Daar zit je dan, inmiddels twee weken later. De opdracht voor vanavond, een weekendverhaal. Normaal niet iets dat veel moeite kost, het is over het algemeen meer de tijd die het in beslag neemt. Vandaag niet. Vandaag is anders. Dit bericht moet. Het moet, omdat de wereld er sinds twee weken heel anders uit ziet. Op 30 augustus had ik de zware taak om het bestuur van Stichting Tileng mede te delen dat haar voorzitter was overleden. De oprichter en geestelijk vader van Stichting Tileng is op woensdag 30 augustus om 12:45 in het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel overleden. Overleden aan de gevolgen van kanker. Een ziekte waar Ton in de afgelopen twee jaar mee te maken had. Elk facet doorliep hij als een echte strijder, slechte berichten, goede berichten, altijd was zijn motto: ‘We gaan er voor en we gaan door’. Helaas kreeg Ton op zondag 27 augustus te horen dat er geen opties meer waren. Geen kuren, geen tabletjes, geen hoop. Uitbehandeld. Die vreselijke ziekte had hem zo in de greep dat zelfs artsen het er benauwd van kregen. Een oneerlijke strijd waarbij geen ruimte meer was voor een tegenoffensief. Daarna is het hard gegaan. Het loslaten kostte Ton veel moeite. Immers: ‘Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb’. Iedereen die Ton heeft gekend weet dat ie hoe dan ook altijd de touwtjes in handen wilde houden. In het bijzijn van zijn vrouw Wil heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Zoals mijn moeder het zei, samen begonnen en samen geëindigd.
Wat volgde was een mooie herdenking, een herdenking zoals die bij Ton past. Afscheid op zijn favoriete plekje in Capelle, aan de IJssel, bij Fuiks. Overweldigend om te zien hoeveel mensen hem de laatste eer hebben bewezen. Bescheiden als hij was, hij zou er stil van zijn geweest. Een week na zijn overlijden een mooi intiem afscheid met zijn gezin en de mensen van zijn stichting. Precies zoals hij het wilde.
Wat rest is pijn, verdriet en een enorm gemis van iemand die er altijd was. Van iemand die ergens in geloofde en het dan ook waar wilde maken. Van iemand die je mocht en dat dan ook liet blijken. Mocht hij je niet dan wist je het ook. Goud eerlijk, oprecht en recht door zee. Niet ouwehoeren maar doorgaan. Afspraak is afspraak en o ja, vergeet dat verdomde vingertje niet, als hij het meende dan haalde hij het vingertje erbij. Dan wist je dat het menens was.
Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over, wat als… Wat als jij er niet meer bent en ik wel. Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over wat als… ‘Ga jij dan door?’ was de vraag. ‘Natuurlijk!’ was het antwoord. Alleen waarom nu al? Een vraag die we nooit beantwoord zullen krijgen. Gewoon omdat het zo moet zijn, zou Ton gezegd hebben. Niet zeuren, schouders er onder.
Natuurlijk heb ik ook wel eens nagedacht over wat als… Ik heb er echter nooit invulling aan willen geven.
Natuurlijk hebben de andere bestuursleden nagedacht over wat als… Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken, dat zij net als ik de erfenis van Ton zullen accepteren en door zullen gaan. Hoe? Dat gaan we zien, we nemen daar de tijd voor. Ton vervangen is geen optie, dat gaat niet. Niemand heeft dezelfde passie en gedrevenheid als Ton voor zijn Tileng had. Dat durf ik hier gewoon uit te typen, zonder daar iemand anders te kort mee te doen. Hij besteedde onmenselijk veel tijd aan zijn stichting, was overal te vinden waar hij maar het idee had dat er een financiële bijdrage te halen was, stond vooraan als ie ook maar enigszins publiciteit voor zijn stichting kon krijgen. Reed het hele land door om maar ergens het woord van zijn stichting uit te dragen, als iemand dat vroeg. Vergaderingen zullen niet meer onder zijn leiding gevoerd worden.
Hoe wij daar invulling aan gaan geven, daar gaan we over nadenken. Het zal voor nu betekenen dat we in de komende periode minder weekendverhalen zullen plaatsen, we minder op social media bezig zullen zijn en u wellicht vergeten op het moment dat u jarig bent, want ook dat was het werk van Ton. We gaan er vanuit dat u het ons vergeeft. Ons de tijd gunt om alles op een rijtje te zetten en terug te komen zoals Ton het zou willen. Wij hopen dat we dan nog steeds op u kunnen rekenen.
“En als ik gestorven ben, heb geen verdriet en huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moeten jullie weten, het is maar een lichaam dat ik achterlaat. Dood ben ik pas als jullie me zijn vergeten.”
