Weekendverhalen – Pagina 21

Als ik er weer terugdenk aan ………

Geschreven door Remco Lange op 18 juli 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Als ik weer terugdenk aan mijn verjaardag op 11 mei jl. in Baturraden blijft dat toch een bijzondere gebeurtenis, die ik maar niet uit mijn hoofd kan ‘deleten’. In mijn verhaal over het recente onverwachte werkbezoek (deel 4) heb ik er al een stukje over geschreven:

“De ochtend voor mijn vertrek wachtte mij een grote verrassing. De kinderen en de bewoners uit Baturraden Kemutug Lor kwamen mij onder begeleiding van de kleuterdrumband feliciteren met mijn verjaardag. Een onvergetelijk moment. Ik kreeg taarten en mooi opgemaakte rijstschotels. Dit alles hebben we lekker met elkaar opgegeten. Een ieder genoot ervan. Dat was af te lezen op de gezichten van de kinderen. Daarnaast hadden alle kinderen van de kleuterschool cadeautjes voor mij meegenomen. Ook kreeg ik cadeaus van de leraren van de lagere scholen. Een ochtend om nooit te vergeten.”

Elke ochtend, ook deze ochtend, wordt ik standaard om zes uur wakker in Santos Home Stay in Baturraden. Dat is al jaren zo. Ik ga dan gelijk buiten zitten in een sportbroekje en T-shirt. Ik kijk dan mijn e-mail na, hou FB up-to-date en werk aan mijn verhalen en rapportages onder het genot van lekkere thee. Na een uurtje krijg ik mijn ontbijt. Heerlijke Nasi Goreng van Suci, de vrouw van Santos. Zo tegen een uur of tien, als het hoognodige gedaan is, volgt de mandi. Dus allemaal lekker pelan pelan.

Maar op die ochtend van de elfde dacht ik: er broeit iets. Laat ik maar naar de mandi gaan zodat ik aangekleed ben voordat er ook maar iets kan gebeuren. Santos zei “Pa, ga je nu al naar de mandi?”. Ik zei “ja joh, dan ben ik bijtijds klaar, zodat ik kan gaan inpakken”. Immers ik vertrok die middag van Baturraden naar Yogyakarta om van daaruit de reis naar Nederland te maken. Mijn voorgevoel was juist. Terwijl ik mij af stond te drogen hoorde ik ineens een drumband aankomen die “happy birthday to you” speelde. Dat was dus snel aankleden. Daardoor zat mijn T-shirt achterstevoren, wat buiten weer voor de nodige hilariteit zorgde. Maar goed, buiten aangekomen zag ik de drumband van de kleuterschool Perwiti Kemutug Lor aankomen, met daar achter zowat alle mensen van Baturraden Kemutug Lor. Hou het dan maar eens droog. Het optreden werd ook nog een paar keer herhaald.

Ik kreeg taarten en grote schotels met rijst. Te gek voor woorden. Ik besloot snel dat we de taarten en de rijst maar met z’n allen moesten opeten. Dat gebeurde met instemming van de kleuters en alle anderen. Het werd een grote smulpartij. Men krijgt immers niet elke dag taart en van die heerlijke gele rijst. Taarten en rijst die ze uiteindelijk met z’n allen hadden verzorgd en bezorgd.

Een groot feest. Daar hoorde natuurlijk ook cadeautjes bij. De kinderen van de kleuterschool hadden allemaal een cadeautje voor mij ingepakt met daarbij de felicitatie en een mooie tekening. Ze hadden hun best gedaan om het mooiste pakketje te maken. Ik denk dat ze zelfs kleine dingetjes van zichzelf hadden ingepakt. Iets van het weinige dat ze hebben toch weggeven. Is het mooi of niet. Ik was er in ieder geval stil van. Ik heb de cadeautjes allemaal mee naar Nederland meegenomen.

Ik moest dit verhaal nog een keer wat uitgebreider kwijt en deze voor mij bijzondere belevenis met jullie delen. Zo’n gebeurtenis geeft mij nog meer kracht om met het werk van Stichting Tileng door te gaan. De kinderen verdienen het om iets terug te krijgen. Wij kunnen er alles aan doen hen een betere toekomst te geven en daar kan een ieder ons mee helpen. Jullie ook!

