Skip to main content

Lachende gezichtjes

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Van alles wat ik meemaak tijdens mijn reis langs de projecten van Stichting Tileng, zijn het toch vooral mijn bezoeken aan de scholen die grote indruk maken. Het welkom dat je daar krijgt is hartverwarmend. Keer op keer. Zonder uitzondering. Vanzelfsprekend word je als bezoeker overladen met eten. Maar dat is niet het enige. Je wordt ook overspoeld door lachende gezichtjes en een tomeloze energie, die zich uit in gekke bekken trekken, rondrennen en heel hard gillen. Kinderen zijn overal ter wereld hetzelfde. Des te opvallender is het verschil tussen de kwaliteit van de scholen daar en hier.

Waar je hier tegenwoordig Optimel framboos als schoolmelk kunt kiezen, is de schoolleiding daar blij als ze de leerlingen iedere week een extra ei kunnen bieden om de voedingswaarde op peil te houden. Hier zijn rubberen tegels onder het klimrek verplicht. Daar zijn ze blij als het reeds geroeste klimrek het nog even houdt. En, het zou ook fijn zijn als de zandgrond onder het toestel op den duur afgedekt kan worden, dat scheelt in hoeveelheid modder die naar binnen komt, vooral als het regent. Daar staat er soms opeens een klaslokaal leeg: te weinig meubilair. Hier heeft iedere school een magazijn, omdat er anders ruimtegebrek in de lokalen zou ontstaan.

De stralende oogjes raken me. Keer op keer. Zonder uitzondering. Nee, het is geen medelijden dat ik voel. Mijn hart vult zich met liefde. De onschuld, de levensvreugde en vooral: een heel leven voor zich. Wat een verschil maakt scholing in een leven dat nog maar zo’n klein eindje op weg is. Ook al hebben ze nog geen idee van hetgeen ze later willen worden; de toekomst ligt in hun (kleine) handpalm. Kun je nagaan hoe groot het verschil is dat je kunt maken. Er is nog zoveel te doen. Steun Stichting Tileng.

Thuis in Indonesië

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het was een lange reis. Vanaf Schiphol is het twaalf uur vliegen naar Kuala Lumpur, waar ik de broodnodige slaap moet uitstellen vanwege de klok die maar liefst zes uur op me vooruit loopt.

Na drie uur wachten gaat de reis verder naar Jakarta, op twee vlieguren afstand. Daar wacht ik wederom een paar uur om vervolgens door te gaan naar Yogyakarta, waar ik uiteindelijk na bijna dertig uur (sinds mijn vertrek uit Rotterdam de dag ervoor) arriveer.

Dat lijkt lang, maar dertig uur is nog altijd niet lang genoeg om te verhinderen dat ik het gevoel heb me heel plotseling in een andere wereld te bevinden. De eerste beelden, de geuren die tot je komen, de mensen die tegen je beginnen te praten. Het onbekende land nodigt me vriendelijk uit me hier de komende twee en een halve week thuis te gaan voelen. Tussen alles wat onbekend is, is er opeens een onverwachte vertrouwdheid. De vluchtnummers. Een voor een schallen ze door de microfoon. Hun zachte maar indringende geluid herinnert me aan lang vervlogen tijden. Als klein meisje leerde mijn oma me tot tien tellen in het Bahasa Indonesia. Ze leeft niet meer, mijn oma, maar hier, op het vliegveld van Yogyakarta, is ze opeens verrassend dichtbij.

Ik stap de aankomsthal uit en zie mijn naam op een papiertje geschreven. Dat moet Puri zijn, onze lokale vertegenwoordiger. Ik stap bij hem in de auto en we rijden in een uur naar Imogiri, waar ik de komende week door zal brengen. Aangezien Imogiri slechts een van de desa’s is waar Stichting Tileng projecten heeft, staat tevens een reis naar Manggung / Tileng en Baturraden op het programma.

