Skip to main content

Tag: Tileng

Terug naar normaal

Geschreven door Cees van der Jagt op . Gepost in Geen categorie, Weekendverhalen.

De afgelopen maanden staan in Nederland, en ook in grote delen van de rest van de wereld, in het teken van ‘terug naar normaal’. Zoveel mogelijk weer naar het werk, de sportschool, het restaurant, het theater, de kroeg, de bioscoop, etc. En als het even kan ook weer op vakantie.

Voor ons kwam daar iets speciaals bij. Afgelopen Hemelvaartsdag mochten we weer aanwezig zijn op een Kumpulan van Stichting Tileng en dan merk je pas dat je dat de afgelopen twee jaar hebt gemist. Iedereen was er weer. De artiesten die belangeloos voor ons komen optreden, uiteraard onze ambassadeur Wouter Muller, alle bekende gasten van de afgelopen Kumpulans en ook weer een aantal nieuwe gezichten.

Het was weer ouderwets gezellig, met veel muziek, meezingen, dansen en een tombola, maar bovenal weer lekker bijpraten met oude bekenden en aan nieuwkomers het werk van Stichting Tileng uitleggen. Natuurlijk is het voor mij als financiële man daarbij belangrijk dat Stichting Tileng een netto opbrengst van ongeveer € 1.500 kan bijschrijven, maar het is toch vooral het herstel van het persoonlijk contact met de achterban dat het meeste bijblijft.


“Terug naar normaal” had voor mij nog een bijzondere betekenis. Enige tijd geleden heb ik, in verband met privéomstandigheden en zeer tot mijn spijt, mijn activiteiten voor de stichting tijdelijk moeten opschorten. Het doet mij enorm veel plezier om nu te mogen vertellen dat ik weer in de gelegenheid ben mijn taken volledig op te pakken. Ik was derhalve weer als penningmeester op de Kumpulan aanwezig.

Ik kan niet onder woorden brengen hoezeer ik het heb gemist en hoeveel zin ik er weer in heb.

Pukul Terus
Cees van der Jagt

Update: 26 mei 2022: Benefiet kumpulan

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Benefiet Kumpulan t.b.v. Stichting

Na uitstel komt géén afstel! Wij zijn blij, dat de benefiet kumpulan dit jaar nu wel kan doorgaan. We zijn nog druk bezig met het programma, maar we kunnen vast een tipje van de sluier oplichten.

Hans Bax komt met zijn Hurricane Rollers optreden, Eddy Chatelin, Theo Souisay en Peter Staats complementeren de band. Ook zangduo Grace & Mick hebben toegezegd te komen optreden.

De toegangsprijs houden we laagdrempelig op €10,00.

U kunt vast reserveren door een mail te sturen naar mierop@tileng.nl . Vergeet niet het aantal personen te vermelden. Uw reservering is pas definitief, als het bedrag op rekening NL57 RABO0123 7989 65 is bijgeschreven o.v.v. ‘kumpulan’.

Noteer vast in uw agenda:
Donderdag 26 mei, 13.00 uur
Sportcafé Zuidhaghe, Beresteinlaan 625-H, 2543
CE Den Haag

Tot dan!

Banner

Penningmeester in Coronatijd

Geschreven door Cees van der Jagt op . Gepost in Weekendverhalen.

Is het leuk om penningmeester te zijn van Stichting Tileng? Ja, absoluut. Je zit als onderdeel van het dagelijks bestuur en als ‘man van de centen’ middenin de organisatie. Je hebt regelmatig te maken met de achterban (die voor de centen moet zorgen) en het is altijd een waar genoegen om met hen over het werk van de stichting te mogen praten. Daarnaast heb je ook direct te maken met de mensen in Indonesië, met de projecten aldaar en met de zichtbare resultaten die daar worden bereikt.
Met andere woorden, het is geweldig om penningmeester van Stichting Tileng te zijn.

Is het echter altijd leuk om penningmeester te zijn? Helaas moet het antwoord daarop nee zijn. Dit jaar is gewoonweg minder leuk. De schuldige is COVID-19.Uiteraard is de gezondheid van iedereen het allerbelangrijkst. We zijn dankbaar dat de Tileng familie, zowel in Nederland als in Indonesië -voor zover wij weten- tot op heden gespaard is gebleven en we hopen uiteraard dat de Coronaproblemen voor iedereen zo snel mogelijk zullen oplossen.
We moeten echter niet de ogen sluiten voor het effect dat Corona op onze stichting heeft gehad, zowel wat betreft financiën, als wat betreft de projecten.