Er volgt nu een korte pauze in verband met vakantie. Tot over een aantal weken.

Het verhaal van Anisa

Geschreven door Remco Lange op 11 juli 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Enkele maanden geleden heeft onze voorzitter een verrassingsbezoek gebracht aan Indonesië, waarvan hij reeds uitgebreid verslag heeft gedaan in vier delen. Hij heeft daarbij onder andere gesproken met veel leerlingen uit ons scholarship programma. Leerlingen die naar school kunnen (blijven) gaan dankzij de steun van onze fantastische sponsors.

Hij heeft daarbij van diverse leerlingen brieven in ontvangst genomen, waarin zij Stichting Tileng bedanken voor de steun die zij hebben mogen ontvangen. Als voorbeeld plaatsen wij hierbij de brief van Anisa Mei Justini.

Anisa is inmiddels 18 jaar en zit al 3 jaar in ons programma.

In haar brief schrijft ze dat ze 3 jaar geleden na afronding van de ‘Junior Highschool (SMP)’ met steun van Stichting Tileng ook naar de ‘Senior Highschool (SMA)’ kon en deze dan ook met goed gevolg denkt af te kunnen ronden. Ze zegt dat ze daarbij het niveau van een 7 haalt. Een bescheiden opmerking, want alle cijfers die wij tot nu van haar hebben gezien zaten daar boven.

Wij zijn blij dat we Anisa een duwtje in de goede richting kunnen geven, maar uiteindelijk moet ze het toch zelf doen. Uiteraard zullen de resultaten van ‘onze’ leerlingen verschillen, maar Anisa heeft van haar beurs in ieder geval een succes gemaakt.

Als u na het lezen van deze brief denkt: “Ik wil ook een talentvolle leerling(e) de kans geven om iets van het leven te maken.”, neem dan contact met mij op (vdjagt@tileng.nl), zodat we de mogelijkheden daartoe kunnen bespreken.

Stichting Tileng steunt de desa’s en begint bij de jeugd.

Kent u dit langlopend project nog?

Geschreven door Remco Lange op 4 juli 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Ik denk van wel. We zijn er namelijk al zo’n 10 jaar mee bezig. In 2004 is op verzoek van de mensen uit de dusun (woongemeenschap) Manggung – onderdeel van de desa Tileng – een aanvang gemaakt met een zogenaamde ‘Buffelbank’. Ook in andere woongemeenschappen van Tileng is een sindsdien gestart met een ‘Buffelbank’, ten behoeve van het ‘traditioneel sparen’. Traditioneel sparen boeren in Indonesië niet bij een bank maar via vee. De ‘Buffelbank’ werkt als volgt: een boer verzorgt een sapi (koe) die door Stichting Tileng ter beschikking wordt gesteld. De koe wordt gedekt en het kalf wordt eigendom van de boer, waarna de koe door kan naar de volgende boer. Een duurzame ontwikkelingsmethode, waarbij de dorpen zich rustig kunnen ontwikkelen en waarbij niemand wordt uitgesloten, waardoor hun economische situatie zal verbeteren. Hun kapitaal staat immers achter het huis, met melk en kalveren als opbrengst.

In mijn verhaal over mijn werkbezoek april – mei 2014 (deel 3) schreef ik het volgende: ‘Het gaat goed met de mensen in desa Tileng. De stichting heeft door het steunen van hun buffelbank enige welvaart gebracht. Dat is ook te zien aan bijvoorbeeld de uitstraling van de dusuns Tileng en Manggung.’

Om de andere woongemeenschappen binnen de desa Tileng van voldoende sapi’s te voorzien zijn er nog een aantal nodig. Men heeft op eigen initiatief nu zelf nog meer dan voorheen invloed op de timing van, en de keuze bij, de aankoop van de koeien. Dit is voor ons een prettig signaal, dat aangeeft dat de mensen er zelf intensief bij betrokken zijn. De ‘Buffelbank’ beheert op dit moment ruim 200 buffels.

U kunt u altijd voor dit project en het op te starten project in Baturraden aanmelden voor sponsoring via vdjagt@tileng.nl. De kosten voor de aanschaf van een koe voor de ‘Buffelbank’ ligt tussen de EUR 300 en EUR 700, afhankelijk van de prijs op de veemarkt op dat moment. Ons management in Indonesië zorgt er voor dat het geld ook daadwerkelijk aan die projecten wordt uitgegeven.

