Tag: structurele hulp

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 3)

Geschreven door Remco Lange op 15 februari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal” heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Ik ben inmiddels op pagina 107 aangekomen van dit geweldige, persoonlijke, gevoelige en boeiende boek. In dit hoofdstuk wordt een nogal precair onderwerp aangesneden. Over taboes waarover ik niet kan meepraten. Daarvoor zijn mijn periodes die ik in Indonesië ben mogelijk te kort en word ik daarvoor afgeschermd door het Management van Stichting Tileng. Ik hoor er ook geen verhalen over. Of ben ik naïef?

Haar beleving van een Indonesische bruiloft, nu ik er over nadenk, deel ik. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Daarvoor wordt een ieder uitgenodigd. Bij recepties sta je soms meer dan een uur in de rij om het bruidspaar en de wederzijdse ouders te feliciteren. Tijd voor een praatje is er niet en je moet snel aan het buffet. Doorstromen dus. Ik schrijf “nu ik er over nadenk,” omdat toen ik het voor de eerste keer meemaakte het toch een belevenis was en je vooraf niet weet wat er staat te gebeuren. Onze ervaring van toen hebben we wel op de site van de stichting geplaatst.

Ervaring met de president en ministers heb ik niet. Wie ik wel heb ontmoet zijn de onderministers van onderwijs en toerisme in het bijzijn van de Bupati tijdens de in gebruik geven van de lagere scholen in Baturraden in 2011. Het waren de Bupati Banyumas, Bapak Hagi drs Marjoko m.m., en de onderministers van onderwijs Bapak drs Bakri m.m. en die van toerisme Bapak dr Mudjito AK, Msi. Deze laatste twee waren speciaal voor de gelegenheid vanuit Jakarta naar Baturraden gekomen. Daarnaast verhaalt Step ook over haar reizen met de president van Indonesië in het kader van haar project “film over de president” en haar ervaringen in Amerika tijdens de opnamen van de film.

Even verderop verhaalt ze over haar kennismaking met en het leven met partner in Indonesië. Een persoonlijk verhaal waar ik niet verder op in wil gaan en waarover een ieder zelf moet lezen. In datzelfde hoofdstuk doet zij haar relaas van haar belevenissen met de Indonesische overheid in een roerige periode en haar tien maanden durende uitzetting. In die periode ben ik ook in Indonesië geweest, maar ik heb nooit iets onprettigs ervaren. Zoals ik eerder schreef, wellicht ben ik afgeschermd?

Ik ben geen boekenlezer maar deze paperback heb ik echt in een ruk uitgelezen en daarna nog eens een paar keer kruislings doorgenomen. Het boek heeft mijn kennis van de Indonesische samenleving verrijkt en verbreed. Maar het heeft er niet voor gezorgd dat ik mij anders zou moeten gaan opstellen of gedragen. De mensen daar verdienen onze onvolwaardige steun. Want dat lees ik toch ook tussen de regels door in het boek. Zoals Step ook schrijft is mijn werk in Indonesië nog niet klaar. Nogmaals: een geweldig, persoonlijk, gevoelig en boeiend boek. Als je geïnteresseerd bent in Azië en in het bijzonder in Indonesië, dan moet je het lezen.

Ik heb aan Step Vaessen een reactie gevraagd op mijn verhaal in drie delen. Die heb ik gekregen.

De reactie van Step:
“Hoi Ton,

Ik lees je mooie stukjes nu ik net herstellende ben van een blindedarm operatie. Het is lief van je dat je zo diep in mijn boek bent gedoken. Ik hoop dat je lezers hiermee inspireert om diezelfde herkenning te zien. Want inderdaad ondanks leuke en minder leuke kanten, Indonesia blijft het land dat het diepst door mijn aderen stroomt, wat me gevormd en gelukkig heeft gemaakt en waar ik me het meeste thuis voel.

Veel groetjes,
Step”

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op 8 februari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Nu ben ik in het boek aangekomen bij een privé verhaal. Een verhaal over haar zwangerschap en het werken tijdens die periode. Daarna volgt het werken tijdens de babyjaren van haar zoon en tevens de moeilijke periode voor Indonesië.