Ik ben benieuwd wat de komende weken mij zullen brengen. Het uitgangspunt is het verzamelen van zoveel mogelijk materiaal voor het door mij te schrijven jubileumboekje met daarin het verhaal (of de verhalen) van Stichting Tileng. Ik heb het project ook wel ‘Dichterbij: een kunstproject in woord en beeld’ genoemd. De komende weken geef ik u alvast een voorproefje in de vorm van weekendverhalen. Hou de website dus in de gaten. En geloof me: die reis van dertig uur was het waard. Dubbel en dwars.

Een mogelijke nieuwe loods

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Afgelopen week had ik contact met onze hoofdvertegenwoordiger van Stichting Tileng in Indonesië, Tekad Santos, uit Baturraden.

In dat contact hadden we het weer, in het verlengde van onze gesprekken in Indonesië, over de ideeën van Tekad en Iko voor het opzetten van een opleidingsschool in Baturraden. Bij de sloop van de oude gebouwen blijft materiaal over dat op dat moment niet direct gebruikt kan worden in het lopende project. Deze materialen worden nu nog bij Tekad thuis opgeslagen, hetgeen geen ideale situatie is. De woon- en leefomgeving van zijn gezin gaat er daardoor niet op vooruit.

Tekad is nu het volgende idee aan het uitwerken dat zou moeten leiden tot een aanvraag om financiële steun bij Stichting Tileng.

Wat is zijn idee?

Hij wil graag een loods bouwen, waar de materialen kunnen worden gesorteerd en opgeslagen. In die loods wil hij een werkplaats maken waar jonge mensen kunnen worden opgeleid tot handarbeiders, zoals timmerman, metselaar enz.. Het mes snijdt dan aan meerdere kanten. Jonge mensen leren een vak en kunnen later worden ingezet voor het realiseren van bouwprojecten. Mogelijk kan dat ertoe leiden dat ze voor zich zelf te beginnen, zodat ze in hun eigen levensbehoefte kunnen voorzien. Ik heb gezegd, dat ik hier toch snel een voorstel van wil zien. Dan kan het bestuur beoordelen of dit idee een kans van slagen kan hebben.

Het past natuurlijk in onze filosofie dat de lokale economische ontwikkelingen worden versterkt en dat waar mogelijk de economische bedrijvigheid wordt bevorderd. Stichting Tileng vindt het belangrijk dat projecten financieel worden ondersteund en gestimuleerd, waarbij de activiteiten van de lokale bevolking bijdragen aan een vergroting van hun eigen inkomen.

Een goed voorbeeld van een dergelijke werkwijze is de zeer geslaagde “Buffelbank” in de desa Tileng en zijn woongemeenschappen. In Baturraden zijn ook plannen om een Buffelbank te starten.

Met andere woorden we willen nog meer dan voorheen “investeren” in projecten die leiden tot grotere economische ontwikkeling van mensen. Die mensen die, zoals dat onze gewoonte is, zelf participeren in die projecten. Dit leidt tot zelfredzaamheid en tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid van de mensen zelf.

Dichterbij: een kunstproject in woord en beeld

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

29 januari jl. schreef Eveline Bruijn o.a. het volgende.

“Schrijven is observeren. Hoe meer verbinding met de essentie, des te makkelijker is het om de juiste woorden te vinden. Waarneming verschaft inspiratie.“

Klik hier voor het complete verhaal.

Eveline is op dit moment in Indonesië. Zij is daar onder meer om tekstschrijven. Het ligt in de bedoeling om alle opgeschreven teksten te bundelen een boekje, dat zal bestaan uit korte observaties en interviews, afgewisseld door beelden.Het boekje heeft als doel om met de verkoop ervan bekendheid en inkomsten te genereren ten behoeve van Stichting Tileng.

