Skip to main content

Tag: Donatie

Ik kreeg bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik kreeg op een dag bezoek van een paar mensen.

Nieuwsgierig vroegen ze mij wat voor nut het leven in stilte, rust en meditatie had. Met name werd gedacht aan Stichting Tileng. Want ik moest toch wel elke dag bedenken wat te doen met de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden? En wat we aan onze trouwe sponsors en donateurs te vertellen hadden?

Ik, die net met een gieter water haalde uit de vijver, stopte met mijn werkzaamheden en zei: ‘Kijk eens in de vijver. Wat zien jullie?’

De mensen tuurden naar het water en zeiden: ‘We zien helemaal niets.’

Enige tijd later herhaalde ik mijn vraag. ‘Kijk weer in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De mensen keken weer en zeiden opgetogen: ‘We kunnen in de weerspiegeling onszelf zien!’

‘Dat is de kracht van de stilte,’ legde ik uit. ‘Ik was water aan het putten en daarom was het water onrustig. Nu is het rustig en kunnen jullie jezelf zien. De stilte van meditatie zorgt ervoor dat je jezelf kunt zien. Maar blijf nog even hier wachten. ‘

Enige tijd later zei ik weer: ‘Kijk nu nog een keertje in de vijver. Wat zien jullie nu?’

De bezoekers tuurden naar de vijver en riepen uit: ‘Nu zien we de stenen op de bodem van de vijver!’

‘Juist,’ beaamde de ik, ‘als je maar lang genoeg wacht en opgaat in stilte en meditatie, kun je de grond van alles aanschouwen.’

Ook die van het werk van Stichting Tileng en resultaten daarvan!

Want wij zijn de stichting immers zelf en wij bepalen als sponsor en donateur zelf wat te doen met het geld.

Mijn bezoek

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Eindelijk kon ik het waar maken om een bezoek te brengen bij Tekad Santosa (roepnaam Santos).  Santos is General Manager van Stichting Tileng Indonesië wat weer wordt bestuurd vanuit Nederland.

Santos woont op het eiland Java zelf in de gemeente Banyumas midden-Java in de desa Baturraden een prachtig natuurgebied, bosrijke omgeving en ligt ongeveer op 640 meter boven de zeespiegel.

Santos wekte mij de eerste morgen om 05.00 uur om naar de Pasar (Markt) te gaan. Hoe eerder hoe beter zei Santos. Samen op de brommer gingen we bergafwaarts naar het dorp en de Pasar.

Tijdens mijn laatste vakantie in november 2016 in Indonesië op het eiland Java, bracht ik weer bezoek aan het woonhuis in Purwokerto waar mijn pleegvader Joseph Arthur Mansveld enkele jaren woonde voor de 2e wereldoorlog.

De foto van de woning van J.A. Mansveld in Purwokerto in 1937.

Pa Mansveld was beambte bij de Staatsspoorwegen zie foto met het huisnummer 5 en SS staat voor Staatsspoorwegen.

Het betrof een woning in Purwokerto aan de Stationsweg nummer 5. Ik wilde perse deze woning zien. Eerder bracht ik daar een bezoek in 2013. De woning werd toen slecht onderhouden en er was sprake om de woning te slopen om meer zicht op de t-splitsing te krijgen waaraan de woning staat.

Foto gemaakt in 2013 Station van Purwokerto de boog is inmiddels verdwenen.

En ongeveer 300 a 400 meter vanaf het station staat de bedrijfswoning van de Spoorwegen toen nog van de Staatsspoorwegen.

 

 

 

 

De woning aan de stationsweg Purwokerto in 2013. Ik sta hier met de oude foto van de Familie Mansveld uit 1937.

 

 

 

 

 

 

 

Het huis is er nog steeds en wordt gebruikt als zijnde museum van de Spoorwegen en er worden belangrijke vergaderingen gepleegd door de directie van de spoorwegen Purwokerto en omgeving.

En wat schetst mijn verbazing, nu in 2016 is deze woning nog steeds van de Spoorwegen (Kereta Api) en is de woning als een soort museum ingericht en wordt derhalve gebruikt voor belangrijke besprekingen. Na aangemeld te zijn bij de bewaking konden wij een delegatie waaronder een gemeentebeambte (van Purwokerto) en Santos en mijn persoon de woning bezichtigen met de bewaker.

November 2016 nu een museum gebouw van de Spoorwegen ofwel Kereta Api op Stationsweg 5 Purwokerto.