Als penningmeester moet ik uiteraard allereerst de teruggelopen inkomsten noemen. De sinds maart heersende situatie treft ons op alle fronten. Veel mensen hebben het moeilijk genoeg en het steunen van onze stichting heeft begrijpelijkerwijs niet altijd de hoogste prioriteit.
We hebben dit jaar dan ook vrijwel geen nieuwe donateurs kunnen verwelkomen, geplande acties en samenwerkingsverbanden zijn uitgesteld, de jaarlijkse bouwkampen van de Bouworde Vlaanderen zijn deze zomer gecanceld en ook onze Kumpulan heeft geen doorgang kunnen vinden.

Veel meer pijn doen echter de gevolgen aan de andere kant van de wereld.
Nieuwe bouwprojecten en renovaties zijn dit jaar geschrapt. Aan de ene kant omdat de organisatie daarvan onder de Indonesische Corona-regelgeving niet goed mogelijk is, en aan de andere kant omdat ons simpelweg de middelen ontbreken.
Wij hebben dit jaar alle voorrang gegeven aan de voortzetting van de studiebeurzen van die leerlingen, die ook in 2019 al een beurs van ons kregen. Uitbreiding met nieuwe leerlingen was niet mogelijk en ook andere doorlopende projecten zijn (tijdelijk) beperkt of doorgeschoven.

Een en ander houdt in dat men op Java dubbel wordt getroffen. Allereerst door het virus zelf en dan ook nog doordat onze steun slechts beperkt kan zijn. Dit terwijl je eigenlijk meer zou willen helpen.

Wij doen natuurlijk alles wat wij kunnen om weer zo snel mogelijk terug naar -of liever nog beter dan- normaal te gaan. Hierbij zijn we enorm dankbaar voor iedereen die ons daarin steunt en dan met name onze trouwe donateurs.

Collectebus

Kumpulan geannuleerd

Geschreven door Cees van der Jagt op . Gepost in Weekendverhalen.

Benefiet Kumpulan t.b.v. Stichting Tileng van 21 mei 2020

GEANNULEERD

Velen van u hadden het al vernomen, Stichting Tileng had op 21 mei a.s. een Kumpulan gepland. Deze is gezien de huidige situatie uiteraard geannuleerd. Omdat uw gezondheid en die van onze artiesten voorop staat, staan wij uiteraard volledig achter de genomen maatregelen.

Wij houden u op de hoogte wanneer de Kumpulan wel plaats gaat vinden en hopen u dan weer te mogen ontmoeten.

Wij wensen u allen een goede gezondheid toe en veel sterkte in deze bijzondere tijd.

Wat begon met een droom

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Het is bijna twintig jaar geleden dat mijn vader op het idee kwam om mensen op het Indische eiland Java te helpen. Het idee ontstond in een klein armoedig huisje. Slapen kon hij niet, die nacht. Muizen renden over de balken boven zijn hoofd, insecten en dan nog die drukkende warmte. Tijdens het draaien, woelen en denken, keek hij die nacht onder de muren door naar buiten. In het donker zie je niet zo veel, lijkt alles in orde. Bij zonsopgang zag hij weer hoe moeilijk het bestaan voor de mensen in Manggung was. Hij moest en zou hier iets aan doen. Eenmaal thuis werd een stichting opgezet, Stichting Tileng, fondsen geworven, website, huisstijl en verhalen verteld, de stichting aan de man gebracht.

In de afgelopen 20 jaar werden er, al dan niet uit nood, huizen gebouwd, scholen opgeknapt en uitgebreid, leraren en leerlingen ondersteund met aanvullende salarissen en scholarships. Betaalden we af en toe een medische ingreep, zorgden we voor kleding, boeken, schoolspullen en brillen. Een waanzinnig resultaat is geboekt met de door ons bedachte Buffelbank en er werden verschillende mooie samenwerkingsprojecten opgezet. Neem de Groene School in Baturraden en de mooie samenwerking met de Bouworde Vlaanderen, die ieder jaar met een paar groepen vrijwilligers werkzaamheden verricht bij onze scholen. Allemaal projecten waar we meer dan trots op kunnen zijn. Resultaten waar we 20 jaar geleden alleen maar van konden dromen. De droom van mijn vader om de omstandigheden van de bevolking te verbeteren? We kunnen zeggen dat we dat in de eerste 20 jaar van het bestaan van Stichting Tileng waar hebben gemaakt.

