Stichting Tileng streeft naar een structurele verbetering van de levensstandaard in een drietal desa’s in Indonesië. Een van de pijlers daarbij is onderwijs. Vergroting van de kansen op een goede opleiding is de beste basis voor een betere toekomst.
ChildRight Fund vecht, gesteund door vele Nobelprijswinnaars, voor het recht van kinderen wereldwijd op een beter bestaan en een betere toekomst. Beter onderwijs is daarbij uiteraard van groot belang.
De overeenkomsten tussen beide organisaties zijn duidelijk en deze vorm geven in een samenwerking ligt voor de hand. Het verheugt ons dat daar inmiddels afspraken over zijn gemaakt. Naast het gebruik kunnen maken van elkaars kennis en netwerk en het waar mogelijk coördineren van bezoeken aan projecten, zijn wij onze samenwerking begonnen met de bouw van een kleuterschool “Pelita Hati”. De bouw zal worden uitgevoerd door ‘onze mensen’ op Java en zal, tot EUR 13.500, worden gesponsord door ChildRight.
Reeds vorig jaar schreven wij: “Op deze school is sprake van een schrijnende situatie. Het gebouw waar onderwijs wordt gegeven is de naam kleuterschool niet waardig”. Gelukkig kunnen we nu schrijven: “De bouw van een nieuwe kleuterschool met vier lokalen is begonnen en oplevering wordt nog dit jaar verwacht”.
Afgelopen vrijdag heeft Hare Majesteit behaagd Wouter Muller, bekend muzikant en natuurlijk ambassadeur voor Stichting Tileng, te benoemen tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Wouter heeft het lintje onder andere te danken aan zijn inzet voor Stichting Tileng.
Wouter is sinds 2005 actief betrokken als ambassadeur voor Stichting Tileng. Hij wil namelijk geen ‘’papier uithangbord’’ zijn, maar wil zich actief inzetten voor de stichting. Dit resulteerde onder andere in benefietconcerten en promotie op onder andere flyers en CD-covers. Ook is Wouter aanwezig bij evenementen van de stichting, waarbij hij met zijn muziek en aanstekelijke enthousiasme vaak een hoogtepunt van de dag is. Zonder Wouter zou Stichting Tileng niet zijn waar het nu is.
Als Stichting Tileng zijn we vanzelfsprekend ontzettend blij met deze onderscheiding voor onze ambassadeur en we feliciteren Wouter dan ook van harte!
A.C. (Ton) Lange en C.M. (Cees) van der Jagt, respectievelijk voorzitter en penningmeester, waren namens Stichting Tileng aanwezig bij het opspelden van het lintje door burgemeester Peter E.J. den Oudsten in Wouters woonplaats Enschede. Na afloop van deze ceremonie was er een feest met een drankje, Indisch eten en muziek. Als cadeautip werd een donatie voor Stichting Tileng gevraagd. Vanzelfsprekend zijn we daar erg dankbaar voor.
Als je niet met tegenslagen kunt omgaan, dan kan je geen bestuurslid van Stichting Tileng zijn. Waarom zult u denken?
Het komt heel vaak voor dat bedrijven koeien met gouden horens beloven aan de stichting. En dan niet 1 keer, niet 2 keer, maar gewoon 5 keer en meer. Ik zal een van de situatie’s met u delen zonder bekend te maken welk bedrijf of organisatie het is geweest.
Op een keer werden we door een reclamebureau benaderd of we als stichting mee wilden doen aan een landelijke reclamecampagne. We kregen dan gratis publiciteit in alle media en deelden mee in de winst van de verkoop van het aan te prijzen nieuwe product van een multinational.
Ik kon het niet geloven. Een multinational wilde samenwerken met een stichting als de onze. Ik was zeer vereerd. Maar, ik heb ook nadrukkelijk gevraagd of het geen grap was. Dat was niet het geval en het werd allemaal per e-mail bevestingd.
Na een paar weken meldde het reclamebureau dat het iets anders zou gaan lopen. De stichting deelt niet mee in de winst van de verkoop van het nieuwe product, maar kwam wel voor in de TV-reclame. Ik zei dat het jammer was, maar wat kunnen wij nog meer wensen als we gewoon met naam en toenaam in een STER-reclame worden vermeld? Dat is al een grote opbrengst, niet waar?
Tot mijn verbazing werd twee weken daarna gemeld dat het gehele traject werd uitgevoerd zonder Stichting Tileng. ‘Hoe is dat nou mogelijk’, vroeg ik aan de mevrouw aan de andere kant van de telefoonlijn. De mevrouw zei “de opdrachtgever heeft de samenwerking met de stichting afgeblazen”.
Ik heb daarna het bedrijf zelf maar eens een mailtje gestuurd waarin ik meldde dat ik de andere dag op de stoep zou staan voor een gesprek met de hoogste baas over deze zaak. Wetende dat dat nooit zou lukken ben ik die dag toch op pad gegaan en heb ik mij gemeld bij het bedrijf. Men zei dat er geen afspraak genoteerd stond en dat ik niet naar binnen kon. Ik heb gevraagd toch de deur van de parkeergarage open te doen omdat achteruit rijden niet meer mogelijk was omdat er inmiddels een tiental auto’s achter mij hadden aangesloten. Er zat dus niets anders op mij binnen te laten.