Ze stelt een ander fenomeen aan de orde. Het weggeven van kinderen aan kennissen omdat ze er niet voor willen zorgen of omdat die kennis er beter voor staat dan henzelf, zodat de kinderen naar school kunnen. Een van de vertegenwoordigers van Stichting Tileng in Indonesië heeft ook zo’n kindje in de familie opgenomen, dat wordt beschouwd als eigen kind. De omgeving heeft daar ook geen moeite mee. Baby’s gaan in het normale leven ook van hand tot hand als de moeder iets anders moet doen.

Dan volgt een heel relaas over haar bezoek aan Nederland en de ontmoeting met haar chatvriend.

Verderop schrijft ze dat ze moeite heeft met het feit dat onze huidskleur in Azië gelijk staat aan succes. We staan nog steeds hoog in de hiërarchie. Ik kan daar ook nog steeds niet aan wennen. Het is moeilijk te accepteren. Ik ben geen hoogwaardigheidsbekleder die om de zoveel tijd langskomt om te kijken naar de resultaten van de door Stichting Tileng gefinancierde projecten. Ik ben een van hen, zo voel ik dat tenminste en dat moet ik nog altijd uitleggen. Step en ik kunnen niet wennen aan de leugencultuur. Liegen is vaak een deugd in Indonesië omdat de waarheid te hard is en deze mensen mogelijk pijn kan doen. Het gaat meestal om vergeten afspraken en/of beloften. Ik heb de ervaring dat het uiteindelijk weer goed komt. Je moet soms geduld hebben en dat hebben wij westerlingen niet altijd.

In dat zelfde hoofdstuk schrijft Step dat mensen met verschillende geloofsovertuigingen vredig naast elkaar wonen. Ik deel deze waarneming ook. Ik deel dit ook regelmatig met mensen die door de media weer op het verkeerde been zijn gezet, omdat veel van die berichten zo generaliserend zijn.

Volgende week deel 3 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Ons beider beleving & ervaring …….. (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op 1 februari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Door een publicatie over het verhaal van journalist en correspondent Step Vaessen “Jihad met sambal“ heb ik de paperback gekocht. Ik was benieuwd of haar 14 jarige ervaringen met de mensen in Indonesië overeenkomt met die van mij. Immers, ik ben al meer dan 12,5 jaar voorzitter van Stichting Tileng en in die rol ben ik regelmatig (op eigen kosten) in Indonesië geweest. Haar verhaal zette mij aan om me op schrift te uiten over mijn ervaringen in het werelddeel waar ik graag vertoef. Step, dank daarvoor.

Het begon wat mij betreft al goed in het voorwoord. “Het moest een verhaal worden over mensen die gedurende mijn veertien jaar in Indonesië mijn dierbaarste vrienden zijn geworden, van wie ik intens ben gaan houden en die mij nog steeds elke dag verbazen.” Ik had dat ook geschreven kunnen hebben. Dus snel verder lezen.

In het eerste hoofdstuk wordt geschreven over de Ojeks, de taxibrommers die rondrijden in het verstopte Jakarta. Over dit soort vervoermiddelen heb ik reeds eerder een stukje geschreven. “Alles op de fiets“.

Step schrijft ook over gebeurtenissen die uit naam van de islam hebben plaatsgevonden en waar veel Indonesiërs grote moeite mee hebben en zich er steeds meer van distantiëren. Dat is wat ik ook ervaar in de contacten die ik heb op Java en in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden.

Ook geeft Step aan niet te doen aan interviews waarvoor betaald moet worden. Dit soort ‘te kopen’ interviews hebben het gevaar in zich een verkeerd beeld te verspreiden. Ik heb gezien dat mensen betaald werden voor een opname om aan het buitenland te laten zien dat het toch niet zo goed en/of anders gaat in Indonesië. Dan vraag je je af: wat heeft dat voor doel? Zo maak je een land kapot. Toeristen komen niet meer en het geeft de overspannen arbeidsmarkt weer een deuk. De dierbare vrienden zijn dan weer de dupe.

Step schrijft over de belevenissen tijdens haar reizen in Azië en vertelt over haar collega’s en zenders waarvoor ze werkt. Als ik het verhaal lees over een dorp in China met zijn smalle stegen en op elkaar gebouwde woningen moet ik denken aan mijn rondreis in China waarin ik ook in dit soort dorpen ben geweest waar de tijd heeft stilgestaan. Verder deelt zij belevenissen waaraan ik niet kan tippen. Wat een reizen maakt deze vrouw en wat maakt zij bijzondere reportages!

