Skip to main content

Tag: projecten

Een mogelijke nieuwe loods

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Afgelopen week had ik contact met onze hoofdvertegenwoordiger van Stichting Tileng in Indonesië, Tekad Santos, uit Baturraden.

In dat contact hadden we het weer, in het verlengde van onze gesprekken in Indonesië, over de ideeën van Tekad en Iko voor het opzetten van een opleidingsschool in Baturraden. Bij de sloop van de oude gebouwen blijft materiaal over dat op dat moment niet direct gebruikt kan worden in het lopende project. Deze materialen worden nu nog bij Tekad thuis opgeslagen, hetgeen geen ideale situatie is. De woon- en leefomgeving van zijn gezin gaat er daardoor niet op vooruit.

Tekad is nu het volgende idee aan het uitwerken dat zou moeten leiden tot een aanvraag om financiële steun bij Stichting Tileng.

Wat is zijn idee?

Hij wil graag een loods bouwen, waar de materialen kunnen worden gesorteerd en opgeslagen. In die loods wil hij een werkplaats maken waar jonge mensen kunnen worden opgeleid tot handarbeiders, zoals timmerman, metselaar enz.. Het mes snijdt dan aan meerdere kanten. Jonge mensen leren een vak en kunnen later worden ingezet voor het realiseren van bouwprojecten. Mogelijk kan dat ertoe leiden dat ze voor zich zelf te beginnen, zodat ze in hun eigen levensbehoefte kunnen voorzien. Ik heb gezegd, dat ik hier toch snel een voorstel van wil zien. Dan kan het bestuur beoordelen of dit idee een kans van slagen kan hebben.

Het past natuurlijk in onze filosofie dat de lokale economische ontwikkelingen worden versterkt en dat waar mogelijk de economische bedrijvigheid wordt bevorderd. Stichting Tileng vindt het belangrijk dat projecten financieel worden ondersteund en gestimuleerd, waarbij de activiteiten van de lokale bevolking bijdragen aan een vergroting van hun eigen inkomen.

Een goed voorbeeld van een dergelijke werkwijze is de zeer geslaagde “Buffelbank” in de desa Tileng en zijn woongemeenschappen. In Baturraden zijn ook plannen om een Buffelbank te starten.

Met andere woorden we willen nog meer dan voorheen “investeren” in projecten die leiden tot grotere economische ontwikkeling van mensen. Die mensen die, zoals dat onze gewoonte is, zelf participeren in die projecten. Dit leidt tot zelfredzaamheid en tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid van de mensen zelf.

Even voorstellen….

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het is donderdagmiddag 6 mei in Yogyakarta (‘Jogja’), Indonesië. Locatie: de faculteit Culturele Wetenschappen (Ilmu Budaya) van de Universiteit Gadjah Mada (UGM). Ik ben net een paar dagen koud ingevlogen vanuit Amsterdam en zit nu onder tropische omstandigheden tussen wat Indonesische studenten Antropologie in. Met mijn geringe kennis van het Bahasa probeer ik mezelf verstaanbaar te maken. Het lukt voor, ik schat, ‘dua puluh persen’ (20%). Na wat gestuntel met de taal, word ik meteen al door medestudent Jeri uitgenodigd voor een feest aan de voet van de vulkaan Merapi  morgenavond. Althans, dat denk ik. Vrijdagmiddag 7 mei. Daar sta ik dan met mijn mobieltje in mijn hand vragend aan Jeri wanneer hij mij vanavond komt oppikken. Ik heb mijn avondeten bij mijn ‘rumah kos’ al afgezegd en heb wat ‘kretek’ ingeslagen voor vanavond. Na wat doorvragen blijkt dat het feest pas morgenavond 8 mei is!. In mijn gedachten ga ik terug naar donderdagmiddag en ik hoor Jeri toch echt ‘sampai besok’ (tot morgen) zeggen. Mijn eerste praktijkles Indonesië is een feit. ‘Sampai besok’ betekent in Indonesië vaak niet letterlijk ‘de dag na vandaag’, maar kan net zo goed ‘volgende week’ betekenen. ‘Selamat datang di Indonesia!’.