Kan het nog mooier? Dat vraag je je ieder keer af als je langs de projecten loopt, de blije kinderen in de scholen ziet zitten en over de speelplaatsen ziet rennen. Gelukkig kan ik zeggen dat het inderdaad nog mooier kan. Neem het verhaal van Santos. Veel donateurs kennen Santos, een Nederlands sprekende gids in Baturraden, die niets liever doet dan je meenemen, de natuur in, verhalen vertellenen als je dan bijna aan het einde bent, dan moet hij je nog even vertellen dat hij ook werkt voor ‘zijn’ stichting Tileng, opgericht door Pak Ton (Pa Ton). Santos is onze vertegenwoordiger in Baturraden. We hebben hem leren kennen als uitbater van een tokootje van een paar vierkante meter, direct aan de weg, geen enkele luxe, werken, eten, slapen in een klein hokje. Overdag de toeristen rondleiden, mooie wandelingen door de sawa’s. Dat was het leven van Santos. Als er één man is, die een droom waar heeft gemaakt, dan is het Santos.

Santos: “Dankzij de jarenlange steun van Stichting Tileng heb ik nu een respectabele warung en kunnen we onafhankelijk verder.”

Met de hulp van onze Stichting, maar vooral door het harde werken van Santos en zijn vrouw Suci, bestaat de kleine toko niet meer. Zij kochten een huis met winkel, begonnen een Homestay en later een cateringbedrijf. Het ondernemen zat hen duidelijk in het bloed. Elke keer als er een management fee overgemaakt werd, de beloning na het succesvol afronden van een van de projecten voor onze stichting, werd het zorgvuldig geïnvesteerd in iets wat voor meer inkomen zou zorgen. Het resultaat is verbluffend en overtreft ieders verwachting. Ik ga u hier niet meer over vertellen, dit moet u zien. Neem de tijd om bijgevoegde video te bekijken. Santos zal u met trots vertellen hoe ver hij is gekomen.

Je gelooft je ogen niet

Als voorzitter van Stichting Tileng draag ik deze video op aan mijn vader Ton Lange, ere wie ere toekomt, en sluit ik graag af met de volgende zin, waarvan ik zeker weet dat hij hem gebruikt had als dit één van zijn weekend verhalen was:

“Er wonen dromen, duizend dromen in je hoofd. Zo mooi, zo mooi, dat je je ogen niet gelooft.”

– Aart Staartjes

Update Kumpulan 30 mei 2019 (Hemelvaartsdag)

Geschreven door Cees van der Jagt op . Gepost in Weekendverhalen.

We hebben weer een prachtig programma kunnen samenstellen.

De middag wordt geopend door het KvO-duo (Klanken van Oorsprong), bestaande uit Hans Bax en Eddy Chatelin. Hans Bax heeft o.a. gespeeld bij de Tielman Brothers, Javalins, Real Room Rockers, Real Indorockers, The Legends en diverse andere bands en treedt nog regelmatig op. Eddy Chatelin, oprichter en muzikaal leider van de EDDY C band, heeft ook bij de Tielman Brothers gespeeld. Hij was 15 jaar toen hij als jongste bandlid van de destijds nog onbekende band The Crazy Rockers de sologitaar bespeelde, nu misschien wel de oudste Indorock-band die nog actief is. Hij behoort tot de harde kern, samen met zanger Woody Brunings.

We zijn ook heel blij, dat Abadi Krontjong Ensemble op de benefiet wil komen spelen. Abadi is het krontjong ensemble dat, als enige in Nederland, de krontjong muziek in haar traditionele vorm en bezetting vertolkt, de zogeheten ‘keroncong asli’. Daarnaast brengt zij ook in het verlengde van deze traditionele krontjong op eigentijdse wijze haar liederen ten gehore. De naam Abadi staat voor “tijdloos”, maar men mag het naast de naam van het ensemble ook zien als de naam van een tijdloos project.

Wouter Muller, ambassadeur van Stichting Tileng, is natuurlijk ook aanwezig en zal een paar nummers meespelen (ook uit eigen reportoire) met Abadi.