 

 

 

 

Prachtig dat ik toen foto’s mocht maken voor een zus van mijn pleegvader (Joseph Arthur Mansveld) die er zelf ook woonde toen zij nog maar net 5 jaar was in 1937.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ook waren wij bij het station Purwokerto om te bezichtigen het oude gedeelte werd gefotografeerd en het station zelf, het oude Stationsgebouw van Purwokerto.

 

 

 

 

 

 

Santos bracht ons ook naar het eerste bankgebouw op het eiland Java uit de oude tijd. Er werd e.e.a. verteld over het ontstaan van de eerste bank en wie de oprichter was (R. Aria Wirja Atmadja 1831-1909)  Bank Rakyat Indonesia.

 

 

 

 

 

Santos vertelde ook over Stichting Tileng waar studenten/vrijwilligers komen vanuit België van de Bouworde Vlaanderen uit Leuven.  Eén project heb ik gezien. Vlakbij Santos Homestay. Het betrof een kleuterschool die werd (her)(ge)bouwd onder toezicht van Santos en met financiën uit Nederland .

De projecten hebben wij niet zoveel bekeken. Het was meer een eerste kennismaking met Santos die met zijn lieve vrouw en familie heel gastvrij zijn. Wij, Inge en ik, hopen in 2018 ook weer te logeren in Santos Homestay.

Het was een kort bezoek maar ik heb veel kunnen leren en bezoeken met als gastheer Santos. Met mijn vriend uit eerdere vakanties Anton Sugiyanto hadden wij een leuk afscheid bij de familie van Santos. Wij werden door hen naar het Station Purwokerto gebracht om de treinreis naar Jakarta te aanvaarden.

Al met al hebben wij een prachtige mooie week ervaren in Baturraden. Zeker door de familie van Santos is het perfect verlopen zeker de moeite waard om daar nog eens te vertoeven.

Selamat jalan Santos en Baturraden.

Kent u deze nog?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

(We halen met u regelmatig oude verhalen op!)

Het land dat mijn leven volledig veranderde – door Ton Lange

GEPLAATST OP: 14 FEBRUARI 2014 · GEPLAATST IN: WEEKENDVERHALEN

Het is allemaal begonnen in de jaren negentig, na een bezoek van aan ons ‘pleegkind’ in de dusun (woongemeenschap) Manggung, een van de dusuns van de desa Tileng op het eiland Java.

Na onze eerste rondreis door Indonesië -Sumatra, Java en Bali, – brachten we vanuit Yogyakarta een bezoek aan het ‘pleegkind’ en haar familie. Een bezoek van twee dagen.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Gelukkig duurde de nacht niet zo lang. Deze mensen komen om 04.00 uur weer tot leven en dan begint de vrouw alweer aan haar dagelijkse bezigheden.

In een  gesprek met het dorpscomité werd mij gevraagd of ik bereid was meer voor het dorp te doen. Ze hadden een idee. Ze wilden een plan ontwikkelen voor de bouw van en renoveren van woningen in het dorp. En of ik dan in Nederland op pad wilde gaan om sponsors zoeken, die dat plan zouden willen financieren. Ik had gezegd daar mee aan de slag te gaan als ze zelf met een plan zouden komen. Ik wilde dit niet voor hen doen. Het moest immers een plan van hun zelf zijn. Dit is nu nog steeds het uitgangspunt van de daarna in 2000 opgerichte Stichting Tileng.

Er kwam inderdaad  snel een plan van de bewoners. Het betrof de nieuwbouw van drie woningen en het renoveren van zeven woningen. Met dit plan ben ik op pad gegaan en heb ik een sponsor gevonden. Nu konden de bewoners met een aantal vaklui aan de slag.

In 1999 zijn mijn vrouw en ik weer naar Indonesië gegaan. Naast de rondreis op Oost-Java zijn wij natuurlijk weer in Manggung geweest. Naast de gebruikelijke activiteiten konden wij de gerenoveerde en een afgebouwde woning(en) aanschouwen. Twee woningen waren nog in aanbouw, zodat ik daar zelf ook nog aan heb kunnen metselen.

In Nederland blijf je je bezighouden met  Manggung. Er kwamen signalen richting Nederland dat men wel met andere projecten verder wilde gaan, maar dat dan op desa-niveau zou moeten gebeuren om Manggung niet meer privileges te geven boven de andere 16 dusuns die samen de desa Tileng vormen.