Mijn naam is Jozef den Hollander, 26 jaar oud en master-student Antropologie aan de Universiteit van Amsterdam.  Voor mijn afstudeerproject wil ik binnenkort naar de drie plaatsen gaan waar Stichting Tileng al jaren actief is. Daar zal ik niet namens de Stichting Tileng, maar wel met behulp van de lokale vertegenwoordigers van de stichting, onderzoek doen naar de verschillende interacties tussen mensen in de desa’s. Waarom, vraagt u zich misschien af?. Ontwikkelingshulp is geen eenrichtingsverkeer en vindt niet alleen plaats tussen Stichting Tileng en de verschillende doelgroepen van de projecten. Er zijn meerdere mensen op het toneel die niet behoren tot de verschillende doelgroepen, maar die wel effect kunnen hebben op de resultaten van de projecten. De aanwezigheid van de projecten van Stichting Tileng in de desa’s gaat dus, zij het in meer of mindere mate, alle mensen van de desa’s aan!. Als student Antropologie ben ik vanaf het begin van mijn studie al zeer geïnteresseerd in ontwikkelings- en armoedevraagstukken. Met dit onderzoek hoop ik dan ook meer te weten te komen over de complexe werking van ontwikkelingshulp. In de toekomst probeer ik u meer te vertellen over mijn onderzoek, maar wanneer dat zal zijn……tja, ik kan hier in Indonesië alleen maar zeggen ‘sampai besok’!.

De lagere school in Pamijen is klaar !!

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Verhaal mei 2011 CeesIn december 2008 was op onze website een verslag van mijn bezoek aan Baturraden, waaronder Pamijen valt, te lezen. Om de geheugens wat op te frissen hierbij een kort citaat:

“Maar dan de school; de tranen springen je in de ogen. Overal gaten in muren, ramen en plafonds. Het beton is te goedkoop uitgevoerd en valt uit elkaar. Het ijzer is onbeschermd en doorgeroest. En zelfs het asbest (!!) is er zo slecht aan toe dat er gaten in vallen.”

Sindsdien hebben wij u met enige regelmaat op de hoogte gehouden van de voortgang van dit project. Van het vinden van een sponsor voor de nieuwbouw van deze school tot mooie foto’s tijdens de bouw ervan.

Nu is het tijd voor het allerbelangrijkste nieuws: Hij is klaar!

Verhaal Pamijen april 2010 aWederom springen de tranen is je ogen, maar nu om een heel andere reden. De foto’s maken het succes duidelijker dan ik ooit zou kunnen.

De drie foto’s tonen de volledige school (van enige afstand), het schoolplein en één van de lokalen.

Onze voorzitter zal de school in juli, tijdens zijn bezoek aan Indonesië, de school officieel in gebruik geven. Hij zal daar ook ongetwijfeld verslag van doen. Wordt vervolgd.

 

 

Verhaal Pamijen april 2010 b

Inspiratie (3)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ton Lange, de voorzitter van Stichting Tileng, heb ik in 1994 leren kennen als een fantastische en bevlogen collega bij het Ministerie van VROM. Na terugkeer van zijn vakantie in 1997 uit Indonesië deed Ton uitvoerig verslag van zijn bezoek aan de desa Tileng. Ik had er nog nooit van gehoord en ik had ook geen idee waar het lag. Twee jaar later, na een volgend bezoek op Java, kwamen er meer verhalen los, niet alleen over de mooie natuur en de cultuur, maar ook over de leef- en woonomstandigheden van de bewoners in de desa Tileng. De vele foto’s en een video spraken boekdelen. Hij vertelde later dat hij tijdens zijn vakantie het plan had opgevat om in Nederland een stichting op te richten die mogelijk iets aan die omstandigheden zou kunnen doen; een stichting die het initiatief voor verbeterplannen bij de lokale bevolking legt.

Een penningmeester had hij al gevonden, nu nog een secretaris. In de loop van 2000 had hij mij over het idee van een stichting zo enthousiast gemaakt, dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen om niet tot het bestuur toe te treden. En zo kon de Stichting Tileng van start gaan.

Inmiddels zijn we 10 jaar verder. Als kleine stichting was het, zeker in het begin, heel moeilijk om je draai te vinden. Er zijn immers talloze goede doelen stichtingen die aan de weg timmeren om hun doel te promoten. Het mooie aan de Stichting Tileng vind ik nog steeds, dat niet wij in Nederland bepalen voor wat voor soort projecten er geld beschikbaar wordt gesteld, maar dat de lokale bevolking initiatieven ontwikkelt voor het realiseren van projecten waaraan behoefte is.

Alles wat er tot nu toe met geld uit Nederland via de Stichting Tileng is gerealiseerd en ook de manier waarop daarover met de lokale bevolking is gecommuniceerd, geeft mij inspiratie om mij te blijven inzetten als bestuurslid van deze stichting. Zonder de hulp van een vaste kring van donateurs kan dat echter niet.

Daarom herhaal ik met klem een van de motto’s van de stichting:

Volgende week volgt een bijdrage van het bestuurslid Ellen Mierop.

 

Inspiratie (2)

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Vorige week heeft u kunnen lezen wat onze voorzitter Ton Lange heeft bewogen zich in te zetten voor de Stichting Tileng. Wanneer ik zou moeten aangeven wat mij heeft bewogen zou ik naar waarheid kunnen zeggen dat het Ton was die mij heeft overgehaald; maar dat is dan toch iets té kort door de bocht. Daarom wil ik nog iets kwijt over mijn overwegingen die hebben geleid tot toetreding tot het bestuur van de stichting.