Oproep: Omdat de productie van het boekje de stichting natuurlijk geen geld mag kosten, wil ik bij deze ook een oproep doen. Heeft u een drukkerij of een uitgeverij? Of hebt u contacten bij een van de twee? Weet u iemand die het papier zou kunnen sponsoren of de inkt?  Of kunt u op een andere wijze bijdragen aan dit project? Dan horen wij graag van u! U kunt contact opnemen met Eveline Bruijn via eveline@tileng.nl

Beschermheer

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een volmondig “ja” was mijn antwoord toen mij werd gevraagd om beschermheer te worden van de Stichting Tileng.

De wijze waarop de Stichting Tileng invulling geeft aan haar doelstellingen spreekt aan: bijna geen overheadkosten, waardoor de donaties en schenkingen geheel ten goede komen aan de door de dorpelingen zelf ontwikkelde projecten.

Bij het bekijken van de site wordt nog eens duidelijk met hoe weinig heel veel tot stand kan worden gebracht. Voor het realiseren van woningen, onderwijs en inkomen genererende projecten in de  desa’s Imogiri, Baturraden en Tileng zijn nog veel gelden nodig.

Ik beveel de Stichting Tileng van harte in uw aandacht aan!            

Pendukung – Bapak Frank Koen, Walikota  Capelle aan den IJssel

Ketika saya diundang untuk menjadi pendukung Stichting Tileng, saya menerimanya dengan penuh ketulusan hati.

Pola kerja yang diaplikasikan Stichting Tileng untuk merealisasikan tujuannya menarik sekali karena biaya administrasi sangat rendah, sehingga sumbangan-sumbangan dari para donatur digunakan penuh demi proyek-proyek yang ditentukan oleh masyarakat desa.

Semua informasi yang disiapkan di situs web Stichting Tileng memberikan gambaran jelas bahwa sangat banyak (hasilnya) dapat dilakukan dengang sangat sedikit (subangannya). Namun, anggaran untuk memperbaiki rumah-rumah, pendidikan dan proyek-proyek penghasilan ekonomi di Imogiri, Baturraden dan Tileng masih sangat besar.

Maka saya sangat merekomendasikan Stichting Tileng!

TK PKK 36 Pajimatan, Girirejo, Imogiri

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Zoals ik eerder schreef, zijn we na onze rondreis op Sumatra naar de desa Imogiri op Java gegaan. Imogiri maakt deel uit van het district Bantul en ligt ongeveer 15 kilometer ten zuiden van Yogyakarta.

Doordat de eindejaarsceremonie van de eerste door ons gebouwde kleuterschool was uitgesteld, kon ik als voorzitter van de stichting daarbij aanwezig zijn. De kinderen voerden in traditionele kledij diverse dansen uit en zongen versjes. Het programma duurde ruim twee uur. Aan het eind van de ceremonie reikte ik diploma’s uit aan de kinderen die de kleuterschool verlaten om na de vakantie naar de lagere school te gaan.

Ook van deze ceremonie zijn videobeelden gemaakt die ik u ook niet wil onthouden.

Klik hier voor de videobeelden.

Uit de videobeelden van de afgelopen weken hebt u een aardig beeld kunnen krijgen van het werk van Stichting Tileng op Java.

Concours, “kermis” en werktuigen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op 2 juli 2010 werd er een drumbandconcours gehouden ter gelegenheid van de opening van de lagere school Pamijen 2 voor de kinderen uit de eerste klassen. Daarnaast werd er op het veld een “kermis” en een presentatie van werktuigen gehouden. Mijn vrouw en schoonzus (donateur van de stichting) moesten aan de slag. Het viel niet mee om de padie (rijst van het veld) te stampen. Voor de gelegenheid waren ze gekleed in Batikjurken, zodat ze er hetzelfde uitzagen als de vrouwen van onze vertegenwoordigers.