Dan weer schrijft Step over de natuurramp in Atjeh met zijn vele slachtoffers en de grote vernielingen. De tochten in en rond het rampgebied. Droevige en gedenkwaardige tochten. Niet te vergelijken misschien, maar als ik de beelden voor mij zie na de aardbeving tijdens mijn bezoek in 2006 en de belevenissen na de uitbarsting van de Merapa in 2010 dan heb je enig idee wat er in Atjeh heeft plaatsgevonden en hoe het er uit heeft gezien. Dat waren voor mij ook droevige en gedenkwaardige tochten. Het is voor mij, net zoals voor Step, nog steeds wennen als Javanen in moeilijke situaties met een lach hun verhaal doen. Geen vrolijkheid maar enige lichtheid ter compensatie voor de gruwelijkheden waarover verslag wordt gedaan. Een lach waar Step na veertien jaar in Indonesië maar niet aan kan wennen. Dat heb ik ook nog steeds.

Ook schrijft ze over een meisje dat zei “Ik hoop dat dit alles een boze droom is en dat ik morgen wakker word en mijn huis er weer staat en mijn moeder leeft.” Die woorden raakten Step zo diep, schrijft ze, dat ze moest huilen. Het verhaal lijkt sterk op het verhaal van een vrouw die ik ontmoette staande op de lavalaag na de uitbarsting van de Merapi toen ze aan het zoeken was naar haar huis, hopende het te kunnen herkennen doordat de nok van het dak boven de lava uit zou steken. Ook toen moest ik huilen zoals in 2006 na de aardbeving. Ik ben nu op pagina 60 en vind nu al dat mensen die geïnteresseerd zijn in Azië – met name Indonesië – en de mensen die daar wonen het verhaal van Step moeten lezen. Een verhaal over het leven in Indonesië, over natuurrampen daar en over het vervelende religieuze geweld. Over de islam, die zowel troost biedt, als geweld zaait.

Volgende week deel 2 van “Ons beider beleving & ervaring …..”

Het is zo makkelijk ……..

Geschreven door Remco Lange op 25 januari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

“Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.” Ja, een waarheid als een koe.

Dan moet je uitleggen waarom je de projecten vanaf juni 2000 niet hebt gesteund. Projecten in de desa’s Tileng – met zijn 16 woongemeenschappen -, Imogiri en Baturraden. Projecten op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt. De stichting heeft ten doel de verbetering van de leef- en woonsituatie, in de breedste zin van het woord, van deze desa’s. De stichting tracht haar doel met name te bereiken door het initiëren, begeleiden en financieren van projecten van de lokale bevolking. De ondersteuning is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

In de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden heeft Stichting Tileng in de begin periode de slogan ‘Verbeter de wereld, begin bij de kinderen’ gelanceerd.

Een studente kon door bemiddeling van de stichting haar artsenstudie afmaken en zich specialiseren. Deze zou zij anders hebben moeten stopzetten wegens geldgebrek. Ook betaalt de stichting van een groot aantal leerlingen de kosten van de middelbare school of universiteit. Het gaat om kinderen die goed kunnen leren, maar door geldgebrek, wegens familie omstandigheden, geen scholing kunnen bekostigen.

De kosten van een middelbare school bedragen per leerling IDR 2.000.000 (circa EUR 170) tot IDR 12.000.000 (circa EUR 1.025) per jaar.

Naast deze kinderen krijgen de leerkrachten van de door de stichting (her)bouwde scholen een salaris toelage van de stichting van IDR 1.750.000 (circa EUR 150) tot IDR 3.000.000 (circa EUR 260) per jaar. Deze toelage stelt de leraren in staat zich de gehele dag aan het onderwijs te wijden. Als ze de toelage niet ontvangen zijn ze genoodzaakt zich een deel van de dag met andere werkzaamheden – op stap met de buffel of werken in de sawa – bezig te houden om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien.

U ziet dat onze structurele hulp divers is. Waarbij we ook de hulp van derden hard nodig hebben.

Spreekt deze hulp u aan neem dan contact op met onze penningmeester – vdjagt@tileng.nl – om te bezien of u het eerst volgende kind op de scholarship wachtlijst kunt gaan steunen.

Zoals ik hiervoor schrijf: “Het is makkelijker om Stichting Tileng voluit te steunen dan later uit te leggen waarom je het niet gedaan hebt.”

Positief denken …………..