Ik ben altijd in hart en nieren een globetrotter geweest. Ik voel me thuis in vreemde oorden en wil zo veel mogelijk opsnuiven van andere culturen. Ik ben er ook van overtuigd, dat het reizen over de wereldbol belangrijk is voor je vorming. Je leert begrijpen, en als normaal (en ook leuk) ervaren, dat er verschillen zijn in mensen, gebruiken en normen en waarden. De een is niet beter of minder dan de ander, maar gewoon anders. Ook leert het je nederig en vooral dankbaar te zijn voor je eigen afkomst, wanneer je ziet hoeveel armoede er nog is op de wereld. Of het dan over de sloppenwijken van Miami, Bangkok, Tirana of Jakarta gaat, het laat een enorme indruk achter.

Dat je als rijke westerling je steentje bijdraagt aan de internationale hulporganisaties spreekt voor mij vanzelf, maar dat blijft onbevredigend. Wanneer je zelf zoveel ellende hebt gezien, wil je ook zelf iets doen. Toen Ton mij vroeg of ik ook mee wilde doen aan zijn initiatief in Indonesië, kwam dat als geroepen. Dit was voor mij de kans echt iets bij te dragen. En dan nog wel in Indonesië, een land dat ik al eerder had bezocht en waar ik mij enorm had thuis gevoeld. Een land vol schoonheid, warmte en mogelijkheden.

Inmiddels heb ik onze projecten aldaar een paar maal mogen bezoeken en wanneer ik de lachende ogen van de kinderen daar zie, dan weet ik dat het een juiste keuze was.

Volgende week een bericht van onze secretaris, Bram van der Weele.

Aanschuiftafel Bunga lili

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Sinds vorige maand bestaat de mogelijkheid om eens per twee maanden in Lopik aan te schuiven aan de Indische en Thaise eettafel van Sonja van de Lely. De opbrengst van deze zogenoemde “aanschuiftafel” is bestemd voor het werk van de Stichting Tileng. Dit initiatief wordt door ons natuurlijk van harte toegejuicht. Op haar eigen website legt Sonja uit hoe het allemaal zo gekomen is.

“Het initiatief voor de aanschuiftafel is ontstaan tijdens een reis in 2007. In januari van dat jaar maakten wij met mijn ouders (beide al in de 80) een reis naar Indonesië en trokken wij van West- naar Oost-Java, Bali en de Gili eilanden (ten noordwesten van Lombok). Het werd een hele bijzondere reis, want voor de eerste keer ging ik terug naar mijn geboorteland.

Op Midden-Java verbleven wij o.a. in Baturraden, een prachtige plek waar we samen met een gids een wandeling maakten door de prachtige natuur en langs de heetwaterbronnen. Onze gids, Santos, vertelde over de omgeving en over de stichting waar hij in het dagelijkse leven werkzaam is, Stichting Tileng. Wij werden gegrepen door zijn toewijding en enthousiasme, vooral toen hij later op de dag één van de projecten van de stichting aan ons liet zien, een lagere school in Baturraden. Een reis in februari 2008 naar Bali, wakkerde onze plannen om iets te willen doen voor het goede doel weer aan en na terugkeer besloten we de Stichting Tileng op een niet alledaagse manier te ondersteunen. Zo ontstonden de plannen voor een “aanschuiftafel”. Indisch (oosters) koken voor een klein aantal betalende gasten, waarvan de opbrengst naar de Stichting Tileng gaat.”

Meer informatie over de “aanschuiftafel” op www.bungalili.nl.

Hergebruik

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

In Baturraden hebben we veel gebouwd en zijn we nog steeds veel aan het (her)bouwen. Het gaat met name om  kleuter- en lagere scholen. Bij deze sloop- en bouwactiviteiten komt vaak nog bruikbaar bouwmateriaal vrij.

Onze vertegenwoordigers in Baturraden spelen daar op in. In de diverse kampongs binnen Baturraden wonen namelijk arme mensen in “woningen”, die best een opknapbeurt kunnen gebruiken. Die mensen zijn daartoe evenwel niet zelf toe in staat.