Nu ik meer geld nodig had voor andere projecten en voor een groter gebied zeiden mijn sponsors dat ik dan het een en ander maar zou moeten formaliseren.

Tijdens het vertonen van de vakantie documentaire over onze reis op Oost-Java werd het idee geboren een stichting op te richten. Een van de toeschouwers was bereid een stichting met mij op te zetten. Nadat ook een collega van mij bereid was een bestuursfunctie te bekleden was het snel bekeken. Op naar de notaris en Stichting Tileng was geboren in juni 2000.

Vanaf dat moment moest het bestuur gaan werken om de stichting verder vorm te geven en operationeel te krijgen.

En vanaf dat moment is mijn leven ook veranderd en wel zodanig dat ik vanaf dat moment dagelijks met de stichting bezig ben. Men zegt wel eens dat mijn leven ten dienste staat van de mensen in dat mooie land Indonesië, maar ik kreeg daarmee wel een leven met voldoening en ook werd mijn leven rijker.

Sekarang tiba saatnya untuk menceritakannya kepada semua!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sebagai penyumbang, pembaca cerita akhir pekan dan follower di medsos tanpa diragukan mencolok bagi Anda bahwa Yayasan Tileng sejak awal 2017 jarang memberi kabar.

Selama dua belas bulan kami di internal pengurus sempat merasa tegang. Tidak ada pertengkaran, percekcokan malah tidak ada perbedaan pendapat sama sekali. Sama sekali tidak ada. Yang jelas kesinambungan yayasan tidak pernah mengalami bahaya. Kami hanya sempat mengalami masa-masa bergejolak. Dan inilah yang yang diceritakan hari ini.

Ton Lange: “Bukanlah apa yang menimpa diri kita yang membentuk kehidupan kita, tapi bagaimana kita menanganinya dan bergerak maju.”

Pada saat liburan Paskah 2016, ketua kita dan pendiri yayasan Ton Lange berhadapan dengan kenyataan bahwa di paru-parunya ada kanker. Akibatnya ia mengalami pengobatan intensif, dan terjadilah pergantian pengurus dan komunikasi pun dikurangi. Tidak ada jalan lain. Ton adalah sumbu yayasan dan bersama dengan para relawan lain kami selama ini berusaha sebaik mungkin untuk menangani semua masalah.

Kemudian Ton mengalami pengobatan dan berhasil dioperasi, tetap di bawah pengawasan dokter dan sampai 9 Januari tidak ada apa-apa lagi. Bukankah Ton sudah dinyatakan “bersih.”

Pada September 2016 ia sempat melihat proyek bersama antara Yayasan Tileng dengan Bouworde Vlaanderen. Dia ia melihat sendiri betapa para relawan bekerja keras dan hidup bersama dengan waraga desa Baturraden.

Namun pada 9 Januari 2017 dunia Ton tiba-tiba berubah. Serangan jantung menimpa dirinya. Ia pun langsung dirawat di rumah sakit dan dipasanglah stent untuk memperbaiki arus darah di dalam tubuhnya. Dua minggu kemudian ia dirawat lagi di rumah sakit gara-gara serangan jantung dan lalu dipasanglah dua stent di sebelah kiri.

Ton Lange: “Sikap percaya diri dan positif pasti membantu kita untuk pulih dan menang tetap merupakan semboyan saya, dulu dan sekarang.”

Lalu tiba saatnya untuk menguatkan jasmani yang ditunggu-tunggu Ton. Akhirnya kembali membina masa depan lagi dan kembali giat melakukan apa yang paling suka dilakukannya. Cucu-cucu, Yayasan Tileng dan pekerjaan sebagai anggota Dewan Kotapraja di Capelle aan den IJssel. Namun tanpa diduga, kondisi Ton tidak membaik. Selama lima minggu kami mencari penyebab rasa mual, kepala pusing dan berbicaranya yanag gagap. Pendarahan otak, yang mungkin disebabkan oleh pemasangan stent, juga diselidiki dengan mendalam. Hasil penyelidikan ini menunjukkan bahwa bukan pendarahan otak yang diidapnya, tapi tumor otak. Sayang, kanker paru-parunya menyebar.

Ton pun mendapat kabar dari dokter syaraf dengan disaksikan keluarganya. Pilihannya sederhana: operasi atau beberapa bulan lagi berpisah. Sebuah pil pahit, tapi dikatakan pula bahwa dokter tidak ragu bahwa tumor tipe ini bisa dioperasi. Anda pasti mengerti, bahwa pilihan cepat diputuskan. Maka pada 22 Maret Ton berhasil dioperasi dan proses pemulihan berjalan lebih cepat dari dugaan. Terapi radio terapi harus dilakukan, dan terapi terakhir akan dilakukan Senin mendatang.