Geschreven door Remco Lange op 18 januari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Wanneer ik weer eens aan de mensen denk in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden, die in slechte omstandigheden leven, komt bij mij toch weer op dat die mensen met een positieve levenshouding er nog het beste van proberen te maken. Die mensen zijn zelfs in staat onder zeer moeilijke omstandigheden zich toch gelukkig te voelen. Positief denken is een vaardigheid van hen om met negatieve dingen van het leven om gaan. Of dat nu gaat om ziektes en/of natuurrampen. Ik heb die vaardigheid zelf mogen aanschouwen toen ik in Indonesië was na een aardbeving en uitbarsting van een vulkaan. Die veerkracht van de mensen is met geen pen te beschrijven.

Het ondersteunen van die vaardigheid en veerkracht inspireert mij om mij blijvend in te zetten voor die mensen via Stichting Tileng. Het beste van mijzelf te geven om de erbarmelijke woon- en leefsituatie, de armoede, de gebrekkige onderwijs accommodaties te verbeteren door fondsen te werven voor de door hen ingediende projecten.

Ik wil geen hulpverlener zijn. Ik wil een van hen zijn. Samen angsten delen bij aardbeving of uitbarsting van een vulkaan, samen huilen, samen veerkrachtig zijn, samen opbouwen, samen werken aan een betere toekomst.

Ik ben dan ook trots op de geweldige resultaten die we daar, als Stichting Tileng (dankzij Nederlandse donaties), bereiken met de inzet en het doorzettingsvermogen van de mensen in de desa’s op Java zelf. Het wordt daar stapje voor stapje beter voor hen.

Blijf ons volgen om de tastbare resultaten te aanschouwen. De mensen in de desa’s en de stichting blijven positief denken. We weten dat we wel onder dezelfde hemel wonen, maar ook dat we niet allemaal dezelfde horizon hebben.

De prijswinnaars zijn bekend

Geschreven door Remco Lange op 16 januari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Onder alle kopers – voor 31 december 2012 – van het magazine “Buffelen voor Tileng”, uitgebracht ter viering van het 12,5 jarig bestaan van Stichting Tileng, hebben wij zoals beloofd een aantal mooie prijzen verloot.
En zoals de titel van dit bericht al aangeeft; het lot is gevallen, de winnaars zijn bekend.

Dat betekent dat we maar liefst 11 mensen blij kunnen maken met een extra cadeau. Of beter: nog blijer maken, want de echte hoofdprijs, het mooie magazine, hebben ze natuurlijk al.
Maar liefst 10 gelukkigen ontvangen binnenkort de CD “Verleden Land” van onze ambassadeur Wouter Muller, gesigneerd door Wouter zelf. Een CD die garant staat voor jarenlang kunnen genieten van Wouter’s meesterwerken.

Verder krijgt 1 winnaar het boek “Ver van familie” van Marion Bloem. Uiteraard is ook dit boek gesigneerd door de schrijfster.

Alle prijswinnaars krijgen binnenkort persoonlijk bericht.

Goed, de prijzen zijn er dan nu uit, maar dat neemt niet weg dat het magazine nog steeds te koop is. Ook zonder loterij is dat zijn geld meer dan waard, terwijl de opbrengst dan ook nog eens naar de projecten van Stichting Tileng gaat. Kopen dus!
(Gewoon minimaal EUR 12,50 overmaken naar Stichting Tileng, o.v.v. ‘magazine’ en u krijgt het thuisgestuurd.)

“Loslaten ………… “

Geschreven door Remco Lange op 4 januari 2013. Gepost in Weekendverhalen.

Regelmatig heb ik geschreven over de manier van werken van Stichting Tileng. We geven de mensen in de desa’s Tileng, Imogiri en Baturraden ondersteuning die is gericht op structurele hulp, bijvoorbeeld via onderwijs en via inkomen genererende projecten.

Een van die projecten is de zogenaamde “Buffelbank”. Die naam heeft men zelf gekozen, maar wat ons betreft had deze eigenlijk “Sapibank” (“Koeienbank”) moeten heten.

De “Buffelbank” is een eenvoudig voorbeeld van effectieve steun voor een traditioneel gebruik. Boeren in Indonesië sparen als vanouds niet bij een bank maar door middel van vee. Het werkt zo: een boer verzorgt een of meer koeien van iemand anders (Stichting Tileng). De koe wordt gedekt en het kalf is het eigendom van de verzorgende boer.

