Skip to main content

Tag: Indonesië

Wij willen het nu maar aan een ieder vertellen!

Als trouwe donateurs, lezers van de weekendverhalen en volgers op social media, is het u ongetwijfeld opgevallen dat Stichting Tileng sinds het begin van 2017 minder van zich heeft laten horen.

Twaalf maanden lang hebben we binnen het bestuur de nodige spanning gehad. Geen ruzie, geen onenigheid, zelfs niet eens een meningsverschil. Nee, zeker niet. Laten we hiermee gelijk voorop stellen dat de continuïteit van de stichting geen enkel moment in het gevaar is geweest. We hebben alleen een roerige tijd achter de rug. Vandaag leggen we u graag uit waarom.

Ton Lange: “Het is niet wat je overkomt dat je leven vormt, maar hoe je er mee omgaat en doorgaat.”

Onze voorzitter en oprichter Ton Lange is tweede paasdag 2016 geconfronteerd met het feit dat hij een kankergezwel in een van zijn longen had. Intensieve behandelingen als gevolg, een wisseling van de wacht in het bestuur en het terugschalen van de communicatie. Het kon even niet anders. Ton is de spil van de stichting en met de andere vrijwilligers hebben we alles zo goed als mogelijk opgevangen.

Ton is vervolgens behandeld en met succes geopereerd, onder controle van de artsen gebleven en tot en met 9 januari 2017 was er ook niets aan de hand. Ton was immers “schoon” verklaard.

In september 2016 heeft hij nog de gezamenlijke projecten van Stichting Tileng en Bouworde Vlaanderen mogen bekijken. Daar zag hij met eigen ogen hoe de vrijwilligers hard werken en het leven deelden met de mensen uit de desa Baturraden.

Op 9 januari 2017 zag de wereld voor Ton er toch ineens anders uit. Een hartinfarct. Direct opgenomen in het ziekenhuis en het plaatsen van een stent om het doorbloeden van het lichaam te verbeteren. Twee weken later wederom door een hartinfarct opgenomen en direct twee nieuwe stents aan de linkerkant geplaatst.

Ton Lange: “In jezelf blijven geloven en positief blijven helpt je bij herstel en overwinnen, was en blijft mijn devies!”

Tijd om aan te sterken, Ton keek er naar uit. Eindelijk weer bouwen aan de toekomst en zich weer bezighouden met hetgeen hij het liefste doet. Kleinkinderen, stichting Tileng en het werk als raadslid in Capelle aan den IJssel. Echter tegen alle verwachtingen in, ging het niet beter met Ton. Vijf weken zijn we op zoek geweest naar de oorzaak van misselijkheid, duizeligheid en het praten met een dubbele tong. Ook een beroerte, mogelijk door het plaatsen van de stents, werd uitgebreid onderzocht. Tijdens dit onderzoek kwam helaas naar boven dat hij niet te maken had met een beroerte, maar met een hersentumor. Helaas een uitzaaiing van de longkanker.

Ton kreeg het bericht van de neuroloog in het bijzijn van zijn gezin. De keuze was simpel: opereren of over een paar maandjes afscheid nemen. Een bittere pil, maar met de mededeling dat er bij de neuroloog geen twijfel bestond dat dit type tumor goed te opereren is. U begrijpt, de keuze was snel gemaakt. Op 22 maart is Ton succesvol geopereerd en sneller dan verwacht zet het herstel nu in. Na-bestralen was wel noodzakelijk, de laatste bestraling zal aanstaande maandag plaatsvinden.

Ton Lange: “Ik ga er voor en hoop jullie gauw weer te ontmoeten via de website en social media.”

Ton heeft inmiddels de eerste vergadering van het bestuur al weer bijgewoond en zal zich met ingang van volgende week weer meer in gaan zetten voor “zijn” stichting. Wellicht nog niet zo frequent als hiervoor, dat is iets wat weer moet groeien en daarvoor vraagt hij begrip. Heeft u vragen, aarzel niet om ze te stellen. Zo transparant als we zijn over het reilen en zeilen van de stichting, zo open zullen we hierover zijn.