Een verleden hebben ze al op Java, een toekomst kunt u helpen maken.

De weekendverhalen

Geschreven door Remco Lange op 27 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Uiteraard is een goede website van belang voor een goede communicatie met de achterban betreffende doelstelling, werkwijze, financiën, etc., etc. Maar van minstens even groot belang is het brengen van nieuws, ontwikkelingen, vragen en suggesties. Kortom, een website is niet statisch, maar volop in beweging.

Stichting Tileng streeft er naar minimaal 1 keer per week iets nieuws te plaatsen. Bij voorkeur op vrijdag, zodat onze vaste volgers iets te lezen hebben in het wekend. Vandaar dat deze stukjes luisteren naar de naam “Weekendverhalen”.

Het eerste weekendverhaal verscheen op zaterdag 31 mei 2003. Ja, u leest het goed, er verschijnen al meer dan 11 jaar weekendverhalen! Soms moeten we in verband met afwezigheid een weekje overslaan en soms is er zoveel nieuws dat er meer dan één verhaal per week verschijnt, maar al met al zijn er toch al meer dan 600 weekendverhalen verschenen. Wie heeft ze allemaal gelezen?

Wat kunt u zoal vinden in de weekendverhalen? Dat is iedere week weer anders. Nieuws uit de desa’s, ontwikkelingen in wetgeving, voortgang van projecten, ervaringen van donateurs, reisverslagen vanuit Indonesië, belevenissen van de mensen achter de stichting, en nog veel en veel meer.

Het kan echter allemaal nog beter. Hoe? Door uw ervaringen. Heeft u een verhaal dat verband houdt met het werk van Tileng en u wilt het kwijt op onze site, laat het ons weten via info@tileng.nl. Misschien staat uw tekst dan wel in een volgend weekendverhaal. Want:

Stichting Tileng, dat zijn we allemaal!

Schrijvers voor Tileng

Geschreven door Remco Lange op 20 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Reeds lange tijd mogen wij ons verheugen in de steun van een aantal schrijvers met banden met Indonesië. Soms financieel, soms met raad en daad, soms publicitair, soms anoniem, maar altijd bijzonder gewaardeerd.

Met veel plezier melden wij hierbij dat Rick Blekkink zich in die rijen heeft geschaard. Medio april heeft hij het eerste exemplaar van zijn boek “Ontsnapt aan de kaken van de dood, de Krakatau tragedie” aangeboden aan Inspecteur Generaal der Krijgsmacht, tevens Inspecteur der Veteranen, de heer Van Ede. Daarbij werd uiteraard het boek zelf uitgebreid besproken, maar ook Rick’s fantastische initiatief om de opbrengst van het boek te delen met een aantal goede doelen, uiteraard met het vizier op Indonesië. Stichting Tileng prijst zich gelukkig een van die goede doelen te mogen zijn.

Over het boek
Hoofdpersoon in het verhaal is Andreas Braam, een Indië-veteraan die in 1887 na een 5-jarig dienstverband getraumatiseerd op weg is naar huis en terugkijkt op zijn leven. De auteur brengt in dit op historische feiten gebaseerde boek niet alleen de rampzalige vulkaanuitbarsting op het eiland Krakatau onder de aandacht. Ook het KNIL en het koloniale leven in Nederlands-Indië worden ruimschoots besproken. Het is een ontroerend verhaal over vriendschap, liefde, religie, Tempo Doeloe, het omgaan met angst en het onweerstaanbare verlangen naar Indië.

Voor iedereen die Indonesië een warm hard toe draagt een van harte aan te bevelen boek, met de ondersteuning aan Stichting Tileng als prettige bonus.

En, als u het boek aanschaft bij Bol.com via onze pagina bij SponsorKliks, dan steunt u de stichting zelfs twee keer!

Stichting Tileng steunt de desa’s en de lezer steunt mee.