Ton Lange: “Saya akan lakukan ini semua dan berharap bisa berjumpa dengan kalian lagi lewat webstie atau medsos.”

Sementara itu Ton sudah sempat menghadiri rapat pengurus lagi dan mulai minggu depan akan giat lagi di yayasan “miliknya”. Mungkin belum akan rutin seperti sebelumnya, suatu hal yang harus pelan-pelan dikembangkan dan untuk itu ia mohon pengertian. Kalau Anda ada pertanyaan, jangan ragu untuk menyampaikannya. Karena kami transparan tentang seluk beluk yayasan, maka kami pun akan terbuka tentang ini semua.

Ton Lange: “Saya ingin menambahkan bahwa kita memiliki pengurus yayasan yang luar biasa, yang mampu menjalankan semua kegiatan, juga pada saat saya absen atau dipusingkan oleh masalah-malah lain. Terima kasih Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja dan Janou!”

Atas nama pengurus kami gembira Ton bisa aktif kembali dan berharap semoga ia bisa menikmati hidup sepenuhnya. Ton, terima kasih kembali!

 

 

 

Doe wat andere mensen gelukkig maakt

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik denk altijd aan en doe iets om de kinderen van de desa’s te helpen zodat ze zoveel mogelijk kunnen leren en daardoor kunnen ze concurreren in het zoeken naar werk.

Door de komst van de Aziatische economische gemeenschap MEA, wordt de concurrentie op allerlei gebieden steeds heviger. Daarvoor hebben ze vaardigheden nodig hebben om met de andere Aziatische landen te wedijveren.

Goede faciliteiten voor het leren zijn daarom nodig op de Indonesische scholen. Ik ben erg dankbaar dat ik via Stichting Tileng een steentje kan bijdragen. Al een tijd helpt de stichting uit Nederland ons door de bouw van basisscholen, kleuterscholen, kinderopvang en speelparken.

Via de stichting Tileng krijgen een aantal scholen in de omgeving van mijn woonplaats steun, in de vorm van nieuwe gebouwen, renovaties van de bestaande schoolgebouwen waardoor ze er beter uitzien.

Dat is niet alles. De stichting biedt ook hulp voor het onderwijs vanaf de basisschool, middelbare school onderbouw, middelbare school bovenbouw tot aan de hogeschool en de universiteit. Sommigen hebben medische studies afgemaakt, zijn onderwijzer op de basisschool geworden. Anderen werken op cruiseschepen. Weer anderen werken als kassier, accountant in het bedrijfsleven.

Ik ben blij dat ik voor hen de spreekbuis ben geworden tegenover de Stichting Tileng. Ze zijn immers niet zo goed in het Nederlands of Engels.

Niet op alle Indonesische scholen moeten de leerlingen het schoolgeld betalen, want sommige scholen zijn door de staat gesubsidieerd. Maar om naar school te gaan naar de stad hebben de leerlingen uit het dorp geld nodig voor transport, ook voor andere schoolbenodigdheden.

Daarom vragen ze voor hun opleiding hulp aan bij de stichting.

Door de hulp worden ze enthousiast om te leren om de beste prestatie te halen waardoor ze kunnen concurreren in het vinden van het werk dat bij hen past en bij de kennis die ze beheersen.

De stichting betaalt ook extra honorarium aan de docenten die nog niet als ambtenaar zijn benoemd. Ondanks het geringe bedrag dat ze ontvangen, hebben deze leerkrachten sinds lange tijd veel en met toewijding gedaan voor het onderwijs.

Ze zijn blij met het extraatje dat ze van de stichting krijgen. Ze zijn ook trots op de stichting die zich om hen bekommert.

In het belang van de communicatie onderling hebben ze een soort vereniging opgericht bestaande uit mensen die extra honoraria van de stichting ontvangen. Elke maand organiseren ze een bijeenkomst, terwijl de uitbetaling van hun honorarium jaarlijks plaatsvindt. Ze organiseren zelfs een arisan, een soort routine loterij bijeenkomst waar iedereen om de beurt kan winnen. Daarbij kunnen ze in groepsverband geld sparen en plannen met vakantie te gaan naar Bali. “Als er geld genoeg voor is”, zeggen ze trots.