Ton Lange: “Ik wil nog wel even kwijt dat we een geweldig stichtingsbestuur hebben dat alles draaiende houdt, ook al ben ik er een poosje niet of heb ik even iets anders aan het hoofd. Dank Remco, Jonathan, Cees, Ellen, Sonja en Janou!”

Namens het bestuur zijn we blij dat Ton weer mee kan gaan draaien en hopen we dat hij weer volop kan genieten van het leven. Ton, we hebben het graag gedaan!

 

Indonesië voor beginners

Hieronder volgt een aantal citaten uit “India voor beginners” eerder dit jaar door Hans Avontuur geplaatst in het AD. Hoewel mijn reizen naar Indonesië waren en mijn chauffeur Amik heette, is veel van dit verhaal zo herkenbaar dat ik het jullie niet wilde onthouden.

“India voor beginners

Als nieuwkomer in India kun je één probleem direct oplossen: transport. Voor de prijs van een huurauto in Spanje boek je een auto met chauffeur en ben je van al je zorgen over haperende treinen, overvolle bussen en vage dienstregelingen verlost. Mijn chauffeur heet Subramani en is de komende dagen mijn beste vriend, raadgever en verlosser.

Subramani heeft het talent van Max Verstappen, maar dan op de openbare weg. Rijdend van de

miljoenenstad Chennai – voorheen Madras – naar het zuiden van Tamil Nadu ben ik op één ochtend

tenminste drie keer overleden en uit de dood weer opgestaan. Mani lacht: ,,No problem mister Hans, I

know Indian driving!”;

Op de weg geldt het recht van de sterkste. Onder aanhoudend getoeter wordt er links en rechts ingehaald, door rode stoplichten gereden, vol gas door blinde bochten gestuurd en drukke kruispunten

overstoken. De enige verkeersdeelnemer die op ieders respect mag rekenen is de koe. Ook als deze

besluit om midden op een overvolle weg zijn middagslaap te houden.

……….

Stukje bij beetje komt het landelijke India tevoorschijn. In de straten van het provinciestadje

Kanchipuram lopen mannen in lompen met handkarren vol onduidelijke koopwaar, zitten vrouwen

aan de kant van de weg vis te verkopen terwijl bussen en vrachtwagens dampend langsrijden. Het is

een wonder dat hun voeten er niet af worden gereden.

……….

Dwars door het platteland. Er worden rijstvelden bewerkt, noten geoogst, katoen en thee verbouwd.

Subramani stuurt langs piepkleine hutjes waarin hele families wonen. Langs de weg lopen vrouwen in

uitbundig gekleurde sarongs langs de weg. Hoe is het toch mogelijk om die mooie kleding zo schoon te

houden in hutjes van takken en leem?

……….

Het is fijn om ongestoord door de stad te kunnen slenteren, een boek te lezen in het park, de tempel te

bezoeken en de zon te zien ondergaan. Hoe begrijpelijk het ook is dat mensen die niets bezitten je

aanklampen, op een bepaald moment heb je behoefte aan rust. Vreemd genoeg zijn het echter vaak de

ontmoetingen die de reis bijzonder maken. Mensen willen met me op de foto, mensen willen alles van

me weten, mensen willen dat ik hen fotografeer.

……….

Ik haat India, ik houd van India. Ik moet in elk geval terug.”

Doe wat andere mensen gelukkig maakt

Ik denk altijd aan en doe iets om de kinderen van de desa’s te helpen zodat ze zoveel mogelijk kunnen leren en daardoor kunnen ze concurreren in het zoeken naar werk.

Door de komst van de Aziatische economische gemeenschap MEA, wordt de concurrentie op allerlei gebieden steeds heviger. Daarvoor hebben ze vaardigheden nodig hebben om met de andere Aziatische landen te wedijveren.

Goede faciliteiten voor het leren zijn daarom nodig op de Indonesische scholen. Ik ben erg dankbaar dat ik via Stichting Tileng een steentje kan bijdragen. Al een tijd helpt de stichting uit Nederland ons door de bouw van basisscholen, kleuterscholen, kinderopvang en speelparken.