Het was een heel gebeuren. Iedere groep deed zijn best om zich zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. Wij moesten de groepen jureren. Een niet eenvoudige klus. Ze waren natuurlijk haast allemaal even goed. Hoe klein ze ook zijn, ze gingen er voor.

De beelden laten zien hoe de mensen uit Baturraden betrokken zijn bij het realiseren van de projecten van de stichting. Men is zo blij met het resultaat dat ze van alles organiseren om de in gebruikname van de scholen niet zomaar voorbij te laten gaan.

Klik hier voor de videobeelden.

Verhuizen zal nooit mijn hobby worden

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De afgelopen periode heb ik heel veel tijd, energie en helaas ook centen gestoken in mijn verhuizing van een appartement in Capelle aan den IJssel naar een twee-onder-één-kap in Berkel en Rodenrijs. Er is mij inmiddels één ding duidelijk geworden; verhuizen zal nooit mijn hobby worden.

Eindeloos ‘gedoe’ met aannemers en leveranciers, in- en uitpakken, etc. Ik hoop er voorlopig vanaf te zijn.

Ik hoor u denken: waarom schrijft hij dit op de website van Stichting Tileng?

Wel, aangezien ik mijn schaarse vrije tijd invul als penningmeester van de stichting verhuizen de bankrekeningen met me mee.

U zult dus in verloop van tijd in onze folders en correspondentie en op website de locatie van onze bankrekeningen zien veranderen in:

Rekeningnummer 1237.98.965 t.n.v. Stichting Tileng te Berkel en Rodenrijs

(Rekeningnummer 64.45.17.824 t.n.v. Stichting Tileng te Berkel en Rodenrijs)

Uiteraard geldt nog steeds: bij voorkeur de eerstgenoemde rekening gebruiken.

Verder verandert er niets. Het postadres blijft ongewijzigd in Capelle aan den IJssel en ons bezoekadres blijft ongewijzigd in Barendrecht.

En vooral, al uw giften komen volledig ten goede van ‘onze’ dorpen in Indonesië.

Leren over anderen is leren over jezelf

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Mijn tijd in Manggung zit erop! Twee en een halve maand heb ik in Manggung mogen verblijven. In de tussentijd ben ik ook naar Imogiri en Baturraden gegaan. In al deze 3 plaatsen is Stichting Tileng actief.  Ik heb Indonesië leren kennen vanuit een perspectief dat niet snel voor de hand ligt. De gemiddelde buitenlandse bezoeker doet Indonesië aan voor de toeristische plaatsen die het land rijk is. En waarom ook niet? Het is nu eenmaal een prachtig land, maar de realiteit achter de glimlach en de gastvrije warmte van de Javanen kan echter ook anders zijn. De mensen in de dorpen werken hard op het land in een gebied waar de watervoorzieningen slecht zijn. Mensen zijn in alles afhankelijk van het weer. Regenwater wordt opgevangen in watertanks en -bakken en gebruikt om te wassen, eten te bereiden en als drinkwater voor het vee. Veel regen is goed voor het dagelijks gebruik en stelt de tijd uit dat mensen water moeten gaan inkopen. Echter teveel regen beïnvloedt de oogst negatief, waardoor de prijs per kilo van bijvoorbeeld pinda’s, maïs of cassave ver kan teruglopen. Voor mijn afstudeerproject ben ik op zoek gegaan naar dergelijke levens- en werkwijzen van dorpelingen (voor het overgrote deel boeren) tegen een achtergrond van ontwikkelingsprocessen en -mechanismen. Zo maakt de hulp van de stichting deel uit van ontwikkelingsprocessen waarbij ook de nationale en lokale machtstructuren (denk aan dorpshoofden, religieuze leiders en lokale overheidsfunctionarissen) bij betrokken zijn. Binnen al deze bestaande structuren moet de stichting haar weg vinden naar de lokale bevolking. Daarbij moet ook de lokaal specifieke cultuur van die samenlevingen zeker niet over het hoofd worden gezien. Al met al geen gemakkelijke opgave.

