Weekendverhalen – Pagina 38

Baturraden: een bezoek om niet te vergeten

Geschreven door Remco Lange op 13 mei 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik de groene weelde van Sumatra, het blauwe Tobameer , orang oetangs in de jungle en een exotische bloemenpracht. Als ik mijn ogen dicht doe, zie ik de rijstvelden van Java, de as van de Merapi, de rokende Bromo en de kleuren en geuren van allerlei exotische vruchten. Ja, ik was weer in mijn moederland voor een muzikale groepsreis van 25 dagen. Ondergedompeld in de geuren van kretek en doerian, in de kleuren van bougainville en flamboyant en in de klanken van anklung, gamelan en krontjongmuziek. Wat een feest om mee te maken. Wat een feest om op te treden met lokale muzikanten. Wat een feest om het wel en wee van dit land te ondergaan.

Weer terug in Enschede dwalen mijn gedachten naar een onvergetelijke gebeurtenis tijdens onze reis: ons bezoek aan Baturraden. Ik ben al enige jaren ambassadeur van Stichting Tileng, maar dit zou de eerste keer worden dat ik een van de desa’s zou bezoeken die de stichting ondersteunt. In Baturraden zijn dat vooral onderwijsprojecten. Daarin vervult de lokale contactpersoon van Stichting Tileng, Tekad Santos, een zeer belangrijke rol. Hij ontvangt onze groep van 10 personen in zijn woning, waar ons een heerlijk welkomstdrankje wacht en daarna een heerlijke maaltijd. Ondertussen vertelt hij honderduit in vloeiend Nederlands over de onderwijsprojecten op de scholen en de steun vanuit Stichting Tileng. Deze innemende persoon wint direct onze harten. Santos is zeer verguld met ons bezoek en heeft volgens mij de hele desa rondgebazuind dat er een hele “Tileng-delegatie” uit Nederland een speciaal bezoek aan Baturraden komt brengen. Met mij in de hoofdrol. Mijn voorgevoel komt ’s avonds uit. Hij verwacht ons op het schoolplein van een van de scholen voor een gezellige feestmaaltijd waar, zegt hij, ook nog wat andere gasten bijkomen. Onze bus brengt ons daarheen, maar ik word van te voren door hem met de motor opgehaald, maar ik weet niet waarom.

We rijden niet eerst naar die school, maar naar zijn huis. In een kamer vraagt hij mij om mijn kleren uit te trekken. Dan blijkt dat er een speciaal traditioneel feestkostuum voor mij is gemaakt! Broek, jasje, riem, rubberen slippers en hoofddoek. In dit eretenue word ik naar het schoolplein gebracht en door allerlei voor mij onbekende desabewoners als eregast onthaald. Onder hen diverse leerkrachten van de scholen, maar ook de burgemeester.

Uit de naburige desa Purwokerto is een heuse krontjongmuziekgroep gekomen om het feest op te luisteren. Die spelen zo mooi dat ik het niet kan laten om mijn gitaar te pakken en mee te spelen. Ondertussen komen er steeds meer mensen het schoolplein op. Velen willen mij spreken, maar mijn Bahasa schiet tekort en hun kennis van het Twents is ronduit slecht. In elk geval wordt mij duidelijk dat allerlei belangrijke personen uit deze desa vanavond speciaal gekomen zijn om de “Tileng-delegatie” met mij als ambassadeur te ontmoeten. Op een gegeven moment vraagt Santos aan mij en de krontjonggroep om te stoppen met spelen. Hij vraagt de aanwezigen (zo’n 80 personen) om stilte. Ik moet naar voren komen en de burgemeester houdt een toespraak. Die spreekt nog beroerder Twents dan alle anderen, maar ik begrijp dat hij het een bijzondere eer vindt dat wij zijn desa bezoeken en dankt ons voor alle steun die Stichting Tileng hier biedt. We worden er stil van. Maar dan moet ik naar voren komen. Er blijkt nog iets te ontbreken aan mijn eretenue. Onder luid applaus krijg ik van de burgemeester een zeer fraaie schede met een prachtige kris erin onder mijn riem gestoken. Het is alsof ik tot ereburger benoemd wordt. Ontroerd zoek ik naar dankwoorden. Namens Stichting Tileng zeg ik dat wij het zo belangrijk vinden dat de lokale bevolking zelf aan zijn eigen toekomst werkt. De toekomst van Indonesië ligt vooral in de handen van zijn jeugd. Kinderen hebben de toekomst. Het is daarom zo belangrijk dat Baturraden investeert in opvoeding en onderwijs van de kinderen op school. Vanuit Stichting Tileng willen we daaraan meehelpen, maar alleen als er in deze desa mensen zijn die daar zelf in geloven en verantwoordelijkheid voor dragen. “Your words really touched our hearts”, zegt een van de schoolhoofden mij na afloop.

