ook dan weer dat we dat nooit alleen hadden gekund, ook de “hogere krachten” hebben hier zeker aan meegeholpen, ook wellicht de vele goden die in Indonesië werkzaam zijn.

Wij respecteren dat zeer.

Dus, onze “buffel” moet “Ons Plezier” gaan heten of op zijn Indonesisch “Kenikmatan Kami”, en spreken we de wens uit dat de mensen op Java de desa’s van Stichting Tileng aan deze “buffel” net zoveel “Ons Plezier” aan gaan beleven als dat wij dat tot op de dag van vandaag gedaan hebben van ons zomerhuisje in Hoek van Holland.

Tevens spreken wij de wens uit dat velen wellicht onze kerstgedachte, ook onder het genot van bijvoorbeeld, een goed glas wijn, tot zich willen laten doordringen, en wellicht een kleine extra donatie willen doen aan de Stichting Tileng, en wat scheelt het nu op ons totale budget, misschien 1 glaasje wijn minder, daar hebben we het toch absoluut niet minder “Ons Plezier “om?

Een goede jaarwisseling gewenst!

Schenk eens een koe

Schenk – of spaar mee voor – een koe voor de mensen in de desa’s Tileng (met zijn 16 woongemeenschappen), Imogiri en Baturraden. Het maakt een wereld van verschil.

In Tileng (dusun Manggung) en Baturraden loopt al jaren ons geslaagde project “De Buffelbank”. (Zie foto’s.) Traditioneel sparen boeren in Indonesië niet bij een bank, maar via vee. De Buffelbank werkt als volgt: een boer verzorgt een sapi (koe), die door Stichting Tileng ter beschikking wordt gesteld. De koe wordt gedekt en het kalf wordt eigendom van de boer, waarna de koe door kan naar de volgende boer. Een duurzame ontwikkelingsmethode, waarbij de dorpen zich rustig kunnen ontwikkelen en waarbij niemand wordt uitgesloten, waardoor hun economische situatie zal verbeteren. Hun kapitaal staat immers achter het huis, met melk en kalveren als opbrengst.

Nog niet zo lang geleden ontvingen we via Facebook het volgende bericht uit Baturraden van Santos, General Manager van Stichting Tileng in Indonesië:

“Goed bericht van Baturraden,de 4de sapi sijn vandag bevalen, het is goed teken voor het populasi van de sapi gaan jullie ook Tileng steunen voor de 5de 6de Sapis”

Met andere woorden de sapi’s doen het goed en het verdient daar dan ook een vervolg.

Dus daar haak ik maar gelijk op in.

Een koe schenken kost rond de EUR 650, maar iedere bijdrage is natuurlijk welkom.

De uiteindelijke prijs van een koe hangt af van de soort koe (vleeskoe of melkkoe), de leeftijd van de koe en de marktprijzen van de dag.

Wanneer u bij uw bijdrage vermeldt ‘buffelbank’, dan zorgen wij voor een groeiende veestapel in de desa’s.

Goed voorbeeld doet goed volgen …….

Tijdens mijn werkbezoek aan de in aanbouw zijnde kleuterschool Pelita Hati en de reeds gerealiseerde projecten (de stichting controleert regelmatig of men zich houdt aan hun onderhoudsverplichting), heb ik ook een lagere school bekeken die nu door de overheid wordt gerenoveerd c.q. gedeeltelijk herbouwd. De lagere school die ik heb gezien ligt in de desa  Kemutug Kidul. Het resultaat ziet er goed uit.

OLYMPUS DIGITAL CAMERADe centrale overheid in samenwerking met de regionale overheid wil niet achter blijven bij Stichting Tileng. De stichting heeft de afgelopen jaren veel op dit gebied gerealiseerd in Baturraden in de verschillende desa’s. Het regelmatig aanspreken van de regionale overheid door ons heeft dus geholpen. Bij elke opening van een school hebben we gezegd dat we graag zagen dat zij ook aan de slag zouden gaan met het verbeteren van de schoolgebouwen. Goed voorbeeld doet goed volgen is weer een waarheid als een koe.

Binnenkort worden we dan ook door ons management in Baturraden geïnformeerd welke projecten uit de projectportefeuille gehaald kunnen worden omdat ze door de overheid worden aangepakt. Zo krijgt de stichting meer ruimte om andere (mogelijk kleinere) projecten te realiseren.

Sinds april jl. is na de verkiezingen een nieuwe Bupati, ir. Ahmad Husen, aangetreden. Het is een ingenieur en hij houdt van aanpakken. Ik ben benieuwd hoe hij wil gaan samenwerken met de stichting om mooie projecten te realiseren. De mensen in desa’s verwachten veel van hem. Wij ook.

Ook hiermee ben ik weer aangenaam verrast over het sneeuwbaleffect van de projecten van de Stichting Tileng. Naast directe steun een belangrijke pijler van ons werk.

 

Oog in oog met een koe

De koe kijkt me enigszins meewarig aan. Ze lijkt zich niet bewust van haar enorme waarde.

Ik ben dat  – sinds mijn arriveren hier in deze desa –  des te meer. Na mijn tocht langs de scholen en huizen, die met steun van Stichting Tileng gerealiseerd zijn in Imogiri, begeef ik mij naar de desa Tileng/Manggung. In tegenstelling tot Imogiri, dat onder de rook van Yogyakarta ligt en stedelijk te noemen is, zijn deze twee dorpjes gelegen in een zeer landelijk gebied.