Werkbezoek april – mei 2014, deel 4

Geschreven door Remco Lange op 13 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

In de tweede week o.a. de lagere school in Baturraden Pamijen 2 bezocht. Daar was ik eerder nog niet aan toe gekomen. Deze lagere school, met de later bijgebouwde crèche, blijft de parel van de mensen in Baturraden en van de stichting. De school wordt goed onderhouden. Als beloning voor de participatie van de bewoners in dit Stichting Tileng project heeft de Bupati (zeg maar de commissaris van de koning) van de regio Banyumas (waarin Baturraden ligt) er een bibliotheek bij laten bouwen. Daarvoor heeft de Bupati desgevraagd geld gekregen van de landelijke overheid. Goed voorbeeld doet goed volgen. Tijdens onze bezoeken proberen we dan ook zoveel mogelijk overleg te hebben met de dan zittende Bupati over ons werk en hun mogelijke bijdrage daarin. De bouw van deze bibliotheek toont aan dat het werkt.

De laatste dagen van mijn verblijf in Baturraden bestond uit het afleggen van beleefdheidsbezoeken, het ontvangen van visite en een luisterend oor hebben voor wie dan ook uit de desa. Er was tussendoor ook nog wat tijd om uit te rusten van de toch wel vermoeiende werkbezoeken aan de desa’s Baturraden, Imogiri en Tileng, met zijn 16 dusuns, en om met Santos op de brommer wat in de omgeving rond te rijden.

De ochtend voor mijn vertrek wachtte mij een grote verrassing. De kinderen en de bewoners uit Baturraden Kemutug Lor kwamen mij onder begeleiding van de kleuterdrumband feliciteren met mijn verjaardag. Een onvergetelijk moment. Ik kreeg taarten en mooi opgemaakte rijstschotels. Dit alles hebben we lekker met elkaar opgegeten. Een ieder genoot ervan. Dat was af te lezen op de gezichten van de kinderen. Daarnaast hadden alle kinderen van de kleuterschool cadeautjes voor mij meegenomen. Ook kreeg ik cadeaus van de leraren van de lagere scholen. Een ochtend om nooit te vergeten.

Daarna kwamen een groot aantal leerlingen uit ons scholarshipprogramma persoonlijke brieven overhandigen. Die werden eerst in het Engels voorgelezen. Je moet immers laten horen dat je niet voor niets aan het studeren bent. Bedankjes in overvloed richting Stichting Tileng. Ook een bewijs dat we met het scholarshipprogramma in de roos hebben geschoten. We hopen dan ook dat de donaties hiervoor zullen toenemen, nu het in Nederland economisch weer een beetje beter gaat.

Danni Nur Hidayat, een van de kinderen uit het scholarshipprogramma, heeft het initiatief genomen om alle kinderen uit het programma te verenigen. Hij wil als voorzitter van de groep activiteiten gaan ontwikkelen en zich als groep meer gaan richten op communicatie met het bestuur in Nederland. Hij vindt dat men in Nederland best meer op de hoogte gehouden mag worden over hun doen en laten. Ik vind dit een mooi initiatief en ben benieuwd hoe het zal gaan.

Na deze onvergetelijk ochtend ben ik op die zondag 11 mei rond 14:00 uur weer met de Efisiensi bus vanuit Purwokerto vertrokken naar Yogyakarta. De dag daarna, op 12 mei in de avond, ben ik vanuit Yogyakarta, via Jakarta, aan de terugreis naar Amsterdam begonnen. Dit was een dag later dan gepland, omdat mijn vlucht van 11 mei was gecanceld.

Laat het helder zijn dat mijn onverwachte bezoek, volgens mij een gouden actie, aan het management en de desa’s met hun projecten heeft bevestigd dat alles daar gewoon loopt zoals het behoort te lopen en het niet alleen blijft bij afwachten op acties uit Nederland.

Dus we kunnen met een gerust hart blijven schrijven:

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

Werkbezoek april – mei 2014, deel 3

Geschreven door Remco Lange op 6 juni 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Op zondagmorgen 4 mei om 02:00 uur ben ik met het lokale management vertrokken uit Baturraden voor de werkbezoeken aan Imogiri en Tileng. We zijn zo vroeg vertrokken om na het bezoek aan Imogiri nog dezelfde dag door kunnen gaan naar de desa Tileng met zijn 16 dusuns (woongemeenschappen).

Die zondagmorgen kwamen wij om 07:00 uur aan in Imogiri.