Dan wordt het tijd voor het feestmenu. Een overheerlijke nasi kuning-rijsttafel met alles erop en eraan valt onze groep en alle aanwezigen ten deel. De krontjongmuzikanten slaan ook weer toe. Zo hard dat de gitarist een snaar breekt. Gelukkig brengt mijn gitaar uitkomst, ongelukkig dat ik niet meer mee kan spelen. Maar dat duurt niet lang, ik krijg het verzoek om voor iedereen te zingen. Met begeleiding van deze heerlijke muzikanten is het niet moeilijk om dan op dit schoolplein in Baturraden de sterren van de hemel te zingen. Wat een avond.

De volgende dag bezoeken we in sneltreinvaart verschillende scholen. Ook daar weer een onthaal van jewelste. Compleet met drumband en anklungorkest worden we binnengehaald, op de foto gezet, bezoeken we schoolklassen, worden we rondgeleid door vriendelijke en hulpvaardige leerkrachten, moeten we proeven van allerlei gemaakte gerechten. Maar het allermooiste is toch de aanblik van al die kinderen, serieus aan het studeren, die verlegen naar ons kijken of juichend en lachend naar ons zwaaien. Ik zie al die kinderen en denk. Nee, ik voel, dít is de jeugd van Indonesië, dit is de toekomst van dit land, dit is waar het om gaat. Dit is waar we het voor doen. Dit is waar Stichting Tileng voor staat. Voor hulp aan mensen die zichzelf verder helpen. En onze hulp daarbij heel goed kunnen gebruiken.

De mensen in Baturraden vonden het een eer dat wij hen bezochten. Ik vond het een eer om daar te zien hoe goed er gewerkt wordt aan betere kansen voor kinderen. En hoe goed de hulp van Stichting Tileng daar terecht komt. Ik ben er nog meer in gaan geloven dan ik al deed… Baturraden: een bezoek om niet te vergeten.

Wouter Muller (met dank aan Ellen Mierop die samen met Tekad Santos ons bezoek heeft voorbereid)

“Verleden land”

Geschreven door Remco Lange op 6 mei 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Wouter Muller ambassadeur van Stichting Tileng presenteert op 29 mei a. s. zijn nieuwe cd “Verleden land” om 14:30 uur in het Rabotheater te Hengelo (O).

Wouter is in 1947 geboren in Bandung (West – Java) en kwam in de jaren vijftig naar Nederland. Voor het grote publiek is Wouter nog een onbekende, maar hij maakt al jaren muziek. Speelde in diverse bands waaronder vele jaren in de Oost-Nederlandse folkgroep Jakkes (2 elpees). Richtte in Enschede de groep Quasimodo op als begeleidingsband voor Willem Wilmink. Maakte daarmee enkele theaterprogramma’s en de CD ‘Achterlangs’ en de kinder – CD ‘Verboden voor kinderen’. Schrijft geregeld Nederlandstalige teksten en muziek en componeerde behalve voor Quasimodo en Willem Wilmink ook voor Wieteke van Dort.