De Stichting Tileng geeft ook economische hulp in de vorm van een melkkoe die ze om de beurt kunnen lenen. Ik hoop dat het vee het welzijn aan de boeren schenkt en dat het beter gaat met hun economie en dat de koe bij iedere boer terecht komt.

Bij elke gelegenheid probeer ik informatie te delen aan elke Nederlandse toerist die ik als gids begeleid. En de meeste toeristen zijn tevreden als ze de projecten van Stichting Tileng hebben gezien. Dan worden ze enthousiast om donateur te worden.

Ik word nog blijer omdat de Stichting Tileng samenwerkt met de maatschappelijke organisatie uit België, Bouworde. Deze faciliteert de jongeren die zich om Indonesië en vooral Baturraden bekommeren. De samenwerking is twee jaar gaande en het resultaat ervan is geboekt zoals de nieuwe natuurschool te Baturraden.

Bovendien logeren ze bij mij in het dorp. Zo leren ze het leven van de dorpelingen kennen.

Het meest interessante is dat ze zich gemakkelijk aanpassen aan de jongelui van het dorp. Ze spelen, leren de taal, dansen en natuurlijk koken: het originele Javaanse gerecht. En ze vinden het leuk om in het dorp te wonen.

Elke maandag tot en met vrijdag moeten ze activiteiten hebben. Zo helpen ze met timmeren, lesgeven op school, middaglessen geven aan de kinderen en de dorpelingen die het Nederlands en het Engels willen leren.

Zaterdag en zondag hebben ze vrij en kunnen genieten van de schoonheid van de mooie en exotische toeristische bestemmingen van Indonesië.

Dat waren mijn ervaringen als toeristische gids waarbij ik een steentje kan bijdragen aan de mensen om me heen. Ik hoop datgene dat ik heb gedaan en doe, mijn kinderen en mensen om me heen motiveert.

Namens de kinderen en de leraren alsmede het bestuur van de Stichting Tileng, heel veel dank voor de hulp, samenwerking en het vertrouwen. Ik hoop dat het steeds beter gaat met de Stichting Tileng en dat zij steeds meer vertrouwen krijgen van mensen in Nederland.

De werkelijkheid van Stichting Tileng

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Je creëert je eigen werkelijkheid! Een kreet die door velen wordt gebruikt om aan te geven dat je alles kan bereiken wat je maar wilt. Dat is niet wat ik wil uitdragen.

Wat dan wel? Dat binnen alles wat zich in je leven zich voordoet, jij degene bent die dat kleurt, door je gedachten, je gevoelens, de ervaringen die zijn opgeslagen in al je cellen. En die bepalen jouw unieke interpretaties en antwoorden op hetgeen de stroom van het leven je biedt.

Vanuit dat perspectief is het goed jezelf te kennen, je gedachten en gevoelens te onderzoeken en de kern van wie je bent zo af en toe in stilte op te zoeken. Zodat je meer en meer in staat bent jouw echte unieke antwoorden op het leven te geven.

Daar kun je veel over lezen op de social media en diverse websites.

Naast het kleuren van je eigen leven hoort daarbij het kleuren van een andermans leven.

Daar is wat mij betreft Stichting Tileng goed in. Al vanaf het jaar 2000.

Zo hebben we nu meer dan EUR 500.000 richting Indonesië overgemaakt ter financiering van een van onze projecten. Een bijzondere mijlpaal wat mij betreft. Op naar de EUR 1.000.000.

Het zou toch fantastisch zijn als we dat ook zouden kunnen bereiken. Zeker voor de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java in Indonesië.

Blijft u ons steunen?

Een van de mooiste dingen

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Eén van de mooiste dingen van Stichting Tileng is de herkenbaarheid. Of je nu een bezoek brengt aan een plaats ergens in Nederland of op reis bent in Azië, zodra de woorden uit je mond rollen, is Stichting Tileng daar. De taal is wat ons onderscheid, maar het doel is wat ons bindt.

De stichting is zo langzamerhand een onderdeel van je identiteit geworden. Zo borg je onze stichting en zorg je ervoor dat deze generatie op generatie wordt doorgegeven. Een stichting die je niet verwaarloost, maar juist een stichting waar je fier op bent.

Dat diepgewortelde merk heel erg als je in Azië rondloopt. Een buitenstaander merkt hoe diepgeworteld het zit. Daar hoef je niet eens een encyclopedie voor te raadplegen.

