Tileng ligt op ongeveer 75 km ten zuidoosten van de stad Yogyakarta. Tileng bestaat uit zestien woongemeenschappen (Manggung, Ngalombo, Teken, Tileng, Mloko, Sentul, Ngasem, Nanas, Mandesan, Pugeran, Papringan, Ngrombo, Sawah, Bonagung, Ploso en Nangin). De totale oppervlakte van Tileng bedraagt 1.772 ha.
Kleuterschool in Karangsalam Baturraden. De kleuterschool werd gebouwd met financiële hulp van Stichting Tileng en Stichting Woningpartners uit Capelle aan den IJssel. De vrijwillige assistentie van de plaatselijke gemeenschap bestond uit het beschikbaar stellen van de grond, de aanleg van de omheining en arbeid.
Stichting Tileng Kumpulan 2008. Een spetterende, maar bovenal gezellige dag die in het teken staat van de stichting. Programma met klinkende namen.
Onderstaande is een zo letterlijk mogelijke vertaling van een verslag van Dessy, een van de leerlingen met een studiebeurs van Stichting Tileng. Zij schreef het verslag in het Engels. – red. –
“Mijn naam is Dessy Pintoko Nirmolo. Ik ben 16 jaar oud. Ik zit in de derde klas van de Senior High School SMAN 2 in Purwokerto, de beste school in het Banyumas district. Ik heb een jongere broer, Lintang Tejo Kumoro. Hij zit in de derde klas van de Junior High School SMPN 2 in Purwokerto, eveneens de beste Junior High School in ons district. Wij hebben studiebeurzen ontvangen van Stichting Tileng uit Nederland. Mijn vader is ambtenaar in het district Banyumas. Mijn moeder verkoopt voedsel.
Mijn ouders ontmoeten vaak buitenlanders. Mijn vader is soms gids voor toeristen. Daarom heeft de lokale overheid mijn ouders aangewezen als gastgezin voor Charline Suzanne Marry Praud. Zij was een studente uit Frankrijk die deelnam aan het Jongeren Uitwisselingsprogramma van Rotary International. Charline is bij ons komen wonen op 5 januari 2013. Zij was toen 18 jaar oud. We mochten haar erg graag.
Gedurende haar verblijf hebben wij haar kennis laten maken met allerlei zaken uit Indonesië en Java. Lintang en ik spraken Engels om met haar te communiceren en mijn ouders spraken Indonesisch en soms Javaans. We lieten Charline kennis maken met de gebruiken in ons huis. Mijn moeder nam haar vaak mee naar de traditionele markt. Daar heeft ze veel gezien. Ze zag daar veel fruit en groenten uit Indonesië, at nasi gudeg in de pasar en werd uiteraard het centrum van de belangstelling in die traditionele markt. We lieten haar ook kennis maken met Indonesisch eten, zoals soto, bakso, nasi goreng, nasi kuning, nasi gudeg, saté, gado-gado, tahu, tempé, rujak, pisang goreng, mendoan en nog veel meer. Als ze ziek was gaf mijn moeder haar traditionele medicijnen zoals guave sap, dadel sap, gember, kurkuma en rode ui. Soms, als mijn ouders tijd hadden, namen we Charline mee naar de rijstvelden in het dorp, gingen we naar de bioscoop en bezochten we toeristische attracties.
Mijn vader is ambtenaar op de afdeling Toerisme van het Banyumas district. Hij behandelt veel toeristische evenementen. Grebeg Sura Baturraden is één van die evenementen. Het is de viering van het Islamitisch nieuwjaar. Duizenden mensen komen er voor naar Baturraden. Charline en ik hebben daar voor duizenden mensen uit Banyumas en omliggende districten een dans uit Banyumas opgevoerd met de naam Lengger Banyumas.