Via de stichting Tileng krijgen een aantal scholen in de omgeving van mijn woonplaats steun, in de vorm van nieuwe gebouwen, renovaties van de bestaande schoolgebouwen waardoor ze er beter uitzien.

Dat is niet alles. De stichting biedt ook hulp voor het onderwijs vanaf de basisschool, middelbare school onderbouw, middelbare school bovenbouw tot aan de hogeschool en de universiteit. Sommigen hebben medische studies afgemaakt, zijn onderwijzer op de basisschool geworden. Anderen werken op cruiseschepen. Weer anderen werken als kassier, accountant in het bedrijfsleven.

Ik ben blij dat ik voor hen de spreekbuis ben geworden tegenover de Stichting Tileng. Ze zijn immers niet zo goed in het Nederlands of Engels.

Niet op alle Indonesische scholen moeten de leerlingen het schoolgeld betalen, want sommige scholen zijn door de staat gesubsidieerd. Maar om naar school te gaan naar de stad hebben de leerlingen uit het dorp geld nodig voor transport, ook voor andere schoolbenodigdheden.

Daarom vragen ze voor hun opleiding hulp aan bij de stichting.

Door de hulp worden ze enthousiast om te leren om de beste prestatie te halen waardoor ze kunnen concurreren in het vinden van het werk dat bij hen past en bij de kennis die ze beheersen.

De stichting betaalt ook extra honorarium aan de docenten die nog niet als ambtenaar zijn benoemd. Ondanks het geringe bedrag dat ze ontvangen, hebben deze leerkrachten sinds lange tijd veel en met toewijding gedaan voor het onderwijs.

Ze zijn blij met het extraatje dat ze van de stichting krijgen. Ze zijn ook trots op de stichting die zich om hen bekommert.

In het belang van de communicatie onderling hebben ze een soort vereniging opgericht bestaande uit mensen die extra honoraria van de stichting ontvangen. Elke maand organiseren ze een bijeenkomst, terwijl de uitbetaling van hun honorarium jaarlijks plaatsvindt. Ze organiseren zelfs een arisan, een soort routine loterij bijeenkomst waar iedereen om de beurt kan winnen. Daarbij kunnen ze in groepsverband geld sparen en plannen met vakantie te gaan naar Bali. “Als er geld genoeg voor is”, zeggen ze trots.

De Stichting Tileng geeft ook economische hulp in de vorm van een melkkoe die ze om de beurt kunnen lenen. Ik hoop dat het vee het welzijn aan de boeren schenkt en dat het beter gaat met hun economie en dat de koe bij iedere boer terecht komt.

Bij elke gelegenheid probeer ik informatie te delen aan elke Nederlandse toerist die ik als gids begeleid. En de meeste toeristen zijn tevreden als ze de projecten van Stichting Tileng hebben gezien. Dan worden ze enthousiast om donateur te worden.

Ik word nog blijer omdat de Stichting Tileng samenwerkt met de maatschappelijke organisatie uit België, Bouworde. Deze faciliteert de jongeren die zich om Indonesië en vooral Baturraden bekommeren. De samenwerking is twee jaar gaande en het resultaat ervan is geboekt zoals de nieuwe natuurschool te Baturraden.

Bovendien logeren ze bij mij in het dorp. Zo leren ze het leven van de dorpelingen kennen.

Het meest interessante is dat ze zich gemakkelijk aanpassen aan de jongelui van het dorp. Ze spelen, leren de taal, dansen en natuurlijk koken: het originele Javaanse gerecht. En ze vinden het leuk om in het dorp te wonen.

Elke maandag tot en met vrijdag moeten ze activiteiten hebben. Zo helpen ze met timmeren, lesgeven op school, middaglessen geven aan de kinderen en de dorpelingen die het Nederlands en het Engels willen leren.

Zaterdag en zondag hebben ze vrij en kunnen genieten van de schoonheid van de mooie en exotische toeristische bestemmingen van Indonesië.

Dat waren mijn ervaringen als toeristische gids waarbij ik een steentje kan bijdragen aan de mensen om me heen. Ik hoop datgene dat ik heb gedaan en doe, mijn kinderen en mensen om me heen motiveert.