Hierdoor was ik binnen en kon mij boven bij de receptie weer aanmelden. Daar kreeg ik weer te horen dat er geen afspraak stond. Ik heb gezegd dat ik in de hal bleef wachten op iemand die mijn verhaal zou aanhoren. Er kwam inderdaad na twintig minuten iemand naar de hal die mij meenam naar een spreekkamer. Zij kende de beloftes niet en zei dat nooit toegezegd kon zijn. Na overhandiging van alle e-mails en na deze gelezen te hebben heeft zij contact opgenomen met het reclamebureau. Na eerst ontkennen en vervolgens geconfronteerd met haar mails moest zij toegeven dat het verkeerd was gegaan en niet in naam van haar opdrachtgever had moeten corresponderen. Het bedrijf heeft gezegd dat het reclamebureau zelf de stichting maar moest compenseren. Er waren immers zwart op wit toezeggingen door hen gedaan. Dat is uiteindelijk ook gebeurd, onder voorwaarde dat hiermee de zaak was afgedaan en er geen publiciteit aan werd gegeven. De ontvangen donatie stond weliswaar niet in verhouding met hetgeen was toegezegd, maar we zijn met elke donatie blij.
Zoiets is al meerdere keren voorgekomen. Met andere woorden, als bestuurslid op jacht naar nieuwe donateurs en/of sponsors heb je veel tegenslagen te verwerken. Maar niet getreurd, het houd je ook scherp.
Ik zat gelukzalig te niksen, maar diep in mijn hart vond ik dat ik aan de slag moest voor Stichting Tileng, mails lezen en beantwoorden, deadlines halen en acties bedenken.
Ik heb het die dag maar bij gelukzalig niksen gelaten. De andere dag begon immers weer een nieuwe week met nieuwe kansen en uitdagingen. Er moet gepresteerd worden. Er moeten zich toch weer nieuwe donateurs en sponsors aanmelden!
Acties bedenken is best lastig. Immers, alle charitatieve instellingen zoals Stichting Tileng bedenken acties en doen een beroep op de mensen in Nederland. Dat wordt steeds meer gevraagd en is ook nieuw beleid van de rijksoverheid, omdat men vindt dat het geen kerntaak is van de overheid. Mensen kunnen zelf bepalen of zij een gift willen doen aan een ontwikkelingsorganisatie; die hoeft niet te worden ‘afgedwongen’ via belastingheffing vindt de overheid. Vandaar de recente korting van een miljard op ontwikkelingssamenwerking. De nieuwe Geefwet voorziet in gunstige regelingen voor mensen om geld aan goede doelen over te maken. Dus zelfredzaamheid en vrije keuzes maken.
Nederland kent een rijke traditie van particuliere vrijgevigheid en van filantropie in bredere zin. Deze vrijgevigheid spreidt zich uit over een gevarieerd veld tot aan ontwikkelingshulp.
Ik vind het dan ook interessant om aan jullie, donateurs, sponsors en lezers, te vragen of jullie ideeën hebben voor een actie die geld in het laatje brengt voor de projecten in Indonesië en/of je bereidt bent zelf een actie op touw te zetten voor de stichting.
Zo kunnen we bijschnabbelen voor de goede zaak, ofwel voor de mensen op Java in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.
Mail je idee(en) naar info@tileng.nl. Ik ben benieuwd.
Als ik schrijf dat social media hot is, dan is dat niet gelogen. We krijgen veel uitingen van social media marketing op ons scherm te zien. Veel mensen hebben zich de laatste jaren verdiept in het zakelijke gebruik van social media. Voor het verkopen van hun product en/of het krijgen van nog meer naamsbekendheid. Ik ben daarop geen uitzondering. Ik breng hiermee Stichting Tileng voor het voetlicht van een breed publiek.
Ik geef hiermee de stichting een online bekendheid, door berichten te posten op Facebook, Hyves, NUjij, Google +, Goede Doelen.nl, LinkedIn, ProBizniz, Dichtbij.nl en Twitter. Op gezette tijden, want het moet niet drammerig over komen. Want dan streeft de stichting haar doel voorbij.
Voor Stichting Tileng is een reputatie van goede kwaliteit noodzakelijk, dit is van belang voor een lange termijn donateur- sponsorrelatie.
Het is daarvoor van belang dat we goed reageren op signalen die we ontvangen via de social media en goed notie nemen wat de mensen schrijven. We nemen als we een signaal ontvangen dan ook direct contact op met die mensen. Als we dat goed blijven doen dan worden de reflectanten automatisch ambassadeur van de stichting.
De duurzaamheid van de stichting en haar reputatie heeft te maken met haar eerlijkheid, oprechtheid, authenticiteit en transparantie. Dit kan niet vaak genoeg herhaald worden. Die reputatie zal blijven bestaan als we blijvend consistent handelen.