Na ontvangst door de plaatselijke vertegenwoordigers hebben we met hen een rondgang gemaakt langs de uitgevoerde projecten. Alles ziet er nog goed uit. Geen bijzonderheden. Tijdens het evaluatiegesprek daarna werd aan ons meegedeeld dat onze huidige vertegenwoordigers in Imogiri niet voldoende tijd meer hebben om projecten te ontwikkelen, te begeleiden en toe te zien op de uitvoering. Ze hebben het te druk gekregen met hun eigen werk. Ze zijn hard op zoek naar capabele opvolgers, die de bewoners van Imogiri willen vertegenwoordigen overeenkomstig het handboek “Implementatie van beleid op lokaal niveau” (integraal onderdeel van het beleidsplan van Stichting Tileng). Zolang er geen, voor de stichting acceptabele, nieuwe vertegenwoordigers zijn aangesteld, zullen er geen nieuwe plannen kunnen worden opgezet. Niet leuk voor de bewoners van de desa Imogiri, maar kwaliteit moet gewaarborgd blijven. We werken immers met geld van onze sponsors en donateurs, die dat in vertrouwen aan de stichting hebben gegeven. Dat vertrouwen mag nimmer worden geschaad. Daar is men het in Imogiri helemaal mee eens.

We zijn om 11:00 uur vertrokken voor ons volgende werkbezoek aan de desa Tileng met zijn 16 dusuns (woongemeenschappen). We zijn daar om 13:30 uur aangekomen.

Vanaf de hoofdweg zijn we gelijk de dusun Manggung ingereden naar het huis van de coördinator van de “Buffelbank” aldaar. Ook hier was het ontvangst hartelijk, ondanks dat we onverwachts aankwamen.

In de avond hadden we een bijeenkomst met het inmiddels voltallige bestuur van de “Buffelbanken” Manggung en Tileng (2 van de 16 dusuns van de desa Tileng). Ik heb gevraagd hoe het met hen gaat, waar ze zo mee bezig zijn, hoe het met de sapi’s (koeien) gaat en wat hun plannen voor de toekomst zijn. Dit werd natuurlijk, zoals gebruikelijk, vertaald door Santos, Iko en Suci van het management van de stichting in Indonesië.

Het gaat goed met de mensen in desa Tileng. De stichting heeft door het steunen van hun buffelbank enige welvaart gebracht. Dat is ook te zien aan bijvoorbeeld de uitstraling van de dusuns Tileng en Manggung.

In Manggung zitten nog 53 van de oorspronkelijke 60 personen in de buffelbank. In Tileng zijn dat 41 van de 42. De mensen die zijn afgevallen hebben zich niet gehouden aan de afspraak om minimaal één sapi in bezit te houden en mogen derhalve niet meer met de bank meedraaien.

Ze hebben het geld van de verkoop echter wel goed besteed. Net zoals bij de reguliere verkopen is de opbrengst gebruikt om bijvoorbeeld land en/of een brommer te kopen. Ook wordt het geld wel gebruikt voor de aanzet om een huis te bouwen of het bestaande te verbeteren. Daarnaast wordt het gebruikt om de kinderen een goede opleiding te laten volgen. Een aantal kinderen volgt zelfs een universitaire opleiding, wat voorheen niet tot de mogelijkheden behoorde.

Ook wordt een percentage van de opbrengst in een noodfonds gestort voor als er calamiteiten zijn in de gehele desa Tileng. Ik was zeer verheugd dit te horen. Inmiddels hebben de buffelbankbesturen van de dusuns Tileng en Manggung een organisatie opzet, die voor de gehele desa Tileng met zijn 16 woongemeenschappen actief is. Zo gaan en kunnen alle dusuns op de zelfde wijze bestuurd worden met eenzelfde wijze van werken. Dit vergroot alleen maar de effectiviteit en daarmee komt een droom uit van het stichtingsbestuur in Nederland. Het heeft even geduurd, maar ze hebben uiteindelijk ons advies tot verregaande samenwerking opgevolgd.