Hier is Stichting Tileng ooit begonnen te bestaan, toen de oprichter besloot dat het zo niet langer kon in het dorpje dat hij bezocht en, terug in Nederland, startte met het steunen van kleinschalige projecten. Inmiddels zijn die projecten grootschalig te noemen; ze hebben een belangrijke impact op de gemeenschap. Een van de grootste successen hier is de – tot de verbeelding sprekende – buffelbank.

Tijdens mijn eerste bezoek aan de nabijgelegen landbouwgrond wordt mij de reden van het succes meteen duidelijk. Ik zie kilometers en kilometers aan land en ik begrijp: dit enorme oppervlak moet verbouwd worden. Op de landerijen groeien pinda’s, rijst en cassave. De spierkracht van de koe wordt gebruikt voor het bewerken van het land. Maar dat niet alleen. De koe is ook een uitstekende ‘mestfabriek’ en wordt als zodanig ingezet om het land vruchtbaar te houden. Bovendien is de koe – over het algemeen na kunstmatige inseminatie – de voortbrenger van een waardevol kalf, dat op de markt verkocht kan worden, zodat de familie in kwestie naast de opbrengst in natura er ook financieel op vooruit gaat.

Iedere familie heeft een eigen koe gekregen. En iedere familie heeft de verantwoordelijkheid voor die koe. Als de koe niet aan het werk is, staat ze in de houten stellingen naast het land. In de verte zie ik iemand aan komen lopen met gigantische balen gras. Nog even en de koe die mij zojuist nog meewarig aankeek heeft alleen nog oog voor haar avondmaal. Wat een mooi project. Helpt u ons om nog meer buffelbanken te realiseren? Steun Stichting Tileng!

Woorden aan de wand

Aan de wand van de kleuterschool die ik bezoek hangt een poster met afbeeldingen van dieren. Onder de koe staat ‘sapi’, onder de slang ‘ular’. Een kameel is een ‘unta’. Ik probeer de woorden in me op te nemen. Mijn kennis van het Bahasa Indonesia is nihil en daar voel ik mij – ondanks de tolk die mij trouw vergezelt en steeds wisselt tussen Bahasa en Engels – eigenlijk helemaal niet prettig bij.

Ik mis het directe contact met de mensen. Het stoort me dat ik niet kan reageren op het moment dat ik dat wil. Nieuwsgierig als ik ben wil ik – ook in deze onbekende taal – van woord tot woord horen wat er gezegd wordt. Ik wil op mijn eigen manier iets aardigs zeggen, een kritische vraag stellen, een grapje maken. Ik wil op mijn manier bijdragen. Maar mijn eigen directe bijdrage is zo gelimiteerd als het aantal woorden dat ik ken. Nihil.

Het hebben van een tolk is natuurlijk een ongekende luxe. Ik ervaar mijn gebrek aan kennis van het Bahasa dan misschien soms als onprettig; het is alles behalve problematisch. Maar hoe moet het voelen als je in je eigen land de verkeersborden niet kunt lezen? Of als je niet gaat stemmen, omdat je het partijprogramma niet begrijpt? Wat als je er als kind van droomde om te kunnen schrijven, maar er geen geld was om jou naar school te sturen?

De poster die aan de wand hangt is lang niet zo vanzelfsprekend als in eerste instantie lijkt. Hetzelfde geldt voor die zelfde wand en voor het naar school gaan van de leerlingen die in het klaslokaal zitten. En dat terwijl scholing bitter noodzakelijk is. Om kinderen de toekomst te geven die ze nodig hebben. Om een land, sterker nog, de wereld de toekomst te geven die zij én wij nodig hebben. Dat vraagt veel meer dan kinderen bij de les houden. Daarvoor moeten we vooral onszelf bij de les houden. En bijdragen door kinderen bij de les krijgen. Niet morgen, maar vandaag. Stichting Tileng bouwt scholen en zorgt dat ook de allerarmsten naar school kunnen. Steun Stichting Tileng.

Verslag van een bezoek aan het koeienproject

Tijdens mijn bezoek aan Tileng zijn de (nu inmiddels 61) koeien aan mij getoond. De koeien zien er goed en gezond uit. De mensen zijn er erg blij mee en verzorgen ze buitengewoon goed. Ze denken op termijn in hun eigen levensbehoefte te kunnen voorzien, als wij tenminste nog enige tijd doorgaan met de steun vanuit de Stichting Tileng.

Om de andere woongemeenschappen van voldoende koeien te voorzien zijn er nog minimaal 26 nodig. Men wil nu zelf graag wat meer invloed hebben op de aankoop van de koeien, om zo een goed totaalbestand op te kunnen bouwen, zodat ze daar jaren mee vooruit kunnen. Dit is voor ons een prettig signaal dat aangeeft dat men er intensief bij betrokken is. Dus mochten er mensen zijn die dit bijzondere project financieel willen steunen, meldt u aan bij de Stichting Tileng als donateur. Of schenk een koe voor een bedrag van 300 euro. U doet er veel goeds mee en maakt de levens van de mensen in Tileng rijker.