De stichting is over het algemeen vrij om te gaan en staan waar men wil zonder dat er teveel tegenstand is van lokale overheden. De participatie vanuit de overheid is het sterkst in Baturraden. Het verbouwen van lagere scholen, die allen onder verantwoordelijkheid van de overheid vallen, betekent automatisch ook contact met de overheid. Mede door de sterke lobby en sociale netwerken van de twee contactpersonen van de stichting zou het op korte mogelijk zijn dat de overheid van Indonesië financieel gaat bijdragen aan projecten van de stichting.

In Baturraden zijn de twee contactpersonen goed geworteld in de lokale samenleving en is men in staat om verschillende groepen in die samenleving bewust te maken van het nut van samenwerking. In Manggung komt de lokale vertegenwoordiger uit Imogiri, van buiten het dorp dus. De lokale vertegenwoordiger ondervindt hier meer moeilijkheden, doordat hij minder geworteld is in de lokale samenleving en minder in staat is om een sociale beweging op gang te brengen. De uitdaging voor de toekomst voor de stichting en zijn vertegenwoordigers is om de lokale vertegenwoordigers zo te ondersteunen dat het draagvlak voor de stichtingactiviteiten onder de lokale bevolking blijft groeien. Een goede impuls hiervoor is pas nog gegeven door middel van het bezoek van de voorzitter van Stichting Tileng aan de desa’s en de projecten in de maanden juni en juli.

Mijn ervaringen in de afgelopen periode zijn er teveel om nu op te noemen. Wat ik als antropoloog in spé vooral geleerd heb is dat leren over anderen, leren over jezelf betekent! Ik ben mezelf een paar keer tegengekomen, maar mijn Nederlands individualisme legde het al gauw af tegen de Indonesische hartelijkheid. Ik heb het voorrecht gehad om in het leven te kruipen van de mensen in de dorpen. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te participeren en te observeren. Alles om maar zoveel mogelijk te weten en te begrijpen over het leven van de mensen in de dorpen. Als ze naar het land gingen, volgde ik. Was er een dorpsvergadering, dan was ik ook aanwezig.  Voetballen met kinderen, hangen met ouderen, huisbezoekjes………conclusie: ik ben haast meer te weten gekomen over mezelf dan over de mensen waarvoor ik gekomen was!

Salam hangat,

Fotowedstrijd, fotografeer Je Held

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Een uitvloeisel van de samenwerking tussen Regiostock uit Nieuw Vennep, The Letterfreak uit Capelle aan den IJssel en LokalHeroz uit Rotterdam heeft geleid tot de wedstrijd “Fotografeer Je Held”. Iedereen heeft zijn eigen helden die als (lichtend) voorbeeld voor hem of haar dienen. Of dat nu een familielid, vriend(in), pop- of filmster is, politicus of religieus leider; een held heeft vrijwel iedereen.

Tot 1 oktober  2010 kunnen de foto’s worden ingezonden. Na de sluitingsdatum zullen een vakjury en een publieksjury hun keuze maken en dit zal leiden tot de ultieme heldenfoto van 2010. De inzendingen zullen op canvasdoeken, dibond en aluminium worden vereeuwigd door The Letterfreak en ten toon worden gesteld bij LokalHeroz.

Aansluitend zal er een veiling worden gehouden, waarbij iedereen een bod uit mag brengen op een van de werken. De opbrengst van de veiling zal, na aftrek van de productiekosten, worden geschonken aan een goed doel : Stichting Tileng (www.tileng.nl), die dit jaar 10 jaar bestaat.

Heb je een leuke foto van jouw held, mail deze dan naar info@regiostock.nl ; de foto mag niet groter zijn dan 5 MB en een moet minimaal formaat hebben van 20×30 cm (300 DPI) 3543x 2362 Pixels.

Klik hier om de ingezonden foto’s te bekijken