Ik geloof dat veel mensen iets willen doen voor de stichting, maar weten niet goed hoe of wat? Stichting Tileng zijn we immers met z’n allen.

Om het op je gemak door te lezen en te kijken wat je zou willen c.q. kunnen doen kijk op www.tileng.nl of vraag nadere informatie via info@tileng.nl. Ook tips zijn van harte welkom.

Wie help ons mee?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Indonesisch of Indische keuken? (bron: Getaway Travel) Vaak worden deze twee verward met elkaar, terwijl ze toch echt verschillend zijn. De Indonesische keuken is de authentieke keuken van Indonesië. Deze keuken is zeer divers, omdat de honderden eilanden van de archipel op culinair gebied verschillen.

De Indische keuken kent zijn oorsprong echter in de koloniale periode van het huidige Indonesië. De oorspronkelijke gerechten van Indië zijn aangepast aan de smaak van de Nederlandse kolonisten. Zij ontdekten in Indië de eetgewoonten en producten van de plaatselijke bevolking. Toen zij na de oorlog terugkeerden in Nederland probeerden zij de nieuwe gerechten te bereiden. Ook kwamen er veel mensen van gemengde afkomst (Nederlands-Indisch) naar Nederland. Zij begonnen hier toko’s en eethuisjes.

In plaats van de exotische ingrediënten uit Indië werden hier oer Hollandse producten gebruikt. Ook werden de gerechten aangepast aan de Westerse smaak door de sambal weg te laten. Deze samenvoeging van Indonesisch en Nederlands noem je de Indische keuken. De Indische keuken is ook een beetje beïnvloed door de Britten en Portugezen, die in de koloniale periode eveneens invloedrijk waren in Indië.

Een perfect voorbeeld van een Indisch gerecht is Soto Ajam. Hieronder een recept voor “Soto Ajam Tileng”. Maar nu de vraag. Welke internetwinkel kan voorzien in de nodige producten om de soto te maken en wil bij elke bestelling een klein deel van de opbrengst afstaan aan Stichting Tileng?

Wie wil die uitdaging aangaan? Zo ja, meld je bij info@tileng.nl. We zijn benieuwd!

“Soto Ajam Tileng”

Ingrediënten:

  •        Ca. 2 l. Water
  •        1 kip (of kipfilet naar hoeveelheid eters)
  •        2 knoflookteentjes
  •        2 uien
  •        1 vleestomaat
  •        Mespuntje suiker
  •        3 maggiblokjes of kippenbouillonpoeder
  •        Beetje trassi zwarte peperkorrels
  •        2 salamblaadjes
  •        Stukje laos
  •        1 sereh
  •        Flink stuk gember
  •        Beetje zoete ketjap A
  •        Zout en zwarte peper
  •        Selderij

Bereiding:

  •        Zet de kip in stukken (of kipfilet) op met de ui (halve ui overlaten), knoflook, salam, sereh, laos, gember tomaat, maggi blokjes, zwarte peperkorrels, trassi (beetje), ketjap, zwarte peper (theelepel) en zout naar smaak.
  •        Laten koken tot de kip gaar is.
  •        De stukken kip eruit halen en de bouillon zeven en terugdoen in de pan.
  •        De kip in stukjes plukken en in de olie krokant bakken of als je dat teveel werk vindt, kun je de gekookte kip er in kleine stukjes terug in doen.
  •        Bak in een klein pannetje in wat olie de halve ui in stukjes knapperig bruin en doe de uitjes met de geurige olie terug bij de soep. Ook een eetlepel gehakte verse selderij.

Opdienen:

  •        Hardgekookte eieren
  •        Sambal
  •        Taugé (alleen van te voren wassen en eventueel kokend water erover gooien)
  •        Selderij
  •        Gebakken stukjes kip (die je hebt gekookt voor de bouillon)
  •        Rijstvermicelli
  •        Gefruite uitjes

Doe in een kommetje wat rijst-vermicelli. Doe daar overheen wat taugé, gefruite uitjes, een half gekookt ei en selderij. Gooi hierover de hete soep met kip. Smakelijk eten!!

SELAMAT MAKAN – SMAKELIJK ETEN

Een mooie boodschap

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik lees de laatste meer en ik werk wat minder. Ik kan nu redelijk rustig in een stoel gaan zitten genieten. Ik maak mij minder druk over klussen rondom huis, gemeenteraadswerk en het werk voor Stichting Tileng. Ik breng nu meer tijd thuis doordat ik minder vergader c.q. op pad ben. Ik probeer meer te genieten, er op uit te trekken en mijn momenten te koesteren.