Binnenkort zal dit (nieuwe) bestuur (op de foto de voorzitter en de secretaris) zich presenteren aan het hoofdbestuur in Nederland. De secretaris heeft toegezegd af en toe een verhaaltje in drie talen (Bahasa Indonesia, Engels en Nederlands) op te sturen voor de website van de stichting. Het bestuur werkt onder de naam Stichting Tileng Gunung Kidul (lees: Tileng met zijn 16 woongemeenschappen) Indonesia. Je moet toch een klinkende naam hebben, niet waar.

De nieuwe secretaris zal, indien hij vragen heeft, in het Engels, de penningmeester van het bestuur in Nederland raadplegen. Voor alle andere zaken zal alles via het management in Indonesië lopen, zoals in het handboek staat vermeld.

Natuurlijk is er ook gesproken over de verdeling van de sapi’s. Op korte termijn komt men met een totale inventarisatie op naam, voorzien van foto’s.

De 4 jaar geleden opgezette coöperatie in Manggung is niet echt op gang gekomen. Men krijgt niet voldoende handen op elkaar om het effectief draaiend te maken en te houden. Het gebouw gaat nu deel uitmaken van Stichting Tileng Gunung Kidul Indonesia, waarmee het meer rendabel gaat worden. Het gebouw is nu immers in gebruik bij de hele desa Tileng en niet meer alleen bij Manggung.

Met een deel van de sapi-opbrengst worden plannen ontwikkeld om de landbouwproductie te verhogen. Een voorbeeld daarvan is de cassave proeftuin. In de proeftuin staan vijf maanden oude cassaveplanten. In die vijf maanden hebben (kleine) planten, die volgens de traditionele wijze geteeld worden, een opbrengst van 2 pond en (grotere) planten, die worden geteeld volgens een nieuw ontwikkelde methode, een opbrengst van 10 kilo. Als ze de planten 9 maanden laten staan is de verwachte opbrengst voor de kleine planten 3 pond en voor de grote maar liefst 20 kilo.

Daarnaast wordt de zuiver biologische methode ook toegepast om het gras voor de koeien beter te laten groeien. Aan de sapi’s, die dat te eten krijgen, is dat al te zien. Hoopvolle geluiden dus.

Ik heb ze gecomplimenteerd voor de aanpak en wijze van functioneren. Zij zeggen dat ze dat verplicht zijn tegenover de sponsors en donateurs van de stichting.

Op maandag om 08:00 uur vertrokken we uit de desa Tileng voor de lange rit naar Baturraden met een tussenstop in Yogyakarta. Een reis per auto van meer dan 10 uur .

Volgende week het laatste deel (4).

Werkbezoek april – mei 2014, deel 2

Geschreven door Remco Lange op 30 mei 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Als eerste van de te bezoeken scholen bezocht ik de in 2013 gebouwde kleuterschool Pelita Hati. Vorig jaar juni kreeg ik te horen dat er, na de officiële gereedmelding, nog aluminium kozijnen (zoals die in de aanvraag zaten) geplaatst zouden worden. Zij het met enige vertraging, zijn deze inmiddels geplaatst. Zo heb ik weer kunnen constateren dat plannen gewoon volgens de aanvragen worden uitgevoerd. Met andere woorden, men gaat gewoon door zoals afgesproken. Ook als ze niet weten dat er iemand van het bestuur komt controleren. Mooi toch, dat je op het plaatselijke management kan rekenen.

De eerste lagere school van Stichting Tileng, in Baturraden Ketumug Lor, ziet er goed uit. De school zal binnenkort zijn (door de Indonesische overheid betaalde) verfbeurt weer krijgen. In Indonesië moet dat goed worden bijgehouden, anders gaat het snel achteruit in het klimaat daar.

Onze derde lagere school, in Baturraden Karangsalam, staat er ook goed bij en behoeft vooralsnog geen extra aandacht. Op het moment dat ik arriveerde waren de kinderen druk aan oefenen voor een regionaal optreden de volgende dag. Ik heb zeer genoten van de muziek.

De schoolbanken zijn echter aan vervanging toe. Het zou niet gek zijn als we daar een sponsor voor zouden kunnen vinden.

Aan onze eerste kleuterschool in Karangsalam kan je zien dat dit een van de eerste door de stichting gebouwde scholen is. De school ziet er nog redelijk goed uit, maar is aan uitbreiding/herbouw toe. De door mijn kleinkinderen, Lieke en Milan (nu drieënhalf en anderhalf jaar oud), aan de school geschonken muziekinstrumenten zien er nog mooi uit. De instrumenten worden goed gebruikt. Leuk als je ziet dat hun initialen er op staan.