Onze vertegenwoordigers Tekad Santos en Deskart Djatmiko hebben daar -samen met hun vrouwen Suci en Tri- het volgende op gevonden. Al het nog bruikbare bouwmateriaal,dat van de bouwwerken vandaan komt, wordt opgeslagen naast het huis van Tekad en Suci. Zij hebben hun moestuin ontmanteld en elders opnieuw ingericht. De voormalige moestuin doet nu dienst als opslagterrein en ligt pal naast het kantoortje van onze vertegenwoordigers in Baturraden. Met dit materiaal worden de huizen, die er het slechtst aan toe zijn, opgeknapt. Zo snijdt het mes aan twee kanten.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAMogelijk gaan we, als het woningbouwproject in Imogiri is afgerond, ook stenen huizen in Baturraden bouwen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het kwart miljoen voorbij

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik kan het mij nog herinneren als de dag van gisteren. De start van de Stichting Tileng in 2000, het moeizame begin van de fondsenwerving en het eerste project in 2001: de bouw van een kleuterschool in Tileng.

Dat eerste schooltje was klein en eenvoudig en kostte ongeveer 2.200 euro. Om de lokale organisatie te testen begonnen we met één project tegelijk  en moest dat project eerst volledig worden afgewerkt voor een volgende gestart kon worden. Het tweede project in 2002/03, een kleuterschool in Baturraden, kostte 3.800 euro. Dat betekende dat in de eerste 4 jaren van haar bestaan de Stichting Tileng in totaal 6.000 euro heeft besteed in Indonesië.

Maar dan gaat alles rollen en komt het in een stroomversnelling. De lokale organisatie gaat zich bewijzen en de fondsenwerving gaat sneller, omdat je tastbare resultaten kan laten zien. Er volgen dan ook onder andere meer scholen (zowel voor kleuters als iets oudere kinderen), koeien, studiebeurzen en onderwijzerssalarissen en (ongepland, maar zeer noodzakelijk) de herbouw van Imogiri na de aardbeving.

Inmiddels hebben we tientallen projecten afgewerkt en zijn we onder andere bezig met een tweetal lagere scholen en een kleuterschool in Baturraden, huizen in Imogiri en een landbouw- en veeteeltcoöperatie in Tileng.

Voor al die projecten bij elkaar hebben wij nu inmiddels meer dan een kwart miljoen euro effectief besteed in Indonesië. Een resultaat waar wij als kleine organisatie, uitsluitend steunend op vrijwilligers, ongelofelijk trots op zijn. Zeker als je bedenkt, dat er tot op heden minder dan 0,5% aan overheadkosten in Nederland zijn achtergebleven.

Ik kan nu uiteraard afsluiten met een voor de hand liggende kreet als ‘op naar het miljoen’, maar ons uiteindelijke doel is natuurlijk een situatie waar wij niet meer nodig zijn.

Projecten

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Op 3 april jl. plaatste onze secretaris, Bram van der Weele, het verhaal “Anonieme gift”.

Inmiddels heeft het bestuur het groene licht gegeven om de projecten te starten en heeft er een eerste betaling uit deze royale gift plaatsgevonden voor:

  • De bouw  van coöperatiegebouw voor de “buffelbank” en de aankoop van de grond  daarvoor in Manggung;
  • De (her)bouw van de lagere school SDN3 Pamijen 2 in Baturraden; en
  • De (her)bouw van de lagere school SDN5 Karangsalam in Baturraden.

Tevens is er uit de algemene middelen geld overgemaakt voor de volgende zaken:

  • Aanvulling salarissen 9 leerkrachten in Baturraden;
  • Schoolgeld (scholarship) 10 kinderen in Baturraden;
  • Schoolgeld (scholarship) 4 kinderen in Imogiri; en
  • Ziekenhuiskosten van een tijdens het werk voor de stichting gewonde bouwvakker in Baturraden.

Zodra er weer voldoende (financiële middelen zijn) geld beschikbaar is, kunnen we weer een van de andere projecten gaan uitvoeren, die we nog in portefeuille hebben. 

Wilt u weten welke projecten dat zijn? Kijk dan op deze site bij “Projectportefeuille” 

 

Anonieme gift

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Voor een relatief kleine organisatie als Stichting Tileng duurt het vaak erg lang om voor grote en dus dure projecten de benodigde financiële middelen bij elkaar te krijgen. Vorige maand kregen wij van een instantie, die absoluut anoniem wil blijven, het fantastische bericht dat zij een royaal geldbedrag zullen doneren voor de bouw van een coöperatiegebouw in Manggung voor de “buffelbank” en voor de herbouw van twee lagere scholen in Baturraden, te weten SDN3 Pamijen 2 en SDN5 Karangsalam. Het totaal toegezegde bedrag is de tot nu toe grootste individuele gift in de geschiedenis van Stichting Tileng. Het Bestuur is de betrokken instantie daarvoor heel veel dank verschuldigd.

Deze royale gift betekent niet dat uw giften nu overbodig zijn geworden. Als u de projectportefeuille op de website bekijkt, zult u zien dat het werk van de Stichting Tileng er nog lang niet opzit. Uw giften zijn dan ook nog steeds van harte welkom.