Met ‘Verleden land’ brengt Wouter Muller al weer zijn vijfde cd uit. Met zijn vorige cd’s veroverde de Enschedese muzikant, tekstschrijver en componist zich een vaste plek in vele harten. Vooral van mensen die net als hij van Indische afkomst zijn. Die Indische afkomst is in zijn muziek en vooral zijn liedteksten altijd een belangrijke inspiratiebron geweest. Dat geldt ook voor zijn nieuwe cd. De belangrijkste thema’s daarvoor zijn ontleend aan een recente groepsreis door Java/Bali, aan het Indië van vroeger en aan Enschede, de stad waar hij nu al jaren woont.
In 17 nieuwe nummers biedt Wouter Muller een even liefdevolle als trotse terugblik op zijn vroegere en huidige wortels. Bijzondere vermelding verdienen vijf liederen over ‘de njai’, de inlandse vrouwen waarmee vele Europese mannen buitenechtelijke relaties onderhielden en er kinderen bij verwekten. Muller zette oeroude onbekende gedichten over dit jarenlange taboeonderwerp op nieuwe muziek. Het vroegere verleden komt ook opnieuw tot leven in soms aangrijpende nummers over de ‘Bersiap’ (de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd), over de akkoorden van Linggajati en over de ‘Puputan’, het collectieve zelfmoordritueel op Bali. Zijn woonplaats komt aan bod met enkele gedichten over Enschedese herdenkingsmonumenten en in ‘Mijn stad’ blikt Wouter terug op de vuurwerkramp die zijn stad trof in 2000.
Muzikaal biedt deze cd een verscheidenheid aan toegankelijke muziekstijlen, waarin folk, country en (Indo)rock elkaar afwisselen. Maar eigenlijk is zijn nieuwste cd vooral een rondreis door het persoonlijke leven van een muzikant, die van zijn (Indische) hart geen moordkuil maakt, maar muziek gebruikt om een verhaal te vertellen.

Voor, na en tijdens de presentatie zal Wouter aandacht vragen voor Stichting Tileng.

Wouter Muller : “Het werk van Stichting Tileng inspireert mij en de projecten van de stichting inspireren vele anderen.”

Twitter @StichtingTileng

Geschreven door Remco Lange op 29 april 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Wist u dat Stichting Tileng ook actief is op Twitter? Als u ons volgt, blijft u automatisch op de hoogte van het laatste nieuws en de wetenswaardigheden van de stichting. Klik daartoe op de volgende link: http://twitter.com/StichtingTileng

Wat is Twitter?

Twitter is hét nieuwe medium waarbij u met korte tekstberichten, à la SMS real-time, kunt communiceren met de hele wereld. Wat Twitter uniek maakt, is dat u niet persé achter een computer hoeft te zitten om berichten te posten of te ontvangen. U kunt gemakkelijk via uw telefoon berichten ontvangen en versturen. Zo blijft u altijd op de hoogte. Via deze razend populaire ‘tool’ houden wij u op de hoogte van het reilen en zeilen van de stichting.

Hoe werkt het?

Als u actief wilt worden op Twitter dient u eerst een account aan te maken (surf dan naar www.twitter.com) . Nadat dit gebeurd is, gaat u naar “Who to follow” (wie wilt u volgen). Typ Stichting Tileng in en zoek. De stichting gevonden, klik dan op “Following” volgen. U ontvangt vanaf dat moment alle Stichting Tileng Tweets in uw Twitter account. Dus aarzel niet en volg ons op Twitter en vraag uw volgers hetzelfde te doen!

Hebt u vragen of opmerkingen, verzend deze dan niet via Twitter, maar per e-mail: info@tileng.nl . Zie ook www.tileng.nl

Schilderijen te koop

Geschreven door Remco Lange op 22 april 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Het is van de leerlingen een van de manieren om hun dank over te brengen voor wat de stichting met behulp van sponsors en donateurs in Nederland mogelijk hebben gemaakt.

Uly Amalia Sari, een leerlinge van de 5e klas van ‘Pamijen 2’ zei onder andere: “Onze school is veranderd. We hebben weer een veilig gevoel en de vloer van onze klas is niet meer vies. We voelen ons zo gelukkig. En vol enthousiasme kunnen we aan onze studie werken.”

Ik vind het van belang nog eens te herhalen, dat deze lagere school en andere scholen niet herbouwd hadden kunnen worden zonder de steun van sponsors en donateurs en met de geweldige inzet en participatie van de mensen uit Baturraden zelf. Immers, die inzet en participatie is van groot belang om de projecten de projecten te laten zijn van de bewoners zelf.

De stichting verkoopt de schilderijen aan de hoogste bieder met een ondergrens van € 50,- per stuk. Maak uw bod bekend via info@tileng.nl en wij nemen contact met u op.

Stel de kinderen van de lagere school niet teleur. Doen!