Hetty Naaijkens – Retel Helmrich vertelt over de succesvolle documentaire-film Klanken van Oorsprong. Over de invloed van de Nederlands-Indische geschiedenis op de hedendaagse popmuziek. Ook zal de trailer worden vertoond en is de DVD van de documentaire verkrijgbaar.

Het ABC-trio, bestaande uit Rob Agerbeek, Hans Bax en Eddy Chatelin, komt ook in de documentaire Klanken van Oorsprong voor. Zij zullen na de trailer een optreden verzorgen. Rob Agerbeek is op één pianoles van zijn moeder na volledig autodidact. Hij leert zichzelf pianospelen (aanvankelijk uitsluitend op de zwarte toetsen) door naar grammofoonplaten te luisteren. De eerste jaren is hij in de ban van boogiewoogie, maar hij breidt – voornamelijk in de praktijk in jazzclubs – zijn gebied uit met bebop, hardbop en dixieland.

Lani & Lody waren klasgenoten op de dansacademie en vormen nu ook een duo. Sinds kort zijn zij naast het dansen ook bezig met het maken van muziek.

The Legends Hans Bax, Edy Chatelin, Ron Lamster en Rob Kuyt zullen een afsluitend optreden verzorgen.

En natuurlijk hebben we ook weer een tombola met leuke prijsjes!

Heeft u al uw kaarten gereserveerd? Reserveren kan door een mail te sturen naar mierop@tileng.nl.  U kunt uw bestelling betalen door te storten op bankrekening: NL57 RABO 0123 7989 65 t.n.v. Stichting Tileng o.v.v. kumpulan. Na ontvangst zullen de bestelde e-tickets worden gemaild.  U kunt nu ook een gado² à € 5,00 p.p. en/of een nasi rames à € 7,50 p.p. reserveren door ook dit over te maken op bovenstaande rekening. Vergeet niet te vermelden wat u bestelt. Bij de ingang liggen dan uw eetbon(nen) klaar. Uiteraard zijn er ook snacks verkrijgbaar. De catering wordt verzorgd door restaurant Sayang uit Den Haag.

Ook nieuw dit jaar: u kunt bij ons pinnen!

Aandacht vragen voor Tileng is best leuk

Geschreven door Cees van der Jagt op . Gepost in Weekendverhalen.

Aandacht vragen voor de stichting, fondsen werven, zoeken van ambassadeurs. Stiekem neemt het veel tijd in beslag, iets wat we overigens met liefde doen. Als vaste volger en donateur van Stichting Tileng merkt u hier niet altijd iets van. Soms simpelweg omdat we een nieuwe samenwerking niet mogen delen, tot dat de eerste bijdrage of afspraken concreet zijn. Dat is lastig, stiekem ook wel heel leuk.

Nog niet zo heel lang geleden hebben we twee jonge mensen kunnen strikken, die met veel liefde de rol van ambassadeur op zich willen nemen en naast onze trouwe en waardevolle ambassadeur Wouter Muller willen gaan staan om er samen voor te zorgen dat er meer aandacht komt voor onze mooie projecten.

Deze week was een top week voor sponsorwerving, dat kunnen we u met trots vertellen. Zodra we kunnen zullen we aan u bekendmaken over welke partijen en wat voor een samenwerking dit gaat.

Nog leuker is dat Wil Lange van der Jagt na haar reis op Java van afgelopen november een stukje ingediend heeft bij Libelle. Trots om te vertellen wat de stichting voor haar betekend en wat voor vrijwilligerswerk ze nog meer doet. Haar kolom staat op dit moment in de Libelle. Dank daarvoor, ieder stukje promotie wordt meer dan gewaardeerd.

AD.nl: Zoon Remco zet werk van vader Ton Lange in Indonesië voort

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

De Capelse stichting Tileng gaat verder na een veelbewogen jaar. Zoon Remco Lange zet het levenswerk van zijn vader Ton Lange voort. ,,Ik doe dit uit respect voor hem.’’

Rob van Elewout  © Frank de Roo

,We hebben een loodzwaar jaar achter de rug’’, vertelt Remco Lange, Capellenaar en zoon van Ton Lange, die op 30 augustus 2017 overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Na een lang ziekbed – Lange vocht tegen longkanker – blies hij aan het einde van de zomer zijn laatste adem uit. ,,Je bent er ongetwijfeld nooit klaar voor, maar in deze fase van het leven wil je je vader niet verliezen. Ik ben mijn vader kwijt, mijn kleine is opa kwijt. Dat waren twee handen op een buik.’’