Namens de kinderen en de leraren alsmede het bestuur van de Stichting Tileng, heel veel dank voor de hulp, samenwerking en het vertrouwen. Ik hoop dat het steeds beter gaat met de Stichting Tileng en dat zij steeds meer vertrouwen krijgen van mensen in Nederland.

De werkelijkheid van Stichting Tileng

Je creëert je eigen werkelijkheid! Een kreet die door velen wordt gebruikt om aan te geven dat je alles kan bereiken wat je maar wilt. Dat is niet wat ik wil uitdragen.

Wat dan wel? Dat binnen alles wat zich in je leven zich voordoet, jij degene bent die dat kleurt, door je gedachten, je gevoelens, de ervaringen die zijn opgeslagen in al je cellen. En die bepalen jouw unieke interpretaties en antwoorden op hetgeen de stroom van het leven je biedt.

Vanuit dat perspectief is het goed jezelf te kennen, je gedachten en gevoelens te onderzoeken en de kern van wie je bent zo af en toe in stilte op te zoeken. Zodat je meer en meer in staat bent jouw echte unieke antwoorden op het leven te geven.

Daar kun je veel over lezen op de social media en diverse websites.

Naast het kleuren van je eigen leven hoort daarbij het kleuren van een andermans leven.

Daar is wat mij betreft Stichting Tileng goed in. Al vanaf het jaar 2000.

Zo hebben we nu meer dan EUR 500.000 richting Indonesië overgemaakt ter financiering van een van onze projecten. Een bijzondere mijlpaal wat mij betreft. Op naar de EUR 1.000.000.

Het zou toch fantastisch zijn als we dat ook zouden kunnen bereiken. Zeker voor de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java in Indonesië.

Blijft u ons steunen?

Een van de mooiste dingen

Eén van de mooiste dingen van Stichting Tileng is de herkenbaarheid. Of je nu een bezoek brengt aan een plaats ergens in Nederland of op reis bent in Azië, zodra de woorden uit je mond rollen, is Stichting Tileng daar. De taal is wat ons onderscheid, maar het doel is wat ons bindt.

De stichting is zo langzamerhand een onderdeel van je identiteit geworden. Zo borg je onze stichting en zorg je ervoor dat deze generatie op generatie wordt doorgegeven. Een stichting die je niet verwaarloost, maar juist een stichting waar je fier op bent.

Dat diepgewortelde merk heel erg als je in Azië rondloopt. Een buitenstaander merkt hoe diepgeworteld het zit. Daar hoef je niet eens een encyclopedie voor te raadplegen.

Ik geloof dat veel mensen iets willen doen voor de stichting, maar weten niet goed hoe of wat? Stichting Tileng zijn we immers met z’n allen.

Om het op je gemak door te lezen en te kijken wat je zou willen c.q. kunnen doen kijk op www.tileng.nl of vraag nadere informatie via info@tileng.nl. Ook tips zijn van harte welkom.

Een mooie boodschap

Ik lees de laatste meer en ik werk wat minder. Ik kan nu redelijk rustig in een stoel gaan zitten genieten. Ik maak mij minder druk over klussen rondom huis, gemeenteraadswerk en het werk voor Stichting Tileng. Ik breng nu meer tijd thuis doordat ik minder vergader c.q. op pad ben. Ik probeer meer te genieten, er op uit te trekken en mijn momenten te koesteren.

‘Ooit’ en ‘misschien op een dag’ verliezen hun grip op mijn woordenschat. Als het de moeite waard is om te zien, te horen, te voelen, te ervaren, dan doe ik het nu. Het zijn de kleine gave dingen, die ik niet langer uitstel. Ik kies voor de mooiste, belangrijkste en fijnste ervaringen.

Ik probeer heel hard om datgene wat glans geeft aan mijn dag zeker niet meer uit te stellen. Ik wil ieder moment dat er te lachen valt, ook lachen. Ik wil iedere ochtend als ik wakker word de dag zien als een hele bijzondere dag. Elke dag, elk uur, elke minuut, elke ademhaling en gezond zijn is een geschenk.