Wajang Foxtrot

Geschreven door Remco Lange op 15 april 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Als je dagelijks, zoals ik, bezig bent met Indonesië en met de mensen die daar wonen, dan kom je ook met de geschiedenis in aanraking; zowel met die van Nederland, als die van Indonesië. Hoewel Stichting Tileng politiek en kerkelijk neutraal opereert, sluiten we ons niet af van het verleden. Enige kennis van de geschiedenis geeft tenslotte ook veel inzicht in de hedendaagse gang van zaken in Indonesië. Zo had ook de tentoonstelling “Wajang Foxtrot” direct mijn interesse.

Door het bestuur van “De Atlas Van Stolk” was ik uitgenodigd voor de opening van de tentoonstelling op 12 maart jl. in Rotterdam. De opening werd verricht door Marion Bloem, klinisch psychologe, romanschrijfster, beeldend kunstenaar en filmmaker. Marion ken ik van ontmoetingen met onze ambassadeur Wouter Muller en Ernst Jansz. Ook heb ik met mijn vrouw gefigureerd in haar film “Ver van familie”.

Wajang Foxtrot is een tentoonstelling over een deel uit de vaderlandse geschiedenis: Nederlands-Indië. De aanleiding voor deze expositie is een bijzondere collectie Indische bladmuziek verworven door “De Atlas Van Stolk”. Deze bladmuziek met taferelen uit de gordel van smaragd, vormt het leidmotief in het verhaal over Indië vanaf 1860 tot de onafhankelijkheid van Indonesië in 1949.

Ik vind het een bijzondere tentoonstelling die de moeite waard is om naar toe te gaan. De tentoonstelling (link) is tot 26 juni a.s. geopend.

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 3)

Geschreven door Remco Lange op 8 april 2011. Gepost in Weekendverhalen.

In de afgelopen twee delen hebt u het verhaal kunnen lezen hoe het allemaal is begonnen met Stichting Tileng. Nu terug naar het heden. Inmiddels is de stichting al meer dan tien jaar actief en dat is niet ongemerkt gebleven. Niet in Nederland maar vooral niet in Indonesië.

Tijdens de in de vorige delen beschreven reizen en ontmoetingen heb ik twee geweldige mensen ontmoet: Puri Purwanto en Tekad Santos. Puri woont in Imogiri en Tekad in Baturraden. Zij vonden dat de stichting ook het goede werk zou kunnen doen in hun desa’s, Imogiri en Baturraden. Sinds de oprichting van Stichting Tileng hebben zij de stichting regelmatig om financiële steun voor projecten gevraagd. In eerste instantie konden wij die niet honoreren omdat die projecten toen buiten het statutaire werkgebied (desa Tileng) van de stichting waren gelegen. Om hen beiden niet al te zeer teleur te moeten stellen, kon een aantal van die verzoeken door bemiddeling van onze stichting bij een aantal instanties alsnog worden gehonoreerd.

Aangezien het bestuur deze werkwijze, mede gelet op het feit dat het merendeel van die projecten steun verdient, nogal omslachtig vond, is in 2005 besloten de statuten van de stichting aan te passen. Dat is in 2007 geëffectueerd door de notaris. Het werkgebied desa Tileng werd verruimd tot geheel Java. De stichting steunt nu drie desa’s (dorpen): Tileng, Imogiri en Baturraden op het eiland Java in Indonesië, met de desa Tileng als speerpunt.

We hebben met behulp van onze sponsors, donateurs en de mensen uit de desa’s veel mooie en duurzame projecten kunnen realiseren. Inmiddels hebben we tientallen projecten afgewerkt en gaan we, dankzij uw hulp, verder met andere lagere scholen in Baturraden, huizen in Imogiri en een landbouw- en veeteeltcoöperatie in Tileng.

Voor al die projecten bij elkaar hebben wij nu inmiddels meer dan drieënhalve ton euro effectief besteed in Indonesië. Een resultaat waar wij als kleine organisatie, uitsluitend steunend op vrijwilligers, ongelofelijk trots op zijn. Zeker als je bedenkt, dat er tot op heden minder dan 1% aan overheadkosten in Nederland is achtergebleven; vandaar onze bestedingsgarantie van 99%.