‘Ooit’ en ‘misschien op een dag’ verliezen hun grip op mijn woordenschat. Als het de moeite waard is om te zien, te horen, te voelen, te ervaren, dan doe ik het nu. Het zijn de kleine gave dingen, die ik niet langer uitstel. Ik kies voor de mooiste, belangrijkste en fijnste ervaringen.

Ik probeer heel hard om datgene wat glans geeft aan mijn dag zeker niet meer uit te stellen. Ik wil ieder moment dat er te lachen valt, ook lachen. Ik wil iedere ochtend als ik wakker word de dag zien als een hele bijzondere dag. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke ademhaling en gezond zijn is een geschenk.

Het leven is misschien niet altijd het feestje waarop ik gehoopt had. Maar nu ik er toch ben kunnen we beter er iets van te maken. Pluk de dag zeg ik.

Ik pluk de dag ook voor de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java Indonesië. Ondanks dat ik mij minder druk hoeft te maken voor Stichting Tileng, we hebben immers een goed en collegiaal bestuur, blijf ik natuurlijk voor mijn “kindje” aan de slag. Ik ben daar natuurlijk niet voor niets aan begonnen in 2000.

Stichting Tileng is een in Capelle aan den IJssel gevestigde charitatieve instelling. De stichting stelt zich ten doel de leef- en woonsituatie van een drietal desa’s op Midden-Java in de breedste zin van het woord te verbeteren. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

Sinds de oprichting van Stichting Tileng in 2000 kunnen steeds meer projecten vanuit Nederland worden gefinancierd. Zo werd in oktober 2002 in Tileng de eerste kleuterschool opgeleverd. Inmiddels heeft de stichting diverse projecten afgerond, zoals de bouw van een aantal kleuter- en lagere scholen in Baturraden en Imogiri. En heeft de stichting de afgelopen twee jaar ook projecten gerealiseerd in samenwerking met Bouworde Vlaanderen en door de Belgische overheid gesubsidieerde vrijwilligers organisatie in België.

De op dit moment lopende projecten hebben met name betrekking op het structureel verhogen van de levensstandaard via onder andere onderwijs (door middel van de bouw, renovatie, inrichting en ondersteuning van scholen en door het ter beschikking stellen van studiebeurzen) en inkomen (door middel van het ter beschikking stellen van sapi’s, het zogenoemde “buffelbank-project”). Tevens is de stichting actief bij de herbouw van Imogiri na de aardbeving van 27 mei 2006.

De stichting heeft een grote wisselende projectportefeuille, met vaak tientallen plannen, variërend van enkele honderden tot vele tienduizenden euro’s per project. Selectie hieruit vindt plaats op basis van de financiële en de technische haalbaarheid, alsmede van de te verwachten effecten op de samenleving ter plaatse.

Een voorbeeld. Na de dramatische aardbeving in mei 2006, waarbij veel huizen van de bewoners in Imogiri totaal onbewoonbaar zijn geworden, heeft Stichting Tileng in samenspraak met de getroffen bewoners in eerste instantie een 30-tal noodwoningen gefinancierd. Deze financiering was mogelijk na een royale bijdrage van de gemeente Capelle aan den IJssel. In 2009 is begonnen met een aanvullend project, namelijk met het bouwen van permanente woningen. Inmiddels zijn er 4 opgeleverd. Maar, we gaan door. In totaal moeten er nog zo’n 10 woningen worden gebouwd.

Ik blijf deze mooie boodschap over Stichting Tileng in alle rust rond vertellen. Doe met ons mee. Vertel ons verhaal aan familie, vrienden en wordt, als u dat nog niet bent, donateur. U bent van harte welkom.

 

Waarom?

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Waarom slaapt een kind altijd in de armen van de bedelaarster? Onderstaand artikeltje kwam ik enkele maanden geleden tegen op social media. De auteur is onbekend.

Als ik dat lees ben nog meer overtuigt dat ons credo de enige juiste is. “Geef mensen een hengel en geen vis”. Onze aanpak ter verbetering van de leef- en woonsituatie. De actieve betrokkenheid van de mensen in de desa’s zorgt ervoor dat ook op de lange termijn plaats is voor structurele verbetering van hun leef- en woonsituatie in de desa’s.