Het leven is misschien niet altijd het feestje waarop ik gehoopt had. Maar nu ik er toch ben kunnen we beter er iets van te maken. Pluk de dag zeg ik.

Ik pluk de dag ook voor de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java Indonesië. Ondanks dat ik mij minder druk hoeft te maken voor Stichting Tileng, we hebben immers een goed en collegiaal bestuur, blijf ik natuurlijk voor mijn “kindje” aan de slag. Ik ben daar natuurlijk niet voor niets aan begonnen in 2000.

Stichting Tileng is een in Capelle aan den IJssel gevestigde charitatieve instelling. De stichting stelt zich ten doel de leef- en woonsituatie van een drietal desa’s op Midden-Java in de breedste zin van het woord te verbeteren. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

Sinds de oprichting van Stichting Tileng in 2000 kunnen steeds meer projecten vanuit Nederland worden gefinancierd. Zo werd in oktober 2002 in Tileng de eerste kleuterschool opgeleverd. Inmiddels heeft de stichting diverse projecten afgerond, zoals de bouw van een aantal kleuter- en lagere scholen in Baturraden en Imogiri. En heeft de stichting de afgelopen twee jaar ook projecten gerealiseerd in samenwerking met Bouworde Vlaanderen en door de Belgische overheid gesubsidieerde vrijwilligers organisatie in België.

De op dit moment lopende projecten hebben met name betrekking op het structureel verhogen van de levensstandaard via onder andere onderwijs (door middel van de bouw, renovatie, inrichting en ondersteuning van scholen en door het ter beschikking stellen van studiebeurzen) en inkomen (door middel van het ter beschikking stellen van sapi’s, het zogenoemde “buffelbank-project”). Tevens is de stichting actief bij de herbouw van Imogiri na de aardbeving van 27 mei 2006.

De stichting heeft een grote wisselende projectportefeuille, met vaak tientallen plannen, variërend van enkele honderden tot vele tienduizenden euro’s per project. Selectie hieruit vindt plaats op basis van de financiële en de technische haalbaarheid, alsmede van de te verwachten effecten op de samenleving ter plaatse.

Een voorbeeld. Na de dramatische aardbeving in mei 2006, waarbij veel huizen van de bewoners in Imogiri totaal onbewoonbaar zijn geworden, heeft Stichting Tileng in samenspraak met de getroffen bewoners in eerste instantie een 30-tal noodwoningen gefinancierd. Deze financiering was mogelijk na een royale bijdrage van de gemeente Capelle aan den IJssel. In 2009 is begonnen met een aanvullend project, namelijk met het bouwen van permanente woningen. Inmiddels zijn er 4 opgeleverd. Maar, we gaan door. In totaal moeten er nog zo’n 10 woningen worden gebouwd.

Ik blijf deze mooie boodschap over Stichting Tileng in alle rust rond vertellen. Doe met ons mee. Vertel ons verhaal aan familie, vrienden en wordt, als u dat nog niet bent, donateur. U bent van harte welkom.

 

De kikker, de duizendpoot en Stichting Tileng

Een duizendpoot loopt met duizend poten. Op een dag komt hij een kikker tegen. De kikker, die filosoof was, observeerde hem een tijdje en maakte zich zorgen. Het was al moeilijk om op vier poten te lopen, maar deze duizendpoot liep zelfs met duizend poten. Dat was een wonder! Hoe besliste de duizendpoot welke poot hij eerst moest verzetten en welke dan en welke daarna?

Dus de kikker hield de duizendpoot staande en stelde de vraag: “Je stelt me voor een raadsel. Er doet zich een probleem voor dat ik niet kan oplossen. Hoe loop je? Hoe speel je dat klaar? Het lijkt een onmogelijkheid”.

De duizendpoot antwoordde wat verbaasd: “Euh, ik loop mijn hele leven al, maar ik heb er eigenlijk nog nooit over nagedacht. Nu je het zo vraagt, zal ik er eens over nadenken en het je dan vertellen.”