We gaan dan ook met volle kracht en veel moed richting ons 12½ jarig jubileum. Op dit moment is de stichting intensief bezig om de organisatie ter plekke, in samenwerking met ons management in Indonesië, te professionaliseren. Het beleid van de stichting dient tenslotte zowel voor het bestuur in Nederland als voor de vertegenwoordigers van de stichting in Indonesië in zijn geheel helder te zijn. Met dat doel wordt momenteel het zogenaamde ‘Tileng-handboek’ ontwikkeld. Zo wordt de eenduidigheid, transparantie en effectiviteit van het beleid gegarandeerd, zowel in het internationale beleid als in de implementatie van dit beleid op lokaal niveau. Daarnaast wordt ook de organisatie in Indonesië verder geformaliseerd.

U leest het goed; de stichting blijft zich professionaliseren om het werk waarvoor we staan goed te kunnen blijven uitvoeren. Kleinschaligheid en effectiviteit op lokaal niveau blijven daarbij te allen tijde gewaarborgd.

Ik besluit deze reeks in de hoop dat u het leuk en interessant vond. Mocht u geïnteresseerd zijn in meer gedetailleerde informatie over de stichting, kijk dan op de website van de stichting www.tileng.nl of mail naar lange@tileng.nl.

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 2)

Geschreven door Remco Lange op 1 april 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Gelukkig duurde de nacht niet zo lang. Deze mensen komen om 04.00 uur weer tot leven, dan begint de vrouw alweer aan haar dagelijkse bezigheden. Na een simpel en goed ontbijt zijn wij met de familie naar het schooltje van Ribut geweest en hebben inkopen gedaan op de pasar. Een uur rijden vanaf Manggung. Daar hebben wij kleren en andere noodzakelijkheden voor Ribut en haar vader en moeder gekocht.

Na terugkomst van de pasar hebben wij thee gedronken en nog wat rondgewandeld in de dusun. Toen werd tijdens de gesprekken met de dorpelingen het idee geboren om wat meer te gaan doen voor de bewoners in de dusun Manggung.

Ik heb hen gevraagd een plan te ontwikkelen voor het bouwen/renoveren van woningen in de dusun. Ik zou dan in Nederland op pad gaan om sponsors te vinden die dat plan zouden willen financieren. Na toch wel twee vermoeiende dagen namen wij voldaan afscheid van de familie en de dorpelingen met de toezegging dat wij over twee jaar terug zouden komen.

Snel nadat wij weer in Nederland kwamen, kwam ik in het bezit van het door de bewoners opgezette plan. Het betrof de nieuwbouw van drie woningen en het renoveren van zeven woningen. Met dit plan ben ik op pad gegaan en heb een sponsor gevonden. Nu konden de bewoners met een aantal vaklui aan de slag.

In 1999 zijn mijn vrouw en ik weer naar Indonesië gegaan. Naast de rondreis op Oost-Java zijn wij natuurlijk weer in Manggung geweest. Naast de gebruikelijke activiteiten konden wij de gerenoveerde en een afgebouwde woning(en) aanschouwen. De nieuwe woning was op de plaats van het bamboehutje voor onze familie gebouwd. Zij waren daar zeer blij mee. De andere twee nieuwe woningen waren in aanbouw zodat ik daar zelf ook nog aan heb kunnen metselen. Nu zijn wij maar een dag gebleven wegens tijdgebrek. Wij zijn natuurlijk wel met de familie naar de pasar geweest in Wonosari. Ook nu beloofden wij ons te blijven in zetten voor de dusun en in 2002 terug te komen.

In Nederland blijf je je bezighouden met Manggung. Er kwamen signalen richting Nederland dat men wel met andere projecten verder wilde gaan maar dat dan op desaniveau zou moeten gebeuren om Manggung niet meer privileges te geven boven de andere 16 dusun’s die samen de desa Tileng vormen.

Nu ik meer geld nodig had voor andere projecten en voor een groter gebied zeiden mijn sponsors dat ik het e.e.a. zou moeten formaliseren.

Tijdens het vertonen van mijn video-opnames van onze reis op Oost-Java werd het idee geboren een stichting op te richten. Een van de toeschouwers was bereid de stichting met mij op te zetten. Nadat ook een collega van mij bereid was een bestuursfunctie te bekleden was het snel bekeken. Op naar de notaris en de Stichting Tileng was geboren in juni 2000.

Vanaf dat moment moest het bestuur gaan werken om de stichting verder vorm te geven en operationeel te krijgen. Een van de resultaten is een website op het internet en een onlangs uitgekomen tweetalige brochure.