Ik schrijf het nog maar eens op. Reflecteer op onze berichten. Vraag het ons als er iets onduidelijk is. Schroom niet en mail naar info@tileng.nl.
De Stichting “Bersama” Nederland-Indonesia laat haar gasten tijdens de verschillende Indonesië rondreizen kennis maken met de projecten die ondersteund/begeleid worden door de Stichting Tileng. Uit de enthousiaste reacties van onze gasten blijkt dat deze directe wijze van ontwikkelingswerk veel emoties los maakt. Dit mondt uit in spontane financiële ondersteuning en vragen naar de mogelijkheid om donateur te worden van Stichting Tileng.
Stichting “Bersama” prijst zich gelukkig om de projecten, voorzover het in haar macht ligt, financieel te blijven ondersteunen.
Wij raden iedereen aan zijn/haar (jaarlijkse) donaties uit te breiden c.q. donateur te worden van Stichting Tileng. Niets blijft aan de strijkstok hangen, alles komt daar, waar het nodig is!
De duurzame ontwikkelingssamenwerking van Stichting Tileng is het verlenen van financiële steun en het samen werken met de lokale bevolking aan vooruitgang in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java in Indonesië.
Duurzame ontwikkelingssamenwerking is een wijze van samenwerking, waarbij de dorpscommitees en de inwoners zich in alle rust en vrede kunnen ontwikkelen, waarbij niemand van ontwikkeling wordt uitgesloten en waarbij de ontwikkeling niet ten koste gaat van het milieu. Bovendien heeft duurzame ontwikkelingssamenwerking als doel om Stichting Tileng op den duur overbodig te maken: de samenwerking moet zodanig worden ingericht dat financiële steun op den duur overbodig is en de mensen zichzelf kunnen redden. Een voorbeeld is de “Buffelbank”.
De “Buffelbank” is een eenvoudig voorbeeld van effectieve steun voor een traditioneel gebruik. Traditioneel sparen boeren in Indonesië niet bij een bank maar via vee. Het werkt zo: een boer verzorgt een of meer buffels (koeien) van iemand anders (Stichting Tileng). De buffel wordt gedekt en het kalf is het eigendom van de verzorgende boer.
Deze traditionele vorm van kapitaalvermeerdering kost veel tijd. Met steun van buiten, zoals via het buffelproject van Stichting Tileng, kunnen meer boeren meer buffels per persoon verzorgen om zo hun economische situatie sneller te kunnen verbeteren.
Als u dit bijzondere project financieel wilt steunen, meld u dan aan bij de Stichting Tileng als donateur of schenk een koe. Maak in dat geval een bedrag van 500 euro over o.v.v. “koe”.
Zo werkt u met Stichting Tileng aan duurzame ontwikkelingssamenwerking. Bij voorbaat dank.
In het AD Rotterdams Dagblad bijlage Weekend van zaterdag 16 maart 2013 las ik het interview met Kees van Kooten naar aanleiding van zijn boekenweekgeschenk “De verrekijker”.
Het ging ook over het verleden van Kees. Hij liet opschrijven “……….. Toch is nostalgie erg aan mijn generatie gebakken. Waarschijnlijk doordat er zo weinig prikkels waren toen we opgroeiden. Er was geen televisie voor kinderen ook geen radio en natuurlijk geen internet. Zo kreeg alles een goud randje. Je was in 1948 als jongen op van de zenuwen als je van de melkboer een voetbalplaatje kreeg. Een voetbalplaatje! En daar was je dan een hele dag zoet mee, alleen met het bekijken en bevoelen van zo’n plaatje. Het klinkt pathetisch, maar het was zo zuiver dat ik er met genoegen aan terugdenk.”
Bij het lezen van het interview moest ik gelijk aan mijn eigen jeugd denken. Een jeugd ook zonder televisie, internet en dergelijken. We spaarden allerlei plaatjes, sigarenbandjes, suikerzakjes en sigarettenpakjes. De laatste werden ook gebruikt om te kaarten. Hier was ik na schooltijd zoet mee.
Bootplaatjes waren voor mij weer aanleiding om naar de Rotterdamse haven te gaan om te zien of de boten van die plaatjes daar waren aangemeerd. Daar was ik de hele woensdagmiddag mee bezig. Immers, je moest alles te voet afleggen. Trammen was er niet bij, daar was in die tijd geen geld voor.
Als ik die periode nu vergelijk met die van het heden in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden is er geen verschil. In de desa’s zijn de kinderen heden ten dagen nog de hele dag bezig met plaatjes, plasticflessen en steentjes. De tijd lijkt daar te hebben stil gestaan. De tijd moet weer voort gaan daar.
Stichting Tileng doet zijn best om het voor kinderen op Java beter te laten worden. Immers, zij zijn de toekomst. Ze worden betere mensen als ze een goede jeugd gehad hebben met voldoende en goed speelgoed en ontwikkelingsmogelijkheden. Dat moet dan wel meer zijn dan plaatjes en/of steentjes.
Daarom blijven we ons in zetten voor de kinderen van de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden met de daaraan gerelateerde projecten.