Nee, de stichting was niet bepaald het eerste waar Remco aan dacht, de eerste dagen en weken na de dood van zijn vader. ,,Die ruimte hadden we helemaal niet in ons hoofd’’, vertelt hij. ,,Maar toch moesten we uiteindelijk bepalen hoe en óf we verder zouden gaan met Tileng.’’

Zelfredzaam

Het antwoord is uiteindelijk een volmondig ‘ja’. Lange neemt het voorzitterschap over van zijn vader. Met Tileng zet hij Tons werk voort in de Indonesische dorpen Batturaden, Imogiri en Tileng om die zelfredzaam te maken. Door de bouw van scholen, een buffelbank, laptops en alles wat de lokale bevolking nodig heeft om op eigen houtje verder te gaan. ,,Nee, het was geen vraag of ik hem zou opvolgen. Ik doe dit uit respect voor mijn vader.’

Als je ‘ja’ zegt tegen een project, moet je het ook doen. Zo doen wij dat in Rotterdam

Niet lang na Tons dood reisde Remco met een delegatie van bestuursleden af naar het Indonesische eiland Java. ,,Dat was een cruciaal bezoek’’, concludeert Lange. ,,Ik vond dat er dingen anders moesten, professioneler en eerlijker.’’ Tileng bouwt zelf niets, maar is ‘slechts’ de sponsor en de extra oren en ogen van de lokale bevolking in de drie dorpen (desa’s). ,,Mensen moeten het dus echt zelf doen. En omdat het niet in de Indonesische cultuur past om ‘nee’ te zeggen, kregen we altijd ‘ja’ te horen. Ook als er achteraf nauwelijks niets gebeurd bleek.’’

En dus is het wat Remco Lange betreft tijd voor een cultuuromslag, een ‘Rotterdamse ja’, zoals hij het zelf zegt. ,,Dat hebben we er langzaamaan wel ingekregen daar. Als je ‘ja’ zegt tegen een project, moet je het ook doen. Zo doen wij dat hier in Rotterdam ook. We zien nu dat mensen actiever zijn geworden, meer overleggen en ons ook ons via whatsapp en e-mail veel meer op de hoogte houden. Dat is mooi om te zien.’’

Langzaam keert het plezier bij Remco terug na een loodzwaar jaar. En hij is vastbesloten: ,,Toewijding is essentieel, maar dat kan niet anders. In 2006 ben ik voor het eerst mee geweest. Als je dat eenmaal hebt gedaan, wil je niets anders meer. Je moet iets voor de gemeenschap betekenen, waar ter wereld dat ook is. Dat heb ik gelukkig van mijn vader overgenomen.’’

 

In Memoriam - Ton Lange 1947 - 2017

Wat als…

Geschreven door admin op . Gepost in Weekendverhalen.

Daar zit je dan, inmiddels twee weken later. De opdracht voor vanavond, een weekendverhaal. Normaal niet iets dat veel moeite kost, het is over het algemeen meer de tijd die het in beslag neemt. Vandaag niet. Vandaag is anders. Dit bericht moet. Het moet, omdat de wereld er sinds twee weken heel anders uit ziet. Op 30 augustus had ik de zware taak om het bestuur van Stichting Tileng mede te delen dat haar voorzitter was overleden. De oprichter en geestelijk vader van Stichting Tileng is op woensdag 30 augustus om 12:45 in het IJsselland Ziekenhuis in Capelle aan den IJssel overleden. Overleden aan de gevolgen van kanker. Een ziekte waar Ton in de afgelopen twee jaar mee te maken had. Elk facet doorliep hij als een echte strijder, slechte berichten, goede berichten, altijd was zijn motto: ‘We gaan er voor en we gaan door’. Helaas kreeg Ton op zondag 27 augustus te horen dat er geen opties meer waren. Geen kuren, geen tabletjes, geen hoop. Uitbehandeld. Die vreselijke ziekte had hem zo in de greep dat zelfs artsen het er benauwd van kregen. Een oneerlijke strijd waarbij geen ruimte meer was voor een tegenoffensief. Daarna is het hard gegaan. Het loslaten kostte Ton veel moeite. Immers: ‘Loslaten is machteloosheid toegeven, hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb’. Iedereen die Ton heeft gekend weet dat ie hoe dan ook altijd de touwtjes in handen wilde houden. In het bijzijn van zijn vrouw Wil heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. Zoals mijn moeder het zei, samen begonnen en samen geëindigd.