Charline ging met mij naar mijn school in Purwokerto. We gingen naar school per Becak. Een Becak is een traditioneel vervoermiddel, zoals een Riksja. We hebben veel dingen samen gedaan, We hebben de Lengger Banyumas dans geleerd en de Saman dans van Sumatra, deelgenomen aan de graffiti kampioenschappen, traditionele poppen (wajangs) gemaakt, en een film gemaakt met de naam ‘Aardappel Spook’. Soms nodigde ik mijn vriendinnen uit om samen thuis te koken. We leerden haar hoe je pisang goreng en pukis maakt. Charline leerde ons hoe je spaghetti en wafels maakt. Charline sprak van huis uit Frans. Ze hielp de leraren Frans van de eerste en tweede klas van mijn school.
In april 2013 hebben Charline en mijn vriendinnen een fantastische Saman dans opgevoerd om het jubileum van SMAN 2 Purwokerto te vieren. Deze uitvoering kreeg veel enthousiast applaus van duizenden mensen omdat de Saman dans voor het eerst werd uitgevoerd door een buitenlandse. Dit was een heel bijzonder moment, niet alleen voor mijn school, maar ook voor Charline, omdat haar familie (Jacqueline Castela, Albane Praud en Helene Praud) haar kwamen bezoeken en zeer verrast waren dat Charline de Saman dans kon doen. Ze waren zeer trots op Charline.
Jacqueline Castela, Albane en Helene hebben een week bij ons gewoond. We hebben ze veel plekken rond Banyumas en Yogjakarta laten zien. We hebben hun Indonesisch eten gegeven en ze vonden het erg lekker. Charline en haar familie zagen er erg gelukkig uit. Aan het eind van hun bezoek gaven ze mij de meest ongelofelijke verrassing van mijn leven. I kreeg een gratis reis naar Frankrijk. Voor het eerst ging ik erg ver en erg lang weg. Voor het eerst zat ik in een vliegtuig. Gedurende mijn 25 dagen durende reis heft Jacqueline mij veel plaatsen laten zijn, zoals Parijs, Saint Gilles, Challans, Toulouse, Nantes, Nice, Italië en de Alpen. Ik zag de Puy du Fou in Carcassonne. Dat is een leuk attractiepark. Ik heb duizenden foto’s gemaakt en geüpload naar Facebook, omdat ik mijn fantastische ervaring met mijn vrienden en mijn familie wilde delen. Jacqueline leerde me tafeletiquette, Charline leerde me paardrijden en ik leerde me meer vrouwelijk te kleden, zoals de meeste Franse vrouwen, en nog veel meer.
Tijdens mijn reis kreeg ik de gelegenheid om de Gambyong Pareanom dans op te voeren in Challans en Nice. Het is een Javaanse dans. In Indonesië wordt deze dans opgevoerd voor speciale gasten. I had een speciaal kostuum en een sanggul meegenomen. Een sanggul is een hoofddeksel. Het is erg moeilijk om de sanggul op mijn hoofd te zetten. Wanneer ik de Javaanse dans in Indonesië opvoer, helpt er altijd iemand met het op mijn hoofd zetten van de sanggul, maar in Frankrijk is dat niet mogelijk. Uiteindelijk heb ik de sanggul op mijn hoofd gekregen. Het was niet perfect, maar ik vond het niet slecht. Charline en Albane hebben me geholpen met aankleden en make up. Het voelde als een droom om de Gambyong Pareanom in Frankrijk op te kunnen voeren. Ze waren erg trots dat de Javaanse dans life bij hen werd opgevoerd. Aan het eind van mijn uitvoering was er een muziekband die een bekend Frans lied “De Javaanse” speelde, speciaal voor mij. Het was geweldig. Volgens mij ging het lied over iemand die verliefd werd op een Javaanse danseres. Het was een erg mooi lied.