Deze traditionele vorm van kapitaalvermeerdering kost veel tijd. Met steun van buiten, zoals via het buffelproject van Stichting Tileng, kunnen meer boeren meer koeien per persoon verzorgen, waardoor hun economische situatie sneller kan verbeteren. Dit is een van de projecten die binnenkort mogelijk geëxporteerd wordt naar meer dusuns (woongemeenschappen) van de desa (dorp) Tileng en naar de desa’s Imogiri en Baturraden.

In een van de dusuns van de desa Tileng – Manggung – is men het verst en dit zal de eerste woongemeenschap zijn die op termijn zonder hulp van de stichting verder kan en die wij kunnen ‘loslaten’.

Loslaten is niet het einde van hun wereld. Het is het begin van een nieuw en geheel zelfstandig leven daar in de dusun Manggung van de desa Tileng.

Op vrijdag 21 december nam burgemeester Frank Koen van Capelle aan den IJssel het magazine ‘’Buffelen voor Tileng’’ ontvangst uit handen van Ton Lange, voorzitter van Stichting Tileng.

Geschreven door Remco Lange op 24 december 2012. Gepost in Weekendverhalen.

Burgemeester Frank Koen neemt magazine van Stichting Tileng in ontvangst

Stichting Tileng bestaat deze maand 12.5 jaar en om stil te staan bij deze mijlpaal heeft de stichting met behulp van adverteerders het magazine ‘’Buffelen voor Tileng’’ uitgebracht. In dit magazine zijn de hoogtepunten van 12.5 jaar Stichting Tileng te lezen. Zo valt er te lezen over het opzetten van een ‘’Buffelbank’’ (lees “koeienbank”), waarbij gezinnen een koe krijgen en hierdoor voorzien worden van mest, melk, kalveren en kan men voorzichtig aan gaan handelen. Ook zijn er diverse verhalen te lezen van mensen die betrokken zijn bij Stichting Tileng, van bestuursleden tot Indonesische kinderen die een studiebeurs van de stichting hebben gekregen. Het magazine is te koop voor het symbolische bedrag van EUR 12,50 via de site van de stichting. Omdat de stichting een bestedingsgarantie heeft van 99% zullen de opbrengsten geheel ten goede komen aan projecten van de stichting. Voor meer informatie over deze projecten of over Stichting Tileng zelf kunt u terecht op www.tileng.nl . Ook is het mogelijk het magazine via deze site te kopen.

Over Stichting Tileng:

De verkoop van dit magazine draagt bij het verbeteren van de leef- en woonsituatie van de desa’s Tileng, Imogiri, en Baturraden op Java, Indonesië. Dit doet de stichting door het begeleiden en financieren van projecten die zijn geïnitieerd door de lokale bevolking. Speerpunt binnen deze ondersteunende activiteiten is duurzaamheid. Door het bieden van structurele hulp, zoals onderwijs en inkomengenererende projecten, wordt een blijvende effectiviteit bereikt.

Stichting Tileng heeft nagenoeg geen overheadkosten. Het bestuur van de stichting bestaat enkel uit vrijwilligers. Overige kosten (zoals bijvoorbeeld verzendingskosten) worden vergoed door een aantal fantastisch ondersteunende bedrijven. Enige uitzonderingen op die regel zijn de gebruikelijke jaarbijdrage voor de Kamer van Koophandel (KvK is per 1 januari 2013 niet meer van toepassing) en de kosten van de bankrekeningen. Zo worden alle donaties en schenkingen gegarandeerd voor 99% besteed aan de projecten in Indonesië, zonder dat er geld ‘aan de strijkstok’ blijft hangen in Nederland.

Mijn 10 jaar met Stichting Tileng door Iksan

Geschreven door Remco Lange op 14 december 2012. Gepost in Weekendverhalen.

Iksan was tien jaar geleden het hoofd van ‘onze’ eerste lagereschool in Baturraden (in de dusun Kemutug Lor). Hij had de pech heel hard voor de renovatie te hebben gestreden en na goedkeuring van het project door Stichting Tileng, maar vòòr aanvang van de werkzaamheden, te worden overgeplaatst naar een andere school en daarmee van de regen in de drup te komen. Na een volgende overplaatsing kwam hij terecht op een lagere school in de dusun Pamijen en heeft hij de volledige herbouw van deze school door Stichting Tileng gelukkig wel mogen meemaken. Hij stopt nu als hoofd van de school en gaat weer gewoon lesgeven. Ter gelegenheid daarvan heeft hij ons verslag gedaan van zijn ervaringen. Een vertaling van zijn verhaal vindt u hieronder.