Voor het eerst kwamen er gedachten op in het bewustzijn van de duizendpoot. En ja, de kikker had gelijk – welke poot moest hij het eerst verzetten? De duizendpoot stond daar een paar minuten, hij kon geen poot verzetten. Hij wankelde en viel om.

En hij zei tegen de kikker: “Stel die vraag alsjeblieft nooit meer. Ik loop mijn hele leven al en had er nooit problemen mee, maar nu heb je mijn doodvonnis getekend! Ik kan geen poot meer verzetten en hoe moet dat dan met wel duizend poten?”

Als het denken zich met het leven gaat bemoeien, wordt het vaak een puinhoop. Voor het vinden van wijsheid is nadenken zelfs geheel onbruikbaar. Hoe kan het denksysteem dat verantwoordelijk is voor het creëren van onze problemen ook de oplossing bieden? Wijsheid ligt op ander niveau dan ons denken. Misschien kan je zeggen: denken is het hoofd, wijsheid is bewustzijn van het hart.

Wijsheid is bewust zijn. Bewust donateur worden van Stichting Tileng is dus zeer wijs. De stichting geeft als een van de weinige charitatieve instellingen een 99% bestedingsgarantie. Stichting Tileng heeft geen strijkstok. Uiteraard heeft ook de stichting te maken met kosten die onvermijdelijk zijn (zoals bankkosten), maar dat zijn relatief bescheiden bedragen. Verder zijn er absoluut geen overheadkosten!

Stichting Tileng kan daarom de volgende bestedingsgarantie afgeven:

Van alle donaties en sponsorgelden die Stichting Tileng ontvangt wordt meer dan 99% besteed aan projecten in Indonesië.

Dit kan worden bereikt doordat alle betrokkenen hun activiteiten voor de stichting geheel belangeloos verrichten en doordat alle overige kosten door bestuursleden, vrijwilligers en een aantal fantastisch meewerkende bedrijven voor hun rekening worden genomen. Ook het kantoor, inclusief faciliteiten, wordt kosteloos ter beschikking gesteld.

Verder geschiedt fondsenwerving geheel in eigen beheer en niet via een kostbaar bureau. Ook mag niet onvermeld blijven dat iedereen alle reis- en verblijfkosten geheel voor eigen rekening neemt, inclusief reizen naar de projecten in Indonesië.

Met andere woorden, wie Stichting Tileng financieel steunt, kan er op rekenen dat het geld rechtstreeks wordt besteed aan projecten van, voor en door de mensen uit de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Stichting Tileng steunt de mensen uit de desa’s, steunt u Stichting Tileng?

Waarom?

Waarom slaapt een kind altijd in de armen van de bedelaarster? Onderstaand artikeltje kwam ik enkele maanden geleden tegen op social media. De auteur is onbekend.

Als ik dat lees ben nog meer overtuigt dat ons credo de enige juiste is. “Geef mensen een hengel en geen vis”. Onze aanpak ter verbetering van de leef- en woonsituatie. De actieve betrokkenheid van de mensen in de desa’s zorgt ervoor dat ook op de lange termijn plaats is voor structurele verbetering van hun leef- en woonsituatie in de desa’s.

Het verhaal dat helaas waar is:

“Geef bedelaars alleen water en voedsel. Zeker geen geld. Alle hulp in materiële vorm is uiteraard welkom. Maar geef geen geld want zo houden we de “bedelaarsindustrie” alleen maar in stand. Je bent wijs genoeg om te weten wie en hoe je moet helpen. Neem je beslissing op basis van de omstandigheden en de situatie.

Bij het metrostation zit een vrouw van onbekende leeftijd. Het haar van de vrouw is vies en warrig. De vrouw zit op de vuile grond en naast haar ligt een zak. In die zak gooien mensen geld. In de handen van de vrouw ligt een tweejarige baby te slapen. Hij draagt smerige kleren. Talrijke voorbijgangers geven geld, wellicht om hun schuldgevoel te sussen.

Gedurende een maand lang liep ik voorbij een bedelaar zonder hem iets te geven. Ik gaf geen geld omdat ik wist dat hij deel uitmaakte van een bende bedelaars die grote eigendommen en auto’s bezitten.

Maar op een dag raakte het me echt.