Op 19 juli 2013 kwam mijn reis tot een einde. Het was erg verdrietig om afscheid te nemen van Jacqueline, Albane, Charline en Helene. Ze waren net als familie geworden. Ik hoop dat ze komend jaar naar Purwokerto kunnen komen. Ik denk dat dit het beste jaar van mijn leven was. Merci beaucoup, dank u wel en terima kasih aan iedereen die van me houdt.
Groetjes,
Dessy Pintoko Nirmolo
“Dichtbij en toch ver weg” is een kreet die mij bij bleef toen ik op een dag – na een zeer onrustige nacht – wakker werd. Een nacht waarin ik druk in de weer ben geweest met mensen die volgens mij dichtbij mij staan, maar in werkelijkheid ver weg zijn. En dat niet alleen in kilometers, maar ook door je positie en de onderlinge verhoudingen. Ver weg, soms omdat het verstandig is afstand te houden en soms omdat anderen het niet begrijpen wanneer je te dicht bij komt.
Ik heb het dan niet alleen over mensen hier in Nederland, maar ook over die in Indonesië. Men heeft soms moeite als een ander echt voor hen gaat of zelfs genegenheid toont. Zij zien die betrokkenheid soms zelfs als een bedreiging van hun eigen positie. Als het ze op een zeker moment zelf goed uit komt, dan is dichtbij echter weer zeer welkom. Dit klinkt allemaal misschien verwarrend, maar zo voelt het ook. Je weet daardoor niet altijd wat men wilt en of de aangeboden ondersteuning en persoonlijke aandacht nodig en/of gewenst is.
Met andere woorden, het blijft moeilijk mensen te doorgronden. De kreet “Dichtbij en toch ver weg” blijft voor mij van kracht, hoe graag ik het zelf ook anders zou willen zien. Dit neemt echter niet weg dat ik vind dat je, wanneer er door iemand een beroep op je wordt gedaan, je er voor hem of haar moet zijn. Ook kilometers kunnen ons daarbij niet scheiden. Als we er voor iemand willen zijn, zijn we daar in gedachte dan niet al?
Dat geldt zeker bij de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, die we met Stichting Tileng willen ondersteunen.
Als u Stichting Tileng steunt, dan steunt u rechtstreeks de bevolking van de desa’s met het realiseren van hun eigen projecten ter verbetering van hun leefsituatie. Uw bijdrage is van harte welkom. U bent dan weliswaar ver weg, maar toch ook weer zeer dichtbij.
De Capelse stichting Tileng, die zich inzet voor dorpen op het Indonesisch eiland Java, maakt kans op de publieksprijs van de NRC Charity Awards voor haar campagne voor de door de stichting opgezette Buffelbank.
Buffelbank
Indonesische boeren beleggen traditioneel niet bij een bank, maar met hun vee. Het kapitaal staat achter het huis, met melk en kalveren als opbrengst. Met steun van buiten, zoals de Buffelbank, kunnen meer boeren de beschikking over koeien krijgen, om zo hun economische situatie sneller te verbeteren. De Buffelbank werkt als volgt: een boer verzorgt een koe (buffel) die door Stichting Tileng ter beschikking wordt gesteld. De koe wordt gedekt en het kalf wordt eigendom van de boer, waarna de koe door kan naar de volgende boer. Een duurzame ontwikkelingsmethode, waarbij de dorpen zich rustig kunnen ontwikkelen en waarbij niemand wordt uitgesloten. De Buffelbank beheert op dit moment ruim 200 buffels.
Publieksprijs
De NRC Charity Awards bestaat uit twee prijzen, de vakjuryprijs en de publieksprijs, voor de beste grafische weergave van een reclamecampagne. Stichting Tileng is niet door de jury genomineerd voor de vakjuryprijs, maar maakt wel kans op de publieksprijs. Stemmen kan via http://www.nrccharityawards.nl/inzendingen/stichting-tileng-3/ of door op http://www.nrccharityawards.nl/deelnemers/ te zoeken naar ‘’Tileng’’. Aan de publieksprijs is gratis advertentieruimte ter waarde van 300.000 euro verbonden.