In plaats van 2002 zijn mijn vrouw en ik reeds afgelopen maart/april weer in Indonesië geweest (red. 2001). Enerzijds voor een bezoek aan onze familie aldaar en anderzijds voor een rondreis op West-Java. Daarnaast heb ik totaal een week besteed aan zaken in het belang van de Stichting Tileng. Zoals o.a. het regelen van de vertegenwoordiging aldaar en het maken van afspraken met de leider(s) van de desa Tileng en de dusun’s.

Het was weer een voortreffelijke tijd.”

Volgende week deel 3.

Van bezoek tot Stichting Tileng (deel 1)

Geschreven door Remco Lange op 25 maart 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Er is steeds meer belangstelling voor het werk van de stichting en mensen lezen vaak de weekendverhalen. Ook krijg ik vaak de vraag voorgelegd hoe is het nu zo gekomen? Vandaar hieronder nogmaals het verhaal “Van bezoek tot Stichting Tileng”

“Het is allemaal begonnen in 1997 met het bezoek van mijn vrouw en mij aan ons pleegkind in de desa Tileng dusun (woongemeenschap) Manggung.

Na onze rondreis door Indonesië, Sumatra, Java en Bali, hebben wij een bezoek gebracht aan ons pleegkindje Ribut Riyani, toen 5 jaar oud, en haar familie. In tegenstelling tot wat gebruikelijk is hebben wij geen bezoek van een uurtje afgelegd maar zijn wij, op verzoek van de familie, twee dagen te gast geweest. In de maandelijkse briefwisseling met de familie hadden wij toegezegd kippen en geiten mee te nemen als wij naar hen toe zouden komen.

Om deze belofte waar te maken hebben wij tijdens onze autorit van Yogyakarta naar Manggung, ruim twee uur rijden, 10 kippen en 2 geiten gekocht. Daarnaast kochten wij nog een baal rijst, suiker en thee.

Toen wij in Manggung aankwamen was de gehele dusun uitgelopen om deze orang Belanda’s (Nederlanders) te zien. Wij waren namelijk de eerste buitenlanders die de dusun bezochten. Na de kippen in het gereed staande “kippenhok” gezet te hebben en de geiten naast de bamboehut vastgezet te hebben zijn wij begonnen aan de gebruikelijke plichtplegingen onder toeziend oog van alle bewoners. Daarna hebben wij de meegebrachte cadeautjes voor Ribut, de familie en de kinderen van de dusun uitgedeeld.

Na de thee en de versnaperingen, bijeen gebracht door de familie en de bewoners, zijn wij een wandeling gaan maken in de dusun. Voor de bamboehut staat een grote betonnenwatertank met een inhoud van 5000 liter. Al snel vertelde Sutimin, de vader van Ribut, dat deze tank leeg was omdat het een vrij droog seizoen was. Desgevraagd vertelde hij dat deze alleen gevuld kon worden door een te bestellen tankauto. Deze moest dan twee keer komen en dat was een hoop geld. Nadat ik gezegd had dat ik het water wel zou betalen als het water gebracht zou worden terwijl ik nog aanwezig was, zei hij dat dat dan binnen een uur te regelen was. En inderdaad, binnen een uur waren er twee tankauto’s geweest en had de familie weer water voor een aantal maanden.

De eerste dag zijn wij onder veel belangstelling van de dorpsgenoten goed doorgekomen. Bedtijd brak aan. ‘Hoe zou men dat regelen vroegen wij ons af’. Het bamboehutje was een grote ruimte die met gordijnen was afgezet voor de “keuken” en de “slaapkamer”. In het hutje stond een houten bed en een houten bank. Al snel volgde de slaapindeling. Mijn vrouw werd uitgenodigd in het houten bed waarin zij zou slapen met de moeder, Sri Suwarti, en Ribut. Ik moest op de bank slapen en de vader ging slapen op de kleigrond in een hoek van het hutje. Van slapen kwam natuurlijk niet veel terecht. Voor mijn vrouw was het niet gewoon om met zijn drieën in een bed te slapen en voor mij was de bank na verloop van tijd toch wel hard. Als wij niet sliepen konden wij door het dak naar de hemel kijken.

Volgende week deel 2.

Nieuw meubilair voor Pamijin 2 en scholarship voor Denisa Verenina Prianto

Geschreven door Remco Lange op 18 maart 2011. Gepost in Weekendverhalen.