Ik staarde naar diezelfde baby en besefte dat er iets niet klopte. Het is zo fout om steeds diezelfde baby van ’s-ochtends tot ’s-avonds in de schoot van een bedelende vrouw nabij het metrostation te zien slapen. De baby sliep altijd. Nooit huilde of krijste hij, en steeds met het hoofdje begraven in de schoot van zijn moeder.

Heeft iemand van jullie kinderen? Denk eens hoe vaak baby’s van 1-2-3 jaar oud slapen? Een uurtje of twee, drie tijdens de dag? Het voorbije jaar heb ik niet een kind van een bedelaar wakker gezien. Dus vroeg ik de vrouw: “Waarom slaapt hij altijd?” De bedelaarster deed of ze me niet gehoord had. Ik herhaalde de vraag. De vrouw keek opnieuw op en staarde in het ijle achter me. Haar blik leek wel van iemand van een buitenaards wezen. Ik herhaalde nogmaals mijn vraag: “Waarom slaapt hij?” Ik moest bijna huilen.

Ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag hoe een oudere man me afkeurend in de ogen keek: “Wat wil je van haar? Zie je niet dat ze het al hard genoeg heeft in haar leven?”

Hij haalde wat muntstukken uit zijn zakken en gooide ze in de zak en verdween daarop in de metro.

De volgende dag belde ik een vriend. Het was een grappige man van Oost-Europese komaf is met ogen als olijfjes. Hij was maar drie of vier jaar naar school geweest. Dit totaal gebrek aan onderwijs weerhoudt hem er echter niet van om in dure auto’s rond te rijden en in de meest riante huizen te wonen. Via deze vriend kreeg ik de bevestiging dat de “bedelaarsindustrie” geleid wordt door meedogenloze criminelen. De kinderen worden “gehuurd” van arme families of alcoholisten, of gewoon gestolen. Ik moest het antwoord kennen op de vraag: “Waarom slapen die baby’s altijd?” en dat kreeg ik. Zijn antwoord sloeg in als een bom: “Ze zitten op de heroïne of de wodka”.

Ik stond aan de grond genageld: “Wie zit er aan de heroïne? Wodka – wie?” Hij antwoordde: “Zo huilt het kind niet. De vrouw moet de hele dag daar met hen zitten. Om de baby kalm te houden, worden ze vol heroïne of wodka gepompt.” Uiteraard zijn de lichamen van kinderen daar niet tegen bestand. Soms sterven kinderen ook gewoon tijdens een “werkdag”. Een ingebeelde moeder moet dan tot de avond het dode kind in haar armen houden. Dat zijn de regels. En dan gooien de voorbijgangers geld in de zak en denken ze dat ze “moreel” zijn. Dat ze een “alleenstaande moeder” hebben geholpen.

Als je dus de volgende keer een bedelaar met een kind ziet, denk dan twee keer na voor je geld geeft. Denk eraan dat zonder al dat geld dat gegeven wordt, deze “industrie” niet zou bestaan of al lang uitgestorven was. De industrie zou doodgaan en niet het met wodka of heroïne volgepompte kind. Kijk niet naar het slapende kind met meelevende ogen.”

Nu u dit artikel hebt gelezen, weet u waarom die kinderen altijd slapen en u niet moet meewerken de “bedelaarsindustrie” in stand te houden.

Wat wel in stand gehouden moet worden is ons werk in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden op Java, Indonesië.

Steun daarom ons werk en word donateur. Bij voorbaat dank.

Kindhuwelijken

Onlangs las ik weer dat ook in Indonesië dagelijks de kindertijd van veel meisjes eindigt. In Indonesië  komen kindhuwelijken namelijk nog vaak voor, wat wij ook in de praktijk tegenkomen in de desa’s.

Zo schrijft Unicef: “Maar liefst één op de zes meisjes trouwt hier voor haar 18e verjaardag. Dat zijn 340.000 meisjes per jaar. Omdat veel kinderen niet geregistreerd worden bij hun geboorte, is hun exacte leeftijd vaak niet bekend. Officieel mogen meisjes in Indonesië trouwen als ze 16 zijn, maar in werkelijkheid worden ze op veel jongere leeftijd uitgehuwelijkt. Ouders denken dat een getrouwde dochter meer oplevert dan één die haar opleiding afmaakt. Uithuwelijken wordt door families dan ook gezien als economisch voordeliger.”