Strijkstok
Stichting Tileng is geheel afhankelijk van donaties heeft een bestedingsgarantie van 99 procent. Dit wil zeggen dat er geen geld aan de spreekwoordelijke strijkstok blijft hangen en dat 99 procent van al het gedoneerde geld terecht komt bij de projecten waarvoor het bedoeld is. De bestuursleden krijgen op geen enkele manier een vergoeding en ook de poster voor de Buffelbank is, met dank aan Carnero Mediadesign, gratis gemaakt. Dat er geen geld aan de strijkstok blijft hangen houdt dus ook in dat Stichting Tileng nooit zal betalen voor advertentieruimte. De enige manier om te kunnen adverteren is via gratis advertentieruimte, zoals te winnen is met de publieksprijs. Daarom is uw stem hard nodig!
De NRC verloot tevens een iPad onder iedereen die een stem uitbrengt.
Tijdens mijn afgelopen reis in Indonesië had ik op Facebook beloofd af en toe terug te komen op mijn belevenissen tijdens deze reis.
Mocht mij weer een verhaal te binnenschieten dan zal ik dat met u delen. Dus hou de website in de gaten.
Stichting Tileng doet mee met de NRC Charity Awards 2013.
Atas nama Yayasan Tileng berpartisipasi dalam lomba NRC Charity Awards 2013 (Penghargaan Sosial yang diselenggarakan oleh koran NRC).
Helaas zijn we niet door de vakjury uitgekozen.
Sayang sekali kami tidak terpilih olek juri.
We maken echter nog wel kans op de publieksprijs! Maar daar hebben we jou stem voor nodig!
Namun kami masih mengharapkan bisa mendapatkan voting dari masyarakat! Maka, kami sangat membutuhkan suara anda semua!
Klik op de advertentie en je kan stemmen.
Silakan klik di
http://www.nrccharityawards.nl/inzendingen/stichting-tileng-3
lalu voting untuk Stichting Tileng.
Breng alstublieft je stem uit. NRC verloot ook nog een iPad, maar ik hoop dat die reden niet nodig is om je over de streep te halen.
Koran NRC undi satu iPad pula, namun kami berharap harta itu tidak diperlukan agar anda voting.
Dank je voor de moeite.
Kami sangat berterima kasih atas bantuan anda.
Met vriendelijke groet,
Salam,
Noem het aangeboren, noem het een levensmissie, maar het bestaat: ergens voor gaan. Als voorzitter van Stichting Tileng, droom ik vaak over wat de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden nog zouden willen uitvoeren met steun van de stichting. Het blijkt vaak aan te sluiten bij hun dromen.
Veel mensen hebben van kinds af aan grote dromen. Acteur, zanger worden. Bij de politie. Maar de meeste van de mensen verliezen gaandeweg dat plan. Geen, talent, geen balgevoel, geen zin meer. Sommige zetten wél door. De ene die wel alle uren wil trainen voor een medaille. Of die, zoals de mensen in de desa’s, tijd, energie en alles wat ze kunnen missen inzetten om met z’n allen projecten te realiseren die hun leef- en woonomstandigheden. kunnen verbeteren Ja met z’n allen. Want dat gebeurt altijd als de stichting met een project start. Participatie van de mensen in een project is van cruciaal belang voor de start maar ook het behoud op langere termijn.
Ik schrijf vaak over deze dromen omdat ik een ieder deelgenoot wil maken van die dromen en gelijker tijd wil laten lezen en zien welke door de mensen uit de desa’s en de stichting worden gerealiseerd.
Voor onze dromen kijk op de website naar “PROJECTPORTEFEUILLE” en voor de gerealiseerde projecten naar “LOPENDE EN AFGERONDE PROJECTEN”.
Heeft vragen of opmerkingen mail ons: info@tileng.nl