De tweede kleuterschool aldaar is volop in gebruik. Door het succes is de school alweer te klein. Dat komt voornamelijk doordat er, na gereedkomen van de eerste fase, een crèche is opgestart, hetgeen niet in het ingediende plan was opgenomen. De oorspronkelijk geplande, maar nog niet gebouwde, tweede verdieping is hard nodig. Over hoe deze gerealiseerd moet worden is men nog hard aan het nadenken. De kosten moeten binnen de perken blijven en er moet geld voor zijn. Immers, de stichting geeft pas groen licht als het plan akkoord is bevonden en de middelen aanwezig zijn. Een leuke ervaring waren de kinderen zingend met Santos, onze manager in Indonesië.

Op zaterdag 3 mei ben ik met Santos, Tri (2e penningmeester in Indonesië) en Dessy (haar dochter) naar het jaarlijkse song- en dansfestival in Baturraden geweest. Toen ik het terrein op kwam werd ik door een ieder begroet en klonk er door de luidsprekers “welkom Bapak Ton, voorzitter van Stichting Tileng”. Er klonk een luid applaus over het hele festivalterrein. Dan gaan de rillingen wel door je lijf. Ze wisten echt niet dat ik er was en naar het festival zou komen. Het was dus echt een spontane reactie. Er werd gelijk een plaatsje in geruimd op de eretribune. Eigenlijk wil ik dat niet, maar ze zijn zo ontzettend trots als je komt kijken en dan doe je dat voor ze. Aan het festival deden ongeveer 100 scholen mee, van crèches tot en met universiteit.

Ik moest zoals gebruikelijk ook met veel mensen op de foto. Ik hou daar niet zo van, maar je doet het om de mensen te plezieren en het kost immers geen geld.

Het is mij weer duidelijk dat we het op onderwijsgebied goed doen. De scholing van de kinderen geeft hen een betere positie in hun verdere leven. Zo kunnen zij bij gaan dragen aan een betere wereld. Nu ik dit schrijf, besef ik dat er altijd mensen zijn die zeggen dat het een druppel op de gloeiende plaat is, maar gelukkig gaat het hier heel goed. Onze druppel wordt ook steeds groter.

Ik hoop dat de kinderen van nu over een aantal jaren in koor roepen; “Je bent jong, je hebt je diploma op zak en je wilt wat. Niet zomaar wat, nee, je wilt alles wat je hebt geleerd in praktijk brengen en het liefst ook de wereld waarin je leeft een beetje mooier maken”. Laten we hopen dat dat dan ook nog mag gebeuren.

Volgende week deel 3.

Jaarverslag 2013

Geschreven door Remco Lange op 25 mei 2014. Gepost in Weekendverhalen.

PROFIEL STICHTING TILENG

STICHTING TILENG STEUNT DE DESA. STEUNT U STICHTING TILENG?

Sinds de oprichting in 2000 (en via haar oprichters reeds een drietal jaren daarvoor) steunt Stichting
Tileng aan aantal desa’s (dorpen) op het eiland Java in Indonesië. In eerste instantie uiteraard de
desa Tileng, inmiddels uitgebreid met Imogiri en Baturraden. Stichting Tileng heeft als doelstelling het
verbeteren van de leef- en woonsituatie in deze desa’s. Dit doet zij door middel van het bouwen van
huizen en scholen, het verlenen van studiebeurzen, het opzetten van een veestapel (de ‘Buffelbank’),
en nog veel meer.

De stichting begeleidt en financiert alleen projecten, die zijn geïnitieerd door de lokale bevolking. Dat
wil zeggen dat de mensen in de desa’s zelf aangeven wat zij nodig hebben en met steun van de
stichting zouden willen realiseren. Deze lokale initiatieven waarborgen ………………….

Verder lezen? Ga naar het jaarverslag.

Werkbezoek april – mei 2014, deel 1

Geschreven door Remco Lange op 23 mei 2014. Gepost in Weekendverhalen.

Op 27 april jl. ben ik (uiteraard op eigen kosten) op reis gegaan voor een onaangekondigd werkbezoek aan het management, de projecten en de desa’s op Java, Indonesië.