In 2010 schreef ik u wat ik in Baturraden heb kunnen zien aan wat er gerealiseerd is met het geld dat onze donateurs en sponsors in Nederland hebben opgebracht. De lagere scholen Pamijen 2’ en ‘Karangsalam’ zien er fantastisch uit.

Na de opening bleek dat het oude en versleten meubilair van beide scholen dringend moest worden vervangen. Daarom zijn we op zoek gegaan naar een sponsor die de kosten op zich zou willen nemen.

Verder hebben wij afgelopen januari stil gestaan bij het tragische overlijden van Bapak Ruspriyanto. Hij liet een vrouw en kind achter. Een weduwen- en wezenpensioen bestaat niet voor de gewone man of vrouw in Indonesië. Aangezien het om een bijzondere situatie gaat, zijn we de mogelijkheden nagegaan om te kunnen bijspringen.

Gelukkig hebben we voor beide situaties een sponsor gevonden. Er is dus nu geld beschikbaar voor nieuw meubilair voor de lagere school Pamijen 2 en voor een scholarship voor Denisa Verenina Prianto, zodat zij haar schoolopleiding zonder financiële problemen kan blijven volgen.

Dit goede nieuws hebben wij inmiddels aan onze vertegenwoordigers in Baturraden kunnen melden.

Voor het meubilair van de lagere school Karangsalam hebben we nog een sponsor nodig. Wie volgt?

Bezoek Baturraden november 2010

Geschreven door Remco Lange op 11 maart 2011. Gepost in Weekendverhalen.

Een paar jaar geleden kwam ik in contact met Ellen Mierop, bestuurslid van Stichting Tileng. Door haar werd ik nieuwsgierig wat deze stichting deed en door de berichten op Hyves van Ton Lange kreeg ik warme gevoelens. De wijze waarop de stichting te werk gaat door met de bevolking van de desa’s zelf te werken is geweldig! In elk geval raakte ik zo enthousiast dat ik nog meer wilde weten, het zelf wilde zien. Het toeval wilde dat vorig jaar oktober (2010) mijn neef ging trouwen in Kuala Lumpur, van daaruit zou ik doorreizen naar Indonesië. Terwijl Ellen en ik later eens in gesprek waren, vernam ik dat Ellen naar de projecten van de stichting zou gaan en hebben we de handen ineen geslagen en zijn we samen gaan reizen. Ja, inderdaad is Ellen eerst met mij mee geweest naar de bruiloft, daarna was het haar feestje, maar werd het al gauw ons feestje.

In eerste instantie werden we warm en gastvrij onthaald door Tekad Santos, de vertegenwoordiger van de stichting in Baturraden. Het werd al heel snel duidelijk hoe gedreven hij is om “zijn” mensen te begeleiden, te helpen, te motiveren en te stimuleren. Ook dat het regelrecht vanuit zijn hart komt. Wij zijn bij heel veel scholen geweest die een aanvraag hadden ingediend bij de stichting, bij scholen die al geheel of gedeeltelijk gerenoveerd waren of opnieuw gebouwd waren. De leerkrachten waren allen enthousiast dat er weer iemand van Stichting Tileng kwam kijken. Hen kwam bezoeken om een helpende hand te geven. Het is wel duidelijk dat er nog veel werk te verrichten valt om alle kinderen zo goed mogelijk en onder veiliger omstandigheden onderwijs te kunnen laten volgen. Wat ook zo mooi was om te zien was dat de mensen zelf zoveel mogelijk zelf doen om het aangenaam te maken, zoals het opnieuw beschilderen van de stoeltjes en tafeltjes. Wat een likje verf dan al niet kan doen (voorlopig). Santos heeft ons niet alleen de projecten laten zien, hij heeft ons ook de prachtige omgeving van Baturraden laten zien. Helaas heeft het niet zo mogen zijn dat wij ook Imogiri konden bezoeken. Dit, vanwege de uitbarstingen van de vulkaan Merapi. We zouden een groot en gevaarlijk risico nemen als we toch die kant uit zouden gaan dus is het in elk geval zeker dat Ellen nog een keer terug moet om ook hier een bezoek te brengen. En als ze dan toch in de buurt is…….

Het mag duidelijk zijn dat Stichting Tileng de mensen van Baturraden, Tileng en Imogiri een warm hart toedraagt, meerdere zullen volgen…..ik ben er van overtuigd.