Wat volgde was een mooie herdenking, een herdenking zoals die bij Ton past. Afscheid op zijn favoriete plekje in Capelle, aan de IJssel, bij Fuiks. Overweldigend om te zien hoeveel mensen hem de laatste eer hebben bewezen. Bescheiden als hij was, hij zou er stil van zijn geweest. Een week na zijn overlijden een mooi intiem afscheid met zijn gezin en de mensen van zijn stichting. Precies zoals hij het wilde.

Wat rest is pijn, verdriet en een enorm gemis van iemand die er altijd was. Van iemand die ergens in geloofde en het dan ook waar wilde maken. Van iemand die je mocht en dat dan ook liet blijken. Mocht hij je niet dan wist je het ook. Goud eerlijk, oprecht en recht door zee. Niet ouwehoeren maar doorgaan. Afspraak is afspraak en o ja, vergeet dat verdomde vingertje niet, als hij het meende dan haalde hij het vingertje erbij. Dan wist je dat het menens was.

Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over, wat als… Wat als jij er niet meer bent en ik wel. Natuurlijk hebben we wel eens gesproken over wat als… ‘Ga jij dan door?’ was de vraag. ‘Natuurlijk!’ was het antwoord. Alleen waarom nu al? Een vraag die we nooit beantwoord zullen krijgen. Gewoon omdat het zo moet zijn, zou Ton gezegd hebben. Niet zeuren, schouders er onder.

Natuurlijk heb ik ook wel eens nagedacht over wat als… Ik heb er echter nooit invulling aan willen geven.

Natuurlijk hebben de andere bestuursleden nagedacht over wat als… Ik durf er mijn handen voor in het vuur te steken, dat zij net als ik de erfenis van Ton zullen accepteren en door zullen gaan. Hoe? Dat gaan we zien, we nemen daar de tijd voor. Ton vervangen is geen optie, dat gaat niet. Niemand heeft dezelfde passie en gedrevenheid als Ton voor zijn Tileng had. Dat durf ik hier gewoon uit te typen, zonder daar iemand anders te kort mee te doen. Hij besteedde onmenselijk veel tijd aan zijn stichting, was overal te vinden waar hij maar het idee had dat er een financiële bijdrage te halen was, stond vooraan als ie ook maar enigszins publiciteit voor zijn stichting kon krijgen. Reed het hele land door om maar ergens het woord van zijn stichting uit te dragen, als iemand dat vroeg. Vergaderingen zullen niet meer onder zijn leiding gevoerd worden.

Hoe wij daar invulling aan gaan geven, daar gaan we over nadenken. Het zal voor nu betekenen dat we in de komende periode minder weekendverhalen zullen plaatsen, we minder op social media bezig zullen zijn en u wellicht vergeten op het moment dat u jarig bent, want ook dat was het werk van Ton. We gaan er vanuit dat u het ons vergeeft. Ons de tijd gunt om alles op een rijtje te zetten en terug te komen zoals Ton het zou willen. Wij hopen dat we dan nog steeds op u kunnen rekenen.

“En als ik gestorven ben, heb geen verdriet en huil maar niet.
Ik ben niet echt dood moeten jullie weten, het is maar een lichaam dat ik achterlaat. Dood ben ik pas als jullie me zijn vergeten.”

Doe wat andere mensen gelukkig maakt

Geschreven door Remco Lange op . Gepost in Weekendverhalen.

Ik denk altijd aan en doe iets om de kinderen van de desa’s te helpen zodat ze zoveel mogelijk kunnen leren en daardoor kunnen ze concurreren in het zoeken naar werk.

Door de komst van de Aziatische economische gemeenschap MEA, wordt de concurrentie op allerlei gebieden steeds heviger. Daarvoor hebben ze vaardigheden nodig hebben om met de andere Aziatische landen te wedijveren.

Goede faciliteiten voor het leren zijn daarom nodig op de Indonesische scholen. Ik ben erg dankbaar dat ik via Stichting Tileng een steentje kan bijdragen. Al een tijd helpt de stichting uit Nederland ons door de bouw van basisscholen, kleuterscholen, kinderopvang en speelparken.