Tien jaar ervaring met Stichting Tileng
Mijn naam is Iksan. Ik ben begonnen als hoofd van de lagere school ‘SD Negeri 1 Kemutug Lor’ op 1 augustus 2000. Ik heb toen Ton en Wil Lange ontmoet tijdens hun, en ook mijn, eerste bezoek aan onze school.

Onze eerste indruk van de school was zeer slecht. De school was erg beschadigd en de toilet- en wasgelegenheid waren smerig. De toestand van de school maakte veel indruk op Ton en zijn vaste begeleider Santos.
Ton heeft ons ook eerdere projecten van Stichting Tileng laten zien, waaronder huizen en een kleuterschool.

In december 2002, het was de maand van de Ramadan, hebben wij een voorstel voor de renovatie van ‘SD Negeri 1 Kemutug Lor’ ingediend bij Stichting Tileng. Aan dit voorstel is gewerkt door Santos, Iko, Iksan, Taswin, Mbah Samsi, Untung Suroso, en de chauffeur Sunaryo.
In 2004 is het voorstel goedgekeurd en kon de renovatie beginnen, maar ik werd overgeplaatst naar ‘SD Negeri 2 Karangtengah’. Als hoofd van deze school ben ik door Stichting Tileng geholpen met studieboeken. Daarna ben ik, op 12 mei 2008, overgeplaatst naar ‘SD Negeri 2 Pamijen’.

Gedurende mijn tijd op deze school zijn wij geholpen door Stichting Tileng met de herbouw van de school. Tien jaar ervaring met Stichting Tileng bij het verbeteren van scholen was bijzonder aangenaam. De meeste hulp die ik heb gekregen bij mijn streven het onderwijs te verbeteren kwam van Stichting Tileng. Omdat we zoveel samen hebben gedaan kent iedereen bij Stichting Tileng mij ook. In die 10 jaar heb ik kennis gemaakt met Ton, Wil, Cees, Remco, Eveline en Ellen, maar ook met donateurs Jim, Patricia, Emmie en Siebe en met veel Nederlandse toeristen die naar de projecten van Stichting Tileng kwamen kijken.

Mijn periode van 12 jaar als schoolhoofd zit er op. Ik ga weer gewoon aan het werk als onderwijzer. Bedankt, Stichting Tileng. Het was een zeer aangename en indrukwekkende ervaring. Ik hoop van harte dat we altijd vrienden zullen blijven!!!

Iksan

Dit geeft u de unieke kans om met een spreekwoordelijke klap, niet 2 maar zelfs 3 vliegen te slaan.

Geschreven door Remco Lange op 12 december 2012. Gepost in Weekendverhalen.

Het kan niemand zijn ontgaan dat Stichting Tileng ter viering van haar 12,5 jarig bestaan eerder dit jaar, onlangs een magazine heeft uitgebracht onder de naam “Buffelen voor Tileng”.

Wat echter ook zeker het vermelden waard is, is de aan de verkoop van het magazine gekoppelde verloting. Wij verloten onder alle kopers van het magazine 10 CD’s “Verleden Land” van Wouter Muller.

Dit geeft u de unieke kans om met een spreekwoordelijke klap, niet 2 maar zelfs 3 vliegen te slaan.

1. U kunt voor (minimaal) EUR 12,50 in het bezit komen van een prachtig magazine, met indrukwekkende reportages, interviews, feiten en achtergronden over Stichting Tileng.

2. U maakt kans op een gesigneerde CD “Verleden Land” van onze ambassadeur Wouter Muller. Een CD vol meesterwerken, geïnspireerde door de Indonesische roots van Wouter. Alleen het nummer “Awas!” is de investering al waard.

3. U steunt met uw bijdrage het goede werk van Stichting Tileng in Indonesië. U kunt in het magazine direct lezen aan wat voor fantastische projecten uw geld wordt besteed.

Let wel: de sluitingstermijn van de verloting is 31 december a.s.. Wanneer u uw exemplaar van het magazine na die datum koopt, dan zult u het moeten doen met slechts 2 vliegen.

Dus grijpt uw kans, nu het nog kan !