Die zondag vertrok ik met Garuda Indonesia van Amsterdam naar Jakarta en op 28 april ben ik van daaruit doorgereisd naar Yogyakarta.

Op woensdag 30 april heb ik in Yogyakarta om 10:00 uur de Efisiensi bus gepakt naar Purwokerto om van daaruit naar Baturraden Kemutug Lor af te reizen. Immers in Kemutug Lor woont de General Manager van Stichting Tileng Indonesia en houdt de stichting ook kantoor.

Ik had met Tekad Santosa (Santos), onze General Manager daar, afgesproken dat ik op woensdagmiddag 30 april een SMS zou sturen zodra ik klaar zat om met hem te Skypen. Hij en ik zouden dan een en ander over de projecten doornemen. Die SMS heb ik gestuurd, maar met de mededeling dat ik geen internetverbinding had en dat ik in plaats daarvan zelf wel langs kwam om alles te bespreken. Hij begreep daar niets van, zei hij later. Toen ik met de taxi aankwam in Kemutug Lor stond Santos toevallig aan de kant van de weg te praten. Men zei tegen hem “Santos, je krijgt gasten”, waarop hij naar de taxi liep. Hij stond als aan de grond genageld toen hij mij zag uitstappen. Toen begreep hij ineens waarom ik zei “ik kom zelf wel langs”. Samen liepen we richting huize Santosa. Santos riep “kom eens kijken wie er is”. Ook bij de familie was de verbazing groot toen ik het huis binnenliep. Ze dachten immers dit jaar te moeten laten zien dat alles gaat zoals het moet gaan, ook zonder dat de voorzitter uit Nederland langs zou komen om poolshoogte te nemen.

Toen ze van de schrik waren bekomen (en dat duurde wel even), was het welkom zoals vanouds bij wel aangekondigde (werk)bezoeken.

Kijkend naar de vulkaan Slamet kon ik zien, en soms horen, dat deze nog steeds actief is. Ik hoorde rommelen en ploffen en zag ook een grote rookpluim verschijnen. De situatie aan de zuidkant is volledig onder controle daar in Baturraden. Er is een heel team aan de slag die de situatie goed in de gaten houdt. Elk uur van de nacht laten zij via klopsignalen horen of er gevaar is, zoals dat ook gebeurde in 2006 bij de aardbevingen in Imogiri. Er hangen spandoeken langs de weg waarop de evacuatieroutes zijn aangegeven en er zijn overal routebordjes geplaatst. De mensen moeten op gezette tijden de evacuatie oefenen. Er was dus geen direct gevaar voor de bevolking (en voor mij). Ook het lokale management van de stichting zorgde goed voor mij in Santos Home Stay, waar ik verbleef in Baturraden en dat daarmee mijn basis was voor alle werkbezoeken.

De kranten in Yogyakarta schrijven regelmatig sensatieverhalen over de Slamet, waardoor ik steeds gebeld werd door mensen uit Yogyakarta met de vraag hoe de situatie was in Baturraden en of ik nog wel veilig was. Sensatie is immers goed voor de krantenverkoop.
Voor dat ik iets schrijf over de projectbezoeken, is het goed te vermelden dat ik het zeer prettig vond dat er niets geregeld was. Ik kon zo ervaren hoe het in de dagelijkse praktijk gaat zonder dat er van alles vooraf is georganiseerd en zonder dat er grote ontvangstcomités klaar staan.

Op de eerste werkdag hebben we in een rustig tempo een paar scholen bezocht omdat ze op dat moment toch gesloten waren. Even rustig rondkijken. De dagen daarna zijn alle scholen bezocht terwijl de kinderen les hadden.

Tijdens mijn bezoek heb ik met een deel van de kinderen uit het scholarship programma (en tevens met hun leerkrachten) gesproken over hun vorderingen. Zowel de leerkrachten als de leerlingen zelf gaven aan dat de prestaties goed zijn en ze bedankten Stichting Tileng voor de studiebeurzen. Ook heb ik ze gevraagd waar ze zich al zo mee bezig houden na schooltijd. De meest voor komende activiteiten na schooltijd zijn huiswerk, sporten, hobbyen en de ouders helpen.

Volgende week deel 2.