Dat zoveel mogelijk voorkomen is een van de redenen dat onderwijs bij Stichting Tileng zo’n centrale positie inneemt. Natuurlijk zijn we ook bijzonder actief met projecten rond inkomen, huisvesting, gezondheid, etc. Dat doen we met veel inzet, overtuiging en plezier, omdat ook deze projecten van groot belang zijn voor de mensen in de desa’s.

Maar het onderwijs heeft en houdt altijd iets bijzonders. Misschien omdat het mes hier aan maar liefst drie kanten snijdt:

  • Leerlingen met een studiebeurs kunnen naar school en hoeven niet doelloos thuis te zitten of zelfs mee te werken aan het gezinsinkomen. Kinderen zijn vaak het eerst de dupe van armoe. Met een studiebeurs krijgen ze direct een beter bestaan.
  • Door het steunen van onderwijs geef je de volgende generatie de tools om zelf de gemeenschap naar een hoger plan te tillen en actief mee te werken aan een betere toekomst. Het is al een oud dogma, maar daarom niet minder waar: Kennis is macht.
  • In goed Nederlands heet het verblijf op een school “onderwijs genieten”. Dat genieten is in Indonesië vaak zichtbaar aanwezig op de gezichten van de kinderen, iets wat wij ons in ons koude kikkerland nauwelijks voor kunnen stellen.

Dus voor ‘onze’ leerlingen een beter bestaan, een betere toekomst en een glimlach op het gezicht. Wat wil een mens nog meer.

We kunnen het op (te) jonge leeftijd trouwen hiermee niet voorkomen, maar we kunnen wel een bijdrage leveren aan het zoveel mogelijk terugdringen van de noodzaak daartoe.

En de goed opgeleide jongeren van nu zijn de ouders van straks.

Wanneer u denkt: ‘’Daar doe ik aan mee en ik ga ook een leerling ondersteunen’’, neem dan contact met ons op (vdjagt@tileng.nl).

Stichting Tileng steunt de desa’s en begint bij de jeugd.

Het is geen sprookje

Een sprookje is in oorsprong een mondeling overgeleverd volksverhaal dat gebruik maakt van magie en fantasie. Het begint vaak met de woorden “Er was eens…” en speelt zich typisch af op een onbepaalde plaats in een onbepaald verleden.

Sprookjes behoren tot een oude orale traditie en bevatten vaak een diepere wijsheid. Er wordt onderscheid gemaakt tussen het mondeling overgeleverde sprookje en het literaire sprookje, het individuele creatieve werk van een schrijver zoals Hans Christian Andersen. Een duidelijke scheiding tussen beide is echter niet altijd te maken. In een of andere vorm komen sprookjes over de hele wereld voor met vergelijkbare elementen. Het woord sprookje is afgeleid van het middeleeuwse ‘sproke’, dat verhaal of vertelling betekent. Als ongeschreven vertelling richtte een sproke zich tot ongeletterde volwassenen. Via de vertellings traditie kregen zij de moraliserende verhalen mee. Tegenwoordig zijn “sprookjes” meer levenslessen.

Zo aan het einde van een jaar en een start van een nieuwe wil ik toch mijn levensles kwijt. Dat is echt geen sprookje.

In de afgelopen jaren heb ik geleerd dat je de wereld kan verbeteren als je begint bij de jeugd. Dat is een van de pijlers van Stichting Tileng. Het project scholarship.

Bij de stichting werken we er hard aan en worden sprookjes ook werkelijkheid. Dat heeft u onlangs tweemaal kunnen lezen.

Wanneer u denkt: ‘’Ik wil ook een sprookje uit laten komen en ga ook een leerling ondersteunen’’, neem dan contact met ons op (vdjagt@tileng.nl). U bent van harte welkom.

Volgende week besteed ik weer op een andere wijze aandacht aan ons scholarship programma.