Het verhaal dat helaas waar is:

“Geef bedelaars alleen water en voedsel. Zeker geen geld. Alle hulp in materiële vorm is uiteraard welkom. Maar geef geen geld want zo houden we de “bedelaarsindustrie” alleen maar in stand. Je bent wijs genoeg om te weten wie en hoe je moet helpen. Neem je beslissing op basis van de omstandigheden en de situatie.

Bij het metrostation zit een vrouw van onbekende leeftijd. Het haar van de vrouw is vies en warrig. De vrouw zit op de vuile grond en naast haar ligt een zak. In die zak gooien mensen geld. In de handen van de vrouw ligt een tweejarige baby te slapen. Hij draagt smerige kleren. Talrijke voorbijgangers geven geld, wellicht om hun schuldgevoel te sussen.

Gedurende een maand lang liep ik voorbij een bedelaar zonder hem iets te geven. Ik gaf geen geld omdat ik wist dat hij deel uitmaakte van een bende bedelaars die grote eigendommen en auto’s bezitten.

Maar op een dag raakte het me echt.

Ik staarde naar diezelfde baby en besefte dat er iets niet klopte. Het is zo fout om steeds diezelfde baby van ’s-ochtends tot ’s-avonds in de schoot van een bedelende vrouw nabij het metrostation te zien slapen. De baby sliep altijd. Nooit huilde of krijste hij, en steeds met het hoofdje begraven in de schoot van zijn moeder.

Heeft iemand van jullie kinderen? Denk eens hoe vaak baby’s van 1-2-3 jaar oud slapen? Een uurtje of twee, drie tijdens de dag? Het voorbije jaar heb ik niet een kind van een bedelaar wakker gezien. Dus vroeg ik de vrouw: “Waarom slaapt hij altijd?” De bedelaarster deed of ze me niet gehoord had. Ik herhaalde de vraag. De vrouw keek opnieuw op en staarde in het ijle achter me. Haar blik leek wel van iemand van een buitenaards wezen. Ik herhaalde nogmaals mijn vraag: “Waarom slaapt hij?” Ik moest bijna huilen.

Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag hoe een oudere man me afkeurend in de ogen keek: “Wat wil je van haar? Zie je niet dat ze het al hard genoeg heeft in haar leven?”

Hij haalde wat muntstukken uit zijn zakken en gooide ze in de zak en verdween daarop in de metro.

De volgende dag belde ik een vriend. Het was een grappige man van Oost-Europese komaf is met ogen als olijfjes. Hij was maar drie of vier jaar naar school geweest. Dit totaal gebrek aan onderwijs weerhoudt hem er echter niet van om in dure auto’s rond te rijden en in de meest riante huizen te wonen. Via deze vriend kreeg ik de bevestiging dat de “bedelaarsindustrie” geleid wordt door meedogenloze criminelen. De kinderen worden “gehuurd” van arme families of alcoholisten, of gewoon gestolen. Ik moest het antwoord kennen op de vraag: “Waarom slapen die baby’s altijd?” en dat kreeg ik. Zijn antwoord sloeg in als een bom: “Ze zitten op de heroïne of de wodka”.

Ik stond aan de grond genageld: “Wie zit er aan de heroïne? Wodka – wie?” Hij antwoordde: “Zo huilt het kind niet. De vrouw moet de hele dag daar met hen zitten. Om de baby kalm te houden, worden ze vol heroïne of wodka gepompt.” Uiteraard zijn de lichamen van kinderen daar niet tegen bestand. Soms sterven kinderen ook gewoon tijdens een “werkdag”. Een ingebeelde moeder moet dan tot de avond het dode kind in haar armen houden. Dat zijn de regels. En dan gooien de voorbijgangers geld in de zak en denken ze dat ze “moreel” zijn. Dat ze een “alleenstaande moeder” hebben geholpen.

Als je dus de volgende keer een bedelaar met een kind ziet, denk dan twee keer na voor je geld geeft. Denk eraan dat zonder al dat geld dat gegeven wordt, deze “industrie” niet zou bestaan of al lang uitgestorven was. De industrie zou doodgaan en niet het met wodka of heroïne volgepompte kind. Kijk niet naar het slapende kind met meelevende ogen.”

Nu u dit artikel hebt gelezen, weet u waarom die kinderen altijd slapen en u niet moet meewerken de “bedelaarsindustrie” in stand te houden.

Wat wel in stand gehouden moet worden is ons werk in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java, Indonesië.

Steun daarom ons werk en word donateur. Bij voorbaat dank.