Via de stichting Tileng krijgen een aantal scholen in de omgeving van mijn woonplaats steun, in de vorm van nieuwe gebouwen, renovaties van de bestaande schoolgebouwen waardoor ze er beter uitzien.

Dat is niet alles. De stichting biedt ook hulp voor het onderwijs vanaf de basisschool, middelbare school onderbouw, middelbare school bovenbouw tot aan de hogeschool en de universiteit. Sommigen hebben medische studies afgemaakt, zijn onderwijzer op de basisschool geworden. Anderen werken op cruiseschepen. Weer anderen werken als kassier, accountant in het bedrijfsleven.

Ik ben blij dat ik voor hen de spreekbuis ben geworden tegenover de Stichting Tileng. Ze zijn immers niet zo goed in het Nederlands of Engels.

Niet op alle Indonesische scholen moeten de leerlingen het schoolgeld betalen, want sommige scholen zijn door de staat gesubsidieerd. Maar om naar school te gaan naar de stad hebben de leerlingen uit het dorp geld nodig voor transport, ook voor andere schoolbenodigdheden.

Daarom vragen ze voor hun opleiding hulp aan bij de stichting.

Door de hulp worden ze enthousiast om te leren om de beste prestatie te halen waardoor ze kunnen concurreren in het vinden van het werk dat bij hen past en bij de kennis die ze beheersen.

De stichting betaalt ook extra honorarium aan de docenten die nog niet als ambtenaar zijn benoemd. Ondanks het geringe bedrag dat ze ontvangen, hebben deze leerkrachten sinds lange tijd veel en met toewijding gedaan voor het onderwijs.

Ze zijn blij met het extraatje dat ze van de stichting krijgen. Ze zijn ook trots op de stichting die zich om hen bekommert.

In het belang van de communicatie onderling hebben ze een soort vereniging opgericht bestaande uit mensen die extra honoraria van de stichting ontvangen. Elke maand organiseren ze een bijeenkomst, terwijl de uitbetaling van hun honorarium jaarlijks plaatsvindt. Ze organiseren zelfs een arisan, een soort routine loterij bijeenkomst waar iedereen om de beurt kan winnen. Daarbij kunnen ze in groepsverband geld sparen en plannen met vakantie te gaan naar Bali. “Als er geld genoeg voor is”, zeggen ze trots.

De Stichting Tileng geeft ook economische hulp in de vorm van een melkkoe die ze om de beurt kunnen lenen. Ik hoop dat het vee het welzijn aan de boeren schenkt en dat het beter gaat met hun economie en dat de koe bij iedere boer terecht komt.

Bij elke gelegenheid probeer ik informatie te delen aan elke Nederlandse toerist die ik als gids begeleid. En de meeste toeristen zijn tevreden als ze de projecten van Stichting Tileng hebben gezien. Dan worden ze enthousiast om donateur te worden.

Ik word nog blijer omdat de Stichting Tileng samenwerkt met de maatschappelijke organisatie uit België, Bouworde. Deze faciliteert de jongeren die zich om Indonesië en vooral Baturraden bekommeren. De samenwerking is twee jaar gaande en het resultaat ervan is geboekt zoals de nieuwe natuurschool te Baturraden.

Bovendien logeren ze bij mij in het dorp. Zo leren ze het leven van de dorpelingen kennen.

Het meest interessante is dat ze zich gemakkelijk aanpassen aan de jongelui van het dorp. Ze spelen, leren de taal, dansen en natuurlijk koken: het originele Javaanse gerecht. En ze vinden het leuk om in het dorp te wonen.

Elke maandag tot en met vrijdag moeten ze activiteiten hebben. Zo helpen ze met timmeren, lesgeven op school, middaglessen geven aan de kinderen en de dorpelingen die het Nederlands en het Engels willen leren.

Zaterdag en zondag hebben ze vrij en kunnen genieten van de schoonheid van de mooie en exotische toeristische bestemmingen van Indonesië.

Dat waren mijn ervaringen als toeristische gids waarbij ik een steentje kan bijdragen aan de mensen om me heen. Ik hoop datgene dat ik heb gedaan en doe, mijn kinderen en mensen om me heen motiveert.

Namens de kinderen en de leraren alsmede het bestuur van de Stichting Tileng, heel veel dank voor de hulp, samenwerking en het vertrouwen. Ik hoop dat het steeds beter gaat met de Stichting Tileng en dat zij steeds meer vertrouwen krijgen van mensen in Nederland.